σου γράφω από μια αετοφωλιά 400 μέτρα ψηλότερη από την Πάρνηθα .
Η φύση είναι πάλλευκη. Δεν έχω σκοπό να σου περιγράψω τη χιονισμένη Μόροβα, αλλά να σου μεταδώσω αυτό που έζησα , πού το είδα με τα μάτια μου και φοβάμαι μήπως ακούγοντάς το από άλλον δεν το πιστέψεις .
Λίγες στιγμές πριν ορμήσουμε για τα οχυρά της Μόροβας , είδαμε σε απόσταση καμιά δεκαριά μέτρα μια ψηλή μαυροφόρα να στέκει ακίνητη.
-Αλτ , τις ει ; Φώναξε ο σκοπός
-καμιά απόκριση, μιλιά...
Ο σκοπός θυμωμένος ξαναφώναξε :
-Τις ει ;!
Τότε , σαν να μας πέρασε όλους ηλεκτρικό ρεύμα ψιθυρίσαμε όλοι :
Η ΠΑΝΑΓΙΑ !
Εκείνη όρμησε εμπρός σαν να είχε φτερά αετού.
Εμείς από πίσω της αισθανόμασταν να μας μεταγγίζει αντρειοσύνη.
Εκείνη ορμούσε μπροστά κι όταν πια νικητές ροβολούσαμε προς την ανυπεράσπιστη Κορυτσά, τότε η ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ έγινε ατμός , νέφος απαλό και χάθηκε... "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου