«Τον Ανδρέα Παπανδρέου πληροφόρησαν κατάλληλα ορισμένοι που επιθυμούσαν την απομάκρυνση του ιδίου από το κόμμα… Οι σχέσεις μας ήταν καθαρά πολιτικές και πολύ καλές έως την άνοιξη του 1975. Έκτοτε, διαπίστωσα μια σταδιακή αλλαγή συμπεριφοράς απέναντί μου, η οποία οφειλόταν μάλλον στις πληροφορίες που είχε από διάφορες πλευρές και οι οποίες είχαν σκοπό να τον απομακρύνουν από την όποια… επιρροή μου, όπως ελέγετο»…
Με αυτά τα λόγια ο Γιάννης Τσεκούρας σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία», κάπου στο 2001, έδινε την δική του απάντηση στις φήμες που ήθελαν τον
Παπανδρέου να τον υποπτεύεται για αρχηγό ή ιδεολογικό καθοδηγητή της 17 Νοέμβρη.Εκείνη την εποχή είχε επανέλθει στην πολιτική, επιστρέφοντας στο ΠΑΣΟΚ του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος την δεκαετία του ’70, με την πρώτη θητεία του πάντως στο κίνημα να αποδεικνύεται εξαιρετικά βραχύβια.
Ήδη από το 1975-1976, πολύ πριν αποκτήσει προοπτική εξουσίας, ο Παπανδρέου με τις κινήσεις του έκανε ξεκάθαρο ότι το ΠΑΣΟΚ θα αποτελούσε τον ορισμό του «αρχηγικού κόμματος». Οι διαφωνούντες βρέθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες εκτός, με τα ονόματα των Κωνσταντόπουλου, Καράγιωργα, Φίλια, Ζυγογιάννη, Νέστορα και φυσικά του Τσεκούρα να ξεχωρίζουν.
Η δική του περίπτωση, όμως, ήταν ιδιαίτερη. Με τον Παπανδρέου είχαν συνδεθεί έντονα την περίοδο του αντιδικτατορικού αγώνα και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’70, ο πρόεδρος είχε μόνο καλά λόγια να πει για εκείνον. Αναγνώριζε την σπουδαία συμβολή του στην δράση κατά της Χούντας ως μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΚ, ενώ στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης διετέλεσε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Εκτελεστικού του Γραφείου του ΠΑΣΟΚ και υπεύθυνος του Οργανωτικού, δίχως να ξεχνάμε ότι ήταν από τους βασικούς συντάκτες της ιδρυτικής διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη…
Στο βιβλίο του «Το απόρρητο ημερολόγιο στο Καστρί», ο επί μια εξαετία αρχηγός της προσωπικής ασφάλειας του τότε πρωθυπουργού, Βασίλης Κεραμάς, υποστηρίζει ότι σε προσωπική συνομιλία που είχε με τον Ανδρέα, άκουσε τον ίδιο να του λέει ότι υποπτευόταν τον Τσεκούρα. Περιγράφει την στιχομυθία που έγινε μεταξύ τους τον Απρίλιο του 1986, όταν κατά την διάρκεια επίσημης επίσκεψης στην Κίνα ο πρωθυπουργός ενημερώνεται ότι πίσω στην Ελλάδα σκοτώνεται ο βιομήχανος Δημήτρης Αγγελόπουλος, ηγετική φυσιογνωμία της Χαλυβουργικής, από τρομοκράτες και συγκεκριμένα την 17 Νοέμβρη.
Σύμφωνα, λοιπόν, πάντα με τον Βασίλη Κεραμά, τον ρώτησε: «Ως προς τη δολοφονία, ποιος άραγε νομίζετε ότι βρίσκεται πίσω, κύριε Πρόεδρε;».
Η απάντηση του πρωθυπουργού ήρθε άμεση και αβίαστη: «Ο Τσεκούρας. Δεν έχω καμιά αμφιβολία πως αυτός είναι ο εγκέφαλος της 17 Νοέμβρη. Αυτός ήταν ο εγκέφαλος τον στρατιωτικού σκέλους τον ΠΑΚ και ήξερε καλά οικονομικά. Το χτύπημα αποσκοπεί στην αποσταθεροποίηση της οικονομίας…».
Το ακόμα πιο παράξενο στην όλη υπόθεση είναι ότι το όνομα του Γιάννη Τσεκούρα δεν σχηματιζόταν μόνο στα χείλη του Παπανδρέου. Για την ακρίβεια, αυτή η αίσθηση του πρωθυπουργού συμβάδιζε με εκείνη ορισμένων ακραίων που κινούνταν στον ακριβώς απέναντι –πολιτικά- χώρο. Εφημερίδες της Δεξιάς, ή και ακόμη πιο… πέρα, είχαν σχετικές αναφορές τόσο εκείνη την περίοδο, όσο και μεταγενέστερα αναγκάζοντας μάλιστα τον καθηγητή να απαντήσει μέσω επίσημης δήλωσής του στις συκοφαντίες.
«Όταν όλοι οι κατασκευασμένοι τρομοκράτες προέρχονται από τον ιδεολογικό-πολιτικό χώρο του ΠΑΚ-ΠΑΣΟΚ, που αγωνίστηκε κατά του δικτατορικού καθεστώτος και υπέρ της εγκαθίδρυσης της δημοκρατίας στην Ελλάδα, άραγε οι κατασκευαστές των τρομοκρατών σε ποιόν ιδεολογικό-πολιτικό χώρο ανήκουν; Όντας, κατά την περιβόητη έκθεση, ικανός να χτυπήσω και τον διάβολο στην κόλαση, αξίζει να συμπληρωθεί, πόσο μάλλον τα αγγελούδια στον παράδεισο, που, ως τηλεοπτικοί παραθυροαστέρες και συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων έχουν αυτοαναχθεί σε ειδήμονες περί την τρομοκρατία, εμπλέκοντας άσχετα ονόματα, αποκομίζοντας βέβαια πολιτικά ή και οικονομικά οφέλη.
Όταν μια μέρα λάμψει η αλήθεια, τι θα πουν τότε όλοι οι ειδήμονες; Δικαιολογούμαι να υποθέσω ότι δεν θα στεναχωρηθούν ούτε θα διαμαρτυρηθούν, αν κληθούν να λογοδοτήσουν ενώπιον της Δικαιοσύνης ως συκοφάντες και να αποκαταστήσουν τους συκοφαντηθέντες ηθικά και υλικά», τόνιζε χρόνια αργότερα την περίοδο που είχε επανέλθει στην πολιτική.
Είχε προηγηθεί μια σπουδαία ακαδημαϊκή καριέρα κατά την διάρκεια της οποίας δίδαξε Θεωρητική Πολιτική Οικονομία στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Θεσσαλονίκης, διετέλεσε πρόεδρος των Τμημάτων: Οικονομικών Επιστημών, Εκπαιδευτικής και Κοινωνικής Πολιτικής, Βαλκανικών- Σλαβικών και Ανατολικών Σπουδών, Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης, καθώς και διευθυντής του Ερευνητικού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου του Πανεπιστημίου Μακεδονίας στο οποίο εξελέγη πρύτανης για δύο συνεχείς θητείες, από το 1991 έως το 1997.
Υπήρξε επίσης Υπήρξε πρόεδρος της Ένωσης Οικονομικών Πανεπιστημίων Νοτιοανατολικής Ευρώπης, πρόεδρος της Επιτροπής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας για τη διάδοση της ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού αλλά και διευθυντής του Επιστημονικού και Διοικητικού Συμβουλίου του Ιδρύματος ΙΣΤΑΜΕ-Ανδρέας Παπανδρέου Θεσσαλονίκης! Ένα πέρα από κάθε αμφιβολία εντυπωσιακό βιογραφικό που μπορεί να περηφανεύεται ότι έκανε πολλά πράγματα στην ζωή του. Κυρίως, όμως, όπως αποδείχθηκε και μερικά χρόνια αργότερα με την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη, απέδειξε ότι ανάμεσα στα κάμποσα είναι αλήθεια λάθη που έκανε ο πολύ συχνά πεισματάρης, συγκεντρωτικός και ξεροκέφαλος Ανδρέας, ένα από τα σημαντικότερα ήταν να τον αδικήσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να συνταχθεί με τους πολιτικούς αντιπάλους του στο θέμα της υποτιθέμενης εμπλοκής του κάποτε έμπιστου συνεργάτη του με την τρομοκρατία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου