200 χρόνια από την παλιγγενεσία! Τιμάμε με δάκρυα, συγκίνηση αλλά και ψυχική ανάταση όλους τους μεγαλοεθνομάρτυρες! Από το παλληκάρι Αθανάσιο Διάκο που σουβλίστηκε ζωντανός μέχρι τον γεροπρούχοντα Χρήστο Καψάλη που αυτοπυρπολήθηκε στο Μεσολόγγι! Από τον Παπαφλέσσα που χωρίς αυτόν Επανάσταση δεν ξεκινούσε και έπεσε ηρωικά στο Μανιάκι μέχρι τον
αθυρόστομο οπλαρχηγό νόθο γιο της καλογριάς Γιώργη Καραϊσκάκη.Η Επανάστασή τους δεν ήταν ταξική όπως ντροπιαστικά οι εθνοαποδομητές τόσα χρόνια βρωμίσαν τα αυτιά μας. Ήταν εθνικοθρησκευτική!
Η Επανάστασή τους δεν ήταν μάταιη για να την περισώσει το Ναβαρίνο. Το Ναυαρίνο την επισφράγισε.
Χωρίς αγώνα αιματηρό τα Ναυαρίνα είναι ουτοπίες. Χωρίς την Εκκλησία, Ελληνική γλώσσα και συνείδηση δεν σώζονταν και χωρίς τους παπάδες που πήραν τα καριοφίλια Θεού πνοή δεν βρισκόταν. Χωρίς τους Φιλικούς συνωμοσία δεν στηνόταν. Χωρίς τον Γέρο, τον Θοδωράκη Κολοκοτρώνη, μεγάλες μάχες δεν κερδίζονταν. Χωρίς τον Καποδίστρια το διεθνές περιβάλλον δεν τιθασευόταν. Χωρίς τους εφοπλιστές των νησιών χρήμα δεν μαζευόταν και στόλος Τούρκων δεν αποκλειόταν. Χωρίς του απλούς και κανονικούς ανθρώπους που έχυσαν ποταμούς αίματος η Ελευθερία δεν επέστρεφε.
Αλλά και χωρίς Κωνσταντίνο Παλαιολόγο κλέφτες, αρματωλοί, Μάνη, Σούλι και Βουνά δεν θα συνέχιζαν να αντιστέκονται κρατώντας την φλόγα ζωντανή.
Όπως είχε πει ο Κολοκοτρώνης στον στρατηγό Χάμιλτον :
«Εμείς, καπετάν Άμιλτων, ποτέ συμβιβασμόν δεν εκάμαμεν με τον Τούρκο. Άλλους έκοψε, άλλους εσκλάβωσε με το σπαθί και άλλοι, καθώς εμείς, εζούσαμεν ελεύθεροι από γενεά εις γενεά. Ο βασιλεύς μας εσκοτώθη, καμμία συνθήκη δεν έκαμε. Η φρουρά του είχε παντοτινόν πόλεμον με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήταν πάντοτε ανυπότακτα … Η φρουρά του βασιλέως μας είναι οι λεγόμενοι κλέφτες, τα φρούρια η Μάνη και το Σούλι και τα βουνά».
Προσέξετε τί καταφέραμε. Υποτάξαμε μία αυτοκρατορία, την «αυτοκρατορία του κακού», η οποία εκτεινόταν από τον Δούναβη στον Περσικό Κόλπο μέχρι τον Ατλαντικό ωκεανό.
Και σας ερωτώ με πάσα ειλικρίνεια. Είμαστε άραγε ένας συνηθισμένος λαός; Είναι συνηθισμένος ένας λαός όπου απέκρουσε την επίθεση μίας Περσικής Αυτοκρατορίας; Είναι συνηθισμένος ένας λαός που κατέκτησε και εκπολίτισε το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολής; Είναι συνηθισμένος ένας λαός που ήταν χίλια χρόνια Αυτοκρατορία; Είναι συνηθισμένος ένας λαός που πέρασε 400 χρόνια σκλαβιάς διατηρώντας την γλώσσα του μέσω της Εκκλησίας; Είναι συνηθισμένος ένας λαός που κατέκτησε πίσω ένα μεγάλο μέρος των εδαφών του και εάν δεν είχε αυτοκτονήσει θα κατείχε ένα μεγάλο μέρος της Σμύρνης ή την Κωνσταντινούπολη; Είναι συνηθισμένος ένας λαός που απέκρουσε την ιταλική πολεμική μηχανή όταν οι σύμμαχοι ψάχνονταν να επιτύχουν μία νίκη;
Η απάντηση είναι ρητώς και κατηγορηματικώς ΟΧΙ. Δεν είμαστε ένας συνηθισμένος λαός.
Αφού δεν είμαστε λοιπόν ένας συνηθισμένος λαός πώς εξηγείται η σημερινή μας κατάσταση; Η απάντηση είναι περίπλοκη αλλά θα επιχειρήσω σύντομα να την συνοψίσω. Ο Πλάτων ήτο το αποτέλεσμα του Σωκράτους, ο Αριστοτέλης του Πλάτωνος, ο Μ. Αλέξανδρος του Αριστοτέλους, ο Παλαιολόγος του Λεωνίδου, ο Κολοκοτρώνης του Παλαιολόγου κοκ. Το μεγαλείο κληροδοτείται ως υποχρέωση στις επόμενες γενεές.
Κάπου όμως σταματά και διαρρηγνύεται αυτή η συνέχεια. Και αυτή διαρρηγνύεται όταν οι ελίτ αποκόπτονται από τον λαό. Περίτρανο παράδειγμα η κυβέρνηση του Καΐρου. Ο λαός αντιστέκεται εντός της χώρας ενώ η ηγεσία αντί να βρίσκεται δίπλα του και να χύνει το αίμα της οργανώνει την αντίσταση από το εξωτερικό.
Η ρήξη του λαού με τις ελίτ θεσμοποιείται πολλά χρόνια τώρα απλά δεν έχει υπάρξει ακόμα ο εκφραστής που θα την γεφυρώσει. Αυτοί που το επεχείρησαν να το πράξουν παραπλάνησαν τον λαό. Η εμπιστοσύνη έχει κλονιστεί και η ελίτ μακροημερεύει απρόσκοπτα στην εξουσία.
Το οξύμωρο των εορτασμών της 25ης Μαρτίου έγκειται στο γεγονός ότι εν τη πλειοψηφία της η ελίτ ήτο παρούσα σε μία εορτή που δεν την πιστεύει. Διότι η σκέψη της δεν είναι στον Κολοκοτρώνη. Αλλά στον Μαυροκορδάτο.
Δεν πιστεύει στην τρισχιλιετή πορεία του γένους και στην ανασύσταση της Αυτοκρατορίας. Αλλά στην ραγιαδοποίηση. Αυτή την φορά όχι με φακιόλι αλλά με τιάρα. Η Ελλάς δεν ανήκει στην Ανατολή. Αλλά δεν ανήκει και στην Δύση. Ο Ελληνικός πολιτισμός είναι η γεφύρωση του συναισθήματος της Ανατολής με τον ορθολογισμό της Δύσης.
Αυτή είναι η ιστορία μας που με τόσο πάθος και δόλιο τρόπο από το 1990 οι ελίτ μας προσπάθησαν να την αποδομήσουν ΔΙΑΚΟΜΜΑΤΙΚΑ. Γιατί;
Διότι όταν είσαι φορέας ενός τέτοιου πολιτισμού δεν υπάρχουν όρια στο τι μπορείς να επιτύχεις. Φανταστείτε η Ελλάδα να είχε μία πραγματικά εθνική ηγεσία, σοβαρή, που οι απόψεις της να αντικατόπτριζαν τα πιστεύω και τις φιλοδοξίες του λαού. Θα ήτο μία απλώς υπολογίσιμος δύναμη στο γεωπολιτικό σταυροδρόμι της ΝΑ Μεσογείου;
Γιατί ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του λαού πιστεύει στον Μαρμαρωμένο Βασιλιά μας αν βγεις και πεις κάτι τέτοιο δημόσια είσαι ακραίος; Αναρωτηθείτε. Ποιοι είναι οι ακραίοι; Εσείς που οι απόψεις σας είναι πλειοψηφικές στην κοινωνία ή η μειοψηφική ελίτ που έχει καταφέρει από την τηλεόραση και τα πανεπιστήμια να σας σωπάσει και εσείς φοβούμενοι μήπως και χαρακτηριστείτε ακραίοι δεν ομιλείτε;
Του Ραφαήλ Α. Καλυβιώτη
*Πρόεδρος Δικτύου Ελλήνων Συντηρητικών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου