†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ
Ακούσαμε στο Ευαγγέλιο ότι ο Χριστός πήγε σε μια πόλη και εκεί τον ακολούθησαν δύο τυφλοί. Επεσήμαναν το σπίτι που μπήκε και κήρυττε και χωρίς δισταγμό βρέθηκαν μπροστά Του και φώναζαν:
-Ελέησέ μας, Κύριε!
-Τι θέλετε να σας κάνω; τους ρώτησε.
-Να δούμε, να ανοίξουν τα
μάτια μας.-Το πιστεύετε ότι μπορώ να το κάνω;
-Ναι, Κύριε, το πιστεύουμε.
Και ο Χριστός τους είπε:
-Να γίνει όπως το πιστεύετε.
Και αμέσως άνοιξαν τα μάτια τους, έβλεπαν καλά και δόξαζαν τον Θεό. Ο Χριστός τούς παρήγγειλε:
-Μη το πείτε κανενός.
Αλλά, πού να το κρατήσουν μυστικό. Βγήκαν και το διαλάλησαν σε όλο τον κόσμο.
Στη συνέχεια έγινε ένα άλλο θαύμα. Του πήγαν και ένα δαιμονισμένο που ήταν κουφός και μουγγός. Ο Χριστός διάταξε το δαιμόνιο να φύγει από τον άνθρωπο και, όταν βγήκε το δαιμόνιο, άρχισε ο κουφός να μιλάει.
Πρόκειται για δύο εντυπωσιακά θαύματα: Πράγματα, αδύνατα για μας - το να δουν οι τυφλοί, το να ακούσει ο κουφός και το να βγει από άνθρωπο δαιμόνιο - είναι πράγματα εύκολα για τον Θεό. Εμείς, από μόνοι μας, με την δική μας δύναμη, δεν μπορούμε να θεραπεύσουμε τέτοιες αναπηρίες και - πολύ περισσότερο - λόγω των αμαρτιών μας γινόμαστε παίγνια στα χέρια του διαβόλου.
Άρα, τα θαύματα του Χριστού, μας λένε ξεκάθαρα ότι Εκείνος που τα έκανε, δεν ήταν από τον κόσμο αυτό. Το άγιο Ευαγγέλιο το δηλώνει ότι, όσα γράφονται σ’ αυτό, είναι κυρίως για να καταλάβουμε ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού. Ότι είναι τέλειος Θεός. Ότι είναι ο Κύριος της δόξης! Οκτακόσια χρόνια παλαιότερα φώναζε ο προφήτης Ησαΐας: «Όταν θα έρθει ο Υιός του Θεού στον κόσμο, θα βλέπουν οι τυφλοί, θα ακούνε οι κουφοί, θα περπατάνε οι παράλυτοι, και θα ανασταίνονται οι νεκροί». Ποιος τα κάνει αυτά; Ο Θεός και ο Υιός Του που ήλθε στον κόσμο. Γιατί γίνονται; Για να ανοίξουν τα μάτια μας, να βλέπουμε όχι μόνο τα δένδρα, τα σπίτια, το σύμπαν, αλλά να βλέπουμε το έργο και το πρόγραμμα του Θεού για τη σωτηρία μας. Και για να ανοίξουν τα αυτιά μας, να θέλουμε να ακούμε όχι τραγούδια και τηλεόραση, αλλά τον λόγο του Θεού.
Η ασφαλής πορεία
Είχαν γράψει για ένα δρόμο: Αυτός ο δρόμος, που περπατάτε πάνω του, για να βρεθείτε στο τάδε μέρος, μικρό πράγμα είναι. Υπάρχει ένας άλλος δρόμος, που μας οδηγεί στον Θεό. Καλότυχος εκείνος που ψάχνει για τον δρόμο που οδηγεί στον Θεό, και έχει ανοιχτά τα μάτια του, για να βλέπει τον Χριστό, σαν τον μόνο αληθινό Θεό και σωτήρα. Από την άλλη, αξιολύπητος είναι και ταλαίπωρος ο άνθρωπος, που δεν παίρνει τον δρόμο που οδηγεί στον Χριστό, αλλά βαδίζει τα κακοτράχαλα μονοπάτια του κόσμου. Κάθε του βήμα και κάθε του πάτημα, είναι παραπάτημα. Περπατάει μέσα στο σκοτάδι και φυσικά συνεχώς σκοντάφτει και πέφτει. Χίλιες φορές ασφαλέστερος και ωφελιμότερος είναι ο δρόμος που, όταν τον ακολουθούμε, μας οδηγεί κοντά στον Χριστό και στη Βασιλεία Του.
Αυτό είναι το μήνυμα των δύο θαυμάτων που έκανε ο Χριστός. Μακάριος εκείνος που ανοίγει τα μάτια του να βλέπει τον Χριστό και τον δρόμο Του. Και περπατά με σίγουρα βήματα και σταθερή καρδιά αυτό τον δρόμο. Και μακάριος εκείνος που έχει αυτιά και θέλει να ακούει τον λόγο του Θεού, για να φωτίζεται η διάνοιά του και να ανοίγει η διάθεσή του, για να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για τη Βασιλεία του Θεού.
Πορεία προς τα άνω
Υπάρχει κάτι καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε για την ψυχή μας από το ότι βρισκόμαστε τώρα στον Ναό του Θεού, για να Τον λατρεύσουμε, να Τον δοξολογήσουμε, να Τον παρακαλέσουμε να μας ελεεί, και κυρίως για να απολαύσουμε το Τραπέζι της Θείας Ευχαριστίας, που Εκείνος μας ετοίμασε με τη σταυρική Του Θυσία;
Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κορυφαία αυτή χαρά της Θείας Λειτουργίας, το λαμπρό αυτό Δείπνο της Βασιλείας του Θεού, έχει πηγή του τον Σταυρό το Χριστού. Πηγάζει από την Άκρα Ταπείνωση και άπειρη αγάπη του Χριστού, και από την μεγάλη λαχτάρα Του για τη σωτηρία μας.
Διαβάζουμε όμως στο ευαγγέλιο, ότι δυο από τους εξαιρετικούς μαθητές του Χριστού, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, έβαλαν τη μάνα τους να πει στον Χριστό:
-Κύριε, όταν θα εγκαταστήσεις τη Βασιλεία σου, διάταξε οι γιοί μου να καθίσουν δίπλα σου. Ένας στα δεξιά σου και ένας στα αριστερά σου.
Ο Χριστός απάντησε:
-Δεν ξέρετε τι σας γίνεται και τι θέλετε.
Τι έλεγε ο Θεός με τα λόγια αυτά; Καλοί ήταν οι δυο μαθητές! Κοντά του ήταν! Απόστολοι ήταν! Όμως έκαναν λάθος αξιολόγηση. Έβλεπαν τη Βασιλεία του Θεού με επίγειο φρόνημα, και άφησαν μέσα τους να φουσκώσει η λαχτάρα για πρωτοκαθεδρίες! Για τις πρώτες καρέκλες!
Τους απάντησε ο Χριστός:
-Ο Υιός του Θεού ξέχασε την ένδοξη θέση Του στον ουρανό δίπλα στον Πατέρα Του, ήλθε στη γη, έγινε δούλος και σε λίγο θα σταυρωθεί για την σωτηρία του κόσμου. Αυτός πίνει ένα πολύ πικρό ποτήρι για την σωτηρία κάθε ανθρώπου. Είσαστε πρόθυμοι να το πιείτε και σεις, για να δείξετε ότι μπορείτε να είσαστε αληθινοί μαθητές μου;
-Θα το πιούμε. Ό,τι και να μας πεις θα το κάνουμε, απάντησαν εκείνοι.
Τους απάντησε ο Χριστός:
-Το ποτήριο θα το πιείτε. Και όπως το λέτε τώρα, θα γίνετε θυσία για τη σωτηρία του κόσμου, όπως πραγματικά έγιναν όλοι οι άγιοι απόστολοι. Μα, να το ξέρετε, στα δεξιά και στα αριστερά μου δεν θα καθίσετε. Δεν ψάχνουμε μέσα στο χώρο της Βασιλείας του Θεού για καριέρα.
Τι λέει στους αποστόλους του ο Χριστός; Καλά βλέπετε, αλλά πρέπει να δείτε λίγο καλύτερα. Και αν αυτοί οι δύο, πρότυπα θυσίας, ευλάβειας και καθαρότητας, είχαν «κάτι» που τους φρέναρε πνευματικά, τι να πούμε όλοι μας για την τόση σαβούρα που έχουμε μέσα μας; Πόσα πράγματα έχουμε ανάγκη να ξεδιαλύνουμε, για να βλέπουμε καθαρότερα τον δρόμο προς τον Χριστό, και για να τον βαδίζουμε με περισσότερη διάθεση, με περισσότερη αποφασιστικότητα, πιο σταθερά και πιο αμετακίνητα!
Πόσο πρέπει να φροντίζουμε να ανοίγουμε τα αυτιά μας, όπως άνοιξαν του κουφού, όχι μόνο για να ακούμε ήχους αλλά τον λόγο του Θεού. Και μέσα από τον λόγο του Θεού να φωτίζεται το μυαλό μας, για να βλέπουμε τι πρέπει να κάνουμε ο καθένας μας. Είμαστε μέσα στην Εκκλησία, για να αγιάζει ο Θεός την καρδιά μας, για να θέλει συνεχώς κάτι καλύτερο. Γιατί ακόμη υστερούμε, δεν είμαστε ενώπιον του Θεού όπως πρέπει.
Όχι μετριότητες
Κάποια φορά, βρέθηκε μπροστά στον Χριστό ένας τυφλός. Ο Χριστός άπλωσε τα δάχτυλα Του, τα ακούμπησε πάνω στα μάτια του και τον ρώτησε αν βλέπει τίποτε. Του απάντησε:
-Βλέπω τους ανθρώπους σαν δένδρα.
Θα λέγαμε σήμερα απόκτησε όραση 10%. Κάτι λίγο. Μπορείς να διαβάσεις; Να κάνεις λεπτοδουλειά;
-Όχι.
-Είναι αρκετή η όραση αυτή;
-Κάτι είναι, αλλά ανεπαρκής.
Άπλωσε δεύτερη φορά ο Χριστός τα δάχτυλα Του στα μάτια του και τα ευλόγησε πάλι. Και άνοιξαν και τα έβλεπαν όλα καθαρά.
Αυτό έχουμε ανάγκη. Μια δεύτερη παρέμβαση της χάρης του Χριστού, για να φωτισθούν πιο πολύ τα μάτια μας και να ακούσουν πιο καθαρά τα αυτιά μας. Το προσπαθούμε;
Λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Τίποτε δεν μας φωτίζει και δεν μας βοηθάει τόσο πολύ να πάρουμε σωστά το δρόμο για την Βασιλεία του Χριστού, όσο το να βρισκόμαστε μέσα στην Εκκλησία. Όταν είμαστε μέσα στην Εκκλησία από την αρχή μέχρι το τέλος, όλο και καλύτερα πηγαίνουμε. Φωτιζόμαστε και από τις εικόνες που βλέπουμε και από τα λόγια που ακούμε. Ακόμη βλέποντας ο ένας τον άλλο, ενθυμούμαστε τα καλά και τα λάθη. Τα δικά μας λάθη και τα καλά των άλλων. Και ανοίγει η καρδιά μας. Γι’ αυτό, το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνει ο άνθρωπος για να προκόψει πνευματικά, είναι να συμμετέχει στη Θεία Λειτουργία τακτικά, κοινωνώντας τα Άχραντα Μυστήρια».
Η πιο ευάρεστη θυσία
Η μεγαλύτερη προσφορά που μπορεί να κάνει κάποιος στον Χριστό είναι να κάνει τη ζωή του «θυσίαν αινέσεως». Δηλαδή να είναι ο ίδιος ευάρεστος στον Χριστό και όταν βρίσκεται μέσα στην Εκκλησία, ο Χριστός να τον καμαρώνει. Εμείς βέβαια όταν βρισκόμαστε μέσα στην Εκκλησία δεν θα καμαρώνουμε τον εαυτό μας, θα τον ταπεινώνουμε. Γιατί αν καταφέρουμε να ταπεινωθούμε λίγο, τότε θα μας καμαρώνει ο Χριστός.
Τι είναι η «θυσία αινέσεως»; Μια θυσία, που είναι έκφραση ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης στον ευεργέτη μας Θεό.
- Πού την προσφέρω;
- Παντού και ιδίως στη «σκηνή Του», στην Εκκλησία.
- Τι του προσφέρω μέσα στην Εκκλησία;
- Ένα ποταμό ανεξάντλητης ευγνωμοσύνης.
- Σε ευχαριστώ Θεέ μου, γιατί είμαι κοντά Σου και έρχομαι κοντά Σου. Και θέλω να έρχομαι πιο πολύ κοντά Σου. Σε ευχαριστώ για την μεγάλη σου δόξα. Για το ότι ήλθες στον κόσμο και θυσιάστηκες για μας.
Όλα στην Εκκλησία μας βοηθούν στην πνευματική προκοπή, που ο τέλειος βαθμός της είναι η δοξολογία του Θεού. Τι άλλο κάνουμε στην Εκκλησία από το να δοξολογούμε τον Θεό; Γιατί εκεί όλα μας θυμίζουν την αγάπη του Χριστού και πώς την βρίσκουμε μέσα στην Εκκλησία.
Είτε λοιπόν στέκω και προσεύχομαι, είτε περιπατώ πνευματικά ή σωματικά προς τον ναό του Θεού, είτε τον κοιτάζω και σκέπτομαι συνεχώς τι είναι και τι γίνεται μέσα εκεί, τόσο περισσότερο ανεβαίνω στο Θεό και γεμίζει η καρδιά μου αγάπη και ευγνωμοσύνη προς τον Κύριο. Γι’ αυτό ας μάθω κάθε στιγμή της ζωής μου να «τριγυρίζω» στην Εκκλησία.
«Εκύκλωσα και έθυσα εν τη σκηνή σου» (Ψαλμ. 26, 6).
-Κοίταξε Χριστέ μου, δεν μπορώ να ξεκολλήσω από την σκηνή Σου. Βοήθησέ με, ώστε ούτε οι αμαρτίες, ούτε οι ηδονές του κόσμου να μη με απομακρύνουν από αυτή. Ήλθα και τριγύρισα γύρω από την σκηνή Σου.
Μετά μπήκα μέσα και έκανα τον εαυτό μου, την καρδιά μου, την διάθεσή μου, το μυαλό μου, τα λόγια μου, τις σκέψεις μου, θυσία σε Σένα. Βοήθησέ με να γίνω καλύτερος. Άκουσε Χριστέ μου την προσευχή μου και ευλόγησέ με.
Ο Χριστός με τα θαύματά Του, μας δείχνει ότι ήρθε η Βασιλεία Του και εμείς οφείλουμε να την αναζητούμε. Πώς; Αποκρυπτογραφώντας με τον φωτισμό Του τα λόγια Του και τα έργα Του. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου