Άρθρο του δικηγόρου Χρήστου Γιαννακούλα
Τα όσα διαδραματίζονται τις τελευταίες μέρες στη Μέση Ανατολή θα μπορούσαν να είναι ακόμα ένα επεισόδιο στην Αραβοϊσραηλινή διαμάχη, αλλά είναι ίσως η πρώτη φορά που τα γεγονότα στη συγκεκριμένη περιοχή έχουν αφήσει άναυδο όλο τον πλανήτη, δεδομένων των φρικιαστικών περιστατικών που έλαβαν χώρα κατά την εισβολή των τρομοκρατών της Χαμάς στα εδάφη του
Ισραήλ, το προηγούμενο Σάββατο.Και μπορεί από τη δημιουργία του Ισραηλινού Κράτους, πριν από 75 χρόνια, η διαμάχη αυτή να έχει περάσει από πολλά στάδια, αλλά εν ψυχρώ δολοφονίες εκατοντάδων αμάχων, αποκεφαλισμούς, βιασμούς, απαγωγές παιδιών, ακόμα και βρεφών δεν ήταν κάτι που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε.
Είναι προφανές ότι τα όσα φρικιαστικά διαπράχθηκαν όχι μόνο δεν προσέφεραν τίποτε σε τακτικό επίπεδο στους Παλαιστινίους, αλλά αντιθέτως θα είναι καταστροφικά για αυτούς και σε στρατηγικό επίπεδο, αφού αφενός μεν είναι βέβαιον ότι εντός των προσεχών ημερών η Χαμάς και όσοι άλλοι Παλαιστίνιοι επιλέξουν να αντισταθούν, θα συντριβούν στρατιωτικά από τις ισραηλινές δυνάμεις, των οποίων η συντριπτική υπεροπλία σε υλικό, μέσα και τεχνολογία είναι αδιαμφισβήτητη, αφετέρου δε διότι η σφαγή ανυπεράσπιστων αμάχων προκάλεσε την οργή και αγανάκτηση ακόμα και όσων Δυτικών έβλεπαν με συμπάθεια τον αγώνα τους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση που είναι από τους μεγαλύτερους χρηματοδότες της Λωρίδας της Γάζας, επιχορηγώντας την με πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ ετησίως, διέκοψε άμεσα, την προηγούμενη Δευτέρα, κάθε εκροή κονδυλίων προς την Παλαιστινιακή Αρχή.
Η αλήθεια είναι ότι η Αραβοϊσραηλινή διαμάχη δεν είναι κάτι καινούργιο. Η αφετηρία της ισορροπεί κάπου ανάμεσα στο μύθο και την ιστορική πραγματικότητα: ο Εβραίος Δαυίδ εναντίον του Γολιάθ, η Φιλισταία Δαλιδά που κόβει τις μπούκλες του χειροδύναμου Σαμψών, Ιουδαίοι εναντίον Φιλισταίων γενικώς.
Η διαμάχη κόπασε κατά τα χρόνια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, όταν το μεγαλύτερο κομμάτι του Εβραϊκού πληθυσμού εκδιώχθηκε από την περιοχή και βρήκε καταφύγιο αρχικά στην Ισπανία και στην συνέχεια και σε άλλες περιοχές της Ευρώπης.
Στα τέλη του 19ου αιώνα οι Εβραίοι της διασποράς άρχισαν σταδιακά να επιστρέφουν στη περιοχή, και η επιστροφή αυτή έλαβε μαζικό χαρακτήρα κατά τα χρόνια πριν τον 2ο Π.Π. αλλά και αμέσως μετά, για τους γνωστούς λόγους.
Τη δεκαετία του 1930 εντοπίζονται και οι πρώτες, μετά από πολλούς αιώνες, πολεμικές αψιμαχίες ένοπλων ομάδων Εβραίων και Παλαιστινίων οι οποίες αρχικά δεν είχαν μεγάλη ένταση, λόγω της κατοχής της περιοχής από τις Βρετανικές Δυνάμεις.
Όταν οι Βρετανοί αποδυναμωμένοι από τον 2ο Π.Π. αποφάσισαν το 1946-47 να αποχωρήσουν από την Παλαιστίνη, ο νεοϊδρυθείς τότε Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών με το περίφημο ψήφισμα 141/1947 αποφάσισε την δημιουργία στη περιοχή δύο κρατών, του Παλαιστινιακού και του Ισραηλινού. Οι Εβραίοι αποδέχθηκαν την απόφαση. Οι Παλαιστίνιοι όχι, αφού βασιζόμενοι στο γεγονός ότι υπερτερούσαν αριθμητικά, και υπολογίζοντας στη βοήθεια όλων των φιλικών προς αυτούς γειτονικών Αραβικών Κρατών, θεώρησαν ότι θα μπορούσαν στρατιωτικά να επικρατήσουν σε όλη την περιοχή.
Έτσι την επομένη της επίσημης ανακηρύξεως του Κράτους του Ισραήλ, το 1948, με την βοήθεια των υπολοίπων Αράβων, Σύρων, Λιβανέζων, Ιορδανών και Αιγύπτιων, του επιτέθηκαν.
Οι Ισραηλινοί, ενάντια σε κάθε στρατιωτική λογική, όχι μόνο άντεξαν αλλά αντεπιτέθηκαν και κατέκτησαν επιπλέον εδάφη, στα οποία όμως ο παλαιστινιακός πληθυσμός αποτελούσε πλειοψηφία.
Έκτοτε η διαμάχη συνεχίζεται με υφέσεις και εξάρσεις που κυμαίνονται από τρομοκρατικές επιθέσεις, αεροπειρατείες, στοχευμένες εκτελέσεις αντιπάλων και αεροπορικούς βομβαρδισμούς, έως κανονικές πολεμικές συρράξεις μεταξύ των δύο εμπλεκομένων αλλά και των γειτονικών Αραβικών κρατών με πολλά θύματα εκατέρωθεν, όμως σε επίπεδο βαρβαρότητας τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με τα πρόσφατα φρικιαστικά περιστατικά.
Και ανεξαρτήτως του με ποια πλευρά επιλέγει να συνταχθεί ο καθένας, η αλήθεια είναι ότι Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι όλα αυτά τα χρόνια ακολούθησαν δύο τελείως διαφορετικούς δρόμους. Το Ισραήλ καίτοι περικυκλωμένο από εχθρικούς γείτονες και ευρισκόμενο μονίμως, αν όχι σε εμπόλεμη κατάσταση, τουλάχιστον σε μία κατάσταση διαρκούς επιφυλακής, κατάφερε να εξελιχθεί σε ένα σύγχρονο κράτος και μία Δημοκρατία δυτικού τύπου. Ανεξάρτητη δικαιοσύνη, ελεύθερες εκλογές, κοινωνική πρόνοια για τους πολίτες, αναπτυγμένη οικονομία, τεχνολογικές πρωτοπορίες και έναν από τους πιο σύγχρονους στρατούς στον κόσμο.
Αξιοζήλευτα επιτεύγματα για μία χώρα που από την ίδρυση της έχει βιώσει τέσσερεις κανονικούς πολέμους και δεκάδες μικρότερες συγκρούσεις. Επιπλέον το Ισραήλ από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 αποτελεί και πυρηνική δύναμη, αν και ποτέ δεν το έχει ευθέως παραδεχθεί, αρκούμενο μονίμως στη δήλωση "we don't confirm-we don't deny"
Aντιθέτως οι Παλαιστίνιοι ακολούθησαν ένα άλλο δρόμο.
Θύματα μίας μαξιμαλιστικής πολιτικής, του εμβληματικού αλλά ελάχιστα ρεαλιστή ηγέτη τους Γιασέρ Αραφάτ, αρνούνταν πεισματικά να αντιληφθούν την πραγματικότητα και το status quo που είχε διαμορφωθεί από το 1948 στην περιοχή, μετά την τραγικά άστοχη απόφαση τους να απορρίψουν την δημιουργία των δύο κρατών. Επί χρόνια έθεταν ως μοναδικό τους σκοπό και στόχο την εξαφάνιση του Κράτους του Ισραήλ, και συνέχισαν να το κάνουν ακόμα και όταν οι παραδοσιακοί τους σύμμαχοι, η Αίγυπτος και η Ιορδανία αποδέχθηκαν πλέον ότι οι συνθήκες ειρήνης με το Ισραήλ ήταν η μόνη λύση για την ευημερία των λαών τους.
Βεβαίως και οι ίδιοι οι Ισραηλινοί δεν είναι άμοιροι ευθυνών για τη κατάσταση. Στο πέρασμα όλων αυτών των χρόνων κατέλαβαν και εποίκησαν εδάφη, τα οποία με βάση το αρχικό ψήφισμα του 1947 του ΟΗΕ για τη δημιουργία των δύο κρατών, ανήκαν στους Παλαιστίνιους, και συχνά συμπεριφέρθηκαν ως σκληροί κατακτητές στους αντιπάλους τους.
Όμως η αλήθεια είναι ότι στο πέρασμα των ετών το Κράτος του Ισραήλ, κινούμενο στα πρότυπα των ΗΠΑ, εξελίχθηκε σε μία πολυπολιτισμική κοινωνία η οποία ενσωματώνει όλους όσους θέλουν να αποτελούν πολίτες της, υπό την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν σχεδιάζουν να την ανατινάξουν στην πρώτη ευκαιρία. Είναι ενδεικτικό ότι σήμερα το 20% των Ισραηλινών πολιτών είναι άτομα Αραβικής καταγωγής που απολαμβάνουν ακριβώς των ιδίων δικαιωμάτων με τους υπόλοιπους Εβραϊκής καταγωγής συμπολίτες τους. Χαρακτηριστικό των παραπάνω είναι το γεγονός ότι πριν από μερικά χρόνια ο Πρέσβης του Ισραήλ στην Ελλάδα ήταν Αραβικής καταγωγής !!!
Σε κάθε περίπτωση δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος, εξαιρουμένων των ακραίων Εβραίων θρησκευόμενων και φανατικών εθνικιστών, που να αρνείται το δικαίωμα των Παλαιστίνιων να έχουν το δικό τους ανεξάρτητο κράτος στη περιοχή. Και η Λωρίδα της Γάζας ήταν μία προσπάθεια προς τη κατεύθυνση αυτή. Δυστυχώς όμως το εγχείρημα απέτυχε, διότι ευθύς μετά την αποχώριση των Ισραηλινών το 2005, οι ίδιοι οι Παλαιστίνιοι αντί να εκμεταλλευθούν τα άφθονα κονδύλια που άρχισαν να ρέουν στην περιοχή, τόσο από την Ε.Ε. όσο και από το Κατάρ και άλλα Αραβικά Κράτη, και να δημιουργήσουν μία σύγχρονη κρατική οντότητα, επέλεξαν στις πρώτες ελεύθερες εκλογές, να τοποθετήσουν στην εξουσία τους ακραίους ισλαμιστές της Χαμάς, οι οποίοι αφού άμεσα φίμωσαν και εξόντωσαν κάθε μετριοπαθή και προοδευτική φωνή, στη συνέχεια συνεπικουρούμενοι από τους φονταμενταλιστές Αγιατολάχ του Ιράν και άλλα ακραία Αραβικά στοιχεία, πυροδότησαν ένα νέο γύρο σύγκρουσης και τρομοκρατικών επιθέσεων εναντίον του Ισραήλ.
Και αν μπορούμε ίσως να δικαιολογήσουμε εν μέρει τις καταστροφικές, πρωτίστως για τους ίδιους τους Παλαιστινίους, αποφάσεις που έλαβαν το 1948, δεν μπορούμε με τίποτε να συγχωρήσουμε τις βαρβαρότητες, του 2023. Δυστυχώς για ακόμα μία φορά οι Παλαιστίνιοι επέλεξαν ηγέτες που τους παρέσυραν σε μία τρομακτικά λάθος επιλογή.
Γιατί με αυτόν που δολοφονεί εκατοντάδες 20χρονους ανέμελους φεστιβαλιστές, βιάζει και μαχαιρώνει γυναίκες, αποκεφαλίζει παιδιά μπροστά στα μάτια των γονιών τους και απαγάγει βρέφη, δεν μπορεί να υπάρξει ούτε συνεννόηση, ούτε ειρηνική συνύπαρξη. Είναι πολύ κρίμα που το τίμημα θα κληθούν να πληρώσουν τώρα άλλα αθώα παιδιά και άμαχοι, αυτή τη φορά στη Γάζα. Όμως ως δυτικός κόσμος, και το Ισραήλ είναι μέρος του δυτικού κόσμου, οφείλουμε να τελειώσουμε πλέον με την ισλαμική τρομοκρατία, τους ακραίους μουλάδες και τους αφιονισμένους στρατιώτες του Αλλάχ, οποιαδήποτε πρόσχημα και αν προβάλλουν για τις πράξεις τους.
Η ανεκτικότητα, και ο ανθρωπισμός δεν είναι έννοιες μονής κατεύθυνσης.
Άλλωστε όπως είπε και ένας πολύ γνωστός ουμανιστής και ειρηνιστής, που γεννήθηκε στη περιοχή πριν από 2.000 χρόνια:
«Πάντες γαρ οι λαβόντες μάχαιραν εν μαχαίρη απολούνται» (Κατά Ματθαίο 26.52)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου