Η όξυνση των κρατικών σχέσεων, σε υψηλό επίπεδο, Ρωσίας-ΗΠΑ-Κίνας, ή σε χαμηλό, Τουρκίας και Ελλάδας, είναι πλέον συχνό φαινόμενο. Σταδιακά αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι αιτία τρόμου για ένα καταστροφικό πόλεμο, αλλά εισαγωγή για διαπραγματεύσεις. Όπως έγινε με ΗΠΑ και Βόρεια Κορέα επί Τραμπ. Η Ουάσιγκτον χρησιμοποιεί χρόνια την τακτική “πρώτα όξυνση, μετά διαπραγμάτευση” και υποδεικνύει σε συμμάχους της να κάνουν το ίδιο.
Χαρακτηριστικά ο Χένρι Κίσινγκερ, τον Οκτώβρη του 1986 στην Ουάσιγκτον, είχε υποδείξει στον
Ανδρέα Παπανδρέου να προκληθεί (τεχνητή) ένταση με την Τουρκία, ώστε η απειλή πολέμου να υποχρεώσει τις δυο πλευρές σε διαπραγματεύσεις. Έτσι προέκυψε η λεγόμενη “κρίση του Μαρτίου” το 1987 και οι συνομιλίες Παπανδρέου και του τότε Τούρκου πρωθυπουργού Τουργούτ Οζάλ.Τώρα οξύνθηκε η κρίση στην Ουκρανία, αλλά η Ρωσία έδειξε ότι μπορεί να διαλύσει το Κίεβο σε χρόνο μηδέν και ότι θα το κάνει, αν χρειαστεί. Ο Πούτιν, συγκαταβατικός, αποχώρησε, στην πράξη νικητής, χωρίς μια τουφεκιά. Το ίδιο έγινε όταν άρχισε η κρίση στη Συρία. Ο αμερικανικός στόλος αποχώρησε άπρακτος, ύστερα από πολυήμερες περίτεχνες μανούβρες, όταν οι αρχηγοί του στόλου κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να κερδίσουν μια πραγματική ναυμαχία με τους Ρώσους.
Η όξυνση, ως μέθοδος διαπραγμάτευσης, δεν λειτουργεί πλέον υπέρ των ΗΠΑ. Ο Μπάιντεν ανέβασε το θερμόμετρο, αποκαλώντας τον Πούτιν δολοφόνο και μετά ζήτησε διαπραγματεύσεις. Ο Πούτιν του απάντησε ότι η Ρωσία δεν αποδέχεται ύβρεις και έλλειψη σεβασμού και πάραυτα πήρε τη σκυτάλη ο Κινέζος πρόεδρος Σι, λέγοντας ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν πλέον να μιλούν χωρίς σεβασμό στους άλλους. Η αλλαγή ύφους από Ρωσία και Κίνα ισούται με αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων. Ο Μπάιντεν ζήτησε σύνοδο κορυφής και ο Πούτιν συμφώνησε να συναντηθούν το καλοκαίρι.
Οι ΗΠΑ θέλουν μα δεν μπορούν
Οι “Μεγάλοι Πόλεμοι απομακρύνονται, αλλά και η επαναφορά του Ψυχρού Πολέμου δεν φαίνεται πιθανή. Ο Ψυχρός Πόλεμος προϋποθέτει ισοδύναμους αντιπάλους. Η ισοδυναμία, όμως, χάνεται. Κίνα και Ρωσία προχωρούν βήμα-βήμα μαζί, ή (κατά τους Κινέζους) «ο καλός στρατηγός κάνει υπομονή στις όχθες του ποταμού, περιμένοντας να δει τα πτώματα των (δυτικών) αντιπάλων του που τα παρασύρει το ρεύμα».
Από τα ψηλά στα χαμηλά, οι Τούρκοι εκνευρίστηκαν και ανησύχησαν με τις δηλώσεις Δένδια ενώπιον του Τσαβούσογλου, τσαλακωμένου και ανήμπορου. Μήπως, δηλαδή ο Πάιατ, που είδε τον Δένδια πριν πάει στην Τουρκία, τον ενθάρρυνε να βγάλει γλώσσα. Μπα, ιδέα τους ήταν! Οι Τούρκοι όμως έδειξαν πόσο εύκολα τρομάζουν κι αυτοί. Εμείς το αγνοήσαμε και φροντίσαμε να τους καθησυχάσουμε αμέσως. Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι η συνάντησή του με τον Ερντογάν έχει καθοριστεί και θα γίνει όπως προγραμματίστηκε. Όλα έμειναν στη θέση τους, όπως ήταν.
Οι Αμερικανοί ιθύνοντες έχουν συναίσθηση των αδυναμιών τους, εξωτερικών και εσωτερικών. Αυτό έδειξε το φαινόμενο Τραμπ και ο διχασμός στην λαϊκή βάση. Σύσσωμες οι ευρωπαϊκές ελίτ (και η ελληνική) συντάχθηκαν βιαστικά με τον Μπάιντεν, αποκαλύπτοντας τον επαρχιώτικο, εξαρτημένο και γλοιώδη χαρακτήρα τους. Οι δυτικές ελίτ αποφεύγουν να συζητήσουν αν οι ΗΠΑ είναι σε πορεία αμετάκλητης παρακμής, ή αν έχουν ελπίδες ανάκαμψης. Είναι όμως προφανές ότι η περίοδος των ΗΠΑ, ως μοναδικής υπερδύναμης, έχει παρέλθει, αν και Τραμπ και Μπάιντεν δεν το αποδέχονται δημοσίως.
Ο Κίσινγκερ, διαυγέστατος, (97 ετών) προτείνει, ως αντίδοτο στην παρακμή, ένα παγκόσμιο “πεντάγωνο” με ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Ιαπωνία, και ΕΕ στις κορυφές και οπωσδήποτε η Δύση να αποσπάσει τη Ρωσία από την Κίνα. Ο Κίσινγκερ θέλει να διορθώσει το τεράστιο λάθος του όταν πρότεινε στον Νίξον, τη δεκαετία του 1970, το άνοιγμα των ΗΠΑ στην Κίνα. Οι εταιρίες κέρδισαν, αλλά οι ΗΠΑ απόκτησαν αντίπαλο που δεν μπορούν να νικήσουν. Όσο οι ΗΠΑ επιμένουν στη μονοκρατορία τους, Κίνα και Ρωσία θα παραμένουν ενωμένες για να μην τις θερίσει χωριστά η Αμερική.
ΟΙ ΗΠΑ σε έναν πολυπολικό κόσμο
Το ερώτημα είναι αν η μονοκρατορία είναι ο μοναδικός τρόπος ύπαρξης των ΗΠΑ, ή αν μπορούν να λειτουργήσουν ισότιμα σε έναν πολυπολικό κόσμο. Αυτό το ερώτημα το υπερκαλύπτει ο Σπένγκλερ, θέτοντας ένα ευρύτερο ζήτημα με το βιβλίο του “Η παρακμή της Δύσης” που γράφτηκε πριν, αλλά εκδόθηκε μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1918. Η κάμψη είχε διαφανεί πριν από ένα αιώνα.
Από την εποχή της προεδρίας Κλίντον, τη στιγμή της παντοκρατορίας τους, οι ΗΠΑ κατάστρωναν σχέδια πώς να αποφύγουν την επερχόμενη κάμψη. Έβαλαν στόχο τις μικρομεσαίες χώρες, αποφεύγοντας την άμεση αναμέτρηση με τις μεγαλύτερες και πιο ισχυρές. Οι επιτελείς της Ουάσιγκτον κατάλαβαν ότι σε ένα πολυπολικό κόσμο, ακόμα και τα πιο μικρά κράτη θα μπορούσαν να προβάλουν αντίσταση βρίσκοντας στήριξη σε ισχυρούς αντιπάλους της Αμερικής, όπως η Συρία, ή η Τουρκία, σε Ρωσία και Κίνα.
Η στρατηγική των ΗΠΑ είναι απλή: Όχι εγκατάσταση δικτατορίας, όπου ο κάθε Σαντάμ μπορούσε να σηκώσει κεφάλι. Ναι στις λεγόμενες “έγχρωμες επαναστάσεις”, υποκινούμενες από πράκτορες και την πέμπτη φάλαγγα, με στόχο τη διάλυση του πολιτικού συστήματος και των κρατικών δομών. Το σχέδιο είχε απόλυτη επιτυχία στη Λιβύη, από κράτος έγινε χώρος, με διάσπαρτες αντίπαλες φυλές. Πέτυχε, εν μέρει και στην Ουκρανία, αλλά όχι παντού: Αλλού απότυχε, πχ στην Αίγυπτο και την Τουρκία, στόμωσε στη Συρία (εγκαθιστώντας τη Ρωσία στην περιοχή) και βούλιαξε στη Λευκορωσία, με την αποτυχία ανατροπής του Λουκασένκο.
Η Ελλάδα διασώζει (ως τώρα) την εδαφική της ακεραιότητα, επειδή το σύνολο του πολιτικού προσωπικού δεν διανοείται να θίξει το καθεστώς προτεκτοράτου. Επειδή, όμως, υπάρχουν εκτός από τα αμερικανικά και άλλα συμφέροντα, ιδίως γερμανικά, η χώρα μετατρέπεται σταδιακά σε αποθήκη ανθρώπινων ψυχών, ελληνικών και αλλοδαπών. Καλή Ανάσταση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου