Κυριακή της Απόκρεω: Κυριακή τής Τελικής Κρίσεως

† Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἡ σημερινὴ παραβολὴ εἶναι ἰδιαίτερα σημαντικὴ στὶς μέρες μας, ὅπου ὁ πόνος, ἡ ἐξαθλίωση, ἡ πείνα, τὸ πρόβλημα στέγης, ἡ ἀρρώστεια, ὁ θάνατος αὐξάνονται ὥρα τὴν ὥρα. 

Λέγεται, ὅτι ὅταν ἔρθει ἡ Μέρα τῆς Κρίσεως, ἐκεῖνοι ποὺ θὰ σταθοῦν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ – καὶ εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς- δὲν θὰ ἐρωτηθοῦν γιὰ τὴν πίστη, γιὰ τὴν θεολογική τους γνώση, γιὰ τὶς πεποιθήσεις τους. Θὰ τοὺς τεθοῦν συγκεκριμένες καὶ ἄμεσες ἐρωτήσεις, ποὺ μποροῦμε νὰ τὶς συνοψίσουμε σὲ μία: ὑπῆρξες ἄνθρωπος στὴ ζωή σου, ἤ ὄχι; Εἶχες συμπόνοια γι’ αὐτοὺς ποὺ τὴν χρειάστηκαν;Συγχώρεσες ἐκείνους ποὺ εἶχαν ἀνάγκη τὴν συγχώρεση σου; 

Ὑπάρχει ἕνα ἄλλο ἀνάγνωσμα τοῦ Εὐαγγελίου ποὺ μᾶς λέει ὅτι δὲν πρόκειται γιὰ ἐκείνους ποὺ ξόδεψαν τὸ χρόνο τους στὶς ἐκκλησίες λατρεύοντας καὶ προσευχόμενοι στὸν Θεό, ἀλλὰ γιὰ ἐκείνους ποὺ τήρησαν τὶς ἐντολὲς Του.

 Καὶ ὅλες οἱ ἐντολὲς συνοψίζονται σὲ μία, τὴν ἀγάπη· «Ἀγαπῆστε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, καθὼς ἐγὼ σᾶς ἀγάπησα», μὲ μιὰ ἀγάπη ποὺ εἶναι ὁλοκληρωτικὴ, μιὰ ἀγάπη ὄχι συναισθηματική, ἀλλὰ ποὺ εἶναι δῶρο, προσφορὰ τοῦ ἑαυτοῦ σας, μιὰ ἀγάπη θυσιαστική, ὅπου προσφέρουμε τὸν ἑαυτό μας στὸν πλησίον, ἀκόμα καὶ μὲ τίμημα τὴν ἴδια μας τὴ ζωή, γιὰ νὰ μὴν ἀναφέρουμε τὴν προσφορὰ ἀγαθῶν. Καὶ αὐτὸ εἶναι κάτι τόσο σημαντικό.

Ἀλλὰ ἡ Κρίση εἶναι ἀπὸ τώρα παρούσα στὴ ζωή μας, καθὼς οἱ μέρες περνοῦν καὶ ἑτοιμάζεται νὰ λάμψει μέ μιὰ καθαρότητα τρομακτική, ἐπειδὴ κάθε μέρα ποὺ περνᾶ, μᾶς πληροφορεῖ ἄν εἴμασταν ἐντάξει ἤ ὄχι· ἄν φερθήκαμε κατά τρόπο ἀντάξιο τοῦ ὀνόματός μας ὡς Χριστιανοὶ, ἄξιοι μαθητές τοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἴδιου μας τοῦ ἑαυτοῦ.

Μέρα μὲ τὴ μέρα, ὅ,τι καὶ νὰ λέμε μεταξύ μας, ὅ,τι κι ἄν κάνουμε, τούτο τὸ ἐρώτημα στέκει ἐνώπιον μας: «Ὅ,τι εἶπα, ὅ,τι ἔκανα ἄξιζε στὸν Θεό, ἄξιζε σὲ μένα;».

Καὶ θὰ ἔλθει ἡ μέρα ποὺ θὰ σταθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καὶ δὲν θὰ μᾶς ρωτήσει τίποτα. 

Θὰ μᾶς κοιτάξει μὲ ἀπέραντη συμπόνια καὶ πόνο, καὶ τότε θὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι βρισκόμαστε μέσα στὴν παρουσία Αὐτοῦ ποὺ ἦταν γιὰ μᾶς ἡ Ὁδὸς, ἡ Ἀλήθεια, ποὺ μποροῦσε νὰ εἶναι Ζωή· καὶ Τὸν ἀπορρίψαμε ὡς ἀλήθεια καὶ τρόπο ζωῆς· καὶ μποροῦμε νὰ ὑπολογίζουμε στὴν ζωή; 

Εἶναι τρομερὴ ἡ στιγμὴ ὅταν θὰ βρισκόμαστε ἐνώπιον Ἐκείνου ποὺ πληγώσαμε βαθιὰ καὶ ξαφνικὰ θὰ δοῦμε πόσο βαθιὰ ἦταν αὐτὴ ἡ πληγή. 

Καὶ ὅταν θὰ σταθοῦμε ἐνώπιον τοῦ Χριστοῦ θὰ δοῦμε Ἐκεῖνον γιὰ τὸν ὁποῖο κάθε μας πράξη δὲν ἦταν ἀντάξια τῆς ζωῆς μας, τῆς πίστης μας, τοῦ Χριστοῦ, ποὺ καλοῦμε Κύριο καὶ Θεό μας- κάθε πράξη καὶ λόγος μας εἶναι καρφὶ ποὺ μπήξαμε στὸν σταυρωμένο Χριστό.

Ἄς τὸ σκεφτοῦμε. Μιὰ μέρα θὰ σταθοῦμε ἐνώπιόν Του, θὰ μᾶς συναντήσει μὲ ἀπέραντη ἀγάπη, ἀλλὰ τότε θὰ δοῦμε ὅτι ἦταν γιὰ ἐμᾶς θύμα, ἐπειδὴ τὸ κάθε πρόσωπο ποὺ Ἐκεῖνος ἀγάπησε, ἐμεῖς τὸ ταπεινώσαμε, τὸ ἀπορρίψαμε, τὸ ἀμελήσαμε, τοῦ προκαλέσαμε πόνο. Καὶ πόσο τρομερὸ θα εἶναι τότε νὰ Τὸν κοιτάξουμε καὶ νὰ ξέρουμε ὅτι δὲν ὑπάρχει θυμὸς, μίσος σ’ Ἐκεῖνον, παρὰ ἕνας βαθὺς πόνος. Ἄς τὸ σκεφτοῦμε καὶ ἄς θυμηθοῦμε τὴν σημερινὴ ἐντολή: ἄν θέλεις νὰ μοιάσεις στὸν Θεό, γίνε πρῶτα ἀληθινὸς ἄνθρωπος.

 Ἀμήν.

alopsis.gr