Κυριακή Β΄ Νηστειών ( Αγ. Γρηγορίου Παλαμά)- Η παγγνωσία του Θεού

ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ: Μάρκ. β΄ 1-12

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ: Ἑβρ. α΄ 10-β΄ 3

Ἡ παγγνωσία τοῦ Θεοῦ

 «Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;»

Ἀκούσαμε στὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἕνα θαῦμα τοῦ Κυρίου: τὴ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Καπερναούμ. Πρὶν ὅμως θεραπεύσει τὸ σῶμα του, ὁ Κύριος θεράπευσε τὴν ψυχή του, τοῦ συγχώρησε τὶς ἁμαρτίες. 

Τότε οἱ γραμματεῖς ποὺ ἦταν ἐκεῖ παρόντες καὶ δὲν πίστευαν ὅτι ὁ Κύριος εἶναι Θεός, σκέφθηκαν ὅτι αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Χριστὸς ἦταν βλασφημία – μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ συγχωρεῖ ἁμαρτίες. Ἀμέσως Ἐκεῖνος ὡς Θεὸς ἀντιλήφθηκε τὶς σκέψεις τους καὶ τοὺς εἶπε: «Τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;». Γιατί δέχεσθε καὶ κυκλοφορεῖτε τέτοιους λογισμοὺς μέσα στὶς καρδιές σας; Μὲ αὐτὴ τὴν ἐρώτηση τοὺς ἀπέδειξε ὅτι εἶναι Θεός, Θεὸς παν­τογνώστης καὶ παντεπόπτης· γνωρίζει τὰ πάντα καὶ βλέπει τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ τὰ βάθη τῶν καρδιῶν. Μὲ αὐτὴ τὴν ἀφορμὴ ἂς δοῦμε σήμερα τί σημαίνει γιὰ τὴ ζωή μας αὐτὴ ἡ ἀλήθεια.

1. Μᾶς προφυλάσσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία

Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ εἶναι πολὺ βοηθητικὴ στὸν πνευματικό μας ἀγώνα. Μᾶς συγ­κρατεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Εἶναι εὔκολο νὰ καταλάβουμε τὸ γιατί.
Ὅταν μᾶς βλέπουν οἱ ἄνθρωποι, ἐπιβαλλόμαστε στὸν ἑαυτό μας πολὺ πιὸ εὔκολα. Δὲν θέλουμε νὰ κάνουμε κάτι τὸ ὁποῖο θὰ μᾶς ἐκθέσει στὰ μάτια τῶν ἄλλων.

 Παραδείγματος χάριν, περπατοῦμε στὸ δρόμο μὲ πρόσωπο ποὺ σεβόμαστε καὶ ἀγαποῦμε. Εἴμαστε πολὺ προσεκτικοὶ στὴ συμπεριφορά μας: νὰ μὴν ποῦμε κάτι ποὺ θὰ τὸ στενοχωρήσει, νὰ μὴ φερθοῦμε μὲ ἀγένεια…
Αὐτὸ ἰσχύει πολὺ περισσότερο γιὰ τὸν πανάγιο Θεό. Ἡ αἴσθηση τῆς παρουσίας Του μᾶς βοηθάει νὰ νικοῦμε τὸν κακὸ ἑαυτό μας, νὰ συγκρατοῦμε τὸ στόμα, τὰ μάτια μας, νὰ κυριαρχοῦμε στὴ φαν­τασία, στὶς σκέψεις μας.

Ὁ πάγκαλος Ἰωσὴφ χάρη σὲ αὐτὸ τὸ ὅπλο μπόρεσε νὰ ἀντιμετωπίσει τὶς συν­εχεῖς σαρκικὲς προκλήσεις τῆς κυρίας του. Τῆς εἶπε: «Πῶς ποιήσω τὸ ρῆμα τὸ πονηρὸν τοῦτο, καὶ ἁμαρτήσομαι ἐναντίον τοῦ Θεοῦ;». Πῶς θὰ κάνω αὐτὴ τὴν τόσο πονηρὴ πράξη καὶ θὰ ἁμαρτήσω μπροστὰ στὸ Θεό; (Γεν. λθ´ [39] 9). Τί δύναμη ἔδωσε στὸ δίκαιο Ἰωσὴφ ἡ αἴσθηση τῆς θείας παρουσίας!

Ἡ βίωση αὐτῆς τῆς ἀλήθειας μᾶς γλυ­τώνει ἀπὸ πολλὴ ταλαιπωρία· ἀπὸ μι­κρὲς καὶ μεγάλες πτώσεις, ἀπὸ τὴν «θλῖψιν καὶ στενοχωρίαν» ποὺ δοκιμάζει κάθε ἄνθρωπος ποὺ συστηματικὰ ἁμαρτάνει χωρὶς φόβο Θεοῦ (βλ. Ρωμ. β´ 9).

2. Στηρίζει τὶς καρδιές μας

Ἡ ἀλήθεια αὐτὴ ὅμως – τὸ ὅτι ὁ Θεὸς γνωρίζει τὰ πάντα – ὅταν βιώνεται σωστά, μᾶς ὠφελεῖ καὶ μὲ ἄλλον τρόπο. Τὸ μικρὸ παιδάκι αἰσθάνεται ἀσφάλεια ὅταν παίζει κοντὰ στὴ μητέρα του καὶ κάτω ἀπὸ τὸ βλέμμα της. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ πιστὸς ποὺ ἀγάπησε τὸν Θεὸ καὶ ταπεινώθηκε ἀπέναντί Του σὰν παιδί, νιώθει τὴν καρδιά του νὰ πλημμυρίζει ἀπὸ πνευματικὴ χαρὰ καὶ ἀσφάλεια, διότι αἰσθάνεται τὸ στοργικὸ θεῖο βλέμμα ἐπάνω του, γλυκαίνεται ἀπὸ τὴ θαλπωρὴ τῆς θείας ἀγάπης.

Ἀκόμη, ὅταν βαραίνει τὴν καρδιά του κάποια θλίψη, τότε, ἐπειδὴ πιστεύει ὅτι ὁ Θεὸς γνωρίζει τὴν ἐσωτερικὴ δυσκολία του, κάνει πολλὴ ὑπομονὴ καὶ παρηγορεῖται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα.

Ἐπίσης ὅταν βρίσκεται σὲ κίνδυνο, δὲν ὀλιγοψυχεῖ. «Ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ» (Ψαλ. κβ´ [22] 4). Ἀκόμη κι ἂν βρεθῶ ἀντιμέτωπος μὲ τὸν θάνατο, λέει, δὲν θὰ φοβηθῶ νὰ πάθω κάποιο κακό, διότι Ἐσὺ εἶσαι μαζί μου.

Ὑπάρχει μάλιστα ἕνας θαυμάσιος Ψαλμός, ὁ ὑπ᾿ ἀριθμὸν 138, ὁ ὁποῖος ξεχειλίζει ἀπὸ πίστη, ἅγιο φόβο, θαυμασμὸ καὶ εὐγνωμοσύνη γιὰ τὴ θεία παγγνωσία. «Τὸ ἀκατέργαστόν μου εἶ­δον οἱ ὀφθαλμοί σου», γράφει ὁ Ψαλμωδός. Μὲ εἶδαν τὰ μάτια Σου, Κύριε, ὅταν ἤμουν ἀδιαμόρφωτο ἔμβρυο στὴν κοιλιὰ τῆς μητέρας μου. Ἐσὺ γνωρίζεις ὅλες τὶς σκέψεις μου, πρὶν τὶς βάλω στὸ νοῦ μου. «Ποῦ πορευθῶ ἀπὸ τοῦ πνευματός σου;». Ποῦ μπορῶ νὰ πάω γιὰ νὰ ξεφύγω ἀπὸ τὴν παρουσία Σου; στὸν οὐρανό; στὸν Ἅδη; στὶς ἐσχατιὲς τῆς θάλασσας; Εἶσαι παντοῦ, μὲ κρατᾶ σφιχτὰ καὶ μὲ ὁδηγεῖ τὸ δεξί Σου χέρι…

***

Ζοῦμε σὲ μιὰ ἐποχὴ κατὰ τὴν ὁποία ὅλο καὶ περισσότερο παρακολουθεῖται ἡ ζωή μας ἀπὸ κάμερες καὶ δορυφόρους. Καὶ αὐτὸ γεμίζει μὲ ἀνησυχία τὴν ἀνθρωπότητα. Ὅμως πάνω καὶ πέρα ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη παρακολούθηση ὑπάρχει τὸ βλέμμα τοῦ Θεοῦ, ποὺ παρακολουθεῖ τὰ πάντα καὶ προνοεῖ γιὰ τὰ πάντα. Ἂς μὴν τὸ ξεχνοῦμε. Ἂς Τὸν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς δίνει αὐτὸ τὸ μεγάλο δῶρο, τὴν αἴσθηση τῆς παρουσίας Του. Παράλληλα, ἂς προσπαθοῦμε κι ἐμεῖς νὰ τὴν θυμόμαστε καὶ νὰ τὴν συνειδητοποιοῦμε ἔχοντας προσοχὴ στὸν ἑαυτό μας. Τότε θὰ ζοῦμε καὶ θὰ κινούμαστε μέσα στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ.

 

Ορθόδοξο Περιοδικό “Ο ΣΩΤΗΡ”

Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΗ ΠΕΡΙΚΟΠΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β΄ΝΗΣΤΕΙΩΝ

             Κατά Μάρκον, κεφ. Β΄, εδάφια 1-12

  ¹ Καί εἰσῆλθε πάλιν εἰς Καπερναοὺμ δι᾿ ἡμερῶν καὶ ἠκούσθη ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι. ² καὶ εὐθέως συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν λόγον. ³ καὶ ἔρχονται πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ τεσσάρων. ⁴ καὶ μὴ δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι τὸν κράβαττον, ἐφ᾿ ᾧ ὁ παραλυτικὸς κατέκειτο. ⁵ ἰδὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου. ⁶ ἦσαν δέ τινες τῶν γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς καρδίαις αὐτῶν· ⁷ τί οὗτος οὕτω λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός; ⁸ καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς ὁ ᾿Ιησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς· τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν; ⁹ τί ἐστιν εὐκοπώτερον, εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι, ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; ¹⁰ ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας — λέγει τῷ παραλυτικῷ. ¹¹ σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. ¹² καὶ ἠγέρθη εὐθέως, καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.

Ερμηνευτική απόδοση από τον μακαριστό Παν. Τρεμπέλα

    ¹ Ύστερα από μερικές ημέρες μπήκε πάλι ο Ιησούς στην Καπερναούμ˙ κι έγινε γνωστό ότι βρίσκεται σε κάποιο σπίτι. ² Αμέσως λοιπόν μαζεύτηκαν τόσο πολλοί, ώστε να γεμίσει το σπίτι και να μην υπάρχει χώρος πλέον ούτε δίπλα στη θύρα. Και τους δίδασκε τον λόγο του Θεού. ³ Έρχονται τότε και του φέρνουν έναν παράλυτο, που τον σήκωναν πάνω σ’ ένα κρεβάτι τέσσερις. ⁴ Κι επειδή δεν μπορούσαν εξαιτίας του πλήθους να Τον πλησιάσουν, ξεσκέπασαν τη σκεπή στο μέρος όπου βρισκόταν ο Κύριος, κι αφού έκαναν ένα άνοιγμα, έριξαν από κει κάτω σιγά – σιγά το κρεβάτι, πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος. ⁵ Όταν ο Ιησούς είδε την πίστη που είχαν όλοι αυτοί, και ο παράλυτος και εκείνοι που Τον έφεραν, λέει στον παράλυτο, που αγωνιούσε μήπως οι αμαρτίες του γίνουν εμπόδιο στη θεραπεία του: ‘’Παιδί μου, σου έχουν συγχωρηθεί οι αμαρτίες σου, οι οποίες είναι και η αιτία της σωματικής σου παραλυσίας’’.

          ⁶ Ήταν όμως μερικοί από τους γραμματείς που κάθονταν εκεί και συλλογίζονταν μέσα τους: ⁷ ‘’Γιατί ο άνθρωπος αυτός μιλάει έτσι και ξεστομίζει βλασφημίες; Ποιος άλλος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες παρά μόνον ένας, ο Θεός;’’ ⁸ Αμέσως όμως ο Ιησούς, με υπερφυσική πληροφορία που έδινε στο πνεύμα Του η θεότητά Του, αντιλήφθηκε ότι έτσι σκέφτονται αυτοί μέσα τους, και τους είπε: ‘’Γιατί δέχεστε και κυκλοφορείτε τέτοιους λογισμούς μέσα στις καρδιές σας;  ⁹ Τι είναι ευκολότερο˙ να πω στον παραλυτικό: ‘’Είναι συγχωρημένες οι αμαρτίες σου’’, ή να του πω: ‘’Σήκω και πάρε στον ώμο σου το κρεβάτι σου και περπάτα’’; Εσείς θεωρείτε δυσκολότερο αυτό το τελευταίο. ¹⁰ Για να μάθετε λοιπόν ότι ο υιός του ανθρώπου, ο Μεσσίας, ο μοναδικός εκπρόσωπος της ανθρωπότητος, ο Οποίος θα έλθει και πάλι πάνω στις νεφέλες ως Κριτής ένδοξος, έχει εξουσία να συγχωρεί πάνω στη γη αμαρτίες – λέει στον παράλυτο: ¹¹ ‘’Σε σένα που πιστεύεις μιλώ. Σήκω και πάρε στον ώμο σου το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου’’. ¹² Κι εκείνος σηκώθηκε αμέσως, πήρε το κρεβάτι του και βγήκε απ’ το σπίτι εκείνο μπροστά σε όλους. Κι έτσι τον είδαν όλοι με τα μάτια τους και γέμισαν με έκπληξη. Και δόξασαν τον Θεό λέγοντας ότι  ‘’ποτέ μέχρι τώρα δεν είδαμε κάτι τέτοιο, ένας παράλυτος με μία προσταγή να σηκώνεται αμέσως υγιής και να περπατά’’.

http://aktines.blogspot.com