Ἡ περίπτωση τῆς Χαναναίας γυναίκας τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος μᾶς προσφέρει τήν εὐκαιρία γιά μία σύντομη ἀνάλυση τῆς χριστιανικῆς πίστης καί ἔκθεση τῶν γνωρισμάτων της.
Κατ’ ἀρχήν ἡ Χαναναία πιστεύει στή μεσσιανική ἐξουσία τοῦ Χριστοῦ, τόν ὁποῖον ἀποκαλεῖ «Κύριο» καί «υἱόν Δαυΐδ». Ἡ ἁπλότητα τοῦ Χριστοῦ, πού ἐμπόδισε τούς Ἰουδαίους νά τόν ἀναγνωρίσουν ὡς τόν ἀναμενόμενο Μεσσία, δέν ἐμποδίζει τήν Χαναναία νά ἰδεῖ στό πρόσωπό του τόν ἀπεσταλμένο ἀπό τόν Θεό νικητή τῆς φθορᾶς καί ἐλευθερωτή τῶν ἀνθρώπων ἀπό τόν πόνο καί τήν ἀσθένεια.
Ἡ πίστη της παραμένει ἀνεπηρέαστη καί ἀκλόνητη ἀπό τή σιωπή τοῦ Χριστοῦ. Μπαίνει σέ δοκιμασία ἀλλά δέν κάμπτεται. Δέν εἶναι λίγο πράγμα, νά ζητᾶς ἀπό κάποιον κάτι, νά μή σού ἀπαντᾶ, καί σύ νά ἐπιμένεις.
Μόνο ἄν εἶσαι βέβαιος ὅτι θά λάβεις τό αἰτούμενο, τολμᾶς καί ἐπιμένεις. Ἡ βεβαιότητα καί ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Χριστό κάνουν τήν πίστη τῆς Χαναναίας σταθερή καί ἀκλόνητη.
Συνοδεύεται ἡ πίστη της ἀπό ταπείνωση εἰλικρινῆ. Δέχεται ἡ ταπεινή αὐτή γυναίκα τήν ἐξευτελιστική παρομοίωσή της μέ σκυλάκι, δέν ἀγανακτεῖ ἀλλ’ ἀπαντᾶ μέ τρόπο πού δείχνει τήν ὑποταγή της.
Συνοδεύεται ἡ πίστη της ἀπό ταπείνωση εἰλικρινῆ. Δέχεται ἡ ταπεινή αὐτή γυναίκα τήν ἐξευτελιστική παρομοίωσή της μέ σκυλάκι, δέν ἀγανακτεῖ ἀλλ’ ἀπαντᾶ μέ τρόπο πού δείχνει τήν ὑποταγή της.
Ἴσως σκεφθεῖ κανείς ὅτι ὁ πόνος γιά τό ἄρρωστο παιδί της καί ἡ ἐλπίδα γιά τή θεραπεία τοῦ τήν κάνουν νά τά ἀνέχεται ὅλα.
Ἡ πείρα ὅμως τῆς ζωῆς μαρτυρεῖ ὅτι ὁ ἐγωισμός πολλές φορές στέκεται ἐμπόδιο γιά νά ζητήσει ὁ ἄνθρωπος τήν ἱκανοποίηση τῶν ἀναγκῶν του.
Δέν πρόκειται λοιπόν στήν περίπτωση τῆς Χαναναίας γιά μία ἀναγκαστική ταπείνωση ἀλλά γιά μία εἰλικρινῆ συντριβή μπροστά στή δύναμη τοῦ Θεοῦ.
Ἡ πίστη βρίσκεται πάνω ἀπὸ τὴ λογική. Ὁ ἄνθρωπος θέλει πολλὲς φορὲς στηρίγματα γιὰ νὰ πεισθεῖ, ζητᾶ ἀποδείξεις ποὺ νὰ ἱκανοποιοῦν τὸ μυαλό.
Ἡ πίστη βρίσκεται πάνω ἀπὸ τὴ λογική. Ὁ ἄνθρωπος θέλει πολλὲς φορὲς στηρίγματα γιὰ νὰ πεισθεῖ, ζητᾶ ἀποδείξεις ποὺ νὰ ἱκανοποιοῦν τὸ μυαλό.
Κι ὅταν δὲν τὰ ἔχει, ἀμφιβάλλει, κλονίζεται, πέφτει. Ἡ πίστη ὑπερβαίνει τὴ λογική, εἶναι ὑπέρλογη. Ἀνήκει στὴν τάξη τῆς καρδιᾶς κι ὄχι τοῦ μυαλοῦ. Δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὰ πτωχὰ ὑποστηρίγματα τῆς λογικῆς γιὰ νὰ κρατηθεῖ∙ τὴν στηρίζει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ.
Εἶναι φανερὸ ὅτι γιὰ ὅλους μας ἡ λογικὴ παίζει σπουδαῖο ρόλο στὴ ζωή μας, ἡ πίστη ὅμως, εἶναι κάτι ἀνώτερο, ποὺ δύσκολα μπορεῖ νὰ ἀποκτηθεῖ∙ κι ἀκόμη πιὸ δύσκολο νὰ διατηρηθεῖ σταθερή.
Εἶναι φανερὸ ὅτι γιὰ ὅλους μας ἡ λογικὴ παίζει σπουδαῖο ρόλο στὴ ζωή μας, ἡ πίστη ὅμως, εἶναι κάτι ἀνώτερο, ποὺ δύσκολα μπορεῖ νὰ ἀποκτηθεῖ∙ κι ἀκόμη πιὸ δύσκολο νὰ διατηρηθεῖ σταθερή.
Γι’ αὐτὸ τὸ αἴτημά μας καὶ ἡ προσευχή μας ἂς εἶναι πάντοτε: «Κύριε, πρόσθες ἡμῖν πίστιν».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου