Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩι ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Καί τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα προέρχεται ἀπό τήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Ἡ περικοπή μας ἀρχίζει μέ τήν ἀναφορά τοῦ Παύλου στήν ἐν Χριστῷ δικαίωση τοῦ ἀνθρώπου, πού ἐκπηγάζει ἀπό τήν σταυρική Θυσία καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Δικαίωση εἶναι ἡ ἀπόφαση τοῦ Θεοῦ, μέ τήν ὁποία ἀπαλλάσσεται ὁ

ἄνθρωπος ἀπό τίς ἁμαρτίες του καί καθίσταται δίκαιος, δηλαδή ἀρεστός, εὐάρεστος ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Χριστός «παρεδόθη διά τά παραπτώματα ἡμῶν καί ἠγέρθη διά τήν δικαίωσιν ἡμῶν» (Ρωμ. 4,25). Ἄρα δικαίωση, ὡς ἁγιογραφικός καί θεολογικός ὅρος, σημαίνει τήν σωτηρία καί τήν ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή τήν ἕνωσή του μέ τόν Χριστό διά τῆς πίστεως.

Ἄλλωστε ἡ δικαίωση, ἡ σωτηρία, εἶναι ἐνέργεια τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, στήν ὁποία συνεργεῖ ὁ ἄνθρωπος μέ τήν ζωντανή πίστη, ὡς ἔκφραση ἀπολύτου ἐμπιστοσύνης καί ἀγάπης πρός τόν Θεό.

Πίστη στόν Χριστό

Καί πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό σημαίνει ὅτι ἀναγνωρίζει ὁ πιστός στό πρόσωπο τοῦ Κυρίου Αὐτόν πού ἀπέστειλε ὁ Πατέρας γιά νά σώσει τόν κόσμο. Σημαίνει ὅτι ἀποδέχεται τούς λόγους Του ὡς «ρήματα ζωῆς αἰωνίου» (Ἰωάν. 6,68), ὅτι διακινδυνεύει τό πᾶν γιά τήν Βασιλεία Του, ὅτι δέχεται νά χάσει τά πάντα γιά νά κερδίσει τόν Χριστό. Πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό σημαίνει νά γνωρίσουμε «τήν ἀγάπην, ἥν ἔχει ὁ Θεός ἐν ἡμῖν» καί νά ὁμολογήσουμε ὅτι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί» (Α΄ Ἰωάν. 4,16). Διά τῆς πίστεως καθιστάμεθα ἱκανοί νά ζήσουμε τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ καί νά γίνουμε κοινωνοί τῶν χαρισμάτων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἡ ἐν Χριστῷ εἰρήνη

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνδέει τήν ἐπενέργεια τῆς ἐν Χριστῷ δικαιώσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν παρουσία τῆς εἰρήνης στήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Ἡ εἰρήνη ἔχει σχέση μέ τήν ἁρμονική λειτουργία ὅλων τῶν δυνάμεων τοῦ ἀνθρώπου, πού ὅμως μέ τήν ἁμαρτία διαταράχθηκαν καί διέσπασαν τήν ἑνότητα τῆς ὑπάρξεως. Καί τοῦτο, διότι ἡ ἁμαρτία, ὡς «φρόνημα σαρκός» (Ρωμ. 8,7) καί ὡς «φιλία τοῦ κόσμου» (Ἰακ. 4,4), προκάλεσε καί ἐξακολουθεῖ νά προκαλεῖ τόν χωρισμό, τήν ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο. Ἡ ἐκ νέου ἀπόκτηση τῆς εἰρήνης στόν ἄνθρωπο συντελεῖται μέ τήν προσωπική κοινωνία του μέ τόν Χριστό, πού μᾶς φανέρωσε τόν τρόπο καί τό ἦθος τῆς ὑπάρξεως τοῦ Θεοῦ.

Μέ τήν ἀγάπη Του ὁ Χριστός μᾶς πείθει γιά τήν ἀλήθεια τῆς «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ» δημιουργίας μας. Καί ἔτσι ὁ πιστός ἐξέρχεται ἀπό τά στενά ὅρια τοῦ ἐγωισμοῦ. Ἀναγνωρίζει ὅτι ἡ ὕπαρξή του εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ· καί ὅτι φέρει ἐντός του τήν εἰκόνα Ἐκείνου πού εἰρηνοποίησε «διά τοῦ αἵματος τοῦ σταυροῦ αὐτοῦ» (Κολ. 1,20) τά ἐπίγεια καί τά οὐράνια. Ὡς ἐκ τούτου, ὁδηγεῖται ἀπό τήν ὕπαρξη στήν συνύπαρξη· στήν κοινωνία τῆς ἀγάπης μέ τόν Θεό καί τούς συνανθρώπους.

Ἡ εἰρήνη ἑνώνει τά πολλά σέ ἕνα, ἐνῶ μέ τήν ἀπουσία της διαιρεῖται καί τό ἕνα σέ πολλά. Ἐφόσον ἡ εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ ἀναφέρεται σέ ὅλες τίς διαστάσεις τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς, ζώντας αὐτήν ἀκριβῶς τήν εἰρήνη, ὁ πιστός εἰρηνεύει μέ ὁλόκληρο τόν κόσμο. «Εἰρήνευσον ἐν σεαυτῷ», λέγει ὁ ὅσιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος, «καί εἰρηνεύσει σοι ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ».

Ἡ καύχηση στίς δοκιμασίες

Ὁ πιστός, καθώς ὑπογραμμίζει ὁ Ἀπόστολος, καυχᾶται ὄχι μόνο γιά τήν ἐλπίδα τῆς συμμετοχῆς του στήν δόξα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί γιά τίς ποικίλες δοκιμασίες καί θλίψεις, γιατί οἱ δοκιμασίες συντελοῦν στήν ἀνοδική πορεία τοῦ ἀνθρώπου. «Ἆρον τούς πειρασμούς καί οὐδείς ὁ σῳζόμενος», ἔλεγε ὁ Μέγας Ἀντώνιος. Ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά θλίβεται ἀπό τόν συνάνθρωπο καί νά πονάει. Ὅμως, ἡ κοινωνία του μέ τόν Χριστό τόν βοηθᾶ νά μή στενεύει τόν χῶρο τῆς καρδιᾶς του (στενο-χωρία).

Δηλαδή νά μή παύει νά συμπαθεῖ καί νά ἀγαπᾶ τόν συνάνθρωπο πού προκαλεῖ τήν θλίψη. Ἔτσι ὁ πιστός ὁδηγεῖται στήν ὑπομονή, στόν δοκιμασμένο χαρακτήρα καί στήν ἐλπίδα. Ἡ ὁποία ἐλπίδα, ὡς δωρεά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δέν εἶναι δυνατόν νά ἀπογοητεύσει τόν ἄνθρωπο. Τόν χαριτώνει μέ μία μόνιμη αἰσιοδοξία πού προέρχεται ἀπό τήν ζωντανή πίστη.

Καί, τέλος, γιά ὅλα αὐτά μαρτυρεῖ, ἐπιβεβαιώνει, ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μέ τήν ὁποία τό Ἅγιο Πνεῦμα πού μᾶς δόθηκε, γέμισε καί ξεχείλισε τίς καρδιές μας.

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

apostoliki-diakonia.gr