Κυριακή Α΄ Λουκά - Ἔχουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ;

 

Ἔχουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ;

 

«…Ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον» (Λουκ. 5,5)

 

(Ομιλία του †Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

 

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐαγγέλιο. 

Ἀλλὰ δὲν φτάνει μόνο νὰ τὸ ἀκοῦμε. 

Ὅπως τὸ χρυσάφι δὲν εἶνε πάνω στὴ φλούδα τῆς γῆς, ὥστε νὰ τὸ μαζεύουμε μὲ εὐκολία, ἀλλὰ εἶνε κρυμμένο καὶ πρέπει νὰ σκάψουμε γιὰ νὰ τὸ βροῦμε, ἔτσι καὶ μέσα στὸ Εὐαγγέλιο εἶνε κρυμμένος θησαυρός.

Ἂς δοῦμε τὸ ἱερὸ εὐαγγέλιο, γιὰ νὰ ἐκτιμήσουμε τὸν πνευματικὸ θησαυρὸ ποὺ εἶνε κρυμμένος μέσα στὴν σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπή.

 

Δύο φορὲς πῆγαν νὰ ψαρέψουν οἱ μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ. 

Τὴ μιὰ φορὰ κοπίασαν ὅλη νύκτα καὶ δὲν ἔπιασαν οὔτε λέπι, γιατὶ ἀπουσίαζε ἀπὸ ἐκεῖ ὁ Χριστός. Τὴ δεύτερη φορά, ὅταν πήγαν κατόπιν ἐντολῆς καὶ εὐλογίας του νὰ ψαρέψουν, τὰ δίχτυα γέμισαν ἀπὸ ψάρια.

Τί διδάσκει αὐτό, ἀγαπητοί μου; Ὅτι ἡ ἐργασία ἔχει ἀξία, ἀλλὰ μέχρι ἑνὸς σημείου. Διότι παραπάνω ἀπὸ τὴν ἐργασία ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι νὰ κάνῃ, πρέπει ν᾿ ἀρχίζῃ ἀπὸ τὸ Θεό, ν᾿ ἀρχίζῃ καὶ νὰ τελειώνῃ μὲ τὸν τίμιο σταυρό.

–Καλά, θὰ ρωτήσετε, καὶ πότε ἔχουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ;

Ἀνοῖξτε τὴν ἁγία Γραφή, τὴν Παλαιὰ Διαθήκη στὸ Δευτερονόμιο, στὸ κεφάλαιο 28, κ᾿ ἐκεῖ θὰ δῆτε, πότε ἕνας ἄνθρωπος ἔχει τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Τὰ λέει καθαρὰ ὁ Μωυσῆς.

Λαέ, λέει, ἐὰν ἀκούσῃς τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ, ἐλεύθερος εἶσαι. Ἡ πίστις δὲν εἶνε ὁλοκληρωτικὸ καθεστώς. Δύο αὐτάκια ἔχεις· μὲ τὸ ἕνα αὐτὶ μπορεῖς ν᾿ ἀκούσῃς τὸ διάβολο, καὶ μὲ τὸ ἄλλο τὸ Θεό. Εἶσαι ἐλεύθερος. «Ἐάν», λέει, «ἀκοῇ ἀκούσῃς τῆς φωνῆς Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου, φυλάσσειν καὶ ποιεῖν πάσας τὰς ἐντολὰς ταύτας, ἃς ἐγὼ ἐντέλλομαί σοι σήμερον…»(Δευτ. 28,1)· ἐὰν δηλαδὴ ἐκτελέσῃς τὶς ἐντολές μου, τὶς δέκα ἐντολές, τότε, ὅποιος καὶ νά ᾿σαι, μαῦρος ἄσπρος κόκκινος, ὅποιων χρωμάτων καὶ ἀποχρώσεων, ἐὰν μὲ ἀκούσῃς, τότε εὐλογία! Εὐλογία στὶς πόλεις, εὐλογία στὰ χωριά, εὐλογία στὰ δέντρα, εὐλογία στὰ ζῷα, εὐλογία στ᾽ ἀμπέλια, εὐλογία στοὺς ἐλαι- ῶνες, εὐλογία στὶς θάλασσες, εὐλογία στὰ πλοῖα, εὐλογία στοὺς στρατῶνες, εὐλογία στὰ παιδιά σας, εὐλογία στὸ ἔθνος. Τὰ σύνο- ρά σας, λέει, δὲν θὰ τὰ φυλᾶνε στρατιῶτες· θὰ τὰ φυλᾶνε ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι. Καὶ ὅποιος τολμήσῃ νὰ περάσῃ τὰ σύνορά σας, ἀλλοίμονό του. Ἀπὸ ἕνα δρόμο θὰ περάσουν οἱ ἐχθροί σας, ἀπὸ ἑπτὰ θὰ φεύγουν πανικόβλητοι.

Μὰ λέει καὶ κάτι ἄλλο τὸ 28ο κεφάλαιο τοῦ Δευτερονομίου· Ἐάν, λέει, δὲν μὲ ἀκούσῃς, τότε – τί θὰ συμβῇ; Τότε φεύγει ἡ λέξις «εὐλογία»(Δευτ. 28,2) καὶ ἔρχεται μιὰ ἄλλη λέξι. Τί λέξι εἶνε αὐτή! Ὦ Θεέ μου, δὲν τὴ λέει ἡ μάνα· καὶ ὅποια μάνα τὴ λέει, ἀλλοίμονο. Καὶ παπᾶς ἀκόμα δὲν κάνει νὰ τὴν πῇ. Μόνο μιὰ Σύνοδος μπορεῖ νὰ τὴν πῇ. Καὶ μόνο ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ τὴν πῇ.

 

Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος εὐλογία, κι ἀπὸ τὸ ἄλλο; 

«Κατάρα» (ἔ.ἀ. 28,15). 

Κατάρα στὶς πόλεις καὶ στὰ χωριά. 

Κατάρα στὰ δέντρα, κατάρα στὰ καρά- βια, κατάρα στοὺς στρατιῶτες, κατάρα στὰ παιδιά, κατάρα στὶς μανάδες, κατάρα στοὺς βασιλιᾶδες, κατάρα στοὺς ἐργάτες, κατάρα στοὺς πλουσίους, κατάρα παντοῦ.

 

Λοιπόν, διάλεξε καὶ πάρε. 

Μπροστά σου εἶνε ἡ φωτιὰ καὶ τὸ νερό. Ὅπου θέλεις ἁπλώνεις τὸ χεράκι σου(βλ. Σ. Σειρ. 15,16)· ἐὰν τὸ βάλῃς στὸ νερό, θὰ δροσιστῇς, ἐὰν τὸ βάλῃς στὴ φωτιά, θὰ καῇς. Μπροστά σου εἶνε ἡ εὐλογία καὶ ἡ κατάρα(Δευτ. 30,19). 

Διάλεξε.

 

Καὶ γεννᾶται τώρα τὸ ἐρώτημα. Ἐμεῖς ἔχουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ; Εἴπαμε· γιὰ νὰ ἔχουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, πρέπει νὰ ἐκτελοῦμε τὶς ἐντολές του. Ποιές εἶνε οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ; Καὶ ἐκτελοῦμε ἐμεῖς τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ; 

 

Ἀπὸ ποῦ ν᾿ ἀρχίσουμε;

⃝ Ἦταν κάποτε ἐποχή, ποὺ ὅλοι νήστευαν. (Θὰ γελάσῃ κάποια κυρία τῆς ἀριστοκρατίας. Ἀλλὰ ἐμεῖς δὲν εἴμαστε μοντέρνοι· ἐμεῖς πιστεύουμε στὶς παραδόσεις). Τότε νήστευαν.

Τώρα πάει ἡ νηστεία. Προτοῦ νὰ γίνῃ ὁ τελευταῖος παγκόσμιος πόλεμος, ὅταν κατέβαιναν ἀπὸ τὰ διάφορα μέρη τῆς πατρίδος στὴν Ἀθήνα, πήγαιναν στὰ ἑστιατόρια καὶ Τετάρτη καὶ Παρασκευὴ δὲν εὕρισκαν νηστήσιμο φαγητὸ κ᾽ ἔμεναν νηστικοί, γιατὶ τὰ ἑστιατόρια δὲν εἶχαν τίποτε νηστήσιμο. Γι᾽ αὐτὸ μᾶς τιμώρησε ὁ Θεός. Δὲν νηστεύαμε τότε Τετάρτη καὶ Παρασκευή; ἔ, μετὰ νηστέψαμε ὅλες τὶς ἡμέρες, καὶ τὸ Πάσχα ἀκόμη.

 

⃝ Τὴ νηστεία, δὲν τὴν τηροῦμε. Τὸν ἐκκλησιασμό; Πρῶτα, ὅπως τώρα τρέχουν στὰ θεάματα, ἔτσι ἔτρεχαν οἱ ἄνθρωποι στὴν ἐκκλησία. Φτερά στὰ πόδια! Τώρα ἀπὸ τοὺς ἑκατὸ Χριστιανούς, δύο ἐκκλησιάζονται τακτικά, δύο μόνο δίνουν τὸ παρών. Οἱ ἄλλοι ἐνενηνταοκτὼ ποῦ βρίσκονται;

 

⃝ Ἦταν κάποτε ἐποχὴ ποὺ δὲν ἔκαναν ὅρκο. Τὰ χέρια τῶν ἀνθρώπων ἔτρεμαν ὅταν πλησίαζαν στὸ Εὐαγγέλιο νὰ ὁρκιστοῦνε. Τώρα χιλιάδες χέρια παλαμίζουν τὰ ἅγια Εὐαγγέλια καὶ ψευδορκοῦν ἀπ᾿ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδι.

 

⃝ Ἦταν κάποτε ἐποχὴ ποὺ τὰ ἀντρόγυνα ἦταν ἀχώριστα. Μόνο ὁ χάρος, μόνο τὸ φτυάρι τοῦ νεκροθάφτη, τὰ χώριζε. Τὸ διαζύγιο ἦταν ἄγνωστο. Τώρα, ἡ φάμπρικα τοῦ διαβόλου βγάζει κάθε χρόνο χιλιάδες διαζύγια.

 

⃝ Ἦταν κάποτε ἐποχή, ποὺ ὅλη τὴν Ἑλλάδα νὰ γύριζες, δὲν ἄκουγες βλαστήμια. Νὰ βλαστημήσῃ Ἕλληνας; χίλια χέρια τὸν ἅρπαζαν καὶ τὸν ἔκαναν κομμάτια. Τώρα; Εὐτυχισμένοι ὅσοι δὲν θὰ ἔχουν αὐτιὰ ν᾿ ἀκοῦνε τὶς βλαστήμιες ποὺ λέγονται. Ὅπου νὰ πατήσῃς, ὅλα τὰ μαγαρίσαμε μὲ τὶς βλαστήμιες.

 

⃝ Ἦταν κάποτε ἐποχή, ποὺ οἱ ἄνθρωποι εἶχαν σπλαχνικὴ καρδιά. Ὑπῆρχε ἀγάπη. Τώρα;… Ὕστερα λοιπὸν ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ περιμένουμε εὐλογία; Ἂς φτειάχνουμε δρόμους, ἂς κάνουμε ἀεροδρόμια, ἂς κατασκευάζουμε καράβια, ἂς κάνουμε ὅ,τι θέλουμε. Ἂν δὲν ἔχουμε τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ, δὲν προοδεύουμε· ἀλλοῦ πέφτει περονόσπορος καὶ καταστρέφει τ᾿ ἀμπέλια, ἀλλοῦ πέφτει δάκος καὶ καταστρέφει τὸν καρπὸ τῆς ἐλιᾶς, ἀλλοῦ τὰ πηγάδια γίνονται ἁλμυρὰ καὶ τὰ δέντρα ξεραίνονται, κι ἀλλοῦ ἡ γῆ σείεται. 

Γλέντα, λοιπόν, ἐσύ. Τὴν ὥρα ποὺ γλεντᾷς, ἡ γῆ τῆς Ἑλλάδος σείεται. 

 

«Ὁ ἐπιβλέπων ἐπὶ τὴν γῆν καὶ ποιῶν αὐτὴν τρέμειν, ὁ ἁπτόμενος τῶν ὀρέων καὶ καπνίζονται»(Ψαλμ. 103,32).

 

Λοιπόν, ἀδέλφια μου, δὲν εἶμαι προφήτης, οὔτε υἱὸς προφήτου. Μὲ συχωρᾶτε ποὺ σᾶς μίλησα λίγο αὐστηρά. 

Ὅμως θέλω νὰ σᾶς εἰδοποιήσω καὶ νὰ σᾶς πῶ·

Ἀκούσατε τί λέμε στὴ Δοξολογία: 

«Παράτεινον τὸ ἔλεός σου…»(Ψαλμ. 35,11). Ὅπως ἕνας ποὺ εἶνε χρεωμένος καὶ λέει, Δός μου παράτασι καὶ προθεσμία γιὰ νὰ σ᾿ ἐξοφλήσω, ἔτσι ζητοῦμε κ᾿ ἐμεῖς παράτασι. Μᾶς δίνει προθεσμία ὁ Θεὸς γιὰ νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ ἐπιστρέψουμε κοντά του.

 

Ἐὰν ὅμως, ἀδελφοί μου, –νὰ τὸ θυμᾶστε–ἐὰν μικροὶ καὶ μεγάλοι, ἀπὸ τὸν πατριάρχη μέχρι τὸν καλόγερο, ἀπὸ τὸ παλάτι μέχρι τὴν καλύβα κι ἀπὸ τὸν πλούσιο μέχρι τὸν φτωχὸ κι ἀπὸ τὸν πλέον σοφὸ μέχρι τὸν ἀγράμματο κι ἀπὸ τὸν ἀσπρομάλλη γέροντα μέχρι τὸ παιδὶ ποὺ βυζαίνει, ἐὰν δὲν μετανοήσουμε, ὤ τότε, ἀδέλφια μου! Θὰ δῆτε καμμιὰ μέρα τὴ θάλασσα νὰ φουσκώνῃ καὶ νὰ μᾶς σκεπάζῃ. Θὰ δῆτε τὴ γῆ νὰ σείεται, κι αὐτὲς οἱ πέτρες ποὺ πατοῦμε θὰ γίνουν φίδια νὰ μᾶς φᾶνε. Ἔλεος, Θεέ μου, ἔλεος στὸν κόσμο, ἔλεος στὴν πατρίδα μας!

Μετάνοια! Καὶ τότε, τότε εὐλογία στὶς πόλεις, εὐλογία στὰ χωριά, εὐλογία στὰ ἀγόρια σας καὶ στὰ κορίτσια σας, εὐλογία στὰ σχολεῖα μας… Εὐλογία στὴν πατρίδα, εὐλογία στὸν κόσμο ὁλόκληρο.

 

Ἀσφάλεια τῆς Ἑλλάδος δὲν εἶνε τὰ Ἡνωμένα Ἔθνη, δὲν εἶνε ἡ Εὐρώπη καὶ ἡ Ἀμερική. Μάθετέ το· ἀσφάλειά μας εἶνε ὁ μεγάλος Θεός. 

Καὶ ὅταν ὁ Θεὸς εἶνε μαζί μας, –ἐλᾶτε νὰ σᾶς ὑπογράψω συμβόλαιο– θὰ ἔχουμε ἀσφάλεια 100%. Ἂς ἔχουμε τὸ Θεὸ μαζί μας.

Καὶ ὅταν ὅλοι τὸν ἀγαπήσουμε καὶ εἴμαστε κάτω ἀπὸ τὴν προστασία του, «γνῶτε ἔθνη καὶ ἡττᾶσθε, …ὅτι μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός»(Ἠσ. 8,9-10). Αὐτῷ ἡ δόξα καὶ τὸ κράτος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος