Η χώρα στον αστερισμό της αύξουσας Παρανομίας

Παραδοχή πρώτη:  Δεν είμαστε ακριβώς «αποτυχημένο κράτος» ( Failed state).

Εχουμε ωστόσο αναγνωρίσιμα σε κάποιο βαθμό, κάποια εκ των στοιχείων που περικλείει ο όρος.  Ως «αποτυχημένο κράτος» ορίζεται εκείνο του οποίου η κυβέρνηση είναι εξαιρετικά  αδύνατη και μη-αποτελεσματική . 

Πρακτικά ασκεί ελάχιστο έλεγχο στην επικράτειά της, δεν είναι σε θέση να
παράσχει αποτελεσματικές δημόσιες υπηρεσίες, η διαφθορά και η εγκληματικότητα έχουν εξαπλωθεί, η οικονομία καταρρέει, ενώ ο πληθυσμός αναγκάζεται  σε μη ηθελημένη μετανάστευση!  

Παραδοχή δεύτερη, για να είμαστε σοβαροί: Δεν φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ για τη δράση του οργανωμένου εγκλήματος. Προϋπήρχε αυτού, εξαπλώθηκε σταδιακά στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον που ενετάχθη η Ελλάδα, και διογκώθηκε κατά την τελευταία εικοσαετία, σε ρυθμό παρόμοιο με αυτόν του  διεθνούς και ευρωπαϊκού  επιπέδου. Στην άνθηση του συνετέλεσαν  κυρίως η κατάργηση των ελέγχων στην κίνηση  κεφαλαίων, και όσον αφορά στον  χώρο της Ε.Ε.,  η ευκολία διέλευσης των συνόρων.

Το οργανωμένο έγκλημα προϋπήρχε. Εμείς το ανακαλύψαμε με την  προχθεσινή   δολοφονία (και όχι «εκτέλεση»,  δεν αποφάσισε κανένα στρατοδικείο την εκτέλεσή του), του Μ. Ζαφειρόπουλου. Η επωνυμία του θύματος, η αναγνωρισιμότητά του,  η πολιτική του ένταξη, ο χώρος και ο τρόπος που έγινε (με τους δολοφόνους ψύχραιμους και ακάλυπτους, στο γραφείο του, ενώπιον σχεδόν του συνεργάτη του, και όχι σε κάποιο έρημο και σκιερό μέρος), αποτέλεσε σοκ για την κοινή γνώμη και τα Media.

Αδίκως φυσικά, γιατί την ίδια μέρα υπήρχε δημοσιευμένη η είδηση ότι τα μέλη της συμμορίας που διέπραξαν το άγριο έγκλημα, με θύμα ζευγάρι στο Περιστέρι τον περασμένο Φεβρουάριο, εισέπραξαν το ποσό των 30.000 ευρώ για κάθε άτομο που εκτέλεσαν.
Αδίκως επίσης γιατί συνέβη λίγες μέρες μετά την  απελευθέρωση  του  επιχειρηματία  Λεμπιδάκη - μια απαγωγή από ανθρώπους της «διπλανής πόρτας», όπως συνηθίζουμε να λέμε, και να πιστεύουμε ότι είναι έξω από την ελληνική πραγματικότητα, χωρίς να συνειδητοποιούμε πόσο η πραγματικότητα αυτή έχει αλλάξει.    

Ασχέτως αν η συγκεκριμένη δολοφονία έγινε από σπεσιαλίστες υψηλής ειδίκευσης, και αποτελεί από μόνη της ειδική κατηγορία (αν και τα τελευταία δεδομένα ανατρέπουν την εκδοχή), υπάρχει και η χαμηλής έντασης παρανομία. Το γενικό πλαίσιο της χώρας δείχνει ότι σταδιακά και ανεπαισθήτως, ολισθαίνει στην επικράτεια της ανομίας, που είναι πολύμορφη.

Ο δεκάχρονος μαθητής π.χ. που σκοτώθηκε στο Μενίδι από αδέσποτη σφαίρα, δεν ήταν παρά το θύμα της ανεξέλεγκτης αγοράς όπλων από τους κατοίκους της περιοχής. Εκεί όπου διακινούνται αθρόα ναρκωτικά και όπλα, και που καμία κρατική υπηρεσία δεν διανοήθηκε να ελέγξει. Αρχικά  γιατί αποτελούσαν χώρο μιας φυλετικής μειονότητας και θα ξεσήκωναν τις αντιδράσεις των κάθε είδους οργανωμένων ευαίσθητων, στην συνέχεια γιατί το πρόβλημα κατέστη τόσο μεγάλο και ανεξέλεγκτο, που το κράτος  δεν μπορούσε πλέον να αποκτήσει καμία ισχύ, χωρίς να χυθεί αίμα.

Οι νέες συνθήκες της χώρας με τη μαζική μετανάστευση, ευνοούν την υπόθαλψη της παραβατικότητας (και αυτό είναι άσχετο από την πολιτική θέση που έχει κάποιος περί μεταναστευτικού). 

Είναι π.χ. διαπιστωμένο ότι στη χώρα μας δρα η αλβανική μαφία με την εμπορία και διακίνηση ναρκωτικών, παλιότερα δρούσαν οι Ρουμάνοι διαρρήκτες,  χωρίς  να παραγνωρίζεται και ο ρόλος των ημεδαπών, σε άλλου είδους εγκληματικές δραστηριότητες, όπως π.χ. στη διακίνηση των μεταναστών.  

Οι  κοινωνικοί επιστήμονες μας λένε ότι τα άτομα που «περισσεύουν» από την αγορά εργασίας,  απορροφούνται πιο εύκολα από την αγορά του οργανωμένου εγκλήματος. Δηλαδή τα κοινωνικά αποκλεισμένα άτομα , τα περιθωριοποιημένα στρώματα, οι μη αναγνωρισμένοι μετανάστες, γίνονται το εκτελεστικό προσωπικό των εγκληματικών συμμοριών.

Ωστόσο, αν αυτό είναι παρήγορο, οι ίδιοι επιστήμονες τονίζουν ότι η χώρα μας έχει ακόμη χαμηλή εγκληματικότητα (και γενικώς παραβατικότητα), και σαφώς δεν συγκρίνεται επ΄ ουδενί με τις χώρες της Λατινική Αμερικής, αλλά ούτε και με κάποιες χώρες της Ευρώπης. Ωστόσο η ανεξέλεγκτη μετανάστευση, που επιτρέπει την  απορρόφηση εκτελεστικών οργάνων, σε συνδυασμό με την οικονομική δυσπραγία, μας ωθούν με επιταχυνόμενο ρυθμό προς τα κει.

Επιπροσθέτως,  υπάρχει μια τάση ανοχής στην παραβατικότητα εκ μέρους του πολιτικού προσωπικού και των αρμοδίων υπηρεσιών, που διακατέχονται από δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία – πολύ περισσότερο που πλέον η καταβύθιση των αποδοχών, στερεύει και το επαγγελματικό τους ενδιαφέρον. Το πιο απλό παράδειγμα:  Τα παράνομα  καπνικά προϊόντα που διακινούνται μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας. Ναι  μεν πουλιούνται από φτωχούς μετανάστες  που βγάζουν ένα μεροκάματο,  αλλά έχουν έρθει μέσω πάμπλουτων αδίστακτων  παράνομων δικτύων, ενώ παράλληλα στερούν από το κράτος φορολογικά έσοδα. Απομονώνοντας τους πωλητές, στερείς από τα δίκτυα τις οδούς διοχέτευσης. Αλλά ποιος να νοιαστεί; Και αυτό γινόταν και προ ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος σαφώς έχει μια περισσότερο – έως μεγάλη -  στάση ανεκτικότητας στο μεταναστευτικό.

Για εκείνο που ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι έχει προσδώσει  ένα ιδεολογικό επίχρισμα στην αστυνομική αποτελεσματικότητα, καθώς  στην πολιτική του κουλτούρα, αυτή  εξισούται με την καταστολή και το «αστυνομικό  κράτος».

 Εξ ου και επί των ημερών του έχει αναπτυχθεί η παραβατικότητα χαμηλής έντασης, η οποία επικαλείται ιδεολογικούς λόγους για τη δράση της. Ηταν χαρακτηριστική η απορία του Ισπανού  πρέσβεως, για την είσοδο του Ρουβίκωνα στην πρεσβεία «που αλλού  στον κόσμο συμβαίνει κάτι παρόμοιο;». 

Ευθύνεται επίσης και για το νόμο Παρασκευόπουλου,  που με στόχο την αποσυμφόρηση των φυλακών, αποφυλάκισε αδιακρίτως  βαρυποινίτες, δράστες ειδεχθών εγκλημάτων.         

Ούτως ή άλλως η χώρα βρίσκεται από χρόνια στον αστερισμό της αύξουσας παρανομίας, και αυτή θα συνεχίσει να αυξάνεται, όσο η οικονομική καταβύθιση θα συνεχίζεται, η κυβέρνηση νομίζει  ότι  ακόμη είναι κόμμα διαμαρτυρίας, και οι κρατικές αρχές δεν θα επικαιροποιούν τις μεθόδους δράσης τους, για να αντιστοιχηθούν στις εκσυγχρονισμένες μεθόδους που χρησιμοποιεί το οργανωμένο έγκλημα.

 Του Γιάννη Σιδέρη

απο το  liberal.gr