Όταν μια «Σχεδία» έσωσε κάτι πολύ περισσότερο από ένα χαμένο πορτοφόλι

Όταν μια «Σχεδία» έσωσε κάτι πολύ περισσότερο από ένα χαμένο πορτοφόλι

Είναι φορές που κατεβαίνει ο θεός στη γη. Τον συνάντησα προχτές το βράδυ σε μια βόλτα που έκανα με την κόρη μου. Λίγο πριν νυχτώσει για τα καλά.
Τα μαγαζιά έκλειναν και ο πεζόδρομος ήταν γεμάτος από κόσμο που έκανε τις αγορές του στο 90’.
 Η πωλήτρια ετοίμαζε το κλείσιμο του καταστήματος. Μάζευε την κρεμάστρα με τις
τσάντες που έπαιζε το ρόλο της βιτρίνας στο δρόμο.
Η κόρη μου αναφώνησε «ωραίο τσαντάκι για να βάζω τα πράγματά μου» κι εγώ τρόμαξα.
Εκεί βρισκόμαστε.
Να μας λένε τα παιδιά μας κάτι που είναι για χαρά και η πρώτη αντίδραση να είναι «πώς θα ανταποκριθώ;»…
«Μαμά θα πάμε εκδρομή». «Μαμά ένας φίλος μου με κάλεσε στη γιορτή του». Και αντί να πανηγυρίζουμε νιώθουμε ότι ο ουρανός πέφτει στο κεφάλι μας.

Όμως όταν είσαι γονιός είσαι άνθρωπος ειδικών δυνάμεων. Δεν έχεις επιλογή. Είναι μια αποστολή που πρέπει να κερδίζει πάντα κάτι ακόμα και όταν φαινομενικά χάνει. Πρέπει να έχει πάντα ένα απόσταγμα.
Πλησιάζω να ρωτήσω την τιμή ενώ έχω ξεκινήσει να καταστρώνω το plan b πώς θα το χειριστώ αν είναι απαγορευτική. Κι αυτό δεν έχει πλάκα. Δεν είναι μια δημιουργική πρόκληση. Είναι αδηφάγο.
Η κόρη μου ανήκει στα παιδιά που ζητάνε σπάνια πράγματα και αυτό με φορτίζει περισσότερο. Πώς να πω όχι;
Η πωλήτρια μας έκανε μια φιλική τιμή και σκέφτομαι χαμογελώντας «μάλλον είμαστε στο ραντάρ της θείας χάρης».
Έτσι αποκτήσαμε την τσάντα. Την οποία βάλαμε αμέσως να εκτελέσει το χρέος της. Σταθήκαμε έξω από το κατάστημα για να την αδειάσουμε από τη γέμιση με τα χαρτιά. Βάλαμε μέσα τα πράγματα της κόρης μου και φύγαμε χαρούμενες.

Έχουμε απομακρυνθεί αρκετά μέτρα και τότε ακούω τη φωνή του.  
«Νομίζω σας έπεσε το πορτοφόλι σας» και μου δείχνει το δρόμο στο σημείο έξω από το κατάστημα που αγοράσαμε την τσάντα.
Κοιτάζω και βλέπω την επιβίωσή μας εκτεθειμένη να την αρπάξει ένας από τους περαστικούς.
Αυτοί που ζουν στο δάσος ίσως το βρουν υπερβολικό γιατί έχουν τους κορμούς των δέντρων να ξαποσταίνουν, να βρίσκουν πιο εύκολα τροφή, να φυλάγονται από τις καταιγίδες. Αυτοί που ζουν στο ξέφωτο όμως θα το νιώσουν έτσι ακριβώς. Ούτε κορμοί για ανάπαυση, ούτε προστασία από τις καταιγίδες ούτε τίποτα δεδομένο. Όλα πρέπει να φτιάχνονται με υπογραφή «100% soul made».
 Κάθε μέρα.
Την ίδια στιγμή, κατέρρευσα στην ιδέα να χάνω το πορτοφόλι μου και συγχρόνως σηκώνομαι ψηλά, ανοίγει η ψυχή μου από ευγνωμοσύνη.

Τρέχω να προλάβω να το πάρω και πλησιάζω αυτόν. Καθόταν στο παγκάκι. Κάθομαι δίπλα του.
Τα μάτια μου ανοίγουν σαν βρύσες.
Δεν κλαίω. Τα μάτια μου τρέχουν νερό.
 Σε ευχαριστώ τόσο πάρα πολύ του λέω. Δεν φαντάζεσαι από τι με έσωσες. Δεν μπορώ να σου εξηγήσω του λέω.
Δεν είχα τρόπο να αντιμετωπίσω αυτή την απώλεια. Δεν ξέρω πώς θα φτάναμε στο τέλος του μήνα…
Κι εκείνος μου δίνει κουράγιο. Ηρέμησε. Δεν έκανα κάτι τόσο σημαντικό. Έκανα το αυτονόητο. Και τότε πρόσεξα ποιος ήταν.

Και ένιωσα τέρμα ανόητη. Όπως λέει μια φίλη μου, ένιωσα ένα τίποτα με πολύ καθόλου.
Πουλούσε το περιοδικό δρόμου «Σχεδία». Και αυτός που ζει ασύγκριτα πιο δύσκολα από εμένα, στο ξέφωτο της ζωής, αυτός με έσωσε, αυτός με εμψύχωσε, αυτός μου θύμισε το μεγαλείο να είσαι άνθρωπος, αυτός ήταν ο θεός που κατέβηκε στη γη και γω η τυχερή που τον συνάντησα.

ΥΓ: Καινούριε φίλε μου, θα έρχομαι κάθε φορά που θα βγαίνει το νέο τεύχος της «Σχεδίας», να τα λέμε.

απο την Άννα Αλεξανδρή

 tvxs.gr