(α) Προτελευταία χώρα στην ΕΕ με τελευταία τη Βουλγαρία, είμαστε στο κατά κεφαλήν εισόδημα - σύμφωνα με πίνακα της Eurostat που έχουμε αναρτήσει εδώ.
Η διαφορά είναι όμως πως η σύγκλιση της Βουλγαρίας με την ΕΕ βελτιώθηκε κατά 13 μονάδες από το 2018 έως το 2023, από 51% στο 64%, ενώ η δική μας κατά μόλις 1 μονάδα, από 66% στο 67% - οπότε σύντομα θα μας ξεπεράσει.
Επίσης πως το δημόσιο χρέος της Βουλγαρίας είναι στο 20,7% του ΑΕΠ της, χωρίς να ξεπουλάει τη δημόσια περιουσία της και να πλειστηριάζει τα σπίτια των Πολιτών της - ενώ το δικό μας στο 162%, παρά το ξεπούλημα (κανονικά στο 185%).
(β) Τελευταία χώρα στην ΕΕ είμαστε στο μέσο μισθό σε αγοραστική αξία, ανά κοινή δεδουλευμένη ώρα, ενώ μας έχει ξεπεράσει ακόμη και η Βουλγαρία - σύμφωνα με μελέτη του ΚΕΠΕ.
Ασφαλώς δεν πρόκειται για fake news, όπως ισχυρίσθηκε ο υπουργός υγείας, αντί να κοιτάζει το ΕΣΥ που οδηγείται σε διάλυση - ενώ είναι ασφαλώς κατάντημα να ανταγωνίζεται η πάμπλουτη Ελλάδα την πάμπτωχη και πρώην σοβιετική Βουλγαρία.
Είναι μεγάλη ντροπή δε, να μας έχουν ξεπεράσει όλες οι πρώην ανατολικές χώρες - όπως επίσης να ισχυρίζονται κάποιοι οικονομικά αναλφάβητοι ότι, μας ωφέλησαν τα μνημόνια και η πολιτική της σημερινής κυβέρνησης της συμφοράς.
Το τριπλό ελληνικό παράδοξο
Έχουμε τη δεύτερη υψηλότερη ανεργία στην ΕΕ, τους χαμηλότερους μισθούς σε όρους αγοραστικής αξίας ανά κοινή δεδουλευμένη ώρα εργασίας (τελευταίοι!) και έναν μεγάλο αριθμό κενών θέσεων – μεγέθη που στην ουσία είναι μη συμβατά μεταξύ τους.
Δηλαδή, όταν υπάρχουν τόσες κενές θέσεις εργασίας, δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα υψηλή η ανεργία και χαμηλοί οι μισθοί – αφού θα έπρεπε να αυξάνονται οι μισθοί, λόγω της μεγαλύτερης ζήτησης για εργασία, να μειώνεται η ανεργία και να αναπληρώνονται οι κενές θέσεις εργασίας. Πού οφείλεται λοιπόν αυτή η παράδοξη διαστρέβλωση;
Όσον αφορά τη σημερινή ανεργία, ένα μεγάλο μέρος της οφείλεται στις δυσκολίες κινητικότητας των εργαζομένων – εξαιτίας του υψηλού κόστους ζωής και ειδικά των ενοικίων, σε συνδυασμό με τους χαμηλούς μισθούς (οι πολύ άσχημες συνθήκες εργασίας και η εποχικότητα της, όπως στον τουρισμό και στη γεωργία, επιδεινώνουν τα παραπάνω).
Παρεμπιπτόντως εδώ, πολλές ελληνικές επιχειρήσεις, όταν περιορίζεται ο τζίρος τους, δεν μειώνουν τις τιμές για να τον ανακτήσουν, αλλά αυξάνουν τις τιμές για να μη μειωθούν τα κέρδη τους - γεγονός που αποτελεί άλλο ένα ελληνικό παράδοξο.
Από την άλλη πλευρά, η παραπάνω ιδιαιτερότητα των ελληνικών επιχειρήσεων, η υπερφορολόγηση, οι υψηλές ασφαλιστικές εισφορές, το μεγάλο κόστος δανεισμού, η αισχροκέρδεια των καρτέλ, τα ολιγοπώλια κοκ., δεν επιτρέπουν τη μείωση του πληθωρισμού και την άνοδο των πραγματικών μισθών - δηλαδή της αγοραστικής αξίας τους, αφού οι ονομαστικοί δεν αυξάνονται.
Συμπερασματικά λοιπόν, η Ελλάδα είναι παγιδευμένη σε έναν φαύλο κύκλο – ενώ ο μοναδικός θετικός οικονομικός δείκτης της παραμένει ο ρυθμός ανάπτυξης που είναι (βραχυπρόθεσμα) υψηλότερος από το μέσον όρο της ΕΕ. Γιατί;
(α) Λόγω του ότι η κυβέρνηση σπατάλησε 50 δις € που δανείσθηκε με την ευκαιρία της πανδημίας, για να στηρίξει τα λανθασμένα lockdowns – οπότε στην ουσία στήριξε το ΑΕΠ μέσω της κατανάλωσης με δανεικά, όπως συνέβαινε πριν το 2009.
(β) Επειδή δεν έχει βιομηχανία - οπότε δεν επηρεάσθηκε τόσο από την ενεργειακή κρίση.
(γ) Εξαιτίας του περιορισμού της παραοικονομίας – όπου εμφανίζονται στο ΑΕΠ έσοδα που υπήρχαν μεν, αλλά αποκρύβονταν ή επιβάλλονται (νέα τεκμήρια) και
(δ) Λόγω της εισροής περισσότερων χρημάτων από το Ταμείο Ανασυγκρότησης της ΕΕ - το οποίο αρκετές άλλες χώρες δεν επιλέγουν, ειδικά το δανειακό του μέρος (όπου το κράτος εγγυάται τα δάνεια προς τις επιχειρήσεις με μεγάλο ρίσκο!), επειδή είναι συνδεδεμένο με «ορόσημα», όπως αποκαλούνται σήμερα τα γνωστά προαπαιτούμενα των μνημονίων.
Η λύση είναι προφανώς μία οικονομική πολιτική που θα επιλύει τα παραπάνω προβλήματα, σε συνδυασμό με την αλλαγή του χρεοκοπημένου οικονομικού και τουριστικού μας μοντέλου – όπως έχουμε αναλύσει με λεπτομέρειες πολλές φορές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου