Γνωστό το «η ιστορία κύκλους κάνει», άλλο τόσο γνωστό και το «η ιστορία δεν ξαναγράφεται», λέμε και «το ποιος γράφει ιστορία», το ζητούμενο όμως κάθε φορά, το πλέον κομβικό, είναι ότι «η ιστορία πρέπει να μας διδάσκει».
Εδώ και δύο εβδομάδες ο θάνατος επέστρεψε για τα καλά στη Μέση Ανατολή.
Οι βάρβαρες κι απάνθρωπες αρχικά επιθέσεις της Χαμάς με νεκρούς, τραυματίες κι απαχθέντες στις
ζώνες του Ισραήλ, έδωσαν αυτομάτως τη σκυτάλη του θανατικού στους Ισραηλινούς, με έναν ατέλειωτο κύκλο αίματος στη Λωρίδα της Γάζας.Ο κάθε κύκλος θεωρητικά κάποια στιγμή κλείνει. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με μια αέναη διαδρομή που μετράει θύματα, ρημαγμένους τόπους σε ένα διαρκές πεδίο βολής με στόχους, όχι καλοζωγραφισμένα χαρτόνια, αλλά πραγματικά ανθρώπινα πλάσματα.
Οι χιλιάδες νεκροί κι από τις δυο πλευρές αυξάνονται συνεχώς, προσθέτοντας κι άλλα θύματα σε έναν μακρύ κατάλογο θυμάτων, μαρτύρων ανά τα χρόνια. Τις μέρες αυτές βέβαια ο αριθμός πολλαπλασιάζεται γεωμετρικά.
Κάποιοι λένε πως αυτά που βλέπουμε σήμερα θυμίζουν όσα βλέπαμε στη Μέση Ανατολή τουλάχιστον πριν από 50 χρόνια. Σε σχέση με τον αριθμό των θυμάτων τουλάχιστον. Βέβαια, δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως δεν πήγαμε ξαφνικά από το αιματοβαμμένο 1973 στο επίσης αιματοβαμμένο 2023.
Η κάνουλα του θανάτου έσταζε όλες αυτές τις δεκαετίες απ΄όλες τις πλευρές. Στα τραγικά αυτά «μαθήματα ιστορίας» είδαμε στιγμές που μας έμειναν ανεξίτηλες στη μνήμη: από τον Αραφάτ και την PLO μέχρι τις συναντήσεις στο Καμπ Ντέιβιντ, από τον Μπέγκιν μέχρι τον Σαρόν, από τον Ράμπιν, τη Φατάχ, τη Χαμάς και τους εποίκους, μέχρι την Ιντιφάντα, τη Σάμπρα και τη Σατίλα, από την Παλαιστίνη μέχρι και τον Λίβανο. Είδαμε σφεντόνες, ρουκέτες, την iron-dome, είδαμε αποκλεισμούς εκατοντάδων χιλιομέτρων, μπαράζ εκρήξεων και αυτοπυρπολήσεις, αεροπορικά νυχτερινά πλήγματα, Χεζμπολάχ, Μοσάντ… Ο κύκλος του αίματος δεν κλείνει, η πληγή μένει ανοιχτή. Το πρόβλημα παραμένει άλυτο και δανείζει το τοπωνύμιο του αλληλοσπαραγμού διεθνώς σε οτιδήποτε δεν βλέπει λύση: είναι το γνωστό άλυτο «Μεσανατολικό».
Πολλοί αναλυτές σε διεθνή μέσα ισχυρίζονται πως διανύουμε μιαν ακόμη, αναμενόμενη σελίδα της ιστορίας του τόπου.
Υπάρχουν όμως κι άλλοι συνάδελφοί τους που σημειώνουν πως αυτήν τη φορά το λουτρό αίματος έχει πρωτοφανή χαρακτηριστικά, δίνοντας έμφαση στον μεγάλο αριθμό θυμάτων μέσα σε λίγες μέρες μόνο, αλλά και στην πρωτοφανή συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων γύρω από μια ζώνη, τη Γάζα.
Και για να μην ξεχνιόμαστε σχετικά με τα μεγέθη: μιλάμε για μια έκταση σαν την Κυψέλη στην Αθήνα, που χωρά τον πληθυσμό της Κεντρικής Μακεδονίας και της Θράκης. Άλλοι πάλι ειδικοί, που μελετούν για χρόνια το θέμα, επιμένουν πως δεν φτάσαμε ξαφνικά στις επιθέσεις της Χαμάς, αλλά προηγήθηκε σειρά γεγονότων που μας διέφυγαν, καθώς όλα έμπαιναν κάτω από την ετικέτα «Μεσανατολικό» περνώντας ως μια… (δυστυχώς) συνηθισμένη είδηση.
Τώρα όμως είναι αλλιώς. Οι Ισραηλινοί μετρούν πολλούς νεκρούς από τις ρουκέτες της Χαμάς, η Γάζα γαζώνεται από τα πυρά των Ισραηλινών, οι βομβαρδισμοί κι οι εκρήξεις δίνουν αμέτρητους νεκρούς, τα νοσοκομεία δεν είναι στο απυρόβλητο, μετατρέπονται σε νεκροταφεία κι αυτά σε μια περίοδο της Ιστορίας στην οποία θα περιμέναμε να ισχύουν ακόμη κι οι πολεμικές συμφωνίες κυρίων.
Αυτήν την ώρα οι ιστορικοί αποδελτιώνουν τα στοιχεία για τους νέους τόμους του Μεσανατολικού. Εκεί θα γράφει πως ο ΟΗΕ, ο ΠΟΥ, η ΕΕ κι άλλοι λοιποί πολιτικοί συγγενείς ζητούσαν κατάπαυση του πυρός, η διεθνής κοινότητα έκανε εκκλήσεις, μισο-μάσαγε τα λόγια της βέβαια, άκουγε τα σφυρίγματα μόνο των βλημάτων που ήθελε, καταδίκαζε από τη μια, απειλούσε από την άλλη. Από την Ουάσινγκτον μέχρι τη Μόσχα κι από την Τεχεράνη μέχρι το Κάιρο, η διπλωματία φαίνεται να μην τα καταφέρνει μέχρι τώρα. Και αυτό το επεισόδιο έχει θάνατο για τους πολλούς, κέρδη για τους λίγους και δυστυχώς μαθήματα ιστορίας για κανέναν…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου