Κρύσταλλα που δεν ραγίζουν

Μανώλης Κοττάκης

Πώς η Γαλλία απαρνήθηκε την ταυτότητά της με την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων

Οι τελετές ενάρξεως των μεγάλων διοργανώσεων, ιδιαίτερα των Ολυμπιακών Αγώνων, μέχρι τις μέρες μας έχουν έναν στόχο: να αναδεικνύουν την ταυτότητα και τον πολιτισμό του έθνους που

τους φιλοξενεί. Η τελετή ενάρξεως των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα συνιστά αξεπέραστο πρότυπο. Η Ελλάς δεν χρειάστηκε να προκαλέσει για να εντυπωσιάσει. Απλώς προσπάθησε να σκεφτεί. Να δείξει ότι η απήχηση και η ακτινοβολία των εθνών δεν συναρτώνται με την ισχύ και το μέγεθος των κρατών, αλλά με την ευρύτητα της σκέψης και της κληρονομιάς που φέρουν.

Υπό το φως αυτών των δεδομένων περιμέναμε με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων των Παρισίων της αδελφής Γαλλίας καθώς αυτοί επέστρεψαν ακόμα μια φορά στην Ευρώπη, τη μήτρα του δυτικού πολιτισμού. Οπου δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός είναι χωρίς αμφιβολία ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, ο ρωμαϊκός πολιτισμός και ο χριστιανισμός. Και, βεβαίως, ο διαφωτισμός. Ο διαφωτισμός, όχι ο αποφωτισμός. Η Γαλλία είναι η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα του γούστου. Είναι η χώρα με μία γλώσσα αριστοκρατική, επιβλητική, όμορφη, που ακούγεται στα αυτιά μας, ακόμη και αυτών που δεν τη γνωρίζουν, σαν μουσική.

ADVERTISEMENT

Τι πρωτότυπο, όμως! Η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων μάς δημιούργησε την αίσθηση ότι το Παρίσι απλώς παρέλαβε τη σκυτάλη από τη… Eurovision. Μας εμπέδωσε την πεποίθηση ότι είναι πλέον διεθνής γραμμή οι χώρες που διοργανώνουν ένα μεγάλο γεγονός να παραμελούν την ταυτότητά τους, την εθνική τους σκέψη, τη γλώσσα τους, αυτά που τις έχουν κάνει ξεχωριστές μέσα στον πλούτο των εθνών στους αιώνες, και να εκπέμπουν ως «ταυτότητά» τους την αντίληψη συγκεκριμένων μειοψηφιών για πτυχές της ζωής. Ούτε καν για τη ζωή ολόκληρη. Το ενδιαφέρον μάλιστα είναι ότι αυτή η διεθνής γραμμή για τον επαναπροσδιορισμό της ταυτότητας των εθνών ώστε να μοιάζουν όλα μεταξύ τους έχει πάντοτε ως στόχο τα εθνικά σύμβολα, όπως οι σημαίες, και τον χριστιανισμό.

Στο πρόσφατο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ο θόρυβος ξέσπασε επειδή μια… καλλιτέχνις αλλοίωσε την εικόνα της Παναγίας και του σταυρού σε μια αφίσα για να προκαλέσει βεβαίως και να τη φέρει στο μέτρο των πεποιθήσεών της. Στην πρόσφατη διοργάνωση τραγουδιού της Eurovision στη Σκανδιναβία η βαθμολογία του κοινού αλλοιώθηκε από τη βαθμολογία των κρατικών επιτροπών για να κερδίσει τον διαγωνισμό ένας κατά δήλωσή του non binary του τρίτου φύλλου, ο Ελβετός Νέμο. Στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων των Παρισίων βεβηλώθηκε η εικόνα του Μυστικού Δείπνου για να αναπαρασταθεί αυτός από μια ομάδα ομοφυλοφίλων. Τον δε Χριστό υποκρίθηκε (προτιμότερο από το ρήμα υπεδύθη) μία υπέρβαρη νεαρά χωρίς να γνωρίζει τι σημαίνουν για τον χριστιανισμό το μέτρο και η λιτότητα.

Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι κάποιες ψευτοελίτ χρησιμοποιούν συστηματικά κάθε μεγάλο γεγονός με πλανητική επίδραση για να προωθούν την ισοπέδωση των εθνών και την αποθέωση της ατομικότητας. Προσοχή, όχι του ανθρωπισμού, της ατομικότητας, και μάλιστα με βάση μόνο ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της, τον σεξουαλικό προσανατολισμό. Είδαμε στις οθόνες μας, μάλιστα, για να καταλάβετε τι εννοώ όταν λέω ότι οι Γάλλοι παρέλαβαν τη σκυτάλη από τη Eurovision, έως και απομιμήσεις της Conchita, του δασύτριχου θηλυπρεπούς που πριν από κάποια χρόνια κέρδισε τον διαγωνισμό τραγουδιού.

Στρατηγικός στόχος αυτής της γραμμής απληστίας, βουλιμικότητας και φιληδονίαςείναι οι διαιρεμένες κοινωνίες. Οι πολωμένες κοινωνίες. Οι ακινητοποιημένες κοινωνίες. Οι κοινωνίες, που δεν μπορούν να πάνε ούτε μπροστά ούτε πίσω. Οι αποπνευματικοποιημένες κοινωνίες, που δεν μπορούν να πάρουν αποφάσεις για να μπορούν να τις λαμβάνουν αυτές από τα σκοτάδια οι γνωστοί άγνωστοι. Είναι ξεκάθαρο. Η στρατηγική είναι εμφανής: όχι η παραγωγή του καινούργιου, αλλά η αποϊεροποίηση του παλαιού. Οχι η βάσανος της σκέψεως για δημιουργία, αλλά ο θόρυβος διά της προκλήσεως εις βάρος κεκτημένων αξιών. Οι άνθρωποι δεν χτίζουν πια, γκρεμίζουν. Δεν δημιουργούν, αναιρούν. Γι’ αυτό, άλλωστε, και η Γαλλία βρίσκεται σήμερα στον κατήφορο της ακυβερνησίας.

Στη δική μας αντίληψη των πραγμάτων, λοιπόν, εκτός από τη διαβολή κατά του χριστιανισμού, ακόμα και η προσφυγή των Γάλλων σε στοιχεία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού στην τελετή ενάρξεως, όπως ο Διόνυσος, έγινε κατά τρόπο πρόχειρο, αποσπασματικό, ερασιτεχνικό και κυρίως μη έχοντας καμία σχέση με το νόημα των αγώνων. Στη δική μας αντίληψη των πραγμάτων, λοιπόν, η Γαλλία την Παρασκευή το βράδυ απαρνήθηκε τον τρόπο με τον οποίο την προσλαμβάνει ο πλανήτης εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Απαρνήθηκε την ταυτότητά της. Τη γαλλικότητά της. Αυτό που την κάνει ξεχωριστή για να την αγαπάμε. Αυτό, βεβαίως, δεν έπεσε από τον ουρανό. Δεν είναι τωρινό. Κτίζεται μεθοδικά καιρό τώρα, βήμα βήμα! Η Γαλλία υιοθετεί ως ταυτότητα την άποψη του 20% που ψήφισαν τον Μακρόν στις τελευταίες εκλογές. Δεν είναι τωρινό το φαινόμενο της απώλειας της ταυτότητας.

Πριν φτάσουμε στην επιχείρηση αποδόμησης και διασυρμού του χριστιανισμούπροηγήθηκαν η ουδετεροθρησκεία και η αποθέωση της ηδονοθηρίας. Η κατάργηση και η εξαφάνιση των χριστιανικών συμβόλων από τη δημόσια ζωή της Γαλλίας. Οποιος απορεί γιατί ο ριζοσπαστικός ισλαμικός εξτρεμισμός οργιάζει στο Παρίσι και όποιος ψάχνει γιατί τόσο εύκολα προσβάλλονται οι γαλλικοί σιδηρόδρομοι από μποϊκοτάζ ας το αναζητήσει μεταξύ άλλων, εκτός από την παντελή αποδιοργάνωση του κράτους, και στην αποβολή της χριστιανικής ταυτότητας και της αδελφοσύνης του διαφωτισμού από τη νέα γαλλική ταυτότητα. Στη δημιουργία της οποίας, μάλιστα, πρωτοστάτησε, για να είμαστε δίκαιοι, το 2005, πριν από τον Μακρόν, και ο Ζακ Σιράκ, ο οποίος απαίτησε να απαλειφθεί από το προοίμιο του ευρωπαϊκού Συντάγματος ο χριστιανισμός. Μεγάλη καταστροφή για την Ευρώπη το κέντρο και η δεξιά του πολυπολιτισμού! Γι’ αυτό και συρρικνώνεται.

Την ειρήνη του χριστιανισμού όμως την αντικαθιστά ο θυμός και ενίοτε η βία του μουσουλμανικού φονταμεταλισμού. Μιά βία η οποία αλλάζει την Ευρώπη , αλλάζει το Παρίσι της ευγένειας και το καθιστά σε βάθος χρόνου Δύση της Ανατολής.

Στις δικαιολογημένες διαμαρτυρίες εκατομμυρίων ανθρώπων για την προσβολή του μυστικού δείπνου από τις ψευτο ελίτ που διόρισε ο Μακρόν για να διοργανώσουν την τελετή μακριά από ένα αθλητικό στάδιο μέσα σε ένα ποτάμι, (διαστρέφοντας πλήρως το νόημα των αγώνων η συνέχεια των οποίων θα δοκιμαστεί στο μέλλον λόγω αξιακού διχασμού ) η απάντηση δεν μπορεί να είναι η οργή για την προσβολή. Η απάντηση δεν είναι να συμπεριφερόμαστε όπως οι φανατικοί μουσουλμάνοι όταν ανόητοι δυτικοί καίνε το Κοράνι και σκιτσάρουν τον Μωάμεθ. Η απάντηση του χριστιανισμού είναι η προσπέραση, η υπομονή , στη χειρότερη εκδοχή συναισθήματος η απαξίωση και η περιφρόνηση.

Μόνο περιφρόνηση μπορεί να νιώσει κανείς για κάποιους που για να υπογραμμίσουν την δική τους ταυτότητα ατομική ταυτότητα , δανείζονται και διαστρέφουν μίαν άλλη χωρίς να έχουν μελετήσει τα ιερά κείμενα της . Μόνο περιφρόνηση μπορεί να νιώσει κανείς για όσους προσπαθούν διαρκώς από την πιο μικρή μέχρι την πιο μεγάλη διοργάνωση να προκαλέσουν και να προσβάλλουν την συλλογική ταυτότητα των άλλων εδώ και 2024 χρόνια. Στην προκειμένη περίπτωση την συλλογική ταυτότητα του χριστιανισμού ο οποίος είναι εδραιωμένος στην ήπειρο μας . Με αυτές τις προκλήσεις στην πραγματικότητα δείχνουν ποιον σέβονται και ποιον φοβούνται και επιχειρούν με τους αυτοσχεδιασμούς τους να τον ακυρώσουν και να τον υπερβούν. Μάταιος κόπος. Πετροβολούν κρύσταλλα που δεν σπάνε. Που δεν ραγίζουν .Που δεν θρυμματίζονται. Ο ιστορικός του μέλλοντος που θα καταγράψει αυτή την εικόνα των ολυμπιακών αγώνων των Παρισίων στο μέλλον απλώς ως μία στιγμή ιλαρότητας και γραφικότητας.

https://www.newsbreak.gr/apopseis/661280/krystalla-poy-den-ragizoyn/