| ”Αν ήμουν άσχημος δεν θα ξέρατε τον Πελέ.” |
«Ματ, νομίζω ότι βρήκα μια ιδιοφυΐα».
Ξεκίνησε με αυτά τα απλά λόγια, ο Μπομπ Μπίσοπ, βοηθός προπονητή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, προς τον Ματ Μπάσμπι, τον τότε προπονητή των Κόκκινων Διαβόλων.
Η μεγαλοφυία για την οποία γίνεται λόγος έχει μακριά μαλλιά και ένα χαμογελαστό πρόσωπο.
Έχει δύο πόδια που θα κάνουν ένα ολόκληρο γήπεδο να παραμιλάει.
14 Σεπτεμβρίου 1963, ο Τζορτζ Μπεστ μπαίνει στο γήπεδο και από εκείνη τη στιγμή ξεκινάει η πορεία του στο Ολντ Τραφορντ, το οποίο θα γίνει το σπίτι του.
Δύο πρωταθλήματα, Κύπελλο πρωταθλητριών και Χρυσή μπάλα.
Οι γυναίκες, το αλκοόλ και τα ακριβά αυτοκίνητα, θα είναι οι κύριοι παράγοντες που θα τον οδηγήσουν σε ένα πρόωρο αντίο από τα γήπεδα και αργότερα και από τη ζωή.
Τίποτε όμως και κανένας δεν μπορεί ποτέ να σβήσει τον μύθο του.
Για κάποιους ήταν ο πέμπτος Μπιτλ, για άλλους το αγόρι με τα μακριά μαλλιά και τις φαβορίτες που γοήτευσε το Ολντ Τράφορντ, για άλλους ήταν απλά μια ιδιοφυΐα.
O Τζορτζ Μπέστ!
Σε ερώτηση δημοσιογράφου για το ”αν ο Κρόιφ είναι καλύτερος από εσένα…”
Ο Τζορτζ Μπεστ απάντησε…
”Μου κάνεις πλάκα έτσι… Θα σου πω τι θα κάνω…
Θα κάνω “ποδιά” στον Κρόιφ με την πρώτη ευκαιρία”…
Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού με την Ολλανδία, βρήκε την ευκαιρία και μόλις έκανε “ποδιά” στον Κρόιφ, σήκωσε ψηλά την γροθιά του και συνέχισε κανονικά το παιχνίδι.
«Ήταν ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής, πιο τρελός από εμένα.»
Είπε ο Ντιέγκο Μαραντόνα για τον Τζορτζ Μπεστ.
Όταν ο Μπάσμπι τον καλούσε στο γραφείο του, ο Μπεστ έμοιαζε να ακούει με προσοχή.
Στην πραγματικότητα όμως, μετρούσε τα ζωάκια που βρίσκονταν στην ταπετσαρία του τοίχου, ακριβώς πίσω από το γραφείο του προπονητή.
Όταν κάποτε ρώτησαν τον Μπεστ τι θυμάται περισσότερο από εκείνες τις καταστάσεις, εκείνος απάντησε..
”Κάποτε το βρίσιμο κράτησε τοσο πολύ, που πρόλαβα να μετρήσω όλα τα ζωάκια στην ταπετσαρία.”
Ένας αστικός μύθος, που στην Βρετανία είχε διαδοθεί και είχε πάρει διαστάσεις, παλαιότερα…
Κάποτε, ο Τζορτζ Μπέστ φλέρταρε με την γυναίκα ενός δικηγόρου, που τον είχε σώσει και από την φυλακή.
Έτσι, ο έξαλλος δικηγόρος προσέλαβε κάποιον άνθρωπο για να του σπάσει τα πόδια.
Αυτός ήταν έτοιμος να το κάνει, με την ήδη συμφωνημένη ανταμοιβή.
Αλλά τότε κοίταξε το πρόσωπο στη φωτογραφία που μόλις του έδειξε ο δικηγόρος:
-Πρέπει να σπάσω τα πόδια αυτού εδώ στην εικόνα;
-Ναι.
-Όχι. Δεν αγγίζω τα πόδια του Τζορτζ Μπεστ.
Ατάκες που έμειναν στην ιστορία
Ας θυμηθούμε και μερικές ατάκες του, που έμειναν στην ιστορία…
«Ξόδεψα το 90% των χρημάτων μου σε ποτά, κορίτσια και γρήγορα αυτοκίνητα. Τα υπόλοιπα απλώς τα σπατάλησα».
«Aν μου έδινες την επιλογή του να βγω στον αγώνα, να περάσω τέσσερις και να βάλω ένα γκολ από τα 25 μέτρα στη Λίβερπουλ ή να πάω στο κρεβάτι με την Μις Κόσμος, θα ήταν μια πολύ δύσκολη επιλογή. Ευτυχώς τα είχα και τα δύο».
«I used to go missing a lot… Miss Canada, Miss United Kingdom, Miss World».
Περισσότερα από σαράντα χιλιάδες γράμματα κατέφθαναν κάθε μήνα στο σπίτι του από θαυμαστές και θαυμάστριες.
Τότε δεν υπήρχαν μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Οι φανέλες του και καθετί άλλο με το όνομα του Τζορτζ Μπεστ, πουλούσε, γιατί είχε κάνει γκελ στον κόσμο.
Τα ξενύχτια και η άστατη ζωή, τελείωσαν πρόωρα μια καριέρα, στην οποία μέσα σε τέσσερα χρόνια, κατέκτησε όσα άλλοι δεν θα κατακτήσουν ποτέ.
Το σημαντικότερο είναι, ότι τον παραδέχτηκαν οι πάντες.
Εντυπωσίασε τον Πέλε τόσο πολύ, όπου ο ίδιος ο βραζιλιάνος δήλωσε, όταν τον πρωτοαντίκρυσε να αγωνίζεται…
”Είναι ο καλύτερος παίκτης που έχω δει.”
Αλλα ο ίδιος ο Μπεστ, δήλωσε κάτι άλλο.
”Αν ήμουν άσχημος δεν θα ξέρατε τον Πελέ.”
Και το επόμενο που δήλωσε, το οποίο ήταν και στάση ζωής του…
«Το 1969 παράτησα τις γυναίκες και το αλκοόλ. Ήταν τα χειρότερα 20 λεπτά της ζωής μου»
Εικοσιδύο ετών, είχε ήδη κερδίσει την Χρυσή Μπάλα και ήταν το αστέρι του Αγγλικού ποδοσφαίρου.
Σε ηλικία 28 ετών, είχε ήδη 181 γκολ με την Mαντσεστερ Γιουναιτεντ και είχε κατακτήσει έξι τίτλους, συμπεριλαμβανομένου και του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Το 2004, σε ηλικία 58 ετών, έκανε μεταμόσχευση ήπατος, επειδή το δικό του καταστράφηκε.
Ένα χρόνο αργότερα, είχε μολυνθεί και είχε εισαχθεί επειγόντως στο νοσοκομείο.
Ζήτησε από τον γιο του να αγοράσει ένα χώρο σε μια εφημερίδα και να δημοσιεύσει μια φωτογραφία της κατάστασης του, με την φράση…
“Μην πεθάνεις σαν κι εμένα”.
5 μέρες μετά…
25 Νοεμβρίου 2005, ο Καλύτερος πέθανε…
Ο Τζορτζ Μπεστ!
«Σε ένα παιχνίδι απέναντι στην Ίπσουϊτς, είχα σκοράρει με απευθείας κόρνερ.
Είχα κάνει πολλές προπονήσεις και πετύχαινα 9 στα 10.
Την επόμενη μέρα διάβασα στις εφημερίδες ότι με χαρακτήριζαν απλά τυχερό.
Έπειτα από δύο εβδομάδες παίξαμε ξανά στο Κύπελλο, κερδίσαμε ένα κόρνερ, προσπάθησα να κάνω το ίδιο και η μπάλα πήγε στην εξωτερική πλευρά του δοκαριού.
Αν είχε πάει μέσα, θα ανέβαινα μέχρι και τις θέσεις των δημοσιογράφων, θα υποκλινόμουν και θα αποχωρούσα».
Ο Μπεστ έζησε στα άκρα, πολλές φορές χωρίς να έχει επίγνωση της κατάστασης του αλλά έχοντας πάντα άγνοια κινδύνου.
“Όταν όλα τελειώσουν, ο κόσμος θα με θυμάται μόνο για όσα έκανα εντός γηπέδου και όχι για όλα αυτά που έκανα εκτός αυτού.”
Ο Κάλουμ Μπεστ, μιλάει για τον πατέρα του, Τζορτζ…
«Ο πατέρας μου είχε άσχημο τέλος, είχε κίτρινο δέρμα, τα μάγουλά του σκαμμένα, τα μάτια του κόκκινα.
Ηταν πενηνταεννιά ετών και έμοιαζε είκοσι χρόνια μεγαλύτερος, λόγω της κακής ζωής και των προβλημάτων στο συκώτι.
Έζησε τη ζωή στο έπακρο, ποτέ δεν σήκωσε το πόδι του απο το γκάζι.
Όταν ήταν στο τέλος της ζωής του προσπάθησε να φτιάξει τη σχέση του μαζί μου.
Πήγα λοιπόν να τον δω στο νοσοκομείο, ήξερα ότι η ζωή του τελείωνε.
Επέστρεψε στο ποτό μετά τη μεταμόσχευση ήπατος και κανείς δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο.
Ξάπλωνα στο κρεβάτι με τον μπαμπά και έβαζε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου.
Ήταν η πρώτη φορά που ο μπαμπάς με αγκάλιασε, δεν θυμάμαι να το ξαναέκανε ακόμα και όταν ήμουν μικρό παιδί.
Μια από αυτές τις τελευταίες μέρες, ο μπαμπάς κινούσε το κεφάλι του από αριστερά προς τα δεξιά γρήγορα, σαν να είχε πανικοβληθεί.
Ήταν τρομακτικό και ήμουν τρομοκρατημένος.
Με κοίταξε και είπε με απελπισμένη φωνή…
“Πρέπει να με βοηθήσεις. Κάνουν ένα... πάρτι εδώ πέρα.
Τον ρώτησα…
“Τι εννοείς μπαμπά; “
Και αυτός απάντησε…
“Ήμουν τις προάλλες, εκεί πέρα. Έπιναν όλοι και υπήρχαν κορίτσια.”
Είχε παραισθήσεις και σκεφτόταν αυτό που αγαπούσε περισσότερο.
Αυτό το επεισόδιο με έκανε να χαμογελάσω, αλλά αν ήξερα ότι αυτές ήταν οι τελευταίες λέξεις που θα μου έλεγε ο μπαμπάς μου δεν θα το είχα κάνει.
Όταν οι γιατροί με βρήκαν, μου είπαν…
«Ξέρω ότι είναι δύσκολες στιγμές, αλλά είσαι ο πιο κοντινός συγγενής του και πρέπει να πάρεις μια απόφαση για τη δωρεά οργάνων»
Δεδομένων των συνθηκών, όποια μέρη του σώματός του θα ήταν χρήσιμα.
Τα μάτια του ήταν κάτι το ιδιαίτερο.
Η θεία μου η Μπάρμπαρα, η αδελφή του πατέρα μου, ήταν μαζί μου.
Αναρωτηθήκαμε για μια στιγμή αν ήταν σωστό ή λάθος.
Τότε αποφασίσαμε ναι, με πεποίθηση.
Ο μπαμπάς αγαπούσε να δίνει στους ανθρώπους και οι άνθρωποι του είχαν δώσει τόσα πολλά.
Ήταν σίγουρα το σωστό, ώστε αυτά τα μπλε μάτια του Τζορτζ Μπεστ, να συνεχίσουν να παρακολουθούν τον κόσμο. “
Ξεκίνησε με αυτά τα απλά λόγια, ο Μπομπ Μπίσοπ, βοηθός προπονητή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, προς τον Ματ Μπάσμπι, τον τότε προπονητή των Κόκκινων Διαβόλων.
Η μεγαλοφυία για την οποία γίνεται λόγος έχει μακριά μαλλιά και ένα χαμογελαστό πρόσωπο.
Έχει δύο πόδια που θα κάνουν ένα ολόκληρο γήπεδο να παραμιλάει.
14 Σεπτεμβρίου 1963, ο Τζορτζ Μπεστ μπαίνει στο γήπεδο και από εκείνη τη στιγμή ξεκινάει η πορεία του στο Ολντ Τραφορντ, το οποίο θα γίνει το σπίτι του.
Δύο πρωταθλήματα, Κύπελλο πρωταθλητριών και Χρυσή μπάλα.
Οι γυναίκες, το αλκοόλ και τα ακριβά αυτοκίνητα, θα είναι οι κύριοι παράγοντες που θα τον οδηγήσουν σε ένα πρόωρο αντίο από τα γήπεδα και αργότερα και από τη ζωή.
Τίποτε όμως και κανένας δεν μπορεί ποτέ να σβήσει τον μύθο του.
Για κάποιους ήταν ο πέμπτος Μπιτλ, για άλλους το αγόρι με τα μακριά μαλλιά και τις φαβορίτες που γοήτευσε το Ολντ Τράφορντ, για άλλους ήταν απλά μια ιδιοφυΐα.
O Τζορτζ Μπέστ!
Σε ερώτηση δημοσιογράφου για το ”αν ο Κρόιφ είναι καλύτερος από εσένα…”
Ο Τζορτζ Μπεστ απάντησε…
”Μου κάνεις πλάκα έτσι… Θα σου πω τι θα κάνω…
Θα κάνω “ποδιά” στον Κρόιφ με την πρώτη ευκαιρία”…
Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού με την Ολλανδία, βρήκε την ευκαιρία και μόλις έκανε “ποδιά” στον Κρόιφ, σήκωσε ψηλά την γροθιά του και συνέχισε κανονικά το παιχνίδι.
«Ήταν ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής, πιο τρελός από εμένα.»
Είπε ο Ντιέγκο Μαραντόνα για τον Τζορτζ Μπεστ.
Όταν ο Μπάσμπι τον καλούσε στο γραφείο του, ο Μπεστ έμοιαζε να ακούει με προσοχή.
Στην πραγματικότητα όμως, μετρούσε τα ζωάκια που βρίσκονταν στην ταπετσαρία του τοίχου, ακριβώς πίσω από το γραφείο του προπονητή.
Όταν κάποτε ρώτησαν τον Μπεστ τι θυμάται περισσότερο από εκείνες τις καταστάσεις, εκείνος απάντησε..
”Κάποτε το βρίσιμο κράτησε τοσο πολύ, που πρόλαβα να μετρήσω όλα τα ζωάκια στην ταπετσαρία.”
Ένας αστικός μύθος, που στην Βρετανία είχε διαδοθεί και είχε πάρει διαστάσεις, παλαιότερα…
Κάποτε, ο Τζορτζ Μπέστ φλέρταρε με την γυναίκα ενός δικηγόρου, που τον είχε σώσει και από την φυλακή.
Έτσι, ο έξαλλος δικηγόρος προσέλαβε κάποιον άνθρωπο για να του σπάσει τα πόδια.
Αυτός ήταν έτοιμος να το κάνει, με την ήδη συμφωνημένη ανταμοιβή.
Αλλά τότε κοίταξε το πρόσωπο στη φωτογραφία που μόλις του έδειξε ο δικηγόρος:
-Πρέπει να σπάσω τα πόδια αυτού εδώ στην εικόνα;
-Ναι.
-Όχι. Δεν αγγίζω τα πόδια του Τζορτζ Μπεστ.
Ατάκες που έμειναν στην ιστορία
Ας θυμηθούμε και μερικές ατάκες του, που έμειναν στην ιστορία…
«Ξόδεψα το 90% των χρημάτων μου σε ποτά, κορίτσια και γρήγορα αυτοκίνητα. Τα υπόλοιπα απλώς τα σπατάλησα».
«Aν μου έδινες την επιλογή του να βγω στον αγώνα, να περάσω τέσσερις και να βάλω ένα γκολ από τα 25 μέτρα στη Λίβερπουλ ή να πάω στο κρεβάτι με την Μις Κόσμος, θα ήταν μια πολύ δύσκολη επιλογή. Ευτυχώς τα είχα και τα δύο».
«I used to go missing a lot… Miss Canada, Miss United Kingdom, Miss World».
Περισσότερα από σαράντα χιλιάδες γράμματα κατέφθαναν κάθε μήνα στο σπίτι του από θαυμαστές και θαυμάστριες.
Τότε δεν υπήρχαν μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Οι φανέλες του και καθετί άλλο με το όνομα του Τζορτζ Μπεστ, πουλούσε, γιατί είχε κάνει γκελ στον κόσμο.
Τα ξενύχτια και η άστατη ζωή, τελείωσαν πρόωρα μια καριέρα, στην οποία μέσα σε τέσσερα χρόνια, κατέκτησε όσα άλλοι δεν θα κατακτήσουν ποτέ.
Το σημαντικότερο είναι, ότι τον παραδέχτηκαν οι πάντες.
Εντυπωσίασε τον Πέλε τόσο πολύ, όπου ο ίδιος ο βραζιλιάνος δήλωσε, όταν τον πρωτοαντίκρυσε να αγωνίζεται…
”Είναι ο καλύτερος παίκτης που έχω δει.”
Αλλα ο ίδιος ο Μπεστ, δήλωσε κάτι άλλο.
”Αν ήμουν άσχημος δεν θα ξέρατε τον Πελέ.”
Και το επόμενο που δήλωσε, το οποίο ήταν και στάση ζωής του…
«Το 1969 παράτησα τις γυναίκες και το αλκοόλ. Ήταν τα χειρότερα 20 λεπτά της ζωής μου»
Εικοσιδύο ετών, είχε ήδη κερδίσει την Χρυσή Μπάλα και ήταν το αστέρι του Αγγλικού ποδοσφαίρου.
Σε ηλικία 28 ετών, είχε ήδη 181 γκολ με την Mαντσεστερ Γιουναιτεντ και είχε κατακτήσει έξι τίτλους, συμπεριλαμβανομένου και του Κυπέλλου Πρωταθλητριών.
Το 2004, σε ηλικία 58 ετών, έκανε μεταμόσχευση ήπατος, επειδή το δικό του καταστράφηκε.
Ένα χρόνο αργότερα, είχε μολυνθεί και είχε εισαχθεί επειγόντως στο νοσοκομείο.
Ζήτησε από τον γιο του να αγοράσει ένα χώρο σε μια εφημερίδα και να δημοσιεύσει μια φωτογραφία της κατάστασης του, με την φράση…
“Μην πεθάνεις σαν κι εμένα”.
5 μέρες μετά…
25 Νοεμβρίου 2005, ο Καλύτερος πέθανε…
Ο Τζορτζ Μπεστ!
«Σε ένα παιχνίδι απέναντι στην Ίπσουϊτς, είχα σκοράρει με απευθείας κόρνερ.
Είχα κάνει πολλές προπονήσεις και πετύχαινα 9 στα 10.
Την επόμενη μέρα διάβασα στις εφημερίδες ότι με χαρακτήριζαν απλά τυχερό.
Έπειτα από δύο εβδομάδες παίξαμε ξανά στο Κύπελλο, κερδίσαμε ένα κόρνερ, προσπάθησα να κάνω το ίδιο και η μπάλα πήγε στην εξωτερική πλευρά του δοκαριού.
Αν είχε πάει μέσα, θα ανέβαινα μέχρι και τις θέσεις των δημοσιογράφων, θα υποκλινόμουν και θα αποχωρούσα».
Ο Μπεστ έζησε στα άκρα, πολλές φορές χωρίς να έχει επίγνωση της κατάστασης του αλλά έχοντας πάντα άγνοια κινδύνου.
“Όταν όλα τελειώσουν, ο κόσμος θα με θυμάται μόνο για όσα έκανα εντός γηπέδου και όχι για όλα αυτά που έκανα εκτός αυτού.”
Ο Κάλουμ Μπεστ, μιλάει για τον πατέρα του, Τζορτζ…
«Ο πατέρας μου είχε άσχημο τέλος, είχε κίτρινο δέρμα, τα μάγουλά του σκαμμένα, τα μάτια του κόκκινα.
Ηταν πενηνταεννιά ετών και έμοιαζε είκοσι χρόνια μεγαλύτερος, λόγω της κακής ζωής και των προβλημάτων στο συκώτι.
Έζησε τη ζωή στο έπακρο, ποτέ δεν σήκωσε το πόδι του απο το γκάζι.
Όταν ήταν στο τέλος της ζωής του προσπάθησε να φτιάξει τη σχέση του μαζί μου.
Πήγα λοιπόν να τον δω στο νοσοκομείο, ήξερα ότι η ζωή του τελείωνε.
Επέστρεψε στο ποτό μετά τη μεταμόσχευση ήπατος και κανείς δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο.
Ξάπλωνα στο κρεβάτι με τον μπαμπά και έβαζε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου.
Ήταν η πρώτη φορά που ο μπαμπάς με αγκάλιασε, δεν θυμάμαι να το ξαναέκανε ακόμα και όταν ήμουν μικρό παιδί.
Μια από αυτές τις τελευταίες μέρες, ο μπαμπάς κινούσε το κεφάλι του από αριστερά προς τα δεξιά γρήγορα, σαν να είχε πανικοβληθεί.
Ήταν τρομακτικό και ήμουν τρομοκρατημένος.
Με κοίταξε και είπε με απελπισμένη φωνή…
“Πρέπει να με βοηθήσεις. Κάνουν ένα... πάρτι εδώ πέρα.
Τον ρώτησα…
“Τι εννοείς μπαμπά; “
Και αυτός απάντησε…
“Ήμουν τις προάλλες, εκεί πέρα. Έπιναν όλοι και υπήρχαν κορίτσια.”
Είχε παραισθήσεις και σκεφτόταν αυτό που αγαπούσε περισσότερο.
Αυτό το επεισόδιο με έκανε να χαμογελάσω, αλλά αν ήξερα ότι αυτές ήταν οι τελευταίες λέξεις που θα μου έλεγε ο μπαμπάς μου δεν θα το είχα κάνει.
Όταν οι γιατροί με βρήκαν, μου είπαν…
«Ξέρω ότι είναι δύσκολες στιγμές, αλλά είσαι ο πιο κοντινός συγγενής του και πρέπει να πάρεις μια απόφαση για τη δωρεά οργάνων»
Δεδομένων των συνθηκών, όποια μέρη του σώματός του θα ήταν χρήσιμα.
Τα μάτια του ήταν κάτι το ιδιαίτερο.
Η θεία μου η Μπάρμπαρα, η αδελφή του πατέρα μου, ήταν μαζί μου.
Αναρωτηθήκαμε για μια στιγμή αν ήταν σωστό ή λάθος.
Τότε αποφασίσαμε ναι, με πεποίθηση.
Ο μπαμπάς αγαπούσε να δίνει στους ανθρώπους και οι άνθρωποι του είχαν δώσει τόσα πολλά.
Ήταν σίγουρα το σωστό, ώστε αυτά τα μπλε μάτια του Τζορτζ Μπεστ, να συνεχίσουν να παρακολουθούν τον κόσμο. “
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου