Τον 19ο αιώνα, νεαρός Έλληνας σχετιζόταν εμπορικά με σουλτανικά χαρέμια. Παράλληλα, δημιούργησε άλλου είδους σχέσεις με τις φυλακισμένες και μάλιστα καθημερινώς. Οι συγγενείς του, απευθύνθηκαν στον ηγούμενο π. Σάββα, να τους βοηθήσει.
Ο π. Σάββας, με πίστη στη βοήθεια της χάριτος του Θεού και με τη συνέργεια της Θείας Κοινωνίας, άρχισε το έργο του. Αφού οι συμβουλές του να εγκαταλείψει τις αμαρτωλές σχέσεις με τις μουσουλμάνες απέτυχαν, παρακάλεσε τον νεαρό: να μην πάει στο χαρέμι για μία ημέρα και να νηστέψει, μετά να του διαβαστεί συγχωρητική ευχή και τέλος να κοινωνήσει των αχράντων Μυστηρίων. Κατόπιν, ας κάνει ό,τι θέλει.
Αφού τα ακολούθησε ο νεαρός και Κοινώνησε, ο π. Σάββας του είπε να τα επαναλάβει ακόμα μία ημέρα. Κατόπιν ας κάνει ό,τι θέλει. Όταν Κοινώνησε και τη δεύτερη ημέρα, του πρότεινε και για τρίτη ημέρα πάλι το ίδιο. Τότε, μετά τη Θεία Κοινωνία της τρίτης ημέρας, η καρδιά τού νέου μαλάκωσε και άρχισε σιγά - σιγά μέσα του να αισθάνεται τη νέκρωση των φλογισμένων παθών. Ύστερα, μέρα - μέρα φτάσαμε στις 40 ημέρες Θείας Κοινωνίας. Τώρα, του είπε ο ηγούμενος, πήγαινε όπου επιθυμείς, ακόμα και στο χαρέμι. Δε σε εμποδίζω.
Αλλά στην ψυχή του νεαρού είχε συντελεστεί η μεταστροφή. Ο νεαρός απάντησε στον π. Σάββα: για τίποτα στον κόσμο δε θα δεχθώ να πηγαίνω εκεί, όπου νωρίτερα έτσι ασυγκράτητα έτρεχα.
[ΒΙΟΙ ΑΘΩΝΙΤΩΝ ΤΟΥ ΙΘ' ΑΙΩΝΟΣ/τόμος Β', σελίδες: 176-177]
Ελευθέριος Βάσσος
θεολόγος - φιλόλογος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου