Ο κόσμος αντιμετωπίζει την καταστροφή και δεν υπάρχει επίγνωση. Για χρόνια εγώ και ο Stephen Cohen, ενώ ήταν ακόμα ζωντανός, συμβουλεύαμε ότι οι προκλήσεις της Ουάσιγκτον για τη Ρωσία, συμπεριλαμβανομένων εκείνων των κρατών μαριονετών του ΝΑΤΟ, ήταν άστοχες και αντιπαραγωγικές.
Ακόμη και πριν από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, ο Γκορμπατσόφ ήταν ανοιχτός για να γίνει η
Σοβιετική Ένωση συνεργαζόμενο μέλος της Δύσης. Ο ρωσικός πληθυσμός είχε ευνοϊκή στάση απέναντι στη Δύση και προσδοκούσε την ενσωμάτωση της Ρωσίας στον δυτικό κόσμο.Η κυβέρνηση Ρέιγκαν και ο διάδοχος του Ρέιγκαν, η κυβέρνηση Τζορτζ Μπους ήταν ανοιχτοί σε αυτή την ιδέα. Ο υπουργός Εξωτερικών του προέδρου Μπους Τζιμ Μπέικερ διαβεβαίωσε ότι υποσχέθηκε ότι δεν θα υπάρξει μετακίνηση του ΝΑΤΟ ανατολικά προς τα σοβιετικά σύνορα εάν ο Γκορμπατσόφ επιτρέψει την επανένωση της Γερμανίας, η οποία έθεσε τις βάσεις για την ελευθερία της ανατολικοευρωπαϊκής αυτοκρατορίας της Σοβιετικής Ένωσης.
Το καθεστώς Κλίντον, υπό την επήρεια νεοσυντηρητικών, παραβίασε τον λόγο της Αμερικής με το σκεπτικό ότι ήταν προφορικός και όχι γραπτός και επομένως δεν μετρούσε. Το καθεστώς Κλίντον όχι μόνο ανέτρεψε τη Γιουγκοσλαβία και την έσπασε, ενώ παρέδωσε ένα ιστορικό τμήμα της Σερβίας σε μουσουλμάνους, αλλά και μετέφερε το ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας. Την εποχή με τη σοβιετική κατάρρευση το 1991 η Ρωσία ήταν πολύ αδύναμη για να κάνει οτιδήποτε γι' αυτό, καθώς η κυβέρνηση Γέλτσιν ήταν μαριονέτα της Ουάσιγκτον.
Στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου το 2007, ο Πούτιν, ο διάδοχος του Γέλτσιν, δήλωσε ότι η Ρωσία δεν αποδέχεται τον μονοπολικό κόσμο της Ουάσιγκτον στον οποίο κυβερνά η Ουάσιγκτον και ότι η Ρωσία θα ακολουθήσει το συμφέρον της, όχι της Ουάσιγκτον. Η διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Πούτιν αγνοήθηκε λίγο πολύ εκείνη την εποχή, επειδή η Ουάσιγκτον συμμετείχε στους πολέμους της στη Μέση Ανατολή προς όφελος του Ισραήλ.
Αλλά καθώς περνούσε ο καιρός η Ουάσιγκτον συνειδητοποίησε ότι η Ρωσία ήταν εκτός επιφύλαξης και ότι κάτι έπρεπε να γίνει γι 'αυτό.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Σότσι έδωσαν μια ευκαιρία. ΤοΚρεμλίνο πίστευε ότι μια επιτυχημένη Ολυμπιάδα που θα διεξαγόταν από τη Ρωσία θα ενίσχυε τη θέση της Ρωσίας στη Δύση. Αντί Αξιωματούχοι των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γερμανίας μποϊκόταραν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σότσι, κατά τη διάρκεια των οποίων, ενώ ο Πούτιν ήταν απρόσεκτος, οι ΗΠΑ ανέτρεψαν τη φιλική προς τη Ρωσία κυβέρνηση της Ουκρανίας, πρώην μέρος της Ρωσίας για αιώνες.
Η ναζιστική, αντιρωσική κυβέρνηση που εγκατέστησε η Ουάσιγκτον στην Ουκρανία άρχισε να κακοποιεί φυσικά τον ρωσικό πληθυσμό πρώην ρωσικών επαρχιών που οι Σοβιετικοί ηγέτες είχαν ενσωματώσει στη σοβιετική ουκρανική επαρχία. Η Κριμαία, μέρος της Ρωσίας από το 1700, προσαρτήθηκε στην Ουκρανία από τον Χρουστσόφ το 1956 και το Ντονμπάς προσαρτήθηκε στην Ουκρανία από προηγούμενους σοβιετικούς ηγέτες. Εκείνη την εποχή η Ουκρανία και η Ρωσία ήταν μέρος της ίδιας χώρας, της Σοβιετικής Ένωσης.
Η ανεξαρτησία της Ουκρανίας εξασφαλίστηκε από την Ουάσιγκτον μετά τη σοβιετική κατάρρευση το 1991, όταν ο πρόεδρος Γκορμπατσόφ συνελήφθη από σκληροπυρηνικά μέλη του κομμουνιστικού κόμματος που πίστευαν, σωστά εκ των υστέρων, ότι φιλελευθεροποιούσε πάρα πολύ γρήγορα και έδινε πάρα πολλά στην Ουάσιγκτον χωρίς εκτελεστές εγγυήσεις.
Η Κριμαία είναι η τοποθεσία της ρωσικής ναυτικής βάσης της Μαύρης Θάλασσας υπό μακροχρόνια ρωσική μίσθωση από την Ουκρανία από την ανεξαρτησία της Ουκρανίας. Ο Πούτιν ήταν αρκετά προσεκτικός για να κατανοήσει ότι η νέα αμερικανική κυβέρνηση μαριονέτα στην Ουκρανία θα ακύρωνε τη μίσθωση, στερώντας έτσι από τη Ρωσία την πρόσβαση στη Μαύρη Θάλασσα και μέσω της θάλασσας στη Μεσόγειο.
Ο πληθυσμός της Κριμαίας ψήφισε κατά 97% την επανένωση με τη Ρωσία, όπως και οι Ρώσοι που κατοικούν στο Ντονμπάς. Ο Πούτιν αποδέχθηκε το αίτημα της Κριμαίας, αλλά αρνήθηκε το αίτημα του Ντονμπάς.
Ποιος ήταν ο λόγος αυτής της απόφασης του Πούτιν, μια απόφαση που οδήγησε στον συνεχώς διευρυνόμενο πόλεμο στην Ουκρανία οκτώ χρόνια αργότερα;
Η καλύτερη εξήγηση είναι ότι ο Πούτιν άφησε τη δυτική προπαγάνδα να πάρει την απόφασή του. Εάν ο Πούτιν έπαιρνε πίσω το Ντονμπάς εκτός από την Κριμαία, την οποία έπρεπε να πάρει ή να χάσει τη ναυτική βάση θερμού ύδατος της Ρωσίας, θα επιβεβαίωνε τον ισχυρισμό της δυτικής προπαγάνδας ότι ο Πούτιν σκόπευε να αποκαταστήσει τη Σοβιετική Αυτοκρατορία. Γιατί ο Πούτιν πίστευε ότι η δυτική προπαγάνδα θα έπρεπε να περιορίσει τη συμπεριφορά της Ρωσίας προς το δικό της συμφέρον, αντί για τα συμφέροντα της Δύσης, υποδηλώνει έναν Πούτιν που έχει ένα πόδι στη Δύση και ένα πόδι στον ρωσικό εθνικισμό.
Οι Ρώσοι του Ντονμπάς υπέφεραν φρικτά στα χέρια των Ουκρανών νεοναζί που είχε εγκαταστήσει η Ουάσιγκτον στο Κίεβο. Ο Πούτιν κατάλαβε ότι έπρεπε να κάνει κάτι. Το κάτι που αποφάσισε υποθέτει δυτική καλή θέληση που δεν υπήρχε. Ο Πούτιν επινόησε τη «Συμφωνία του Μινσκ», ένα σχέδιο για να κρατήσει το Ντονμπάς στην Ουκρανία, αλλά να προστατεύσει τους κατοίκους με κάποιες μορφές αυτονομίας, όπως η δική τους αστυνομική δύναμη, που θα προστατεύει τον ρωσικό πληθυσμό από τις διώξεις των νεοναζί.
Ο Πούτιν έβαλε την Ουκρανία και τις δημοκρατίες του Ντονμπάς να υπογράψουν τη συμφωνία του Μινσκ και έβαλε τη Γερμανία και τη Γαλλία να εγγυηθούν τη συμφωνία. Αλλά η Ουάσιγκτον απαγορεύει στην Ουκρανία να συμμορφωθεί με τη συμφωνία και η Γαλλία και η Γερμανία να την επιβάλουν.
Ο Πούτιν σπατάλησε οκτώ χρόνια προσπαθώντας να πουλήσει τη συμφωνία του που προφανώς δεν είχε ποτέ καμία προοπτική λαμβάνοντας υπόψη τις προφανείς προθέσεις της Ουάσιγκτον να χρησιμοποιήσει την Ουκρανία για να προκαλέσει το μέγιστο πρόβλημα στη Ρωσία. Γιατί ο Πούτιν δεν μπόρεσε να το δει αυτό;
Ο κίνδυνος με την «περιορισμένη στρατιωτική επιχείρηση» του Πούτιν και την αργή πολιτική του είναι ότι παρέχει στη Δύση χρόνο για να συγκεντρώσει τις δυνάμεις της και να κερδίσει την πρωτοβουλία. Παρά την «κόκκινη γραμμή» του Πούτιν, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη στέλνουν όπλα στην Ουκρανία.
Καθώς δεν υπήρξε αποτελεσματική ρωσική απάντηση στις προκλήσεις, παρά τις δηλωμένες «κόκκινες γραμμές», παρασχέθηκε επόμενη εκπαίδευση για τα ουκρανικά στρατεύματα. Στη συνέχεια, πληροφορίες και στόχευση πληροφοριών. Στη συνέχεια, όπλα μεγαλύτερης απόστασης που μπορούν να φτάσουν σε στρατηγικούς ρωσικούς στόχους.
Στη συνέχεια, η επίθεση στη γέφυρα της Κριμαίας, στους αγωγούς Nord Stream, και τώρα μια συνωμοσία για μια βρώμικη βόμβα, για να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία για την επέμβαση των ΗΠΑ με στρατεύματα που αναπτύχθηκαν στη Ρουμανία και την καταστροφή ενός φράγματος που θα κατέστρεφε τη ρωσική πόλη της Χερσώνας και θα άφηνε τους επίλεκτους Ρώσους στρατιώτες των ειδικών δυνάμεων απομονωμένους και εκτεθειμένους στην ουκρανική σύλληψη, που θα ήταν μια τεράστια προπαγανδιστική νίκη για τη Δύση.
Όπως έχουν τα πράγματα τώρα, έχουμε μια κατάσταση όπου η μέθοδος πολέμου του Πούτιν περιορίζει τις δικές του δυνάμεις και όχι τους εχθρούς του.
Οι τελευταίες ενδείξεις είναι ότι ο Πούτιν και η ρωσική ανώτατη διοίκηση είναι πρόθυμοι να παραμείνουν στα χέρια των δυτικών εχθρών τους. Το Κρεμλίνο αντιδρά στις κινήσεις του εχθρού του. Εάν η Ουκρανία με τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο βοηθήσουν να ανατιναχθεί το φράγμα των ελεύθερων σκοπευτών και να πλημμυρίσουν τη Χερσώνα, τότε, και μόνο τότε, ίσως, η Ρωσία θα τινάξει στον αέρα το φράγμα που θα τους κερδίσει τον πόλεμο κόβοντας ένα μεγάλο κομμάτι της Ουκρανίας από την Ουκρανία.
Προφανώς, το Κρεμλίνο δεν έχει αντιμετωπίσει το ερώτημα γιατί η Ρωσία δέχεται απώλειες και την εμφάνιση ταπεινωτικών ηττών όταν η Ρωσία μπορεί εύκολα να κερδίσει τον πόλεμο σε μια μέρα.
Οι προκλήσεις της Ουάσιγκτον αυξάνονται και η απάντηση του Πούτιν δεν είναι μια επίδειξη δύναμης αλλά μια έκκληση για διαπραγματεύσεις και προσφορές για τον εφοδιασμό των εχθρών της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ με ενέργεια. Δεν είναι περίεργο που η Ουάσιγκτον κλιμακώνει τη σύγκρουση.
Η έλλειψη αποφασιστικής δράσης από τη Ρωσία επέτρεψε στην Ουάσιγκτον να βάλει την ανθρωπότητα στο δρόμο προς τον Αρμαγεδδώνα.
Η Ουάσιγκτον και οι μαριονέτες της στο ΝΑΤΟ έχουν χάσει τον φόβο τους για τη Ρωσία και οι προκλήσεις θα συνεχιστούν. Καθώς ο Πούτιν δεν έχει υπερασπιστεί καμία ρωσική διακηρυγμένη κόκκινη γραμμή, η Ουάσιγκτον πιστεύει ότι δεν έχει καμία. Ο Πούτιν δεν υπερασπίζεται καν τη Συρία, μια χώρα που διέσωσε από την κατάκτηση της Ουάσιγκτον, από τις ισραηλινές επιθέσεις.
Η υπομονή είναι αρετή σε έναν ηγέτη, αλλά η υπομονή του Πούτιν θεωρείται από πολλούς στην Ουάσιγκτον ως έλλειψη επίλυσης. Αν αυτή η ερμηνεία της υπομονής του Πούτιν αποδειχθεί λάθος, η Ουάσιγκτον θα περάσει μια κόκκινη γραμμή που θα μας φέρει στην περίοδο αρμαγεδδώνα της ανθρώπινης ιστορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου