Του Βασίλη Βιλιάρδου
Στην ιστοσελίδα του Παγκοσμίου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) γράφονται τα εξής: Σε γενικές γραμμές, έχουμε τρία οικονομικά μοντέλα για να διαλέξετε:
(α) Το πρώτο είναι ο «καπιταλισμός των μετόχων» -τον οποίο «αγκαλιάζουν» οι περισσότερες δυτικές εταιρείες που
υποστηρίζουν ότι, ο πρωταρχικός στόχος μιας επιχείρησης θα πρέπει να είναι η μεγιστοποίηση των κερδών της.
(γ) Το τρίτο είναι «Ο καπιταλισμός των ενδιαφερομένων» – ένα μοντέλο που πρότεινα για πρώτη φορά πριν από μισό αιώνα. Το μοντέλο αυτό τοποθετεί τις ιδιωτικές εταιρείες ως διαχειριστές της κοινωνίας – ενώ είναι σαφώς η καλύτερη απάντηση στις σημερινές κοινωνικές και περιβαλλοντικές προκλήσεις».
Εν προκειμένω, η ερώτηση που προκύπτει είναι γιατί οι υποστηρικτές του Μανιφέστου και οι μεγάλες εταιρίες, θέλουν την επανεκκίνηση του συστήματος (The Great Reset) – με τις ιδιωτικές εταιρείες ως διαχειριστές της κοινωνίας.
Η απάντηση είναι αυτονόητη, ενώ την έχουμε αναφέρει πάρα πολλές φορές: το γεγονός ότι το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, μετά την κρίση του 2008, διατηρήθηκε τεχνητά στη ζωή με τη βοήθεια των κεντρικών τραπεζών και με θανατηφόρο αντίτιμο τις τεράστιες διαστρεβλώσεις του. Στη συνέχεια με τη βοήθεια της πανδημίας – αμέσως μετά, με τον πόλεμο της Ουκρανίας.
Εν τούτοις, το πρόβλημα διογκώθηκε στον υπερθετικό βαθμό – ενώ τα χρέη παγκοσμίως, ειδικά στη Δύση, έχουν εκτοξευθεί στα ύψη, με αποτέλεσμα να είναι αναπόφευκτες οι μαζικές χρεοκοπίες κρατών, τραπεζών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών.
Την ίδια στιγμή, η εξέλιξη της τεχνολογίας και η ψηφιοποίηση, θα οδηγήσουν στην απώλεια εκατοντάδων εκατομμυρίων θέσεων εργασίας – οπότε η λύση που προτείνεται από το WEF είναι ο «κορπορατικός καπιταλισμός», η διαφορά του οποίου με τον κρατικό καπιταλισμό της Κίνας είναι το ότι, θα διοικούν οι μεγάλες εταιρείες αντί το κομμουνιστικό κόμμα. Κάπου εδώ υπεισέρχεται και το ψηφιακό νόμισμα (CBDC) της πρόσφατης ανάλυσης μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου