Η αλήθεια είναι ότι θα ήταν ιδιαιτέρως βολικό για όλους μας, εάν ο Θεός έβαζε ως κριτήριο της σωτηρίας μας, την νηστεία, την προσευχή, τον πνευματικό κανόνα, τις ακολουθίες που μετείχαμε ή τις ομιλίες που ακούσαμε, τα θρησκευτικά βιβλία που διαβάσαμε ή τα μοναστήρια και τους Γεροντάδες που επισκεφτήκαμε. Άλλωστε όλα τα παραπάνω μπορούν παραμορφωμένα από το αρχικό τους νόημα, να αποτελέσουν πράξεις αλαζονείας και έπαρσης που
ισχυροποιούν το "εγώ" με πνευματικά επιτεύγματα και κατορθώματα. Δηλαδή γυαλίζουν την βιτρίνα της αυταρέσκειας και αυτοικανοποίησης.
Ο Χριστός όμως στο Ευαγγέλιο της Κρίσεως κάθε άλλο πάρα αυτά ζητάει. Εκείνο που γίνεται κριτήριο της εισόδου μας στην Βασιλεία του Θεού, είναι η αγάπη. Και όχι μια αφηρημένη αγάπη, αλλά η αγάπη στον αδύναμο, ευάλωτο και ξένο της ιστορίας. Σε όλους εκείνους που οι περιστάσεις της ζωής τους έφεραν στην θέση του ανυπεράσπιστου. Ασθενείς, φυλακισμένοι, ξενιτεμένοι και φτωχοί, καταπιεσμένοι, περιθωριακοί και αδικημένοι, πρόσωπα θρυμματισμένα και τραγικά, διψασμένα για αγάπη, δικαιοσύνη και ελευθερία. Όλοι οι κολασμένοι της γης και της ιστορίας, σαρκωμένοι πάνω στο πρόσωπο του Χριστού ζητούν την αγάπη, αποδοχή και αλληλεγγύη μας.
Ο Χριστός ταυτίζεται με όλους τους σταυρωμένους της ιστορίας (Κατά Ματθαίον ΚΕ' 31-46) και ζητάει από εμάς να γίνουμε η «ανάσταση» τους. Ο Χριστιανός δε μπορεί να αδιαφορεί στο άδικο, ούτε να γυρίζει το βλέμμα του απέναντι στην οποιοιδήποτε μορφής βίας. Καλείται από το Θεό να φανερώσει την Βασιλεία των εσχάτων μέσα στην ιστορία. Ακόμη κι εάν η γη αυτή ανθρωπίνως δε μπορεί να γίνει παράδεισος, έχουμε υποχρέωση ως χριστιανοί να μην την αφήσουμε να γίνει κόλαση.
Η εσχατολογική δόξα του Θεού, η Βασιλεία της αγάπης, ενότητας και δικαιοσύνης, πρέπει να σαρκώνεται στην καθημερινότητα των σχέσεων μας, ως αποδοχή, ανεκτικότητα, κατανόηση και συμπερίληψη. Ως αλληλεγγύη και αγωνιστικότητα απέναντι στο κακό και το άδικο αυτού του κόσμου. Δεν μπορώ να μιλάω για τον Θεό εάν δεν μετέχω στην ζωή του άλλου. Εάν δε μοιράζομαι και μερίζομαι τα βάσανα και τους καημούς του, κατά το πρότυπο της κένωσης του Χριστού, που αφήνει τον ουρανό για να λυτρώσει την τραγωδία της γης.
Ο Χριστός κατά τις προτροπές των μαθητών του θα μπορούσε να μην εισέλθει στα Ιεροσόλυμα και να διαφύγει της συλλήψεως και του Σταυρού. Δεν το κάνει όμως. Διότι είναι Εκείνος που μας αποκαλύπτει ότι δεν υπάρχει αληθινή αγάπη δίχως θυσία. Ότι δεν υπάρχει καμία ανάσταση δίχως σταυρό. Κανείς δεν μπορεί να αγαπήσει πραγματικά πάρα μονάχα ως σταυρωμένος. Όλοι οι αναστημένοι υπήρξαν σταυρωμένοι για μια αγάπη.
Η αγάπη όμως προς τον αδελφό, τον ξένο και διαφορετικό, δεν είναι μια απλή υπόθεση. Χρειάζεται άσκηση και προσευχή. Επιλέγω να αγαπήσω και ασκούμε καθημερινά στην διακονία του αδελφού, παλεύω με τα πάθη και τις αδυναμίες μου προσπαθώντας να μεταμορφώσω το σκοτάδι σε φως. Διότι τίποτε το ανθρώπινο δε μπορεί να ελευθερωθεί από την φιλαυτία και τον εγωισμό, εάν δεν το αγγίξει ο Θεός.
π. Χαράλαμπου Λίβυου Παπαδόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου