«Υπάρχει μια σειρά ηγετικών δεξιοτήτων που δεν διδάσκονται. Αποκτώνται μέσα από την εμπειρία. Δημιουργείς μικρές ομάδες με τους φοιτητές σου και τους αναθέτεις ηγετικά καθήκοντα τα οποία πρέπει να τα φέρουν σε πέρας. Τους αναθέτεις μια δύσκολη αποστολή.
Μπορεί για παράδειγμα να είναι η διεξαγωγή μιας δύσκολης συζήτησης. Τους βιντεοσκοπούμε και βλέπουμε πώς τη διαχειρίζονται. Και στις μικρές αυτές ομάδες διαθέτουμε εκπαιδευτές για θέματα ηγεσίας.
Πρόκειται, δηλαδή, για έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο διδασκαλίας από αυτόν που ίσχυε πριν από 15 - 20 χρόνια στην εκπαίδευση του μάνατζμεντ».
Μιλά ο πρύτανης του Stanford University’s Graduate School of Business κ. Garth Saloner σε ανώτερο στέλεχος της παγκόσμιας εταιρείας Συμβούλων McKinney&Company που θέλησε να καταγράψει κατά τον πλέον έγκυρο τρόπο, κατά πόσο η εκπαίδευση των ΜBΑs ανταποκρίνεται στη διαφοροποίηση των απαιτήσεων των εργοδοτών ως προς τις δεξιότητες των στελεχών τους. Μια διαφοροποίηση, που την έχουν επιβάλει αφενός η οικονομική κρίση, αφετέρου οι μεταβαλλόμενες ανάγκες των εταιρειών «σε έναν κόσμο καινούργιο χωρίς σύνορα», ενώ, ταυτόχρονα, και οι αναδυόμενες αγορές απαιτούν με αυξανόμενους ρυθμούς νέες δεξιότητες και ταλέντα. «Αυτό που ζητούν οι εργοδότες είναι ηγετικές δεξιότητες. Και μάλιστα “soft” δεξιότητες, είτε ανθρώπινες δεξιότητες. Αυτές είναι που λείπουν από τους μάνατζερ και τις οποίες οι εργοδότες θέλουν να τις αναβαθμίσουν, ακόμη και ως τα πλέον σημαντικά και υψηλά ιεραρχικά επίπεδα των εταιρειών τους» καταθέτει ο κ. Saloner. Και με τον γλαφυρό λόγο του εξηγεί ότι οι «hard» δεξιότητες –αυτές, δηλαδή, για τη διαχείριση των οικονομικών, της εφοδιαστικής αλυσίδας κ.ά.– είναι τυποποιημένες πλέον μέσα στην εκπαίδευση στο μάνατζμεντ και «είναι κάτι σαν τη χρήση ειδών υγιεινής που ο καθένας οφείλει να τη γνωρίζει».
Είναι δεξιότητες ευρέως διαθέσιμες «και για να είμαστε ειλικρινείς, δεν διαφέρουν ούτε στο ελάχιστο μεταξύ εκείνων που τις διαθέτουν».
Ομως, οι «soft» δεξιότητες –που είναι και η πραγματική ηγεσία– δηλαδή η ικανότητα να εργάζεσαι με άλλους και, μέσω των άλλων, να εκτελείς, είναι αυτές οι δεξιότητες που εξακολουθούν να είναι σπάνιες. Οι εταιρείες εκείνες που τις διαθέτουν όμως, ξεχωρίζουν για την κριτική σκέψη τους «και αυτός είναι ένας από τους λόγους για τον οποίο στη διδακτέα ύλη μας, έχουμε δώσει έμφαση στον κριτικό, αναλυτικό τρόπο σκέψης». Συγκεκριμένα, καθιέρωσαν ένα σεμινάριο κατά το οποίο θέτουν στις μικρο-ομάδες των φοιτητών ένα δύσκολο πρόβλημα προς επίλυση για το οποίο πρέπει να πάρουν θέση «υπέρ» είτε «κατά» και να την υποστηρίξουν με ακαταμάχητα επιχειρήματα σε ανοιχτή συζήτηση.
Ο κ. Saloner πιστεύει ότι η κρίση προσφέρει την ευκαιρία – αλλά και την υποχρέωση– στα εκπαιδευτικά ιδρύματα που διδάσκουν διοίκηση των επιχειρήσεων – «να σταθούν μπροστά στον καθρέφτη και να απαντήσουν στο εξής ερώτημα:
Εκπαιδεύουμε τους μελλοντικούς ηγέτες κατάλληλα, ώστε να διοικήσουν σωστά τους οργανισμούς τους; «Φαντασθείτε την ψυχική οδύνη που μπορεί να νιώσει ένα στέλεχος που έχει αποφοιτήσει από ένα υψηλού κύρους εκπαιδευτικό πρόγραμμα και που έχει τις μεγαλύτερες φιλοδοξίες και στόχους για το μέλλον του, εάν έρθουν και του πουν «είσαι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης του».
Θα είναι ένα τρομερό «ξυπνητήρι» που θα τον φέρει σε σύγκρουση με την εικόνα που έχει για τον εαυτό του, για το τι ήθελε να γίνει και το πώς τον προετοίμασε γι’ αυτά η εκπαίδευσή του στο μάνατζμεντ.
Εκφράζει επίσης την άποψη ότι θα χρειασθεί ακόμη χρόνος έως ότου οι σχολές διοίκησης επιχειρήσεων αντιμετωπίσουν το όλο θέμα, κυρίως, μέσα από τη διδακτέα ύλη τους. «Περισσότερος χρόνος, όμως, θα χρειασθεί ώστε η εμπιστοσύνη των αποφοίτων απέναντι στις σχολές αυτές να επανέλθει στο επίπεδο που ήταν πριν από την κρίση».
Αλλες αλλαγές είναι η εκπαίδευση των φοιτητών στα μεγάλα θέματα που πρέπει να αντιμετωπίζει ο μάνατζερ γενικών καθηκόντων. Είναι επίσης η εκπαίδευση που απαιτείται λόγω της παγκοσμιοποίησης και των αναδυομένων αγορών. Στο πλαίσιο αυτό οργανώνονται ταξίδια σε χώρες με τις οποίες οι φοιτητές δεν έχουν σχέση είτε εργασιακή εμπειρία.
«Συνηθίζουμε να μιλάμε μόνο για την Ινδία και την Κίνα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτές. Υπάρχουν και η Ινδονησία και η υποσαχάριος Αφρική για τις οποίες όμως κανείς δεν μιλά. Πριν από την κρίση, η αύξηση που σημείωσαν οι Νότιος Αφρική, Κένυα, Τανζανία, Γκάνα και Ρουάντα ήταν αξιόλογη. Οι ανάγκες για ηγετικά στελέχη στις χώρες αυτές είναι έντονες. Ενώ οι διαθέσιμες διοικητικές δεξιότητες δεν επαρκούν για να τις καλύψουν. Για τον λόγο αυτό υπάρχει μια ακόρεστη ζήτηση για τα κατάλληλα ταλέντα στην ηγεσία και στο μάνατζμεντ».
Οσο για την καινοτομία –είτε πρόκειται για αναπτυσσόμενη χώρα είτε για άλλη – η ιδέα που έχει αρχίσει να ευδοκιμεί στις σχολές διοίκησης επιχειρήσεων των πανεπιστημίων εκφράζεται μέσα από το «design thinking». «Πρόκειται για μια δημιουργική διαδικασία η οποία αναγνωρίζει κατ’ αρχήν την υπάρχουσα ανάγκη. Υστερα όμως ακολουθεί συνεργασία με τους πελάτες μέσα από μια διαδικασία ταχείας δημιουργίας προτύπου, έτσι ώστε από κοινού να καταλήξουν στον τρόπο ανάπτυξης του προϊόντος είτε της κάλυψης της συγκεκριμένης ανάγκης».
ΠΗΓΗ:kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου