Τι μάθαμε στη Θεσσαλονίκη από τα γκάζια της Red Bull στη Νέα Παραλία

Τρία παραδείγματα, που αν και εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, έχουν πολλές αναλογίες και αξίζει να μελετηθούν από τους ιθύνοντες της Θεσσαλονίκης

Οι κάπως μεγαλύτεροι θυμούνται την 1η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών του 1986 στη Θεσσαλονίκη. Έναν ευρωπαϊκό θεσμό που καθιερώθηκε με πρωτοβουλία τής τότε Ελληνίδας υπουργού Πολιτισμού Μελίνας Μερκούρη με πρώτο σταθμό τη Θεσσαλονίκη, που για να φιλοξενήσει τις εκδηλώσεις του ανακαινίστηκε και επαναλειτούργησε πρόχειρα το (παλιό) Βασιλικό Θέατρο και άνοιξαν οι αποθήκες του λιμανιού. Η πόλη «άνοιξε», γύρισε μέτωπο προς τη θάλασσα, γέμισε με

νέους και μουσικές και οι Θεσσαλονικείς και οι επισκέπτες της πόλης -ειδικά οι νεότεροι- μετακινούνταν μαζικά από χώρο σε χώρο και από εκδήλωση σε εκδήλωση, δημιουργώντας μια απίθανη ατμόσφαιρα στο κέντρο της πόλης, που δεν ξεχνά όποιος την έζησε. 

Έντεκα χρόνια μετά, τον Σεπτέμβριο του 1997,  χρονιά που η Θεσσαλονίκη ήταν Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, το σούπερ γκρουπ της εποχής, οι U2, στην καλύτερη φάση της καριέρας τους, ανέβηκαν στην εξέδρα που είχε στηθεί στο λιμάνι και τραγούδησαν συγκλονίζοντας 50.000 με 60.000 θεατές, Έλληνες και βαλκάνιους, που κατάφεραν να προσεγγίσουν στην εκδήλωση. Η μεγαλύτερη ροκ συναυλία που έγινε ποτέ -μεγαλύτερη διότι οι U2 βρίσκονταν τότε στο απόγειο της καριέρας τους- στη Θεσσαλονίκη με σκηνικό ένα τεράστιο λεμόνι παραμένει ανεξίτηλη σε όσους είχαν την ευκαιρία να ζήσουν την ατμόσφαιρά της. 

Ακριβώς 26 χρόνια μετά -και με τη Θεσσαλονίκη βρίσκεται σε μια τελείως διαφορετική φάση- ήρθε το σόου μηχανοκίνητου αθλητισμού της Red Bull στη Νέα Παραλία το περασμένο Σάββατο για να συγκινήσει δεκάδες χιλιάδες ντόπιους και επισκέπτες, που έσπευσαν ομαδικά να δουν και να ακούσουν το μονοθέσιο της Formula 1 με τα 850 άλογα στην πλάτη του πιλότου και άλλα οχήματα και οδηγούς που προσγειώθηκαν στην πόλη από αυθεντικούς διεθνείς αγώνες σε διάσημες πίστες. Η εμπειρία προβλεπόταν εξ’ αρχής ξεχωριστή και ο κόσμος έσπευσε. Ίσως, μάλιστα, η προσέλευση στο λαμπρό event να ήταν πολύ μεγαλύτερη από τις εκτιμήσεις των διοργανωτών, του δήμου Θεσσαλονίκης και της γνωστής εταιρείας, με τις φωτογραφίες και τα βίντεο να κάνουν τον γύρο του Διαδικτύου.

Τα τρία παραδείγματα, που είναι εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους, έχουν πολλές αναλογίες, που αξίζει να μελετηθούν από τους ιθύνοντες της Θεσσαλονίκης. 

Το κυριότερο είναι ότι διαχρονικά αποδεικνύεται η δίψα που έχουν οι Θεσσαλονικείς να παρακολουθήσουν εκδηλώσεις διεθνούς κύρους, που έστω προσωρινά ενισχύουν το κοσμοπολίτικο αποτύπωμα της πόλης. Δυστυχώς σε γενικές γραμμές η Θεσσαλονίκη φιλοξενεί τοπικές και εγχώριες παραγωγές και εκδηλώσεις, αλλά και διεθνείς παρουσίες χαμηλότερης εμβέλειας. Δευτερευόντως, είναι σαφές ότι εκδηλώσεις τέτοιου βεληνεκούς αυξάνουν την επισκεψιμότητα της πόλης, ενώ ταυτόχρονα εξασφαλίζουν μεγάλη διεθνή προβολή. 

Η Θεσσαλονίκη λοιπόν, μια πόλη που δεν έχει καταφέρει ακόμη να διασφαλίσει μια σταθερή και υψηλή ροή ξένων επισκεπτών, παρά τη συμμαχία ιστορίας και γεωγραφίας για χάρη της που ήδη μετράει πολλούς αιώνες, χρειάζεται τη λάμψη ξεχωριστών «εισαγόμενων» γεγονότων, τα οποία μπορεί να εντάξει στο φυσικό σκηνικό και το ανθρώπινο περιβάλλον της. 

Διότι ούτε η Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών και η συναυλία των U2 θα είχαν τόσο μεγάλη επιτυχία εάν στην πόλη δεν υπήρχαν εμβληματικοί χώροι και μια νεολαία που ξεχείλιζε από ενεργητικότητα ούτε το σόου μηχανοκίνητου αθλητισμού του περασμένου Σαββάτου θα είχε συγκλονιστική αποδοχή -δεκάδες χιλιάδες, ίσως και 100.000- εάν δεν υπήρχε η Νέα Παραλία με τα τοπόσημά της.

Η ανταπόκριση της τοπικής κοινωνίας σε διεθνείς παρουσίες συνιστά θετικό χαρακτηριστικό. Ειδικά για τη Θεσσαλονίκη αποδεικνύει ότι παρά τη μιζέρια και τη μελαγχολία των απανωτών κρίσεων -από τη χρεοκοπία της χώρας μέχρι την πανδημία, αλλά και την εσωτερική… υποχώρηση- η κοινωνία δεν έχει χάσει τα αντανακλαστικά της. 

Εκείνο που χρειάζεται για την ενεργοποίησή τους είναι τα ερεθίσματα, πεδίο στο οποίο ο δήμος Θεσσαλονίκης το περασμένο Σάββατο πέτυχε διάνα. Το ζήτημα είναι να μη χρειαστούν άλλα δέκα, 20 ή 30 χρόνια για να υπάρξει μια ξεχωριστή εκδήλωση, ένα μεγάλο διεθνές event που θα κινητοποιήσει τους Θεσσαλονικείς. Διότι στις μέρες μας η τηλεόραση και -κυρίως- το Διαδίκτυο δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι ένας άνθρωπος από το σπίτι του μπορεί να ζήσει μεγάλες εμπειρίες, πρακτικά όσες θέλει και όσες αντέχει ο οργανισμός του. Μύθος.

 Η χειροπιαστή πραγματικότητα έχει πάντα μεγαλύτερη αξία και -βεβαίως βεβαίως- μεγαλύτερη ταλαιπωρία, που άλλωστε συμπληρώνει και τελικά αποτελεί μέρος της εμπειρίας. Ευτυχώς, όπως αποδείχθηκε το Σάββατο, οι Θεσσαλονικείς έχουν εκτός από μεγάλη δίψα και πλήρη συναίσθηση αυτή της αλήθειας.  

 voria.gr