Ο Τραμπ επαναλαμβάνει τη μάχη κατά του κατεστημένου των ΗΠΑ

Στηβ Μπάνον-Ντόναλντ Τραμπ

Ο Ντόναλντ Τραμπ σκέφτηκε να εισέλθει στην πολιτική σε αντίδραση για τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου της οποίας αμφισβητεί την επίσημη εκδοχή.
 Μόνο μετά από τη συνάντηση του με τον Steve Bannon αποφάσισε να παρουσιαστεί στην προεδρία των ΗΠΑ. 
Τον έκανε διευθυντή της εκστρατείας του, και μόλις εκλεγεί, ειδικό του σύμβουλο. 
Αναγκασμένος από τα μέλη του Κογκρέσου να τον απομακρύνει, τον
υποστηρίζει κρυφά για να αναλάβει τον έλεγχο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. 
Οι δύο άνδρες σκοπεύουν να ξανακάνουν τις Ηνωμένες Πολιτείες μια Δημοκρατία.

Τιερί Μεϊσάν

Από τα τέλη Ιουλίου, ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών έδωσε την εντύπωση ότι είναι ένας αλαζονικός καυχησιάρης που θέτει σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη από τις απερίσκεπτες δηλώσεις του. Ο Τιερί Μεϊσάν αποδεικνύει ότι πίσω από αυτές τις κοφτές παρεμβάσεις, ο Ντόναλντ Τραμπ επιμένει διακριτικά για την εξωτερική πολιτική του παρά τη σχεδόν ομόφωνη αντίθεση του Κογκρέσου. 

Πρόκειται επομένως, σύμφωνα με τον ίδιο, για αυτό που αποκαλούμε σήμερα " τέχνασμα επικοινωνίας" και παλιά "διπλό παιχνίδι". Εντούτοις, ο πρόεδρος προσπαθεί να βάλει τους φίλους του να πάρουν τον έλεγχο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, γεγονός το οποίο θα του επέτρεπε να βελτιώσει την επικοινωνία του και να εφαρμόσει πιο γρήγορα ακόμα την αντι-ιμπεριαλιστική πολιτική του.

Ο Τραμπ κατά του κατεστημένου

Τους τελευταίους τρεις μήνες, η κρίση που αντιπαραβάλει τον Ντόναλντ Τραμπ με την κυρίαρχη τάξη των ΗΠΑ δεν σταμάτησε να σκληρύνει.

 Προδίδοντας  χωρίς δυσκολία τον προερχόμενο από τις τάξεις του πρόεδρο, το Ρεπουμπλικανικό  Κόμμα συμμάχησε με τον αντίπαλό του, το Δημοκρατικό Κόμμα, εναντίον του Λευκού Οίκου. Οι δύο παρατάξεις πέρασαν από το Κογκρέσο, στις 27-28 Ιουλίου, τον Νόμο «Αντιμετώπιση των Αντιπάλων της Αμερικής μέσω Κυρώσεων» (Countering America’s Adversaries Through Sanctions Act). Δεν πρόκειται, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο, παρά μόνο να αφαιρεθούν από τον πρόεδρο τα προνόμια του σε θέματα εξωτερικής πολιτικής [ 1 ].

Δεν θα πάρουμε θέση εδώ σε αυτή τη σύγκρουση, αλλά θα την αναλύσουμε για να κατανοήσουμε τόσο τις μόνιμες αντιφάσεις μεταξύ των λέξεων και των πράξεων όσο και τις ασυνέπειες της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ.

Ο Μπαράκ Ομπάμα υποστηριζόταν από τη διοίκησή του. Χρησιμοποιούσε επομένως την επικοινωνία του για να γίνουν δεκτές οι αποφάσεις του από τον Λαό και τον κόσμο όλο.  Ανέπτυξε έτσι το πυρηνικό οπλοστάσιο ενώ ισχυριζόταν ότι θα το διαλύσει. Έβαλε φωτιά και αίμα στην ευρύτερη  Μέση Ανατολή ενώ ανακοίνωνε μια νέα αρχή (reset) με τον μουσουλμανικό κόσμο και ούτω καθεξής.
Αντίθετα, ο Ντόναλντ Τράμπ προσπαθεί να ξαναπάρει στα χέρια του τα θεσμικά όργανα της χώρας του από την άρχουσα τάξη και να τα επαναφέρει στην υπηρεσία του Λαού του. 
Γι 'αυτό, επικοινωνεί αλλάζοντας γνώμη όπως αλλάζει πουκάμισο, σπέρνοντας  θολότητα και σύγχυση. Απασχολεί τους αντιπάλους του με τις άτακτες κινήσεις του ενώ ασκεί τη πολιτική του υπομονετικά εκτός της ορατότητας τους.

Το έχουμε ήδη ξεχάσει, αλλά μόλις έφτασε στο Λευκό Οίκο, ο Ντόναλντ Τραμπ είχε εκδηλώσει θέσεις που έρχονταν σε αντίθεση με ορισμένες από τις προεκλογικές του ομιλίες. 
Κατηγορήθηκε ότι απομακρυνόταν συστηματικά από την πολιτική του προκατόχου του και ότι παραήταν στην πράξη ευνοϊκός για τη Βόρεια Κορέα, το Ιράν, τη Ρωσία και τη Βενεζουέλα.

Οι σχολιαστές τον είχαν κατηγορήσει ότι ήταν ανίκανος να χρησιμοποιήσει τη δύναμη και, εντέλει, να είναι απομονωτιστής λόγω αδυναμίας· μια ερμηνεία που εγκατέλειψαν στις 7 Απριλίου, κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού της βάσης Shayrat (Συρία) με 59 πυραύλους Tomahawks. 
Επιστρέφοντας λίγο αργότερα στην επίθεση, οι ίδιοι σχολιαστές επανέλαβαν τις κατηγορίες τους για αδυναμία, αλλά αυτή τη φορά υπογραμμίζοντας τον ηθικό σχετικισμό που τον εμπόδισε να δει την επικινδυνότητα των εχθρών των Ηνωμένων Πολιτειών.

Κατά τη διάρκεια της σχεδόν ομόφωνης ψηφοφορίας του Κογκρέσου εναντίον του, ο πρόεδρος φαινόταν νικημένος. 
Χώρισε βάναυσα από τον ειδικό σύμβουλό του Στηβ Μπάνον και, προσποιούμενος ότι αποκατάστησε τις σχέσεις του με το establishment (καταστημένο), στρατολογήθηκε διαδοχικά κατά της Βόρειας Κορέας, της Βενεζουέλας, της Ρωσίας και του Ιράν.

Στις 8 Αυγούστου, ξεκίνησε μια διατριβή εναντίον της Πιονγιάνγκ, ανακοινώνοντας ότι οι «απειλές» του θα φέρουν « φωτιά, οργή και δύναμη όσο ποτέ ο κόσμος είχε δει.» Ακολούθησε μια λεκτική κλιμάκωση και στις δύο πλευρές, γεγονός που υποδήλωνε έναν πιθανό επικείμενο πυρηνικό πόλεμο, ενώ οι Ιάπωνες κατέβαιναν στα αντιπυρηνικά καταφύγια και οι κάτοικοι του Γκουάμ έφευγαν από το νησί.

Στις 11 Αυγούστου, ο πρόεδρος Τραμπ δήλωνε ότι δεν αποκλείει την προσφυγή στη «στρατιωτική επιλογή» κατά της «δικτατορίας» του προέδρου της Βενεζουέλας Nicolas Maduro. 
Το Καράκας απάντησε με μια ολοσέλιδη διαφήμιση στην εφημερίδα New York Times , κατηγορώντας τον πρόεδρο ότι προετοιμάζει μια αλλαγή καθεστώτος στη Βενεζουέλα με τον ίδιο τρόπο του πραξικοπήματος που πραγματοποιήθηκε κατά του Σαλβαδόρ Αλιέντε και καλώντας τους πολίτες των ΗΠΑ σε βοήθεια [ 2 ].

Στις 31 Αυγούστου, το υπουργείο Εξωτερικών ξεκίνησε διπλωματική κρίση με τη Ρωσία, διατάσσοντας το κλείσιμο πολλών διπλωματικών γραφείων και την μείωση του προσωπικού της στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ασκώντας την αρχή της αμοιβαιότητας, το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών έκλεισε διπλωματικές εγκαταστάσεις των ΗΠΑ και απέλασε πολλούς διπλωμάτες.

Στις 13 Οκτωβρίου ο Ντόναλντ Τράμπ εκφώνησε μια ομιλία και κατηγορούσε το Ιράν ότι ήταν ο παγκόσμιος χορηγός της τρομοκρατίας και αμφισβήτησε την πυρηνική συμφωνία που διαπραγματεύθηκε ο προκάτοχός του, Μπαράκ Ομπάμα. Αυτή η ομιλία προηγήθηκε από κατηγορίες της ίδιας φλέβας από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ κατά της Χεζμπολάχ [ 3 ].

Για τους σχολιαστές, ο Ντόναλντ Τραμπ είναι ήταν επιτέλους στο σωστό δρόμο, αλλά τα παράκανε και δεν τα χειρίζεται σωστά.
 Κάποιοι τον θεωρούν ψυχικά άρρωστο, άλλοι ελπίζουν ότι επαναλαμβάνει τη στρατηγική του τρελού σκύλου του Ρίτσαρντ Νίξον: να φοβηθεί ο εχθρός αφήνοντας τον να πιστέψει ότι είναι ικανός για οτιδήποτε.

Ωστόσο, στην πραγματικότητα, τίποτα δεν άλλαξε. Τίποτα ενάντια στη Βόρεια Κορέα. Τίποτα ενάντια στη Βενεζουέλα. Τίποτα εναντίον της Ρωσίας. Και τίποτα εναντίον του Ιράν.
Αντίθετα, η πολιτική του Τραμπ κατά της δημιουργίας τζιχαντιστικών Κρατών συνεχίζεται όσο το δυνατόν περισσότερο. 
Οι χώρες του Κόλπου σταμάτησαν να υποστηρίζουν το Ντάες, το οποίο νικήθηκε στη Μοσούλη και στη Ράκα. Ο τζιχαντισμός υποβιβάζεται σε υπό-κρατικό επίπεδο. Όλα συμβαίνουν σαν ο πρόεδρος να έχει παίξει απλά μια κωμωδία και κέρδισε χρόνο.

Το χαρτί Μπάνον

Η Σύνοδος Κορυφής των Values Voter πραγματοποιήθηκε στις 13-15 Οκτωβρίου στο ξενοδοχείο Omni Shoreham στην Ουάσινγκτον. Αυτό το ετήσιο συνέδριο οργανώνεται από μια κοινοπραξία χριστιανικών οικογενειακών ενώσεων που χαρακτηρίζονται ως ρατσιστικές και ομοφοβικές από τον κυρίαρχο Τύπο. Πολλοί ομιλητές διαδέχτηκαν τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών σε ένα παρτέρι αντί-κατεστημένο.
 Ο Steve Bannon βρισκόταν στο πρόγραμμα κατόπιν αιτήματος του προέδρου Τραμπ, παρά τις διαμαρτυρίες ορισμένων διοργανωτών που ήταν πράγματι ομοφοβικοί. 
Πράγματι, ο Bannon έκανε δημοφιλή τον ομιλητή Milo Yiannopoulos, έναν νεαρό ομοφυλόφιλο που αγωνίζεται κατά της χειραγώγησης των ομοφυλοφίλων από τους Δημοκρατικούς.

Μιλώντας, ο πρώην ειδικός σύμβουλος του Λευκού Οίκου έχει έκανε μια πλήρη επίθεση εναντίον των συμφερόντων των παγκοσμιοποιημένων δισεκατομμυριούχων. Είναι γνωστό ότι ο Bannon, μολονότι περιγράφεται ως ακροδεξιός από τον κύριο Τύπο, αγωνίζεται για να επιβληθεί φόρος στους υπερ-πλούσιους του 44% των εισοδημάτων τους.

Έκανε ένα κατηγορητήριο εναντίον των ελίτ τόσο "διεφθαρμένων όσο και ανίκανων" των οποίων η Χίλαρι Κλίντον είναι η Ηγερία· άνθρωποι που, κατά τη γνώμη του, βρήκαν προσωπικό ενδιαφέρον για την καταστροφή των θέσεων εργασίας των ΗΠΑ και τη μετεγκατάστασή τους στην Κίνα.
 Τους κατηγόρησε ότι προσπαθούσαν να καταστρέψουν τον πρόεδρο Τραμπ, την οικογένεια και τους φίλους του. 
Κατηγόρησε τον γερουσιαστή Bob Corker για εμπαιγμό του ανώτατου διοικητή, υποστηρίζοντας ότι δεν είναι σε θέση να διαχειριστεί τη χώρα χωρίς να προκαλέσει έναν 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον αρχηγό της πλειοψηφίας της Γερουσίας, Mitch McConnell, για τη διοργάνωση αυτής της δολιοφθοράς. 
Υπενθύμισε το όραμά του για τον οικονομικό εθνικισμό στην υπηρεσία της Δημοκρατίας των Ηνωμένων Πολιτειών, με ισοτιμία ανεξάρτητα από τη φυλή, τη θρησκεία και τη σεξουαλική προτίμηση. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι αφού το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα κήρυξε πόλεμο κατά του αμερικανικού λαού, ο ίδιος του κηρύσσει πόλεμο.

Οι φίλοι του Bannon γράφτηκαν αμέσως κατά των κακούργων του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος για να πάρουν το διορισμό του κόμματος στη θέση τους σε όλες τις τοπικές εκλογές. 
Καθώς τέτοια κατάσταση δεν έχει παρουσιαστεί ποτέ πριν, κανείς δεν ξέρει αν θα πετύχουν [ 4 ]. Αλλά προφανώς η επιτυχία του Bannon σε αυτή τη διάσκεψη είναι σε όφελος του.

Το διπλό παιχνίδι του Λευκού Οίκου

Σε μια συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου, ο πρόεδρος Τραμπ δήλωσε ότι κατανοεί τις απογοητεύσεις του πρώην σύμβουλου του, επειδή «το Κογκρέσο δεν κάνει τη δουλειά του», παρότι κυριαρχείται από τους Ρεπουμπλικάνους. Στη συνέχεια πήγε και εμφανίστηκε μαζί με τον γερουσιαστή McConnell διαβεβαιώνοντας ότι θα ηρεμίσει τον Bannon ... σε ορισμένα σημεία.

Ο πρόεδρος συνεχίζει τις υπερβολικές δηλώσεις για να ικανοποιήσει το Κογκρέσο, ενώ οπλίζει το βραχίονα του πρώην συμβούλου του για να απαλλαγεί από τους ηγέτες του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.

Είμαστε μάρτυρες μιας μάχης που δεν είναι πλέον πολιτική, αλλά πολιτιστική.  Αντιπαραθέτει την πουριτανική σκέψη με αυτή της Δημοκρατίας (δηλαδή, του κοινού αγαθού) [ 5].

Από μια ξένη προοπτική, διαπιστώνουμε ότι πίσω από τις σαρωτικές του δηλώσεις, ο Ντόναλντ Τράμπλ ασκεί διακριτικά τη δράση του εναντίον τους Ντάες.
 Εξάντλησε το ισλαμικό κράτος και πήρε πίσω τις πρωτεύουσες του. 
Μεταμόρφωσε το ΝΑΤΟ σε μια αντι-τζιχαντιστική οργάνωση επίσης.
 Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε για την ώρα αν θα συνεχίσει, μετά την καταστροφή του Ντάες, τη καταπολέμηση άλλων ομάδων τζιχαντιστών και πώς θα ανταποκριθεί στις προσπάθειες του Πενταγώνου να καταστρέψει τις κρατικές δομές της βορειοδυτικής Λατινικής Αμερικής και Νοτιοανατολικής Ασίας. Υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος για να αναδημιουργηθεί η Δημοκρατία από τη έκφυλη Αυτοκρατορία.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά

Πηγή Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)

[1] « Το κατεστημένο των ΗΠΑ έναντι του υπόλοιπου κόσμου »,  του Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο Βολταίρος, 1^η Αύγουστος 2017

[2] “Venezuelan Foreign Ministry Advertisement”, New York Times (United States) , Voltaire Network, 6 September 2017.

[3] « Faut-il prendre au sérieux la politique US contre l’Iran ? », par Thierry Meyssan, Al-Watan (Syrie), Réseau Voltaire, 17 octobre 2017.

[4] Le New York Times établit un parallèle avec la vaine tentative de Franklin Roosevelt de purger le Parti démocrate, en 1938. Le contexte était très différent. Voir cependant “Bannon Vows Purge of His Party. It Didn’t Work So Well for F.D.R.”, Peter Baker, October 23, 2017.

[5] «Οι Ηνωμένες Πολιτείες Θα μεταλλαχτούν ή θα γίνουν κομμάτια; », του Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο Βολταίρος, 26 Οκτωβρίου 2017