Άλλη μία ιστορία ενός τραγουδιού θα σας διηγηθώ σήμερα. Η ιστορία του είναι πολύ ενδιαφέρουσα, αλλά οι περατζάδες της μελωδίας του είναι όλα τα λεφτά.
Πρόκειται για το “Εγώ θέλω πριγκιπέσσα”, επισήμως στο όνομα του Παναγιώτη Τούντα, ηχογραφημένο το 1936.
Λέω να το ακούσετε αμέσως, μάλιστα η κόπια του τραγουδιού στο βίντεο είναι (μάλλον) η καλύτερη που
κυκλοφορεί. Μου το είχε παραχωρήσει Charles Howard, πολύ πριν το εκδώσει σε CD.Λοιπόν, το 1936 κατέφθασε στη Ρόδο, στο ξενοδοχείο Grande Albegro Delle Rose, η Αλζά, αδελφή του βασιλιά του Ιράκ, Γαζή του Α’. (Κάποιοι τη γράφανε ως πρωτότοκη κόρη του…) Στο ξενοδοχείο εργαζόταν ο ελκυστικός Τάσος Χαραλάμπης, τον οποίον η Αλζά ηράσθη σφόδρα και απεφάσισε να τον νυμφευθεί, παρά τις πρακτικές δυσκολίες. Βαφτίστηκε, μάλιστα, χριστιανή με το όνομα Αναστασία και ο γάμος έγινε …λάθρα σε εκκλησάκι της Κηφισιάς μέσα στα πεύκα. Οι λίγοι καλεσμένοι έριχναν ρύζι και τα πεύκα έριχναν τις κάμπιες τους γιατί έμοιαζαν στη νύφη! (Σα συναγρίδα …αρπαγμένη στη σκάρα, ήταν η άτιμη!).
Ή χωρίζετε ή μπαμ-μπουμ
Κι αμέσως, μετά το γάμο, άρχισαν οι ποικίλοι εκβιασμοί, κατ’ αρχήν από την βασιλική οικογένεια! Αλλά την έπεσαν και πονηροί… Μέχρι και τα πετρέλαια του Ιράκ μπήκαν στη μέση, αφού ο Τάσος, ως σύζυγος πια, θα είχε μερτικό σ’ αυτά και οι Ιταλοί φασίστες του γύρευαν …ανταλλαγές. Λέγεται, ότι τελικά ο άνθρωπος κυκλοφορούσε με πιστόλι! Το τέλος του γάμου δόθηκε στην πρεσβεία του Ιράκ στην Ρώμη, όπου κάλεσαν το ζεύγος για να γίνει -δήθεν- ο γάμος και με το ιρακινό τελετουργικό. Εκεί όμως τους είπαν καθαρά «ή χωρίζετε τώρα ή σας σκοτώνουμε επί τόπου».
Κι όπως καταλαβαίνετε, τρέμοντας από φόβο, χώρισαν με υπογραφές …επί τόπου και δάκρυα! Οι ελληνικές εφημερίδες της εποχής και τα ελαφρά περιοδικά ξεσκίστηκαν στα ρεπορτάζ της φτήνιας, της ψευτιάς και της άκρατης φαντασίας. Μάλιστα ένα περιοδικό της συφοράς, παρουσίασε ρεπορτάζ το οποίο έλεγε ότι η πριγκίπισσα έχει μία κακή συνήθεια από μικρή, που δε μπορεί να κόψει. Και συγκεκριμένα, να τρώει τα νύχια της -και τα πετσάκια που περισσεύουν, να τα φτύνει στο πάτωμα ή στο χαλί! (Ουρανιώδες…). Στα δημοσιογραφικά των εφημερίδων πρωτοστατούσε, ο πολύς Κωστής Μπαστιάς! Έ, ρε τι έχασαν μερικά σημερινά τηλεοπτικά βοθροκάναλα!
Οι ρεμπέτες δημιουργοί, πάντα παρόντες, έκαναν και τότε το σχετικό τραγουδάκι τους. Όπως είπα, ο Παναγιώτης Τούντας συνέθεσε το “Εγώ θέλω πριγκιπέσσα”, το οποίο ηχογράφησε με τον Στελλάκη Περπινιάδη και με τη συνοδεία της μοναδικής ορχήστρας του Γιουβάν Τσαούς. Τους στίχους σκάρωσε “μάλλον” ο ίδιος ο Τούντας (αν και τότε, η πατρότητα των στίχων είχε πολλά μπάσταρδα και αμέτρητες κλεψιές…).
Εδώ είναι σημαντικό να σας πω ότι στα στιχάκια του τραγουδιού, άλλαξαν τα ονόματα και τα τοπωνύμια της πραγματικής ιστορίας και μπήκαν άλλα φανταστικά! Αυτό έγινε για να μην υπάρξει κανένα διπλωματικό πρόβλημα της Ελλάδας με την άλλη χώρα, το Ιράκ. Μάλιστα! Τέτοια ευαισθησία είχε ο Μικρασιάτης Τούντας, ο οποίος υπέγραφε επισήμως τους στίχους! Έτσι, το “Ιράκ” έγινε “Μαρόκο” και το ξενοδοχείο της Ρόδου έγινε “Ταβέρνα του Τζελέπη”, μια πραγματική, κοσμική, ταβέρνα στην ομώνυμη ακτή του Πειραιά, πάνω στην πλατεία Καραϊσκάκη. Από μαστούρες όμως, το άσμα, ήταν τίγκα!
Το τραγούδι είχε μεγάλη επιτυχία και σε 2-3 μήνες, ανατυπώθηκε στην Αμερική από τη δισκογραφική εταιρεία Orthophonic. Την ίδια χρονιά, το 1936, ο Μήτσος Κυριακόπουλος, ηχογράφησε στην Πόλη ένα ανάλογο τραγούδι με τίτλο “ΠΡΙΓΚΗΠΕΣΣΑ” (τούρκικος δίσκος, RT-17385), το οποίο αρχίζει όπως το άλλο, αλλά μετά λέει «Εγώ θέλω πριγκιπέσσα να είναι από την Πόλη μέσα» και μάλιστα …θυγάτηρ ιερέως. Ιδού, αδελφοί του ελέους!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου