Συνεργασία Τουρκίας με Αλ Κάιντα και ΗΠΑ με ΡΚΚ θα αποκαλύψει το Wikileaks

Έγγραφα που δείχνουν ότι η Τουρκία βοήθησε την Αλ- Κάιντα στο Ιράκ και ότι η Ουάσιγκτον έχει υποστηρίξει το PKK εναντίον της Τουρκίας αναμένεται να δημοσιοποιήσει τις επόμενες ημέρες το Wilileaks. Το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ έχει ήδη προχωρήσει σε ενημέρωση των κυβερνήσεων της Βρετανίας, της Αυστραλίας, του Καναδά, της Δανίας, της Νορβηγίας και του Ισραήλ με μηνύματα μέσω του Twitter σχετικά με τις επικείμενες αποκαλύψεις.Σύμφωνα με μήνυμα που η οργάνωση έστειλε μέσω του Twitter, επικαλούμενη τοπικά μέσα ενημέρωσης, αμερικανοί διπλωμάτες ενημέρωσαν στελέχη των κυβερνήσεων των έξι χωρών για τη δημοσιοποίηση.

Όπως είπαν πηγές που γνωρίζουν για τα τηλεγραφήματα του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών που έχει το Wikileaks, στη δημοσιοποίηση αναμένεται να περιλαμβάνονται χιλιάδες τηλεγραφήματα που μεταδίδουν πληροφορίες για καταγγελίες περί διαφθοράς πολιτικών στη Ρωσία, το Αφγανιστάν και άλλες χώρες της Κεντρικής Ασίας.Σύμφωνα με αυτές τις πηγές, οι καταγγελίες είναι αρκούντως σημαντικές για να προκαλέσουν αμηχανία σε ξένες κυβερνήσεις, ορισμένες από τις οποίες προετοιμάζονται για τις επιπτώσεις των αποκαλύψεων.

Η καθημερινή εφημερίδα του Λονδίνου «al-Hayat» αναφέρει ότι στα υπό δημοσιοποίηση έγγραφα περιλαμβάνονται ορισμένα που δείχνουν ότι η Τουρκία βοήθησε την Αλ- Κάιντα στο Ιράκ και η εφημερίδα «Washington Post» γράφει ότι οι ΗΠΑ έχουν υποστηρίξει το PKK, την κουρδική επαναστατική οργάνωση που έχει ξεκινήσει πόλεμο για την απόσχιση από την Τουρκία το 1984.Η ισραηλινή εφημερίδα «Haaretz» γράφει, επικαλούμενη ανώτατο ισραηλινό αξιωματούχο, ότι η αμερικανική πρεσβεία στο Τελ Αβίβ προειδοποίησε το ισραηλινό υπουργείο Εξωτερικών ότι τα τηλεγραφήματα ενδέχεται να προκαλέσουν ανησυχία στις αμερικανοϊσραηλινές σχέσεις.Σύμφωνα πάντοτε με το μήνυμα του Wikileaks, στο Tweeter, η νέα δημοσιοποίηση θα είναι επτά φορές μεγαλύτερη από την αντίστοιχη του Οκτωβρίου για τον πόλεμο του Ιράκ που περιλάμβανε 400.000 έγγραφα του Πενταγώνου.

Οι προηγούμενες δημοσιοποιήσεις του Wikileaks, η οποία ιδρύθηκε από τον γεννημένο στην Αυστραλία, χάκερ, Τζούλιαν Ασάντζ, περιείχαν ευαίσθητες πληροφορίες σχετικά με τους πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, οι οποίες σύμφωνα με την αμερικανική κυβέρνηση, έχουν θέσει σε αμφισβήτηση την εθνική ασφάλεια και σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές.Εκπρόσωπος του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών έχει δηλώσει ότι η Ουάσιγκτον έχει ειδοποιήσει ξένες κυβερνήσεις σχετικά με την πιθανή δημοσιοποίηση των εγγράφων

πηγη:www.news21.gr Διαβάστε περισσότερα...

read more “Συνεργασία Τουρκίας με Αλ Κάιντα και ΗΠΑ με ΡΚΚ θα αποκαλύψει το Wikileaks”

Ιρλανδία: 57% υπέρ της στάσης πληρωμών

Σύμφωνα με δημοσκόπηση του ινστιτούτου Quantum Research

Το 57% δηλώνει ότι το Δουβλίνο θα έπρεπε να κάνει στάση πληρωμών έναντι 43% που πιστεύει το αντίθετο, σύμφωνα με δημοσκόπηση του ινστιτούτου Quantum Research, που δημοσιεύει η ιρλανδική εφημερίδα Sunday Indipendent, στην οποία συμμετείχαν 500 άτομα.Αυτή η δραστική λύση ήταν μεταξύ των σλόγκαν στη διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε το Σάββατο και στην οποία, σύμφωνα με εκτιμήσεις, πήραν μέρος από 50.000 ως 150.000 άτομα.Βάσει της δημοσκόπησης, τα δυο τρίτα των ερωτηθέντων αντιτίθενται στα νέα μέτρα λιτότητας, τα οποία έρχονται ύστερα από τρεις προϋπολογισμούς λιτότητας.Οσον αφορά ορισμένα από τα μέτρα λιτότητας, το 66% των Ιρλανδών αντιτίθεται στη μείωση κατά 12% περίπου του βασικού μισθού, το 60% είναι κατά της μείωσης των οικογενειακών επιδομάτων και το 65% κατά της αύξησης του κόστους εγγραφής στο πανεπιστήμιο.

πηγη:www.news21.gr

Διαβάστε περισσότερα...

read more “Ιρλανδία: 57% υπέρ της στάσης πληρωμών”

Μας έχουν για βλάκες

«Οι στόχοι έχουν εκπληρωθεί» δήλωσε ο εκπρόσωπος του επιτρόπου Όλι Ρεν την Τρίτη (23.11) σχετικά με την πορεία υλοποίησης του μνημονίου από την Ελλάδα.
Ειδικότερα, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, κατά την τακτική ενημέρωση των εκπροσώπων του Τύπου, ο Αμαντέου Αλταφάζ είπε ότι το ελληνικό πρόγραμμα βρίσκεται σε γενικές γραμμές στον σωστό δρόμο. «Όλα τα ποσοτικά κριτήρια που είχαν τεθεί για το τέλος Σεπτεμβρίου πληρούνται. Παρά τις προκλήσεις που παραμένουν, σημαντική πρόοδος έχει συντελεσθεί όσον αφορά τη δημοσιονομική προσαρμογή» αναφέρεται επίσης στην κοινή δήλωση των εκπροσώπων του ΔΝΤ, της Ε.Ε. και της ΕΚΤ.

Οι δηλώσεις αυτές παίζουν κυριολεκτικά με τη νοημοσύνη μας. Κι αυτό γιατί πολύ απλά κανένας από τους ποσοτικούς στόχους του μνημονίου δεν έχει επιτευχθεί. Το κρατικό έλλειμμα εκτιμάται επίσημα - χωρίς κανένας σοβαρός αναλυτής να παίρνει στα σοβαρά αυτήν την εκτίμηση - ότι θα διαμορφωθεί στο 9,4% του ΑΕΠ, από 8% που ήταν ο στόχος του μνημονίου.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις διεθνών οίκων, το πραγματικό έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού θα κυμανθεί τελικά για το 2010 πάνω από το 12%. Το δημόσιο χρέος εκτιμάται ότι θα διαμορφωθεί στα τέλη του 2010 στο 148% του ΑΕΠ, από 127% που ήταν ο στόχος του μνημονίου. Το ΑΕΠ εκτιμάται ότι θα υποχωρήσει κατά 4,7% ετήσια, όταν ο στόχος του μνημονίου ήταν -3%. Η συρρίκνωση θα συνεχιστεί και για το 2011, με εκτιμώμενη πτώση του ΑΕΠ της τάξης του 3,8% («Economist»), όταν το μνημόνιο εκτιμούσε συρρίκνωση της τάξης του 2,5%.

Την ίδια ώρα, ο τιμάριθμος τρέχει με ετήσιο ρυθμό άνω του 5%, σε αντίθεση με το μνημόνιο που εκτιμούσε κάτω του 4%. Ενώ ο δείκτης του όγκου των λιανικών πωλήσεων - αυτό δηλαδή που ονομάζουμε στην καθομιλουμένη πραγματικός τζίρος της αγοράς - έχει υποχωρήσει στο οκτάμηνο από τις αρχές του έτους πάνω από 20%. Η μεγαλύτερη υποχώρηση οκταμήνου που έχει παρατηρηθεί από τη δεκαετία του '60! Οι περιοριστικές πολιτικές της κυβέρνησης αλλά και η άγρια λιτότητα στα λαϊκά εισοδήματα οδήγησαν τον πραγματικό τζίρο της αγοράς στο επίπεδο του 2002.
Αποσύνθεση της παραγωγής

Τα δεδομένα αυτά έχουν οδηγήσει σε ολοκληρωτική αποσύνθεση την όποια παραγωγική βάση είχε απομείνει στην ελληνική οικονομία. Ο γενικός δείκτης της βιομηχανικής παραγωγής την περίοδο Ιανουαρίου - Σεπτεμβρίου 2010, σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του 2009, έχει υποχωρήσει κατά 5,7%. Κι αυτό οφείλεται:
α. Στη μείωση του Δείκτη Παραγωγής Ορυχείων -Λατομείων κατά 6,0%.
β. Στη μείωση του Δείκτη Παραγωγής Μεταποιητικών Βιομηχανιών κατά 5,3%.
γ. Στη μείωση του Δείκτη Παραγωγής Ηλεκτρισμού κατά 7,7%.
δ. Στην αύξηση του Δείκτη Παροχής Νερού κατά 1,1%.

Αλήθεια, ποια οικονομία μπορεί να αναπτυχθεί όταν παρουσιάζει μείωση παραγωγής ηλεκτρισμού κατά 7,7% και συνολική μείωση παραγωγής ενέργειας κατά 4,5% μέσα στο εννιάμηνο του 2010 σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του 2009;

Τα δεδομένα αυτά έχουν οδηγήσει επίσημα τον δείκτη της ανεργίας τον Αύγουστο του 2010 στο 12,2% των απασχολουμένων. Τον ίδιο μήνα όμως είχαμε και μια αύξηση του οικονομικά μη ενεργού πληθυσμού κατά 43.632 άτομα. Πρόκειται για μια μαζική έξοδο από την αγορά εργασίας, η οποία οφείλεται είτε σε πρόωρη συνταξιοδότηση είτε σε μακροχρόνια άνεργους που σταμάτησαν να αναζητούν εργασία. Κι αυτή είναι μια ακόμη πλευρά της βαθύτατης κρίσης της απασχόλησης που βιώνει η χώρα και ένας από τους παράγοντες που κρατά τα επίσημα ποσοστά ανεργίας συγκριτικά χαμηλά έναντι της πραγματικής κατάστασης που ζει η εργαζόμενη οικογένεια.
Μνημόνιο αυθαιρεσίας

Τότε τι σημαίνει το «όλοι οι στόχοι επιτεύχθηκαν» της τρόικας; Προφανώς η δήλωση αυτή δεν αναφέρεται στους ποσοτικούς στόχους του μνημονίου, το οποίο αποδεικνύεται στην πράξη ότι πρόκειται για μια άσκηση αριθμών πάνω σε λάθος δεδομένα και παντελώς αυθαίρετες παραδοχές. Αν λοιπόν πιστέψουμε τις εισηγήτριες του Συμβουλίου της Επικρατείας που ζήτησαν να απορριφθούν οι προσφυγές εναντίον του μνημονίου διότι, όπως είπαν, «πέραν της αποτροπής του κινδύνου πτωχεύσεως της χώρας, με τα μέτρα αυτά, τα οποία εντάσσονται στο πλαίσιο ενός εμπροσθοβαρούς προγράμματος δημοσιονομικής εξυγίανσης, επιδιώκεται, περαιτέρω, η εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών κατά τρόπο διατηρήσιμο και βιώσιμο», τότε θα πρέπει να δεχθεί κανείς ότι μια κυβέρνηση μπορεί εντελώς αυθαίρετα να επικαλείται οποιαδήποτε έκτακτη ανάγκη, να στηρίζεται σε οποιοδήποτε αυθαίρετο κείμενο σαν το μνημόνιο και νά επιβάλλει οποιαδήποτε μέτρα θέλει καταργώντας ουσιαστικά την εσωτερική έννομη τάξη της χώρας.

Μάλιστα οι εν λόγω εισηγήτριες διατύπωσαν και την πρωτοφανή άποψη ότι «εντός του πλαισίου αυτού, επιδιώκεται η μεσοπρόθεσμη μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος και η αναστροφή της αυξητικής πορείας του δημόσιου χρέους, στόχοι, δηλαδή, η επίτευξη των οποίων εκτιμάται ότι θα συμβάλει στην ταχεία επάνοδο της χώρας στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου».

Από πού προκύπτουν όλα αυτά; Από ένα μνημόνιο που κανένας από τους δημοσιονομικούς στόχους του δεν πραγματοποιείται; Από ποιον «εκτιμάται ότι (η πολιτική αυτή) θα συμβάλει στην ταχεία επάνοδο της χώρας στις διεθνείς αγορές κεφαλαίου»;
Με βάση ποια αντικειμενικά δεδομένα; Γιατί μια χώρα με 126% δημόσιο χρέος επί του ( ΑΕΠ στα τέλη του 2009 δεν μπορεί να βγει στις . αγορές, αλλά η ίδια χώρα με 168% δημόσιο χρέος το 2013 θα μπορεί να βγει; Και, τέλος πάντων, από πότε και με βάση ποια λογική μπορεί να υπάρξει «αποφυγή πτώχευσης» της χώρας όταν το μόνο σίγουρο αποτέλεσμα της πολιτικής του μνημονίου είναι η εκτίναξη του δημόσιου χρέους; Γνωρίζουν έστω και μια περίπτωση νοικοκυριού, επιχείρησης ή κράτους που να γλίτωσε την πτώχευση απλώς αναζητώντας νέα δάνεια για να εξακολουθεί να πληρώνει τα παλιά;
Τι άλλο εκτός από ομολογία απόλυτης χρεοκοπίας συνιστά η θέση ότι όλα αυτά που υπομένει η χώρα, τα δέχεται για να ξαναβγεί στις αγορές ώστε να δανειστεί εκ νέου;
Κυβέρνηση των πιστωτών

Το ερώτημα που απέφυγαν να απαντήσουν οι εισηγήτριες στο Συμβούλιο της Επικρατείας, όπως αποφεύγουν καιρό τώρα να απαντήσουν και όλοι οι υποστηριχτές του μνημονίου, είναι το εξής: Όταν μια χώρα βρεθεί μπροστά στο δίλημμα να μην μπορεί να ικανοποιήσει ταυτόχρονα τις πιο βασικές και άμεσες ανάγκες της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών της και τις απαιτήσεις των δανειστών της, τότε τι προέχει για την κυβέρνηση αυτής της χώρας; Οι ανάγκες της χώρας και των πολιτών της ή οι απαιτήσεις των δανειστών της;

Η τωρινή κυβέρνηση (όπως και η προηγούμενη) απάντησε στο δίλημμα αυτό προτάσσοντας τις απαιτήσεις των δανειστών. Κι αυτό δεν είναι ούτε ηθικό ούτε δίκαιο. Κι αυτό γιατί καμία κυβέρνηση δεν νομιμοποιείται να θυσιάζει τον λαό και τη χώρα της, προκειμένου να εξυπηρετηθούν αλλότρια συμφέροντα. Όχι μόνο με βάση το Σύνταγμα και το δίκαιο της χώρας, αλλά και με βάση το διεθνές δίκαιο.

Και το λέμε αυτό γιατί όταν μια χώρα αντιμετωπίζει μια «κατάσταση ανάγκης», όπως είναι το άμεσο ενδεχόμενο μιας πτώχευσης, το διεθνές δίκαιο αναγνωρίζει στην κυβέρνηση της χώρας το δικαίωμα να αρνηθεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της έναντι των δανειστών της, προκειμένου να μη θιγούν τα δικαιώματα των πολιτών της και να μην απειληθεί η εσωτερική έννομη τάξη και ασφάλεια.
Νομικό προηγούμενο από την Ελλάδα του 1936!

Θα δώσουμε ένα ιστορικό παράδειγμα, το οποίο αποτελεί και μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις στη διεθνή νομολογία που υποστηρίζει το δικαίωμα που αναφέραμε. Το 1936 η Ελλάδα αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου που είχε συνάψει με τη βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique. Η κυβέρνηση του Βελγίου παρενέβη και προσέφυγε στο Διαρκές Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου, που είχε ιδρύσει η Κοινωνία των Εθνών, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις.

Η Ελλάδα, που τότε βρισκόταν υπό το φασιστικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου, απάντησε ότι βρίσκεται σε αδυναμία να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις διότι δεν μπορεί να διαθέσει πόρους χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την κατάσταση του λαού και της χώρας. Στο υπόμνημα της έλεγε: «Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στη θέση της θα έκανε το ίδιο» («Yearbook of the International Law Commission», 1980, ν.l, σελ. 25). Θυμηθείτε ότι μιλάμε για τη φασιστική δικτατορία του Μεταξά, που πατούσε στον λαιμό τον ελληνικό λαό και η οποία επιβλήθηκε με τις ευλογίες της «μεγάλης συμμάχου» Βρετανίας και του τοποτηρητή της στην Ελλάδα, βασιλιά Γεωργίου.
Έκτακτη κατάσταση

Το επιστέγασμα ήρθε με το υπόμνημα που κατέθεσε στο Διαρκές Δικαστήριο ο νομικός εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης το 1938, όπου τόνιζε τα αυτονόητα: Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση «η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον λαό τους: οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δυο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατο να πληρωθεί το χρέος και την ίδια ώρα να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Το οδυνηρό πρόβλημα προκύπτει όταν πρέπει να επιλέξει κανείς ανάμεσα στα δυο καθήκοντα. Το ένα πρέπει να υποχωρήσει έναντι του άλλου. Ποιο πρέπει να είναι αυτό;...

Η θεωρία αναγνωρίζει σ' αυτό το ζήτημα ότι το καθήκον μιας Κυβέρνησης να εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημόσιων υπηρεσιών υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα Κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή συνολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις αν αυτό θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών του και έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας. Στην περίπτωση όπου η πληρωμή του χρέους του θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή ή τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι, κατά τους συγγραφείς, υποχρεωμένη να διακόψει ή ακόμη και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους» (στο ίδιο). Το Διεθνές Δικαστήριο αποδέχτηκε το σκεπτικό αυτό και δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας νομικό προηγούμενο που χρησιμοποίησαν πολλές χώρες τα κατοπινά χρόνια. Μια από αυτές ήταν και η Αργεντινή το 2003, όταν η κυβέρνηση του Νέστορ Κίχνερ επέλεξε, έναντι της εξαθλίωσης του λαού που επέβαλλαν τα προγράμματα του ΔΝΤ, να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους.

Αυτό που τόλμησε να διεκδικήσει η φασιστική Ελλάδα του Μεταξά λίγο πριν από τον πόλεμο, αρνείται ακόμη και να το συζητήσει η «δημοκρατική» Ελλάδα του κ. Παπανδρέου. Και μάλιστα υπάρχουν δικαστές που όλα αυτά τα βρίσκουν καλά καμωμένα.
Το μεγάλο ψέμα

Η τραγωδία όμως για τη χώρα και τον λαό της δεν τελειώνει εδώ. Ακόμη και στην αίθουσα της μείζονος ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας ακούστηκε για μια ακόμη φορά το επιχείρημα ότι όλα αυτά έγιναν για να μπορεί η κυβέρνηση να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα από αυτό.

Ας δούμε τα πραγματικά δεδομένα από τον δανεισμό του 2009, με βάση τα οποία, σύμφωνα πάντα με την κυβέρνηση, οδηγηθήκαμε στην κρίση και αναγκαστήκαμε να υποστούμε το μνημόνιο για να δανειστούμε εκτάκτως από τις χώρες της ευρωζώνης και το ΔΝΤ.
Σύμφωνα με την έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου για το 2009, τα πιστωτικά έσοδα του κρατικού προϋπολογισμού - δηλαδή το σύνολο του νέου δανεισμού για το 2009 - ανήλθαν σε ποσό άνω των 105,2 δισ. ευρώ, το οποίο αντιστοιχεί στο 44,3% του ΑΕΠ για το 2009 και είναι πάνω από δυο φορές μεγαλύτερο σε σχέση με το σύνολο των τακτικών εσόδων του κράτους.
Από τα στοιχεία προκύπτει ότι τα πιστωτικά έσοδα που πραγματοποιήθηκαν παρουσιάζουν απόκλιση σε σχέση με τις προβλέψεις του προϋπολογισμού του 2009 κατά 64,5 δισ. ευρώ. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση του κ. Καραμανλή δανείστηκε μέσα στο 2009 κατά 158,4% περισσότερο από ό,τι είχε προβλέψει αρχικά στον προϋπολογισμό. Γιατί συνέβη αυτό; Μήπως για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις; Όχι βέβαια.

Οι πρωτογενείς δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού για το 2009 (δαπάνες που δεν περιλαμβάνουν τόκους και χρεωλύσια δανείων) ανήλθαν στο ποσό των 59,9 δισ. ευρώ, ήτοι το 25,2% του ΑΕΠ. Αν τις συγκρίνουμε με τα πραγματικά εισπραχθέντα τακτικά έσοδα του προϋπολογισμού, τα οποία ανέρχονταν στα 50,3 δισ. ευρώ, διαπιστώνεται ότι το πρωτογενές έλλειμμα για το 2009 ήταν στα 9,3 δισ. ευρώ, ή το 3,9% του ΑΕΠ. Έλλειμμα που ακόμη και για τα δεδομένα ενός σπάταλου και αντιπαραγωγικού κράτους είναι αρκετά περιορισμένο και απόλυτα διαχειρίσιμο. Αν, επί παραδείγματι, το 15,8%, που είναι ο πραγματικός φορολογικός συντελεστής στα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων, σύμφωνα με την Eurostat, από το επίσημο 25% λόγω του καθεστώτος νόμιμων φοροαπαλλαγών, ανέβαινε στο 40 ή και στο 45%, που προβλέπεται για τα υψηλά κλιμάκια του εισοδήματος φυσικών προσώπων, τότε το έλλειμμα θα μειωνόταν στο μισό.

Επιπλέον, αν το ελληνικό κράτος φορολογούσε αντίστοιχα τόκους, μερίσματα και κέρδη που φεύγουν στο εξωτερικό και τα οποία μόνο το 2009 ανέρχονταν επίσημα στα 13,5 δισ. ευρώ, τότε μπορούσε να μειώσει το πρωτογενές έλλειμμα στα 3,9 δισ. ευρώ. Ενώ, αν μείωνε τις λειτουργικές δαπάνες του Δημοσίου στο μέσο επίπεδο της ευρωζώνης, θα εξασφάλιζε και τα υπόλοιπα για να ισοφαρίσει το έλλειμμα χωρίς καν να βάλει χέρι σε μισθούς και συντάξεις ή να προχωρήσει σε άλλες σοβαρές περικοπές.
Παρ' όλα αυτά, από τα 105,2 δισ. ευρώ που δανείστηκε το ελληνικό Δημόσιο το 2009, μόλις το 8,8% πήγε για την κάλυψη αυτού του πρωτογενούς ελλείμματος του προϋπολογισμού. Αυτό είναι που δανειζόμαστε για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις; Ποιον κοροϊδεύουν οι κύριοι εκπρόσωποι της κυβέρνησης;

Τι χρηματοδότησε το υπόλοιπο του 91,2% του νέου δανεισμού; Από αυτό το ποσό των 81,3 δισ. ευρώ πήγε σε εξυπηρέτηση του συνολικού δημόσιου χρέους, το οποίο αντιστοιχεί στο 34,2% του ΑΕΠ για το 2009. Από το υπόλοιπο τα 5,5 δισ. ευρώ αφορούσαν δαπάνη για:
α) τη συμμετοχή του Δημοσίου στο μετοχικό κεφάλαιο των τραπεζών κατά ποσό 3,8 δισ. ευρώ μέσα στο πλαίσιο της πολιτικής ενίσχυσης της ρευστότητας των τραπεζών,
β) αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου του ΤΕΜΠΕ, που αποτελεί επιδότηση του τραπεζικού δανεισμού από το κράτος,
γ) συμμετοχή στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου.

Τα υπόλοιπα νέα δάνεια πήγαν για να εξασφαλίσουν την απορρόφηση των κονδυλίων από την Ε.Ε., ως «εθνική συμμετοχή» στον Προϋπολογισμό Δημοσίων Επενδύσεων. Προκειμένου να επιδοτηθούν οι μεγαλοεργολάβοι και γενικά το παρασιτικό κύκλωμα που θησαυρίζει με τα «κοινοτικά πλαίσια στήριξης». Ο βασικός και κύριος λόγος που η κυβέρνηση κατέφυγε στο μνημόνιο είναι για να ρευστοποιήσει τον μισθό, τη σύνταξη, τη δουλειά του Έλληνα εργαζόμενου και τον δημόσιο πλούτο της χώρας, ώστε να μη χάσουν οι διεθνείς τοκογλύφοι. Αυτή είναι η αλήθεια.


* Ο Δ. Καζάκης είναι οικονομολόγος,αναλυτής και το κείμενο του δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι 25/11. Διαβάστε περισσότερα...

read more “Μας έχουν για βλάκες”

Έρχεται «κούρεμα» αποδόσεων στους καταθέτες!

Η επανεμφάνιση της «αιμορραγίας» καταθέσεων από το τραπεζικό σύστημα τον Νοέμβριο και το άδοξο τέλος των προσπαθειών επανόδου στη διατραπεζική αγορά έφερε και πάλι τις τράπεζες στα πρόθυρα «πολέμου» επιτοκίων για την προσέλκυση καταθετών. Ο «πόλεμος» τελικά αποφεύγεται, σύμφωνα με τις πληροφορίες του «Β», με «συμφωνία κορυφής» υπό την εποπτεία του Παπακωνσταντίνου-Προβόπουλου, η οποία άνοιξε από χθες το δρόμο για μεγαλύτερες «ενέσεις» ρευστότητας από την ΕΚΤ και.. κούρεμα αποδόσεων στους καταθέτες.

Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν, ότι στη χθεσινή συνάντηση των κορυφαίων τραπεζιτών της χώρας με τον υπουργό Οικονομικών και το διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος οριστικοποιήθηκε η συμφωνία για τη «μοιρασιά» μεταξύ των μεγάλων τραπεζών, που θα λάβουν τη μερίδια του λέοντος, του νέου «πακέτου» κρατικών εγγυήσεων, ύψους 25 δις. ευρώ.

Για να προχωρήσει η συμφωνία, το υπουργείο Οικονομικών δέχθηκε να..κάνει γαργάρα προς το παρόν την υπουργική απόφαση που είχε εκδώσει μέσα στο καλοκαίρι, στην οποία έχει αναφερθεί με πρόσφατο δημοσίευμά του το «Β». Αν εφαρμοζόταν η απόφαση, οι περισσότερες, αν όχι όλες, οι τράπεζες που θα λάβουν τις εγγυήσεις θα ήταν υποχρεωμένες να υποβάλουν στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή σχέδια βιωσιμότητας, για να αποδείξουν ότι «στέκονται» και χωρίς τις κρατικές εγγυήσεις. Αν τα σχέδια αυτά δεν ήταν αρκούντως πειστικά, οι τράπεζες θα ήταν εκτεθειμένες στον κίνδυνο να τους επιβληθεί σχέδιο αναδιάρθρωσης από την Κομισιόν, για τη διασφάλιση της βιωσιμότητάς τους.

Οι τεράστιες ενισχύσεις ρευστότητας που θα λάβουν και πάλι οι τράπεζες, ύστερα από τα 15 δις. ευρώ του πρώτου σχετικού «πακέτου» και τα πρόσθετα 15 δις. ευρώ που έλαβαν φέτος, δίνουν στις τράπεζες επαρκή «πυρομαχικά» ρευστότητας, ώστε να διαβούν και πάλι το κατώφλι των..φιλόξενων μηχανισμών παροχής χρηματοδοτήσεων από την ΕΚΤ, ώστε να μειωθεί η ενοχλητική και επιζήμια εξάρτησή τους από τους καταθέτες, οι οποίοι εκτιμάται ότι τον Νοέμβριο απέσυραν περί τα 2 δις. ευρώ, λόγω της επιδείνωσης της κρίσης στην Ευρωζώνη και των ανησυχιών για τις πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα.

Ήδη, κορυφαία στελέχη τραπεζών ενημέρωναν από χθες τους αναλυτές των χρηματιστηριακών οίκων, ότι με την αποδέσμευση των 25 δις. ευρώ θα μπορέσουν να αποκλιμακώσουν το προσεχές διάστημα τα επιτόκια των προθεσμιακών καταθέσεων, που ήδη τις τελευταίες ημέρες ακόμη και για σχετικά μικρά ποσά είχαν τάσεις..φυγής από το επίπεδο του 4%, ενώ για μεγαλύτερα ποσά κυκλοφορούν και πάλι φήμες ότι προσφέρονταν αποδόσεις που..έβγαζαν μάτια, ιδιαίτερα από τράπεζες με σοβαρά προβλήματα ρευστότητας.

Η κυβέρνηση επιχείρησε, σύμφωνα με πληροφορίες, να εξασφαλίσει κάποιες δεσμεύσεις των τραπεζιτών, ότι οι νέες ενισχύσεις ρευστότητας δεν θα ανοίξουν μόνο το δρόμο για..τσεκούρωμα αποδόσεων των καταθετών, αλλά και για περισσότερες χρηματοδοτήσεις στις επιχειρήσεις και τους καταναλωτές. Όμως, οι πληροφορίες του «Β» αναφέρουν, ότι το υπουργείο Οικονομικών «έφαγε πόρτα» άλλη μια φορά από τους τραπεζίτες, οι οποίοι περιμένουν πρώτα να «πιάσουν ταβάνι» οι επισφάλειες σε αυτή την καθοδική φάση του οικονομικού κύκλου και να διευθετήσουν σε μονιμότερη βάση τα προβλήματα ρευστότητας, πριν ανοίξουν και πάλι τις στρόφιγγες των χορηγήσεων.

Η χθεσινή «συνάντηση κορυφής» για τη χάραξη πορείας του τραπεζικού συστήματος τους επόμενους μήνες επικεντρώθηκε, σύμφωνα με πληροφορίες, και στα stress test που είναι υποχρεωμένη, βάσει του μνημονίου, να διενεργεί η Τράπεζα της Ελλάδος και να παραδίδει στην τρόικα τα αποτελέσματά τους το αργότερο 15 ημέρες μετά το τέλος κάθε τριμήνου. Επειδή, όμως, το μνημόνιο φαίνεται ότι δεν τηρείται με ευλάβεια, όταν οι υποχρεώσεις που επιβάλλει θίγουν το τραπεζικό σύστημα, από τον περασμένο μήνα είχε ανακοινωθεί η αναβολή των ελέγχων ως το τέλος του χρόνου.

Παρότι για το θέμα των stress test δεν «διέρρευσαν» πολλά από τους παριστάμενους στη χθεσινή συνάντηση (για ευνόητους λόγου..), εκτιμάται ότι τα τεστ αντοχής θα αρχίσουν από το τέλος του πρώτου τριμήνου 2011, όταν θα μπορούν (ύστερα από τον αγώνα δρόμου των τραπεζών για άντληση κεφαλαίου) να βγάλουν ευπρόσωπα αποτελέσματα.

Τέλος, πρέπει να τονιστεί ότι η χθεσινή συνάντηση έλαβε χώρα εν αναμονή των κρίσιμων ανακοινώσεων που αναμένονται την Πέμπτη από την ΕΚΤ, η οποία αναμένεται να ανακοινώσει τις αποφάσεις της για την τύχη των έκτακτων μέτρων παροχής ρευστότητας στις τράπεζες. Σύμφωνα με πληροφορίες του «Β», οι εμπορικοί τραπεζίτες ενημερώθηκαν από τον κ. Γ. Προβόπουλο, ότι η ΕΚΤ προσανατολίζεται να αναβάλει τουλάχιστον μέχρι το τέλος του α’ τριμήνου του 2011 την απόφαση για απόσυρση των έκτακτων μέτρων.

Στις αποφάσεις της Φραγκφούρτης βαραίνει η αρνητική υποδοχή από τη διατραπεζική αγορά και την αγορά ομολόγων των αποφάσεων για διάσωση της Ιρλανδίας, επιμήκυνση του ελληνικού δανείου και μορφοποίηση του νέου μόνιμου μηχανισμού στήριξης της Ευρωζώνης. Οι χρηματοδοτικές συνθήκες για τις ασθενείς τράπεζες παρέμειναν και χθες εξαιρετικά «σφιχτές». Μάλιστα, πληροφορίες αναφέρουν ότι ακόμη και ορισμένες ασθενείς τράπεζες της Γερμανίας (και όχι μόνο οι..συνήθεις ύποπτες τράπεζες των χωρών της περιφέρειας) δείχνουν έντονη αδυναμία απεξάρτησης από τις χρηματοδοτήσεις της ΕΚΤ και αυτό βαραίνει σημαντικά στις αποφάσεις των κεντρικών τραπεζιτών, οι οποίοι αναμένεται να διατηρήσουν τουλάχιστον μέχρι το τέλος Μαρτίου το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα σε «θερμοκοιτίδα ρευστότητας».

Με αυτή την απόφαση της ΕΚΤ άνοιξε ο δρόμος για γενναία, πρόσθετη χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών, με τις κρατικές εγγυήσεις των 25 δις. ευρώ, οι οποίες θα ήταν αμφίβολο αν μπορούσαν να ενεργοποιηθούν, στην περίπτωση που η ΕΚΤ αποφάσιζε από τις αρχές του 2011 να σταματήσει την απεριόριστη παροχή ρευστότητας στις τράπεζες. Έτσι, μέχρι και το τέλος του πρώτου τριμήνου του 2011 οι ελληνικές τράπεζες υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να αυξήσουν πάνω από και από τα 110 δις. ευρώ τη συνολική τους χρηματοδότηση από την ΕΚΤ, ελπίζοντας ότι αργότερα θα αρχίσουν να εξομαλύνονται οι συνθήκες στις αγορές, ώστε να γίνει η επόμενη προσπάθεια απεξάρτησης, με σταδιακή επιστροφή στη διατραπεζική.

πηγη banksnews.gr Διαβάστε περισσότερα...

read more “Έρχεται «κούρεμα» αποδόσεων στους καταθέτες!”

Το σύστημα ανασύρει γνωστούς.. δημοκράτες και άγνωστες μνήμες..

Ο..Αλέκος Παπαδόπουλος επελέγει πρόσφατα προκειμένου να αφηγηθεί δημόσια τη λύση του γύψου που ετοιμάζεται για τον λαό.Ο άγνωστος Αλέξανδρος Παπαδόπουλος από το Γηρομέρι της Θεσπρωτίας,γνωστός σε ΠΑΣΟΚ και Αριστερά απλά σαν ένας αδιάφθορος υπουργός,ανέλαβε το σημαντικό έργο της προετοιμασίας των πολιτών ώστε να αποδεχθούν τα χειρότερα.Ο Δημήτρης Καζάκης αναλύει τον τρόπο που ένα χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα προετοιμάζει την κατάλυση της δημοκρατίας.
Αναδημοσιεύουμε το σχετικό άρθρο
Από τον Γιώργο στον Αλέκο Παπαδόπουλο..

Πώς ένα χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα προετοιμάζει την κατάλυση της δημοκρατίας

Η πολιτική και το καθεστώς εκποίησης των πάντων υπέρ των δανειστών της χώρας και των διεθνών αγορών δεν μπορεί να συνεχιστεί μέσα στα πλαίσια ακόμη κι αυτού του σαθρού κοινοβουλευτισμού που υπάρχει σήμερα. Η επικείμενη επίσημη πτώχευση της χώρας έχει ως πολιτική προϋπόθεση την μετάβαση σ’ ένα καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας και περιορισμένου κοινοβουλευτισμού, όπου οι δημοκρατικές ελευθερίες και τα δικαιώματα του λαού θα βρίσκονται υπό την αίρεση ανώτερων, «εθνικών» και άλλων σκοπιμοτήτων, που θα καθορίζουν αποκλειστικά οι κυβερνώντες και οι διεθνείς επιτηρητές της Ελλάδας.
Αυτό ήταν εν ολίγοις το πολιτικό πρόγραμμα που διατύπωσε ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος μιλώντας στο ΕΛΙΑΜΕΠ την περασμένη Τρίτη 23/11. Ένα πολιτικό πρόγραμμα που χαροποίησε ιδιαίτερα τα μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου, τα μεγάλα συμφέροντα που συνωστίζονται γύρω από την εφαρμογή της επιβαλλόμενης πολιτικής, αλλά και τον λεγόμενο «εξωτερικό παράγοντα». Ο κ. Α. Παπαδόπουλος που η ελληνική κοινωνία και πολιτική τον γνώρισε από την καλή και την ανάποδη επί των κυβερνήσεων Σημίτη, ανήκει σε εκείνη την περίεργη κάστα των πολιτικών που διακρίνονται για την απάθεια και την απέχθειά τους απέναντι σε κάθε έννοια λαϊκού συμφέροντος. Αποτέλεσε και αποτελεί ένα από τα πλέον τυπικά είδη πολιτικών διαχειριστών της εξουσίας που οδήγησαν στη σημερινή χρεοκοπία. Και σαν να μην έφταναν όλα όσα έχει προσφέρει στην καταβαράθρωση αυτού του τόπου, τώρα στα στερνά του φιλοδοξεί να παίξει το ρόλο ενός νέου Παπαδόπουλου. Όχι σε μια δευτεροκλασάτη χούντα των συνταγματαρχών, όπως ο συνονόματός του της επάρατης επταετίας, αλλά σε μια σύγχρονη μεταμοντέρνα αλλά εξίσου αδίστακτη δικτατορία υπέρ των διεθνών αγορών, τραπεζιτών και κερδοσκόπων που έχουν θέσει τη χώρα και το λαός της υπό καθεστώς πτώχευσης.
Όπως κάθε ανάλογο πολιτικό πρόγραμμα που από τον 19ο αιώνα επαγγέλλεται ούτε λίγο, ούτε πολύ την κατάλυση ακόμη και της τυπικής δημοκρατίας, έτσι και το πρόγραμμα του νέου Παπαδόπουλου έχει δυο κύριες αφετηρίες: αφενός την κυνική περιγραφή της υπάρχουσας κατάστασης και αφετέρου την αναγωγή των πάντων στο φαύλο πολιτικό καθεστώς που πρέπει να αλλάξει άρδην. Στην ομιλία του κ. Παπαδόπουλου υπήρχε και ένα επιπλέον στοιχείο, το κατεπείγον του όλου πράγματος: «Το 2011 θα είναι μια ιδιαιτέρως αποκαλυπτική χρονιά. Θα διαμορφωθούν νέες πραγματικότητες στο πολιτικό, στο κοινωνικό και στο οικονομικό πεδίο.» Έτσι άρχισε την ομιλία του.
Τι ανησυχεί τον νέο Παπαδόπουλο; Μήπως η μαζική εξαθλίωση του εργαζόμενου λαού; Μήπως η απεμπόληση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας; Μήπως το καθεστώς της απόλυτης κυβερνητικής αυθαιρεσίας που έφερε το μνημόνιο; Τίποτε από όλα αυτά. «Το 2011 θα διαφανεί η αδυναμία του πολιτικού συστήματος, εκ κατασκευής λαϊκιστικού, φοβικού και εξουσιαστικού, να χαράξει γραμμές στρατηγικού βάθους για την ανόρθωση της οικονομίας. Τ’ αδιέξοδα και η συνειδητοποίηση ότι η οικονομία είναι σε αργό θάνατο θα καταδείξουν την χαμηλή πολιτική διαχείριση της χώρας απ’ όλο το πολιτικό σύστημα.» Και για να μην αφήσει κανένα ίχνος παρεξήγησης συνεχίζει: «Εκτιμώ ότι κάτω από το φοβικό σύνδρομο της απώλειας επιρροής και δύναμης στο εκλογικό σώμα, θ’ αρχίσει να ομιλεί και να καθοδηγεί και πάλι τη χώρα η εκπαιδευμένη πλέον φύση αυτού του λαϊκισμού. Ήδη έχουμε τα πρώτα σημάδια, όπως η συζήτηση για αναθεώρηση του μνημονίου, η χαλάρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής κλπ.» Με άλλα λόγια ο νέος Παπαδόπουλος τρέμει μην τυχόν και η δοτή κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου, κάτω από την πίεση του περίφημου πολιτικού κόστους, δηλαδή της λαϊκής κατακραυγής, αρχίσει και χαλαρώνει στην άσκηση της έξωθεν διατεταγμένης πολιτικής της. Αυτός είναι ο μεγάλος καημός του νέου Παπαδόπουλου.
«Φαίνεται ότι εξαντλούνται τα ψυχικά αποθέματα της πολιτικής ελίτ της χώρας και των πέριξ αυτής δυνάμεων επιρροής. Σε λίγο θ’ αδυνατούν πλήρως να υποστηρίξουν σταθερά και με συνέπεια το επιβληθέν από τον διεθνή οικονομικό έλεγχο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής και να συγκροτήσουν ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης.
Φοβάμαι δηλαδή ότι εκπνέουν οι ψυχικές αντοχές και ότι το ψυχολογικό φορτίο υποστήριξης ρεαλιστικών πολιτικών από τις ιθύνουσες δυνάμεις της χώρας έχει φτάσει στα όριά του.
Να γνωρίζουν πάντως εκείνοι που καλλιεργούν αφελώς την ιδέα της δημοσιονομικής χαλάρωσης και προσαρμογής σε βάθος χρόνου ότι ακόμα κι αν το ανεχόταν η τρόικα, οι αγορές θα αντιδρούσαν βίαια.»
Το βασικό πρόβλημα για τον νέο Παπαδόπουλο είναι η αδυναμία της «πολιτικής ελίτ» να αντέξει την πίεση της κοινωνίας και το βάρος των αντιδράσεων, της οργής και της μαζικής δυσαρέσκειας. Γι’ αυτό και προειδοποιεί ανοιχτά τους συναδέλφους του ότι «ακόμα κι αν το ανεχόταν η τρόικα, οι αγορές θα αντιδρούσαν βίαια.» Με τον τρόπο αυτό ξεκαθάρισε στο όνομα ποιων συμφερόντων μιλά και για ποιους δουλεύει.
Όπως σε όλα τα πολιτικά διαγγέλματα επίδοξων δικτατόρων, έτσι και στην περίπτωση του νέου Παπαδόπουλου, την κύρια ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση έχει -ποιος άλλος; -η ίδια η κοινωνία: «Η κοινωνία μας είναι έντονα μικροαστικοποιημένη στην συντριπτική της πλειοψηφία, κατακερματισμένη και με καταργημένες τις ιεραρχίες της, με σχολάζουσες έως και ανύπαρκτες τις πρωτοπόρες εκείνες μειοψηφίες που θ’ άνοιγαν τους καινούριους δρόμους και χωρίς κινητήριες εσωτερικές δυνάμεις. Είναι έτοιμη η κοινωνία μας σήμερα να παραδοθεί στον ανεξέλεγκτο μικροαστικό λαϊκισμό, που αντιδρά ως άθροισμα ατομικών συμπεριφορών και όχι ως συντεταγμένη κοινωνική δύναμη.»
Η θεωρία του κοινωνικού κατακερματισμού, που ο νέος Παπαδόπουλος ονομάζει «μικροαστικοποιημένη κοινωνία», ήταν το αγαπημένου μοτίβο του ιταλικού φασισμού κατά την άνοδό του στη δεκαετία του ’20, που δανείστηκε από τους παλιούς εκπροσώπους της μεσαιωνικής απολυταρχίας. Έτσι ήξεραν πάντα να διαβάζουν οι σκοταδιστές και οι αντιδραστικοί την κατάσταση της κοινωνίας: οι αντιθέσεις που την διέπουν, οι εντάσεις, οι συγκρούσεις, οι αντιπαραθέσεις ήταν ανέκαθεν για όλους αυτούς η πηγή του κακού. Δεν είχαν αντικειμενική βάση στην ίδια την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας, στην καταπίεση και την εκμετάλλευση των πλατιών εργατικών στρωμάτων, αλλά ήταν προϊόν εξατομικευμένων συμφερόντων, δημαγωγικών πρακτικών και κακόβουλων επιλογών που δεν επέτρεπαν στην κοινωνία να αποτελέσει «συντεταγμένη δύναμη», όπως λέει κι ο νέος Παπαδόπουλος. Επομένως η δημοκρατία, ιδιαίτερα εκείνη που θεμελιώνεται στη λαϊκή κυριαρχία, ήταν ανέκαθεν ένα άκρως επικίνδυνο πολίτευμα γιατί έφερνε στο φως, στην επιφάνεια, με τον πιο ανοιχτό και ξεκάθαρο τρόπο αυτές τις κοινωνικές αντιθέσεις ώστε μέσα από τη διαπάλη τους να δοθεί λύση. Αντίθετα όσοι ανέκαθεν έτρεμαν την κοινωνία και τις συγκρούσεις που αναπαράγει λόγω της ταξικής της φύσης, είχαν έτοιμο το φάρμακο: παλιά την απολυταρχία του μονάρχη ως μετουσίωση της «ενότητας» και της «συνοχής», ενώ αργότερα την απολυταρχία της πολιτικής δικτατορίας.
Αυτός είναι ο λόγος που ο νέος Παπαδόπουλος ανησυχεί τόσο για τις «καταργημένες ιεραρχίες» της κοινωνίας και μιλά για «ανύπαρκτες τις πρωτοπόρες εκείνες μειοψηφίες», που τα παλιά χρόνια ονομάζονταν φύρερ και με τον βούρδουλα ήξεραν πώς να πειθαρχούν τις «μικροαστικοποιημένες κοινωνίες». Σε μια Ελλάδα που μετά από 36 συναπτά έτη μεταπολίτευσης ο λαός της δεν έχει ακόμη κατακτήσει τη δημοκρατία και στη θέση της βιώνει την εκάστοτε κυβερνητική απολυταρχία με κοινοβουλευτικό μανδύα, οι αναφορές για κοινωνικές ιεραρχίες και πρωτοπόρες μειοψηφίες πρέπει να μας ανησυχήσουν σοβαρά και να ξυπνήσουν τα κοιμισμένα δημοκρατικά αντανακλαστικά της κοινωνίας.
Κι όπως πάντα βασικός μοχλός για την φασίζουσα ανάγνωση του προβλήματος είναι η κυνική ομολογία της αλήθειας: «Στο λαό μέχρι σήμερα δεν καλλιεργήθηκε η εθνική αυτογνωσία. Δεν του έχουν μιλήσει ακόμη για τη δεινή θέση της χώρας και την προοπτική της. Επέλεξε, παραδείγματος χάριν, ο λαϊκισμός που καταδυναστεύει τη χώρα δεκαετίες να του αποκρύψει την φοβερή αλήθεια ότι τελούμε υπό Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο. Αντίθετα, του μιλάνε και διαπληκτίζονται για ένα κάποιο χαρτί, το μνημόνιο, θέλοντας συνειδητά κάτω από το βάρος συνολικών ενοχών τους να ελαχιστοποιήσουν ή να ξορκίσουν ότι ο διεθνής οικονομικός έλεγχος έχει ήδη επιβληθεί από τον περασμένο Μάιο.
Και το λαϊκίστικο πνεύμα δε σταματά μάλιστα εδώ. Παρουσιάζει τον διεθνή οικονομικό έλεγχο ως μια συνήθη απλή επιτήρηση ρουτίνας, η οποία μάλιστα θα αρθεί πολύ σύντομα.
Και αυτά τα λένε όλα τα κόμματα, ισχυριζόμενα μάλιστα ότι έχουν δήθεν έτοιμες λύσεις για να εξέλθουμε από την κρίση και να επανέλθουμε στην προτέρα κατάσταση. Δεν επιτρέπουν δηλαδή στο λαό να κατανοήσει το βάθος του προβλήματος, αφήνοντάς τον να πιστεύει απλώς ότι «κάτι κακό συμβαίνει, γι’ αυτό κάνε υπομονή, μπόρα είναι θα περάσει».
Ένα ψεύδος που επίσης καλλιεργείται στο λαό είναι αν η χώρα μας θα χρεοκοπήσει ή όχι. Αρνείται ο παραπλανητικός λαϊκισμός ν’ αποδεχθεί ότι τέτοιο δίλημμα ουσιαστικά δεν υπάρχει, γιατί η χώρα ήδη τελεί υπό χρεοστάσιο από τον περασμένο Μάιο, όταν οι διεθνείς κεφαλαιαγορές αρνήθηκαν να μας χρηματοδοτήσουν με συνέπεια να επέμβει ένας πολυμερής διεθνής οικονομικός έλεγχος και να μας χορηγήσει ένα διακρατικό δάνειο προκειμένου να εξοφλήσουμε τους δανειστές μας. Το δίλημμα αντίθετα είναι αν θα καταρρεύσουμε πλήρως ή όχι, και αυτό εξαρτάται αποκλειστικά από τις εθνικών διαστάσεων αποφάσεις που θα λάβουμε.»
Προσέξτε τη λογική του νέου Παπαδόπουλου. Δεν έχει καμμιά σημασία πώς φτάσαμε ως εδώ. Ποιος μας έφτασε εδώ; Ποιος ευθύνεται για την σημερινή κατάντια και την υπαγωγή στον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο; Για όλα αυτά δεν φταίνε οι κυρίαρχες οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις που αδιαφορώντας για την κατάσταση του λαού και της χώρας κυριολεκτικά λεηλάτησαν κράτος, οικονομία και κοινωνία. Όχι βέβαια. Αυτό που έχει σημασία για τον νέο Παπαδόπουλο είναι το πώς θα υπερασπιστεί με τον καλύτερο τρόπο το σημερινό καθεστώς της χρεοκοπίας και του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Κι έτσι η απάντηση που έρχεται να δώσει στην επιχείρηση αποπροσανατολισμού από μεριάς της κυβέρνησης δεν είναι το πώς θα γλυτώσει η χώρα και ο λαός από αυτή την κατάσταση, αλλά το πώς θα υποταχτεί σ’ αυτήν αδιαμαρτύρητα και χωρίς αυταπάτες. Ας τελειώνουμε με τις αυταπάτες και τα κατά συνθήκη ψέματα της κυβέρνησης, η χώρα τελεί υπό καθεστώς χρεοκοπίας και Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο όχι προσωρινά, αλλά επ’ αόριστο. Αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια που έρχεται να υπηρετήσει ο νέος Παπαδόπουλος. Αυτή είναι η «εθνική αυτογνωσία» που θέλει να φέρει ο πολιτικός λόγος του, η «εθνική αυτογνωσία» του πιο άθλιου καθεστώτος υποτέλειας που έχει γνωρίσει στην ιστορία της η Ελλάδα, της υποδούλωσης του λαού της και μετατροπής της χώρας σε αποικία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου.
Γι’ αυτό και ο νέος Παπαδόπουλος μπορεί να μιλά με την ειλικρίνεια που λείπει από την κυβέρνηση: «Το 2011 προβλέπω ότι θα είναι μια εφιαλτική χρονιά. Θα καταπέσουν μύθοι και λεοντές. Οι επικοινωνιακές τεχνικές δεν θα φτάνουν πια να συγκαλύψουν δισταγμούς, φοβίες και αμηχανίες. Θα φανεί με τον πλέον αποκαλυπτικό τρόπο ότι η χώρα βιώνει, πέρα απ’ όλα τ’ άλλα, τον θανατηφόρο συνδυασμό υψηλού κόστους δανεισμού και ύφεσης.» Όμως πρόκειται για την ειλικρίνεια του δωσίλογου, για τον κυνισμό του απατεώνα, για την αλαζονεία και το θράσος του επίδοξου δικτάτορα. Δεν του καίγεται καρφί για το τι θα υποστεί ο λαός και η χώρα, αυτό που τον νοιάζει είναι να προωθηθούν με τρόπο ξεκάθαρο, ευθύ και σίγουρο οι επιταγές εκποίησης της δημόσιας περιουσίας υπέρ των διεθνών τοκογλύφων.
«Συνεπώς, η αποκλιμάκωση του ελλείμματος της χώρας τα επόμενα χρόνια κάτω από τις σημερινές συνθήκες διαχείρισης της οικονομίας είναι ανέφικτη. Για να το πετύχουμε πρέπει να καλυφθούν μεγάλα κομμάτια πληρωμής τόκων. Και για να γίνει αυτό πρέπει να διασφαλίσουμε μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα, δηλαδή πολύ περισσότερα έσοδα από τις δαπάνες. Επειδή όμως, λόγω ύφεσης, δεν μπορούμε να εξασφαλίσουμε έσοδα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το ν’ απαλλαγεί η ελληνική οικονομία από μεγάλα τμήματα του δημόσιου τομέα και κρατικές δραστηριότητες που την επιβαρύνουν.»
Το μεγάλο φαγοπότι έχει ξεκινήσει και ο νέος Παπαδόπουλος βιάζεται να εξασφαλίσει ότι όλα μα όλα θα βγουν στο σφυρί. «Σύμφωνα με μελέτες, το 30% περίπου του σημερινού κράτους είναι περιττό. Γι’ αυτό πέρα από τις καθολικές αποκρατικοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων προτείνω όλως ενδεικτικά την άμεση κατάργηση τμημάτων πανεπιστημίων και ΤΕΙ, δημοτικών επιχειρήσεων, ατροφικών νομικών προσώπων δημοσίου και ιδιωτικού δικαίου, άεργων διπλωματικών αντιπροσωπειών, στρατοπέδων, συγχώνευση μητροπόλεων, κατάργηση απολιθωμένων κρατικών υπηρεσιών, αποκεντρωμένων υπηρεσιών και γενικών γραμματειών διαφόρων υπουργείων. Περιορισμό του μεγάλου αριθμού στρατηγών, ναυάρχων, πτεράρχων και ταξιάρχων των ενόπλων δυνάμεων και των σωμάτων ασφαλείας, περιορισμό του πολυάριθμου διδακτικού προσωπικού με αύξηση των ωρών διδασκαλίας, δραστική περικοπή κατά 70% τουλάχιστον των πολυάριθμων Γενικών Διευθυντών και Διευθυντών υπουργείων και οργανισμών, δραστική μείωση του μεγάλου αριθμού των αντιπροέδρων των Ανωτάτων Δικαστηρίων και τέλος εξορθολογισμό ή κατάργηση και άλλων πολυάριθμων αφανών δημοσίων καταλυμάτων, τα οποία περιθάλπουν χρόνια τώρα τον κρατικό ανορθολογισμό.»
Δεν γνωρίζουμε που βρήκε ο εν λόγω κύριος τις «μελέτες» που δήθεν αποδεικνύουν ότι το 30% του δημόσιου τομέα είναι περιττό. Μάλλον εκεί απ’ όπου αντιγράφει και το πολιτικό του πρόγραμμα. Όπως και να έχει το μέγεθος και το εύρος της ιδιωτικοποίησης που περιγράφει ξεπερνά κάθε προηγούμενο Θατσερισμού και Ριγκανισμού. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης που θα συναντήσει κανείς μόνο στις «μπανανίες» της Λατινικής Αμερικής, όπως π.χ. στη Χιλή του Πινοσέτ, ή στις ισοπεδωμένες χώρες από το ΔΝΤ της Αφρικής. Στην ουσία πρόκειται για την ανοιχτή μετατροπή του κράτους σε επιχειρηματικό εργαλείο της οικονομικής ολιγαρχίας, το οποίο απέναντι στην κοινωνία ξέρει μόνο πώς να λειτουργεί κατασταλτικά και φοροεισπρακτικά. Κάθε έννοια κοινωνικού και δημόσιου αγαθού παραδίδεται στην ασυδοσία της αγοράς.
«Όλα θα κριθούν το 2011. Τότε θα φανεί αν θα επιβεβαιωθεί ο φόβος του μακροχρόνιου οικονομικού παγετώνα, που είναι το πιθανότερο ότι θα επικαθήσει επί της χώρας. Και εξηγούμαι: είναι σχετικά εύκολο για παράδειγμα να απομειώσεις το έλλειμμά σου από το 15,4% στο 10,4% το 2010, γιατί εκεί θα πάει απολογιστικά. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Για να το πας από το 10,4% στο 7,4% την επόμενη χρονιά και πολύ περισσότερο όσο πηγαίνεις προς τον πυρήνα, τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα αν όχι αδύνατα. Και αν η οικονομία σου είναι σε ύφεση, είναι ακόμα δυσκολότερα. Αν, ακόμη χειρότερα, οι μεταρρυθμίσεις που θα κάνεις είναι περιορισμένης και ήπιας μορφής, τότε είναι απολύτως βέβαιο ότι ούτε σε θετικό δημοσιονομικό αποτέλεσμα θα οδηγηθείς, ούτε κι από την ύφεση θα εξέλθεις, ούτε ανάπτυξη θα οικοδομήσεις. Ακριβώς εκεί κρύβεται ο μεγάλος κίνδυνος να σχηματιστεί ο γνωστός παγετώνας της οικονομίας, που θα καθηλώσει τη χώρα στην οικονομική ακινησία και το λαό στη φτώχεια για πάρα πολλά χρόνια. Γι’ αυτό η θέση μου είναι, αν θέλουμε πραγματικά να θέσουμε τη χώρα μας σε αναπτυξιακή τροχιά, να προχωρήσουμε τώρα σ’ επώδυνες περικοπές τεράστιας έκτασης και βάθους στον δημόσιο τομέα, αλλά και σε εξορθολογισμό των δομών και του προσανατολισμού του, τομές που απαιτούν σκληρές συγκρούσεις με συντεχνιακά κατεστημένα και οργανωμένα συμφέροντα. Μόνο μέσα από την ήττα του παραπολιτικού αυτού κατεστημένου μπορούν να δημιουργηθούν νέες προϋποθέσεις οικονομικής ανάπτυξης. Μόνο έτσι θ’ απελευθερωθούν οι εσωτερικές δυνάμεις για ενδογενή ανάπτυξη σ’ όλους τους τομείς. Μόνο έτσι θα γίνουμε ξανά ελκυστικοί στις ξένες επενδύσεις.»
Είναι χαρακτηριστικό ότι η αγορά και οι κυρίαρχες δυνάμεις της δεν φέρουν υπάρχουν πουθενά. Σαν να μην ελέγχεται η αγορά από τραστ, καρτέλ και ιδιωτικά μονοπώλια. Σαν μην έχουν οδηγήσει στην παραγωγική αποσάθρωση οι πολιτικές των ανοιχτών και ελεύθερων αγορών που εφαρμόστηκαν τόσα χρόνια. Σαν να μην υπάρχει ένα προκλητικό καθεστώς ιδιαίτερων φορολογικών και άλλων προνομίων για τις πολυεθνικές και τους ντόπιους μεταπράτες τους. Σαν να μην έχει μετατραπεί η Ελλάδα σε παράδεισο αγυρτείας και απάτης μέσα από την χρηματιστική αγορά. Σαν να μην έχουμε ένα κράτος έρμαιο των Siemens, των μεγαλοεργολάβων, των ποικίλων επενδυτών και επιχειρηματικών συμφερόντων που συνυφαίνονται κάθε φορά με την εκάστοτε κυβέρνηση. Για όλα αυτά δεν έχει να πει τίποτε ο νέος Παπαδόπουλος. Πρώτα και κύρια γιατί όλες αυτές τις καταστάσεις τις υπηρέτησε και τις υπηρετεί πιστά. Μιλά εκ μέρους των πιο ασύδοτων και κερδοσκοπικών συμφερόντων της αγοράς που ξέρουν πολύ καλά ότι η πολιτική της «δημοσιονομικής προσαρμογής» του μνημονίου έχει αποτύχει. Γι’ αυτό και απαιτούν να επιταχυνθεί το ξεπούλημα χωρίς προφάσεις και αναστολές.
Ο μόνος κίνδυνος που αναγνωρίζει είναι τα γνωστά «συντεχνιακά κατεστημένα και οργανωμένα συμφέροντα», που όπως πάντα πρόκειται για τις διάφορες κατηγορίες των εργαζομένων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Άλλωστε όπως είναι γνωστό από την εποχή του φασισμού, η κοινωνία απαρτίζεται από συντεχνίες που μόνο η σιδερένια πυγμή του κράτους μπορεί να επιβάλει την «εθνική αυτογνωσία», την οποία πρεσβεύει και ο νέος Παπαδόπουλος.
Και για να μην έχουμε καμιά αυταπάτη περί τίνος πρόκειται ο εν λόγω κύριος μας το ξεκαθαρίζει:
«Μια στρατηγική βάθους πρέπει να την εγγυώνται ορισμένες αρχές που πρέπει να τηρούνται απαραιτήτως:
α) Η χώρα πρέπει ν’ αποκτήσει εθνικό προσανατολισμό. Αρκετά τυραννιέται χρόνια τώρα με τη διαμάχη των δυνάμεων της καθ’ ημάς ανατολής με τις δυνάμεις εκείνες που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και στη λειτουργία της ως σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους. Δυστυχώς, αυτά τα δύο ρεύματα δεν συναντήθηκαν ποτέ ούτε τ’ άφησαν ώστε να κάνουν έστω και μια μείξη ελληνικής ιδιοτυπίας.
β) Επειδή στόχος είναι η διάσωση της χώρας, δεν ισχύουν τα διάφορα δεν, τα όρια, οι κόκκινες γραμμές και κάθε είδους αυτοδεσμεύσεις, οι οποίες μάλιστα πολλάκις αναιρούνται από τον Διεθνή Έλεγχο, προσθέτοντας αναξιοπιστία. Η λήψη των πολιτικών αποφάσεων θα πρέπει να είναι χωρίς φραγμούς και ιδεοληπτικές αυτοδεσμεύσεις.
γ) Οι περιστάσεις απαιτούν μεταρρυθμίσεις-σοκ. Συθέμελες αλλαγές σε όλα τα πεδία της δημόσιας ζωής της χώρας.»
Εδώ έχουμε ένα ιδιαίτερο ιδεολογικοπολιτικό μίγμα της παλιάς εθνικοφροσύνης που ήθελε πάντα τον «εθνικό προσανατολισμό» της χώρας ταυτισμένο με τα κυρίαρχα συμφέροντα του εκάστοτε καθεστώτος ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και υποτέλειας, μέσα από την οπτική της σημερινής ισοπέδωσης της χώρας και του λαού της για να μετατραπεί σε «σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος». Αυτό αποκαλείται «διάσωση της χώρας». Διάσωση από ποιόν; Μα φυσικά από τις συντεχνίες, δηλαδή τον εργαζόμενο λαό. Για μια ακόμη φορά, εσωτερικός είναι ο εχθρός και γι’ αυτό «η λήψη των πολιτικών αποφάσεων θα πρέπει να είναι χωρίς φραγμούς και ιδεοληπτικές αυτοδεσμεύσεις.» Ο λαός μπορεί να κάνει μόνο ένα πράγμα: να υποταχτεί στην μοίρα του και να μην ζητά δεσμεύσεις, όρια και κόκκινες γραμμές από ένα πολιτικό σύστημα που οφείλει να αναγνωρίζει και να υπηρετεί μόνο ένα αφεντικό, το Διεθνή Έλεγχο.
Γι’ αυτό και ετοιμαστείτε για «μεταρρυθμίσεις-σοκ». Δεν είναι τυχαίο που και ο νέος Παπαδόπουλος χρησιμοποιεί τον ίδιο σχεδόν όρο με τον ΣΕΒ που στο υπόμνημά του στις 17/11 ζητά κι αυτός «μέτρα-σοκ». Ούτε βέβαια είναι σύμπτωση το γεγονός ότι με το ίδιο πνεύμα μίλησε και στην ιδρυτική της Δημοκρατικής Συμμαχίας στις 21/11 και η κ. Μπακογιάννη. Η σύγχρονη νεοσυντηρητική ακροδεξιά οργανώνεται για να στηρίξει την εκτροπή που έχει ανάγκη το πολιτικό σύστημα για περάσει η επίσημη πτώχευση και εκποίηση της χώρας.
Με ποιον τρόπο θα πρέπει να επιβληθεί αυτή η εκτροπή; Ο νέος Παπαδόπουλος έχει τη δική του απάντηση:
«Θα ζήσουμε για πολλά χρόνια υπό διεθνή οικονομικό έλεγχο. Δεν πρέπει η χώρα ν’ αφεθεί να σέρνεται και ο λαός να βαυκαλίζεται με αυταπάτες και ψεύδη που του καλλιεργούν καθημερινά οι κατεστημένοι της χώρας.
Οι περιστάσεις απαιτούν έναν άλλο τύπο και κυρίως ένα άλλο πνεύμα διακυβέρνησης. Κατά καιρούς έχει γίνει συζήτηση για οικουμενικά σχήματα και κυβερνήσεις τεχνοκρατών. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν τέτοιες λύσεις εντός των σημερινών τειχών. Το πολιτικό σύστημα χρειάζεται το ίδιο έναν ισχυρό κλονισμό πριν επιχειρήσει αξιόπιστα να καθοδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση.
Προτείνω μέσα στο 2011 η Βουλή να εγκρίνει τη συγκρότηση μιας ανεξάρτητης επιτροπής κύρους, η οποία θα συντάξει ένα θαρραλέο και ριζοσπαστικό πενταετές πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, στην ουσία δηλ. ένα σχέδιο αναγέννησης, που θα οδηγήσει τη χώρα συντεταγμένα, πειθαρχημένα και χρονοστοχευμένα στην έξοδο από την κρίση. Το σχέδιο αυτό θα πρέπει να κριθεί από το λαό με εκλογές -το ξαναλέω με ΕΚΛΟΓΕΣ. Τις εκλογές αυτές βέβαια δεν τις εννοώ και δεν τις προτείνω σε καμιά περίπτωση ως ένα από τα συνήθη πολιτικά παίγνια και καμώματα του συστήματος αλλά εκλογές με ανοικτά τα βιβλία, για να επιτευχθεί εθνική συμφωνία με βάση αυτό το πενταετές πρόγραμμα, που υπερβαίνει κόμματα και εκλογικές περιόδους. Θα ενσωματώνει τα μέτρα του μνημονίου και θα κινείται πέραν αυτού. Για ν’ αναλάβουν όλοι την ευθύνη τους για το μέλλον της χώρας, και πολύ περισσότερο ο λαός.
Μόνο με αυτή την προϋπόθεση μπορεί να επιτευχθεί εθνικό consensus. Μόνο έτσι μπορούν να ληφθούν αποφάσεις εθνικών διαστάσεων. Μόνο έτσι δεν θα κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας με ψευτοσυναινέσεις, ημίμετρα και αλυσιτελείς δήθεν μεταρρυθμίσεις. Μόνο έτσι μπορούν να διασφαλιστούν κοινωνικές συμμαχίες και ισχυρές πολιτικές νομιμοποιήσεις.»
Αυτό που προτείνει ο νέος Παπαδόπουλος είναι μια επιχείρηση κατάλυσης του κοινοβουλευτισμού μέσα από εκλογές και διακομματική πολιτική συναίνεση. Στην ουσία προτείνει εκλογές για να καταργηθούν οι εκλογές, για να νομιμοποιηθεί η βίαιη κατάλυση κάθε διαμαρτυρίας, διαφωνίας και έμπρακτης αμφισβήτησης. Ο λαός θα κληθεί στις εκλογές για να του επιβληθεί μια «εθνική συμφωνία», που για τουλάχιστον μια πενταετία δεν θα έχει ούτε καν το τυπικό δικαίωμα να αμφισβητήσει, πολύ περισσότερο να αλλάξει ή να ανατρέψει. Η πρότασή του μοιάζει σε πολλά με την προετοιμασία για την επιβολή της 4ης Αυγούστου. Μόνο που σήμερα η πολιτική συναίνεση που χρειάζεται για να φέρει τους νέους Μεταξάδες στην εξουσία δεν έχει ανάγκη τον βασιλιά, όπως τότε, γιατί έχει ήδη το Διεθνή Έλεγχο εν δράσει.
Δεν γνωρίζουμε αν ο ίδιος ο κ. Α. Παπαδόπουλος θα κληθεί να εφαρμόσει αυτά που προτείνει. Το σίγουρο είναι ότι η δημοκρατία στη χώρα
εχει τεθεί και τυπικά υπό αίρεση ήδη από την εποχή του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης. Όποιος αρνείται να αντιληφθεί τον καθ’ όλα υπαρκτό κίνδυνο τότε, αν δεν είναι συνένοχος, τότε είναι άξιος της τύχης του.

Article Author: Δημήτρης Καζάκης,οικονομολόγος,αναλυτής. Διαβάστε περισσότερα...

read more “Το σύστημα ανασύρει γνωστούς.. δημοκράτες και άγνωστες μνήμες..”

Η χρηματοδότηση των τραπεζών του Λάτση και ο ρόλος του Μπαρόζο

Ένα μεγάλο μέρος των 145 δισεκατομμυρίων Ευρώ που ΕΕ και ΔΝΤ έχουν δεσμευσει για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης και θα πληρώσουν τελικά οι έλληνες φορολογούμενοι, θα εισρεύσει στα ταμεία των τραπεζών που ανήκουν στην εταιρεία χαρτοφυλακίου του ελληνα δισεκατομμυριούχου Σπύρου Λάτση !
Αυτό αποκαλύπτει επερώτηση του Ιταλού Ευρωβουλευτή Mario Borghezio (EFD) στο Ευρωπαικό Κοινοβούλιο. Οπως αναφέρεται,η εν λόγω εταιρεία χαρτοφυλακίου, η Ευρωπαϊκή Financial Group EFG SA, της οποίας οι τράπεζες κατέχουν 12 δισεκατομμύρια ευρώ σε ελληνικά κρατικά ομόλογα, μετέφερε την έδρα της από την Ελβετία στο Λουξεμβούργο στο τέλος του 2009, γεγονός που επιτρέπει στην ελληνική θυγατρική της EFG Eurobank, η οποία κατέχει τα 12 δισεκατομμύρια ευρώ σε Ελληνικά ομόλογα, να επαναταξινομηθεί ως «ελληνική» τράπεζα και, συνεπώς, να επωφεληθεί από κονδύλια της ΕΕ και της ΕΚΤ !

Η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών στη Βασιλεία εξ άλλου,έχει επιβεβαιώσει ότι οι τράπεζες που ανήκουν στην προαναφερθείσα ομάδα EFG, από τον Σεπτέμβριο του 2009, κρατούσε 60 δισ. ευρώ,δηλαδή μεγάλο μέρος του ελληνικού χρέους, (τόσο δημόσιου όσο και ιδιωτικού), το οποίο είναι κατά πάσα πιθανότητα ακόμη υψηλότερο σήμερα.

Ο Ιταλός Ευρωβουλευτής αποκαλύπτει οτι ο Πρόεδρος της Ευρωπαικής Επιτροπής, κ. Barroso, ο οποίος συχνά πραγματοποιεί οικογενειακές διακοπές με τη θαλαμηγό του Σπύρου Λάτση Αλέξανδρος, άσκησε πρωτοφανή και τεράστια πίεση πρός τη Γερμανία προκειμένου αυτή να χορηγήσει ένα σημαντικό ποσό από τη χρηματοδότηση για την Ελλάδα.

Καλείται η Ευρωπαική Επιτροπή μέσω του Ευρωπαικού Κοινοβουλίου να απαντήσει άν θεωρεί ότι η ανώμαλη αυτή κατάσταση αποδεικνύει ότι υπάρχει σαφής σύγκρουση συμφερόντων στο πρόσωπο του Προέδρου της Επιτροπής κυρίου Barroso..

Ολόκληρη η επερώτηση του Mario Borghezio (EFD) στο Ευρωπαικό Κοινοβούλιο

http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT WQ E-2010-4761 0 DOC XML V0//EN


stopcartel Newsdesk Διαβάστε περισσότερα...

read more “Η χρηματοδότηση των τραπεζών του Λάτση και ο ρόλος του Μπαρόζο”

Πώς να αποτραπεί συναλλαγματικός πόλεμος

Εδώ και τρία χρόνια, εν μέσω χρηματοοικονομικής κρίσης, θα μπορούσε κάποιος να σκεφθεί ότι είχαν παρέλθει οριστικά οι αναλογίες με την εποχή της Μεγάλης Υφεσης. Επέστρεψαν όμως και μάλιστα περισσότερο έντονες από κάθε άλλη φορά. Ο φόβος που επικρατεί αυτή τη στιγμή είναι ότι ο συναλλαγματικός πόλεμος, που οδηγεί σε επιβολή δασμών και σε αντίποινα, θα μπορούσε να προκαλέσει δυσλειτουργίες στο διεθνές εμπορικό σύστημα εξίσου σοβαρές με αυτές της δεκαετίας του 1930.

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ

Διαβάστε περισσότερα...

read more “Πώς να αποτραπεί συναλλαγματικός πόλεμος”

Η ελληνο-ρωσική συνεργασία αναπτύσσεται σταθερά και ανοδικά

Η ρωσο-ελληνική συνεργασία αναπτύσσεται δυναμικά και ανοδικά, δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων ΙΤΑΡ-ΤΑΣΣ ο Α΄ υφυπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Αντρέι Ντενίσοφ μετά τη χθεσινοβραδινή συνάντησή του με τον υφυπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας Σπύρο Κουβέλη. Ο κ. Ντενίσοφ ηγείται της ρωσικής αντιπροσωπείας στην 23η Συνάντηση των Υπουργών Εξωτερικών των χωρών του Οργανισμού Συνεργασίας Ευξείνου Πόντου (ΟΣΕΠ), η οποία άρχισε τις εργασίες της πριν λίγες ημέρες στη Θεσσαλονίκη.
Σύμφωνα με τον κ. Ντενίσοφ, στη συνάντηση με τον κ. Κουβέλη συζητήθηκαν θέματα συνεργασίας στο πλαίσιο του ΟΣΕΠ καθώς και το διμερές θεματολόγιο. «Έχουμε διαμορφώσει με τους Έλληνες συναδέλφους μας μια καλή παράδοση, αφού όλες οι συναντήσεις σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών πάντοτε διεξάγονται σε πολύ ευνοϊκό κλίμα και πάντοτε καταλήγουν σε πολύ θετική νότα», είπε ο διπλωμάτης. «Αυτό συνέβη και σήμερα. Η συνάντηση ήταν σύντομη, επειδή καταλαβαίνω, πόσο απασχολημένος είναι ο ομόλογός μου ενόψει της αυριανής Συνάντησης των Υπουργών Εξωτερικών των Παρευξείνιων Χωρών. Παρ’ όλα αυτά δώσαμε προσοχή στη συζήτηση των διμερών μας θεμάτων. Ψηλά στην ατζέντα μας, φυσικά, βρέθηκαν θέματα πρακτικής συνεργασίας», συνέχισε ο Ρώσος διπλωμάτης.
Ο κ. Ντενίσοφ τόνισε ότι κατά την εκτίμηση των δύο πλευρών, η συνεργασία μεταξύ της Ρωσίας και της Ελλάδας «αναπτύσσεται δυναμικά και ανοδικά». «Αναμφισβήτητα το ύψος της εμπορικής και της επενδυτικής συνεργασίας επηρεάζεται από την οικονομική κρίση, αλλά ξεπερνούμε επιτυχώς τις επιπτώσεις της καταβάλλοντας κοινές προσπάθειες. Το μόνο αρνητικό είναι ότι θα θέλαμε να έχουμε κάτι περισσότερο. Σύντομα θα γίνει συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών των χωρών μας, καθώς ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Δρούτσας ετοιμάζεται να πραγματοποιήσει επίσκεψη στη Μόσχα, στη διάρκεια της οποίας προσβλέπουμε να προχωρήσουμε σε ανασκόπηση όλου του φάσματος θεμάτων που αφορούν στις σχέσεις μας», ανέφερε ο κ. Ντενίσοφ.
Σύμφωνα με τον Ρώσο αξιωματούχο, η Ρωσία και η Ελλάδα δεν παραλείπουν και τον ανθρωπιστικό τομέα. «Βέβαια, η ενέργεια και οι μεταφορές είναι πολύ σημαντικές, αλλά και οι πολιτιστικές ανταλλαγές έχουν σημαντική θέση», υπογράμμισε ο κ. Ντενίσοφ και συμπλήρωσε: «Για τον λόγο αυτό, επισημάναμε τη σημασία της προετοιμασίας για το 2014, που είναι Έτος της Ρωσίας στην Ελλάδα και Έτος της Ελλάδας στη Ρωσία. Και βέβαια καμία συνάντηση μεταξύ των Ρώσων και Ελλήνων συναδέλφων δεν παραλείπει τη συζήτηση περί των σχεδίων συνεργασίας ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων του 2014 στο Σότσι. Έχουμε θίξει και αυτό το θέμα. Συνολικά η συζήτησή μας άφησε πολύ καλή εντύπωση και είναι ενθαρρυντική από την άποψη σχεδίων και ελπίδων για το μέλλον».
Ο υφυπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Σπύρος Κουβέλης έκανε επίσης δηλώσεις μετά τη συνάντηση, λέγοντας ότι οι πολιτικές σχέσεις μεταξύ της Ρωσίας και της Ελλάδας βρίσκονται σε άριστο επίπεδο, αλλά πρέπει να αναπτυχθούν πιο πολύ και οι οικονομικές σχέσεις.
«Είχαμε μια πολύ παραγωγική συζήτηση ενόψει της αυριανής Συνάντησης των Υπουργών Εξωτερικών του ΟΣΕΠ. Αναφερθήκαμε στα πρόσφατα παραδείγματα καλής συνεργασίας, αρχίζοντας από την επίσκεψη του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου στη Μόσχα. Στη διάρκεια της επίσκεψής μου στη Μόσχα τον περασμένο Ιούνιο είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε λεπτομερώς την οικονομική συνεργασία, καθώς και τις προοπτικές συνεργασίας στους τομείς της ενέργειας, όπου σημειώνεται καλή πρόοδος, αλλά και στον πολιτιστικό τομέα, όπου ήδη γίνεται ανταλλαγή εμφανίσεων καλλιτεχνών και το 2014 επίκειται το Έτος της Ρωσίας στην Ελλάδα και το έτος της Ελλάδας στη Ρωσία. Εξετάσαμε επίσης τη συνεργασία στους τομείς των μεταφορών, του εμπορίου, των εξαγωγών κλπ», δήλωσε ο κ. Κουβέλης.
Σύμφωνα με τον Έλληνα υφυπουργό Εξωτερικών, «οι πολιτικές σχέσεις των δύο χωρών βρίσκονται σε άριστο επίπεδο». «Πιστεύω ότι πρέπει να εργαστούμε πιο ενεργώς προκειμένου να προωθήσουμε ακόμα πιο πολύ την οικονομική μας συνεργασία. Προσβλέπουμε επίσης στην ανάπτυξη της συνεργασίας της Ελλάδας και ειδικότερα της Αθήνας με το Σότσι στο πλαίσιο της Ολυμπιακής Προετοιμασίας. Αναφέρθηκα στην πρωτοβουλία μας για διοργάνωση συνεδρίου στην Αθήνα με θέμα την Ολυμπιακή Προετοιμασία του Σότσι προκειμένου να μπορέσουμε να ανταλλάξουμε πείρα και να αναπτύξουμε τη συνεργασία μας τόσο σε επιχειρησιακό όσο και σε θεσμικό επίπεδο», είπε ο υφυπουργός Εξωτερικών.
Ο κ. Κουβέλης ανέφερε επίσης ότι ευχαρίστησε τη Ρωσία για την υποστήριξη της Ελληνικής Προεδρίας στον ΟΣΕΠ, η οποία επιδίωκε την εφαρμογή της πράσινης ανάπτυξης με χρήση νέων τεχνολογιών που ευνοούν το περιβάλλον.

πηγη: ΙΤΑΡ-ΤΑΣΣ

Διαβάστε περισσότερα...

read more “Η ελληνο-ρωσική συνεργασία αναπτύσσεται σταθερά και ανοδικά”

Ποιόν σώζει η Ευρώπη;

Οι υπουργοί Οικονομικών των χωρών της ΕΕ έχουν συμφωνήσει νέο μηχανισμό χρηματιστικής στήριξης των χωρών, που έχουν χρηματιστικές δυσκολίες. Αυτός ο μηχανισμός θα αντικαταστήσει το πανευρωπαϊκό Ταμείο Βοήθειας το 2013. Προς το παρόν τη βοήθεια του ταμείου έχουν αξιοποιήσει η Ελλάδα και η Ιρλανδία, στην οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) αποφάσισαν να χορηγήσουν 85 δισεκ. ευρώ.

Το νέο σύστημα σωτηρίας πρέπει να μειώσει τη νευρικότητα των αγορών, που φοβούνται την επέκταση της χρεωστικής κρίσης σε όλη την Ευρώπη. Ωστόσο πολλοί εμπειρογνώμονες θεωρούν ότι οι αγορές έτσι κι αλλιώς θα γλιστρούν προς τα κάτω. Δεν θα βοηθήσει ούτε ακόμα και η Πορτογαλία, η οποία δήλωσε ότι δεν είναι διατεθειμένη να ζητήσει βοήθεια από την ΕΕ και είναι πρόθυμη να επιλύσει τα προβλήματά της μόνης της. Νωρίτερα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η πλειονότητα των χωρών της ευρωζώνης είχαν καλέσει επιτακτικά την Πορτογαλία να ζητήσει οικονομική βοήθεια, με την αιτιολογία ότι αυτή η βοήθεια στο μέλλον θα σώσει την Ισπανία, γιατί οι οικονομίες των δύο χωρών είναι πολύ συνδεδεμένες μεταξύ τους. Η ΕΕ σήμερα περισσότερο απ΄όλα φοβάται τη φαινόμενο ντόμινο, διαπίστωσε σε συνέντευξη που έδωσε στη " Φωνή της Ρωσίας" ο Διευθυντής του Τμήματος Αναλυτικών Πληροφοριών της “RBK” Αλεξάντρ Γιάκοβλεφ:

«Τυχόν σοβαρά προβλήματα ή, Θεός φυλάξει, κατάρρευση της οικονομίας μιάς από τις χώρες της ΕΕ, ή χρεοκοπία του τραπεζικού συστήματος θα καταφέρουν βαρύτατο κτύπημα σε όλη την ευρωπαϊκή κοινότητας και στην πανευρωπαϊκή ιδέα. Ακριβώς γι΄αυτό για τους ευρωπαίους αξιωματούχους δεν απομένει τίποτα άλλο, από το πότισμα αυτών των κρίσεων με χρήματα».

Ωστόσο η Πορτογαλία ακολούθησε άλλο δρόμο. Την Παρασκευή ψηφίστηκε ο προϋπολογισμός, ο οποίος καθόρισε σκληρό έλεγχο της οικονομίας και μείωσε σημαντικά τις κρατικές δαπάνες.

Η απροθυμία της Πορτογαλίας να δεχτεί βοήθεια έχει προωθήσει σε πρώτη θέση το θέμα, κατά πόσο δικαιολογούνται οι φόβοι της ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αν πρέπει να αναγκάζονται με το ζόρι οι χώρες να δέχονται χρηματιστική βοήθεια. Εφόσον η Ιρλανδία, π.χ., πρέπει να εξοφλήσει τα χρέη της μόνο το ερχόμενο έτος, όμως η χορήγηση βοήθεια είχε ως συνέπεια τη φυγή των επενδυτών από τις τράπεζες και στέρησε το Δουβλίνο από τη δυνατότητα να συμφωνήσει ήρεμα με τους επενδυτές υπό πιό συμφέροντες όρους.

Από την άλλη, η ιστορία με την Ιρλανδία έχει εξασθενίσει την ισοτιμία του ευρώ. Και αυτό ακριβώς συμφέρει πολύ γιατί αναβαθμίζει την ανταγωνιστικότητα όλης της ευρωπαϊκής βιομηχανίας. Δηλαδή, όπως βλέπουμε, αυτή τη βοήθεια τη χρειάζεται, κυρίως, η Ευρώπη, η οποία βρήκε τρόπο αντιμετώπισης της τακτικής των Αμερικανών, που εκτυπώνουν εντατικά δολάρια.

πηγη:greek.ruvr.ru Διαβάστε περισσότερα...

read more “Ποιόν σώζει η Ευρώπη;”

Κρούγκμαν - Θύμα της φούσκας ακινήτων και του ευρώ, η Ισπανία...

Αιτία της κρίσης χρέους της Ισπανίας είναι το ευρώ, το οποίο, τώρα που έσπασε η φούσκα "δεν επιτρέπει" στους μισθούς και τα κόστη να προσαρμοστούν πτωτικά ώστε να καλυφθεί το προκύπτον έλλειμμα ανταγωνιστικότητας, λέει ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν
Ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν, εκτιμά πως η Ισπανία έχει βρεθεί αιχμάλωτη σε μία κατάσταση...
οικονομικής κρίσης από την οποία, δεν μπορεί να ξεφύγει χωρίς βαριές θυσίες, αντίθετα με τις ΗΠΑ οι οποίες διαθέτουν το νομισματικό και συναλλαγματικό όπλο της υποτίμησης του δολαρίου. Αυτό αναφέρει σε άρθρο στους N.Y.Times. Το κοινό γνώρισμα της Ισπανίας και των ΗΠΑ -σύμφωνα με τον Κρούγκμαν- είναι η μεγάλη φούσκα ακινήτων συνοδευόμενη από μία τεράστια αύξηση του ιδιωτικού χρέους, που κατέληξε σε ύφεση μόλις η φούσκα έσπασε. Αιτία όμως της κρίσης χρέους της Ισπανίας είναι το ευρώ, το οποίο, τώρα που έσπασε η φούσκα "δεν επιτρέπει" στους μισθούς και τα κόστη να προσαρμοστούν πτωτικά ώστε να καλυφθεί το προκύπτον έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Δεν μπορεί να αυξήσει την προσφορά χρήματος και να υποτιμήσει την συναλλαγματική ισοτιμία στην οποία συναλλάσσεται, με συνέπεια να υποχρεώνεται σε μία αργή και επώδυνη εσωτερική υποτίμηση. Ετσι η προσαρμογή της οικονομίας της θα σημάνει χρόνια με υψηλή ανεργία για να πιεσθούν πτωτικά οι μισθοί αλλά και πτώση των εισοδημάτων, ενόσω το χρέος θα παραμένει σταθερό, με αποτέλεσμα η εσωτερική υποτίμηση να επιδεινώνει τα προβλήματα των ιδιωτικών χρεών.
Ομως τώρα μία έξοδος από το ευρώ θα σημάνει μία μεγάλη τραπεζική κρίση γι αυτό είναι δύσκολο να φανταστούμε κάποια ισπανική κυβέρνηση να αναλαμβάνει τον κίνδυνο της εξόδου από το ευρώ. Η Ισπανία είναι μία οικονομία αιχμάλωτη, εγκλωβισμένη στο ευρώ. Θα ήταν πολύ καλύτερα αν δεν βρισκόταν εξαρχής στην Ευρωζώνη. Αυτό είναι το ισπανικό δίδαγμα που οι ΗΠΑ πρέπει να κατανοήσουν και να μην υπαναχωρήσουν από την τρέχουσα νομισματική πολιτική στήριξης της οικονομίας που ακολουθεί η Fed, όπως προτείνουν οι Ρεουμπλικάνοι.
http://www.nytimes.com
ΣΤ.ΚΥΡΙΑΖΗΣ Διαβάστε περισσότερα...

read more “Κρούγκμαν - Θύμα της φούσκας ακινήτων και του ευρώ, η Ισπανία...”

Εκρηξη «κόκκινων» δανείων 1.500%

Πνίγουν μικρομεσαίες επιχειρήσεις και νοικοκυριά τα δάνεια στις τράπεζες. Η ύφεση στην οικονομία, σε συνδυασμό με την άγρια περικοπή μισθών και εισοδημάτων, αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο τον αριθμό των δανειοληπτών που αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις τους στις τράπεζες. Τα δάνεια με καθυστέρηση άνω των 90 ημερών κυμαίνονται πλέον στο 8% του συνολικού χαρτοφυλακίου, ενώ η Τράπεζα της Ελλάδος θεωρεί πολύ πιθανόν ότι μέχρι το τέλος του έτους το ποσοστό αυτό θα φτάσει το 10% Οι τράπεζες αντιμέτωπες με την πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση προχωρούν σε «μαζικές» αναχρηματοδοτήσεις προβληματικών δανείων προκειμένου να αποσοβήσουν τα χειρότερα. Δηλαδή μια ανεξέλεγκτη έκρηξη των λεγόμενων κόκκινων ή μη εξυπηρετούμενων δανείων, η οποία θα επιδείνωνε δραματικά την κεφαλαιακή τους υπόσταση. Μόνο η Εθνική Τράπεζα, όπως αποκάλυψε χθες ο διευθύνων σύμβουλός της, Απόστολος Ταμβακάκης, στη διάρκεια του έτους αναχρηματοδότησε δάνεια στεγαστικά, καταναλωτικά και προς μικρομεσαίες επιχειρήσεις ύψους 1,5 δισ. ευρώ, έναντι μόλις 100 εκατ. ευρώ το 2009.

Η δραματική αυτή αύξηση στις αναχρηματοδοτήσεις προβληματικών δανείων από τη μεγαλύτερη τράπεζα της χώρας, αποτυπώνει με ενάργεια την πραγματική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο βασικός κορμός της οικονομίας. Και τούτο γιατί η πρακτική της Εθνικής δεν αποτελεί την εξαίρεση, αλλά τον κανόνα τον οποίον εφαρμόζουν σύμφωνα με πληροφορίες με συνέπεια όλες σχεδόν οι μεγάλες ελληνικές τράπεζες (Alpha, Eurobank, Πειραιώς). Με τον τρόπο αυτό επιχειρείται να συγκρατηθούν οι κοινωνικές πιέσεις που θα προκαλούσε ένα γενικευμένο κύμα πλειστηριασμών και άλλων μέτρων αναγκαστικής εκτέλεσης ως αποτέλεσμα της αδυναμίας των δανειοληπτών να εξοφλήσουν τις υποχρεώσεις τους.

Πρόσθετες προβλέψεις

Ταυτοχρόνως όμως, έτσι και οι ίδιες οι τράπεζες καλύπτουν την τεράστια τρύπα που θα προκαλούσε στα ίδια κεφάλαιά τους ακόμη μία μεγαλύτερη αύξηση των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Ηδη τα στοιχεία του 9μήνου δείχνουν ότι τα δάνεια με καθυστέρηση άνω των 90 ημερών κυμαίνονται πλέον στο 8% του συνολικού χαρτοφυλακίου, ενώ η Τράπεζα της Ελλάδος θεωρεί πολύ πιθανόν ότι μέχρι το τέλος του έτους το ποσοστό αυτό θα φθάσει το 10%. Η επιδείνωση της εικόνας που εμφανίζει το δανειακό χαρτοφυλάκιο των τραπεζών δημιουργεί ανάγκες για πρόσθετες προβλέψεις, «ροκανίζοντας» έτσι τα ίδια κεφάλαιά τους.

* Στο μεταξύ εγκρίθηκε χθες από τη γενική συνέλευση των μετόχων της η αποδέσμευση της Εθνικής από το πρόγραμμα των προνομιούχων μετοχών. Η τράπεζα υπέβαλε χθες και στο υπουργείο Οικονομικών σχετικό αίτημα επαναγοράς των προνομιούχων μετοχών ύψους 350 εκατ. ευρώ. Ετσι, όπως άφησε ανοιχτό η διοίκηση της τράπεζας, είναι πιθανόν του χρόνου να διανείμει μέρισμα για τη χρήση του 2010.

πηγη:enet.gr Διαβάστε περισσότερα...

read more “Εκρηξη «κόκκινων» δανείων 1.500%”

Keith Wade: "Σε πέντε χρόνια η Ελλάδα θα είναι εκτός ευρώ"

Ο επικεφαλής οικονομολόγος της Scroders στο «K». «Μη φοβάστε τη διάλυση της νομισματικής ένωσης!»

Από τον απεσταλμένο μας στο Λονδίνο Νεκτάριο Β. Νώτη
notis@kefalaio.gr

Δεδομένη θεωρούν την έξοδο της χώρας μας, αλλά και της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, από το ευρώ μεγάλα επενδυτικά «σπίτια» του Λονδίνου. Στη διεθνή συνάντηση δημοσιογράφων από όλο τον κόσμο, που διοργάνωσε η Schroders, την Ελλάδα «εκπροσώπησε» το «Κ» και το Capital.gr. Το ελληνικό θέμα ήταν πολύ ψηλά στις συζητήσεις με τους αναλυτές του οίκου. Ο επικεφαλής οικονομολόγος της Schroders, Keith Wade, ήταν κατηγορηματικός:


«Μπορούν η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία να αποφύγουν την πτώχευση; Με τα σημερινά δεδομένα, το πλέον πιθανό είναι οι τρεις αυτές χώρες να βρεθούν σύντομα εκτός Ευρωζώνης», υποστήριξε, αιτιολογώντας τον ισχυρισμό του στο γεγονός ότι αυτές οι χώρες έχασαν μεγάλο μέρος από την ανταγωνιστικότητα τους, από τη στιγμή που εντάχθηκαν στο ευρώ. Και προσέθεσε με νόημα:

«Σε πέντε χρόνια η Ευρωζώνη θα είναι διαφορετική».

Ο CIO του οίκου, Alan Brown, προχώρησε ένα βήμα παρακάτω: «Μη φοβάστε τη διάλυση μιας νομισματικής ένωσης! Η ιστορία έχει δείξει ότι δεν είναι κάτι τόσο δραματικό. Ίσως λειτουργεί και "απελευθερωτικά" για κάποιες οικονομίες».

Το «Κ» μίλησε στη συνέχεια με τον επικεφαλής οικονομολόγο της Schroders, Keith Wade. Του ζητήσαμε να μας εξηγήσει γιατί επιμένει ότι η έξοδος της χώρας μας από την Ευρωζώνη είναι η λύση στο πρόβλημα και του θέσαμε το ερώτημα αν υπάρχει εναλλακτική λύση.

- Γιατί υποστηρίζετε ότι η έξοδος της Ελλάδας (και της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας) από την Ευρωζώνη είναι λύση;

Είναι δύσκολο να πει κανείς ότι είναι η σωστή λύση. Το πρόβλημα είναι ότι δεν είναι πολύ καλή λύση, αλλά μπορεί να αποτελέσει τη μόνη λύση. Είναι θέμα συντήρησης στη ζωή, γιατί η απώλεια ανταγωνιστικότητας -που έχουν υποστεί οι περιφερειακές οικονομίες- σημαίνει ότι πρέπει με κάθε τρόπο να την επανακτήσουν. Ετοιμάζονται να βιώσουν αποπληθωρισμό, μια περίοδο πολύ αδύναμης ανάπτυξης και πολύ χαμηλού πληθωρισμού. Συνεπώς, αυτό είναι πολύ δύσκολο να γίνει. Το επίπεδο του χρέους στην Ελλάδα στο τέλος του τριετούς προγράμματος θα είναι στο 150% του ΑΕΠ. Πρόκειται για μια πολύ δύσκολη κατάσταση για να αντιμετωπιστεί. Γι΄ αυτό η άλλη εναλλακτική, η άλλη λύση, είναι να υπάρξει περισσότερη στήριξη, να συνεχιστεί η βοήθεια προς την Ελλάδα.

- Μέχρι πότε;

Αυτό είναι το θέμα. Μέχρι πότε; Κάποιος μπορεί να πει «μπορούμε να το κάνουμε αυτό για πάντα». Αλλά πρέπει να τραβήξουμε μια γραμμή κάποτε και να πούμε «δεν είναι κάτι φοβερό, αλλά δεν μπορούμε να το κάνουμε πια. Οπότε, η Ελλάδα πρέπει να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη».

- Αυτό σημαίνει ότι όσο γρηγορότερα τόσο καλύτερα;

Όχι, γιατί μπορείς να ελπίζεις ότι στα επόμενα δύο με τρία χρόνια κάτι θα προκύψει με την ελληνική, την πορτογαλική και την ιρλανδική περίπτωση. Μπορεί οι οικονομίες τους να γίνουν πιο δυνατές, μπορεί το ευρώ να υποχωρήσει σημαντικά απέναντι στο δολάριο και να βοηθήσει έτσι να δοθεί ώθηση στην ανταγωνιστικότητά τους. Συνεπώς, υπάρχουν πράγματα που μπορεί να συμβούν στο μεταξύ και να βοηθήσουν την κατάσταση. Το πρόβλημα, όμως, είναι -όπως είπα- ότι τα ενδεχόμενα αυτά δεν είναι πολύ πιθανά, ή, αν συμβούν, μπορεί να μην είναι αρκετά ώστε να κάνουν μεγάλη διαφορά.

- Όλα αυτά σημαίνουν ότι η συνταγή του Μνημονίου για την Ελλάδα είναι λάθος; Υπήρχε άλλη λύση;

Η άλλη λύση θα ήταν η Ελλάδα να πει αμέσως: «θα προχωρήσουμε άμεσα σε αναδιάρθρωση του χρέους. Δεν μπορούμε να αποπληρώσουμε τις οφειλές μας σε αυτά τα επίπεδα, θα αναδιαρθρώσουμε το χρέος μας, θα το τοποθετήσουμε στο σημείο όπου να μπορούμε να πληρώσουμε και να έχουμε ταυτόχρονα κάποια βοήθεια από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο». Τότε, τουλάχιστον, θα είχε ξεκαθαρίσει το τοπίο. Και τότε θα ήταν δυνατό να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη, γιατί -«καθαρίζοντας» όλα αυτά- θα μπορούσε να αντλήσει κεφάλαια από τις αγορές. Αυτό είναι που θα μπορούσε να είχε γίνει αμέσως.

«Μια άμεση αναδιάρθρωση τουχρέους, αντί του Μνημονίου, θα είχε ξεκαθαρίσει το τοπίο και οι αγορές θα δάνειζαν ξανά την Ελλάδα»

- Έστω, λοιπόν, ότι η Ελλάδα βγαίνει από την Ευρωζώνη. θα μπορεί να δανειστεί από τις αγορές; Τα spread θα υποχωρήσουν αν η χώρα εγκαταλείψει το ευρώ;

Εξαρτάται από το τι θα συμβεί στο νόμισμα. Η νέα δραχμή θα μπορούσε να υποτιμηθεί σημαντικά. Αυτό θα έδινε ώθηση στην ελληνική οικονομία, γεγονός θετικό. Στη συνέχεια, οι επενδυτές θα έπρεπε να παρακολουθούν το νόμισμα και τα επιτόκια δανεισμού ταυτόχρονα. Τα spread θα παραμείνουν αρκετά υψηλά αρχικά, αλλά η εμπειρία έχει δείξει ότι, αν η οικονομία αρχίσει να βελτιώνεται και να ανακάμπτει, τότε θα πουν ότι «εντάξει, θα αρχίσουμε να δανείζουμε ξανά την Ελλάδα» και το νόμισμα θα γίνει πιο ισχυρό. Αυτό θα οδηγήσει χαμηλότερα τα επιτόκια. Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η περίοδος μεταβλητότητας που θα ακολουθήσει. Θα υπάρξει μια περίοδος, όπου πρέπει να δούμε ποιες είναι οι επιπτώσεις στο νόμισμα, αν ο μηχανισμός δουλέψει και αν τελικά πετύχει αυτό και τα επιτόκια δανεισμού υποχωρήσουν.

- Τι θα σημάνει η έξοδος της Ελλάδας και της Πορτογαλίας για την Ευρωζώνη; Ότι θα πρέπει να ξεχάσουμε την ΟΝΕ;

Όχι εντελώς. Αν αποχωρήσουν αυτές οι χώρες, και η Γερμανία παραμείνει προσηλωμένη στο ευρώ, τότε το κοινό νόμισμα θα εξακολουθήσει να υπάρχει. Δεν σημαίνει απαραίτητα το τέλος της Ευρωζώνης.

* Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Κεφάλαιο" της 20ης Νοεμβρίου


Πηγή:www.capital.gr Διαβάστε περισσότερα...

read more “Keith Wade: "Σε πέντε χρόνια η Ελλάδα θα είναι εκτός ευρώ"”

Τουρκία: Κάτω από τα $6 δισ. το χρέος στο ΔΝΤ στο τέλος του 2010

Ο αντιπρόεδρος της τουρκικής κυβέρνησης Αλί Μπαμπατζάν δήλωσε ότι το χρέος της Τουρκίας στο ΔΝΤ θα υποχωρήσει από τα τέλη του 2010 κάτω από τα 6 δισ. δολ..

Πρόσθεσε ότι το χρέος θα τελειώσει, με την πλήρη έννοια, το Μάιο του 2013. Ακόμα είπε ότι κατά το 2011 θα δοθεί πίστωση με χαμηλό επιτόκιο στους αγρότες και τους μικρομεσαίους, ύψους 1,1 δισ. τουρκικών λιρών.

Πηγή: www.athina984.gr

Διαβάστε περισσότερα...

read more “Τουρκία: Κάτω από τα $6 δισ. το χρέος στο ΔΝΤ στο τέλος του 2010”

ΔΡΑΧΜΗ... Η μεγάλη τρομοκράτισσα

Για να καταλαβαίνει κάποιος τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω του, θα πρέπει να μπορεί ν' αναλύει τα δεδομένα που αφορούν τον κόσμο αυτόν. Να μπορεί να καταλαβαίνει τι ακριβώς είναι αυτά που βλέπει. Να μπορεί ν' αντιλαμβάνεται τα παράδοξα, όταν αυτά υπάρχουν. Ποια είναι τα παράδοξα και τα περίεργα, που βλέπουμε σήμερα; Βλέπουμε τις εβραϊκές ηγεσίες των ευρωπαϊκών κρατών, όπως είναι ο Παπανδρέου, ο Σαρκοζί ή η Μέρκελ, ν' αναλαμβάνουν να ηγηθούν του "πολέμου" ενάντια στη διεθνή κερδοσκοπία. Με τη βοήθεια και τον συντονισμό της αμερικανικής FED του Εβραίου Μπενράκε ή της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας του επίσης Εβραίου Τρισέ, κάνουν "πόλεμο" εναντίον της κερδοσκοπίας.
Εβραίοι κάνουν "πόλεμο" εναντίον όλου του κυκλώματος, που στριμώχνει τα κράτη και τα φέρνει σε κατάσταση απόλυτης αδυναμίας ν' αντιμετωπίσουν την κερδοσκοπική λεηλασία εις βάρος τους, όπως διαπίστωσαν πρόσφατα και οι ισπανικές μυστικές υπηρεσίες.
Ενός κυκλώματος, το οποίο διαδίδει άσχημες "φήμες" για τα κράτη μέσω των εβραϊκής ιδιοκτησίας διεθνών ΜΜΕ και στη συνέχεια αυτές τις "φήμες" τις διαχειρίζεται σαν "αλήθειες", για να "σπεκουλάρει" την κατάσταση. Να τη "σπεκουλάρει" μέσω των "διεθνών" εταιρειών πιστοληπτικής αξιολόγησης κρατών και εταιρειών, οι οποίες ανήκουν επίσης σε Εβραίους. Εταιρειών, όπως η Moody’s, η Fitch Rating ή η Standard & Poor’s. Εταιρειών, που δίνουν το "σύνθημα", για να ξεκινήσει η κερδοσκοπική λεηλασία.
Σ' αυτήν τη λεηλασία πρωταγωνιστούν οι κερδοσκόποι. Εβραίοι —στη συντριπτική τους πλειοψηφία— κερδοσκόποι. Κερδοσκοπικοί μηχανισμοί, οι οποίοι ποντάρουν σε "πτωχεύσεις" κρατών, όπως η εβραϊκή Goldman Sachs και κερδοσκόποι ως φυσικά πρόσωπα, όπως είναι οι Εβραίοι Μπάφετ, Σόρος κλπ.. Εναντίον αυτών των κερδοσκόπων κινούνται οι πιο πάνω επίσης Εβραίοι "ήρωες" της δικαιοσύνης και όψιμοι "προστάτες" της Ελλάδας. Εβραίοι δηλαδή εναντίον Εβραίων. Είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό; Πόσο ειλικρινής μπορεί να είναι ένας τέτοιος εμφύλιος "πόλεμος", όταν όλοι αυτοί τρώνε από το ίδιο σιωνιστικό "πιάτο" και άρα είναι υποχρεωμένοι να το "γεμίζουν" από κοινού;
Από αυτό το σημείο και έπειτα δημιουργούνται εύλογα ερωτήματα. Ερωτήματα, τα οποία δυστυχώς για κάποιους είναι πολύ αποκαλυπτικά των όσων πραγματικά συμβαίνουν. Γιατί να κάνουν οι Εβραίοι έναν τέτοιο πολυδάπανο πόλεμο εναντίον της κερδοσκοπίας, ο οποίος εκθέτει τους κερδοσκόπους ομοεθνείς τους στη δημόσια θέα, όταν μπορούν να συνεννοηθούν φτηνά και μυστικά μεταξύ τους; Γιατί να δημιουργήσουν πολυδάπανους ελεγκτικούς μηχανισμούς —όπως είναι το ευρωπαϊκό ταμείο αλληλεγγύης—, όταν μπορούν να έχουν τα ίδια αποτελέσματα με ένα απλό τηλεφώνημα σε έναν ξάδερφο ή έναν θείο;
Βλέπουμε δηλαδή παράξενα πράγματα να συμβαίνουν. Τόσο παράξενα, που στην κορύφωσή τους γίνονται σχεδόν παράλογα. Είναι παράλογη η γενική ανησυχία των ισχυρών Εβραίων και των κατά τόπους υπαλλήλων τους για την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Δεν μας έχουν συνηθίσει οι Εβραίοι σε τέτοιες φιλελληνικές και ανθρωπιστικές συμπεριφορές και είχαν αιώνες στη διάθεσή τους για να το καταφέρουν. Οι Εβραίοι, δηλαδή, σε μια αποθέωση αυταπάρνησης και αλτρουισμού, βλέπουν τους Έλληνες —και άρα τους εθνικούς τους εχθρούς— να απειλούνται με οικονομική καταστροφή και αναλαμβάνουν οι ίδιοι να τους προστατεύσουν. Να τους προστατεύσουν με όλα τα μέσα και τις διασυνδέσεις που διαθέτουν.
Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για παράλογα πράγματα. Πράγματα, τα οποία δεν στέκουν σε καμία σοβαρή ανάλυση. Δεν στέκει, για παράδειγμα, σε καμία λογική η στάση των ΗΠΑ απέναντι στην Ελλάδα και την ελληνική οικονομία. Όσο παράλογο είναι να θέλουν οι Εβραίοι να βοηθήσουν τους Έλληνες, άλλο τόσο παράλογο είναι να θέλουν οι ΗΠΑ να βοηθήσουν την Ελλάδα.
Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Αν υποθέσουμε ότι οι ΗΠΑ και το δολάριο έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα με την Ευρώπη και το Ευρώ, τότε θα έπρεπε σήμερα οι Αμερικανοί να είναι ευτυχείς με την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η οικονομία της Ελλάδας. Μάλιστα, θα έπρεπε οι ίδιες οι ΗΠΑ να πρωτοστατούν στις κερδοσκοπικές επιθέσεις εναντίον της Ελλάδας, εφόσον αυτή θα ήταν ο αδύναμος κρίκος του Ευρώ.
Αντί όμως της φυσιολογικής συμπεριφοράς, την οποία επιβάλει η λογική της οικονομίας, βλέπουμε τις ΗΠΑ να φέρονται "περίεργα". Τις βλέπουμε απόλυτα ευθυγραμμισμένες με την Ευρώπη. "Αγωνιούν" κι αυτές για την τύχη της ελληνικής οικονομίας και σπεύδουν και οι ίδιες να πολεμήσουν τους διεθνείς κερδοσκόπους. Αυτούς, δηλαδή, που θεωρητικά απειλούν τους "Ευρωεχθρούς" τους και υπό φυσιολογικές συνθήκες θα μπορούσαν να εργάζονται επ’ αμοιβή για τους ίδιους.
Αγωνιούν τόσο πολύ, που δεν διστάζουν να το αποκαλύπτουν ακόμα και από τα πιο επίσημα "χείλη". Στα υπουργεία των Εξωτερικών —ως γνωστόν— δεν κατοικούν ποιητές και λογοτέχνες. Ειδικά μάλιστα στα υπουργεία των ιμπεριαλιστών δεν υπάρχουν τέτοιοι ούτε για δείγμα. Γιατί το λέμε αυτό; Γιατί στα υπουργεία αυτά τίποτε δεν λέγεται τυχαία. Όταν λοιπόν η διαβόητη Χίλαρι Κλίντον αναφέρει στον λόγο της ότι ο Ομπάμα "αγωνιά" να δει τον Γιωργάκη, αυτό κάτι σημαίνει. Τον Γιωργάκη δεν αγωνιά να τον δει ούτε καν η μάνα του που τον γέννησε. Ούτε καν λογοτέχνης —ποιητική αδεία— μπορεί να το πει αυτό.
Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για παραλογισμούς. Οι ΗΠΑ θεωρητικά θα έπρεπε να πολεμάνε το Ευρώ και άρα και τον αδύναμο "κρίκο" του, που είναι η Ελλάδα. Ακόμα και ο Ομπάμα θα έπρεπε να είναι σε θέση να το καταλάβει αυτό. Μπορεί ο ίδιος από τύχη να παριστάνει τον Πλανητάρχη και να μην μαζεύει μπαμπάκι κάπου στην Αλαμπάμα, αλλά αυτό έπρεπε να είναι σε θέση να το καταλάβει. Όμως, αντ' αυτού έχουμε το παράδοξο φαινόμενο το κράτος του δολαρίου να ακολουθεί την ίδια πολιτική με τη Γερμανία ή τη Γαλλία του Ευρώ. Μιλάμε για "αγάπη" προς την Ελλάδα. Μέχρι και την ταξιδιωτική βίζα μάς υποσχέθηκαν ότι θα καταργήσουν για τους Έλληνες, οι οποίοι θέλουν να ταξιδεύσουν προς τις ΗΠΑ. Στη θεωρητικά πιο δύσκολη στιγμή της ελληνικής οικονομίας. Στη στιγμή, που, με βάση τη λογική, πολλοί Συνέλληνες θα ήθελαν να πάνε για εργασία στις ΗΠΑ και άρα να εκμεταλλευτούν αυτό, το οποίο ήθελαν επί χρόνια να αποφύγουν οι ΗΠΑ.
Όλα αυτά αντιλαμβανόμαστε ότι είναι όχι απλά παράξενα, αλλά παράλογα. Εξωφρενικά παράλογα, αν σκεφτεί κάποιος ότι οι από την εθνική τους "φύση" ανθέλληνες Εβραίοι είναι αυτοί, οι οποίοι ελέγχουν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα τη διπλωματική στάση των ΗΠΑ. Αν, δηλαδή, είναι μία φορά παράλογο, που οι ΗΠΑ θέλουν να βοηθήσουν την οικονομία της Ελλάδας, είναι δύο φορές παράλογο, αν σκεφτεί κάποιος τον ρόλο των Εβραίων στην πολιτική των ΗΠΑ. Επειδή λοιπόν παράλογα δεν υπάρχουν σε ένα σύστημα με λογικά και μεγάλα συμφέροντα, εύλογα προκύπτουν κάποια ερωτήματα. Τι ακριβώς φοβούνται τόσο ισχυροί παράγοντες από ένα κράτος, το οποίο είναι μικρότερο από μια Νέα Υόρκη ή ένα Βερολίνο; Τι ακριβώς ενώνει παράγοντες, οι οποίοι θεωρητικά είναι εχθροί μεταξύ τους;
Αυτό, το οποίο φοβούνται όλοι αυτοί, είναι η ΔΡΑΧΜΗ. Γιατί τους φοβίζει η Δραχμή και όχι το Λέβ, το Φιορίνι το Ζλότι ή η Κορώνα; Γιατί η Δραχμή "ακουμπάει" στη Μεσόγειο. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημά τους. Ό,τι "ακουμπάει" στη Μεσόγειο, γίνεται "καταλύτης" οικονομικών εξελίξεων. Μια Δραχμή της Μεσογείου απειλεί το Ευρώ, το οποίο ακουμπάει κατά κύριο λόγο στη βιομηχανία της Βορείου Ευρώπης. Η Μεσόγειος αποδίδει χρυσάφι, είτε λειτουργεί η οικονομία είτε όχι, ενώ το Ευρώ, για να είναι ισχυρό, πρέπει να υπάρχει παραγωγή. Η Μεσόγειος δίνει μεροκάματο σε κάποιον, ακόμα κι αν αυτός κάθεται σταυροπόδι σε κάποια αμμουδιά, ενώ η βιομηχανία δίνει μεροκάματο μόνον σε κάποιον που ιδρώνει πάνω σε έναν τόρνο.
Η Κρήτη, η Κέρκυρα, η Ρόδος ή η Μύκονος μπορεί στη φαντασία του κόσμου να είναι παραμυθένια νησιά, αλλά στην οικονομία της αριθμητικής είναι μορφές κεφαλαίου. Κεφαλαίου μεγάλης οικονομικής απόδοσης, η οποία είναι μετρήσιμη. Όμως, όταν κάτι είναι μετρήσιμο, είναι ταυτόχρονα και συγκρίσιμο. Άρα η Κρήτη, η Κέρκυρα και τα άλλα τα νησιά στον "Πλανήτη" της οικονομίας εκτός από όμορφοι τουριστικοί προορισμοί είναι και γίγαντες του κεφαλαίου, όπως είναι η Siemens, η Coca-Cola ή η Heinz. Όποιος κατέχει αυτό το κεφάλαιο, δεν κινδυνεύει στον αγώνα της επιβίωσης. Αυτό είναι το πρόβλημα κάποιων. Το κεφάλαιο της Μεσογείου. Το καλύτερο και πιο αποδοτικό κεφάλαιο δίπλα στην πλουσιότερη αγορά του Πλανήτη. Αυτή είναι η δύναμη της Μεσογείου. Η Μεσόγειος εισπράττει ό,τι υπάρχει —είτε πολύ είτε λίγο— στις τσέπες του κόσμου, ενώ η παραγωγή εισπράττει μόνον όταν υπάρχει οικονομική λειτουργία.
Τώρα, που η οικονομική κρίση έγινε παγκόσμια και ομοιογενής, οι ισχυροί του συστήματος φοβούνται τον πρώτο λαό, ο οποίος θα προσπαθήσει να επιβιώσει, χωρίς να σέβεται τις αρχές του δικού τους συστήματος. Φοβούνται τον πρώτο λαό, ο οποίος, λόγω της θέσης του ή της ιδιομορφίας του κεφαλαίου του, θα λειτουργήσει με έναν "ανορθόδοξο" τρόπο, που θα αποτελεί κακό "παράδειγμα" για τους υπολοίπους. Σε μια εποχή παγκόσμιας αβεβαιότητας —και με τη φτώχεια να είναι μια συνεχής και μόνιμη απειλή ακόμα και για τους λαούς των ισχυρών κρατών— φοβούνται τον πρώτο λαό, ο οποίος θα λειτουργήσει ιδιόμορφα, λόγω των ιδιομορφιών του. Με ένα τεράστιο "ποίμνιο", το οποίο πρέπει να το οδηγήσουν μέσα σε μια πρωτοφανή "καταιγίδα" φτώχειας και ανεργίας, φοβούνται το πρώτο "πρόβατο", το οποίο θα πιάσει "άκρη" και δεν θα τους ακολουθεί, χωρίς όμως να απειλείται με "καχεξία" εξαιτίας της επιλογής του.
Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν ότι η Δραχμή δεν είναι απλό πράγμα. Η Δραχμή μπορεί να γίνει μια "τρύπα" στο "σκάφος", που λέγεται παγκόσμιο σύστημα. Όμως, καμία "τρύπα" δεν είναι ασήμαντη …όσο μικρή κι αν είναι. Η πιο ασήμαντη τρύπα μπορεί να βυθίσει το μεγαλύτερο "καράβι", αν αυτή δεν προσεχθεί. Ολόκληρο το παγκόσμιο οικονομικό "οικοδόμημα" κινδυνεύει από την ασήμαντη Δραχμή της ασήμαντης ελληνικής οικονομίας. Γι' αυτόν τον λόγο οι πάντες αγωνιούν για την τύχη αυτής της οικονομίας. Γι' αυτόν τον λόγο οι πάντες θέλουν να συναντηθούν με τον Γιώργο Παπανδρέου και να τον "βοηθήσουν". Τρέχουν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Γιατί; Γιατί οι ισχυροί του ατλαντισμού έχουν κάνει την "πατάτα" όλων των αιώνων. Παρασυρμένοι από το γυφταριό του σιωνισμού, έκαναν λάθη αδιανόητα για το σύστημα. Εξανέμισαν το κεφάλαιό τους και διέλυσαν το πλαίσιο, που καθιστούσε ελεγχόμενο το κεφάλαιο των εχθρών τους.
Στην πραγματικότητα σήμερα γινόμαστε μάρτυρες μιας συγκλονιστικής γιγαντομαχίας. Οι ατλαντικές δυνάμεις δίνουν τον αγώνα τους απέναντι στις δυνάμεις της Μεσογείου. Οι δυνάμεις των δύο ακτών του Ατλαντικού δίνουν αγώνα απέναντι στις δυνάμεις των ακτών της Μεσογείου. Οι δυνάμεις των Αγγλοσαξόνων, των Άγγλων, των Σαξόνων των Φράγκων, των Ούννων και των Γότθων. Οι κυρίαρχες δυνάμεις των τελευταίων αιώνων. Οι δυνάμεις, που κάποτε νίκησαν τη Μεσόγειο και την έλεγξαν απόλυτα στο διάστημα της παντοκρατορίας τους. Όλοι αυτοί πρέπει να δώσουν σήμερα τον υπερπάντων αγώνα, εφόσον γνωρίζουν ότι, αν τον χάσουν, θα χαθούν και οι ίδιοι από το προσκήνιο. Γιατί; Γιατί —άσχετα αν η μία πλευρά του Ατλαντικού έχει "επενδύσει" στο Δολάριο και η άλλη έχει "επενδύσει" στο Ευρώ— και οι δύο τους έχουν "επενδύσει" στον υπερεθνικό σχεδιασμό της Νέας Τάξης.
Τόσο το Δολάριο όσο και το Ευρώ έχουν νόημα και αξία μόνον για όσο διάστημα ισχύει ο υπερεθνικός σχεδιασμός με τους ίδιους ως κυρίαρχους του κεφαλαίου του. Οι μεταξύ τους συγκρούσεις έχουν νόημα μόνον για όσο διάστημα υπάρχει η υπερεθνική "πλατφόρμα", που φιλοξενεί τους "μονομάχους". Αν το οποιοδήποτε κράτος απειλήσει αυτόν τον σχεδιασμό, τους καταστρέφει. Απλά, ο καθένας από αυτούς καταστρέφεται για διαφορετικούς λόγους. Οι Αμερικανοί καταστρέφονται, γιατί ένας νέος εθνικός σχεδιασμός θα τους κάνει να "υποχωρήσουν" πίσω από τον Ατλαντικό με ανυπολόγιστες ζημιές και χωρίς την παραμικρή πιθανότητα επανόδου στο προσκήνιο, ενώ οι Γερμανογάλλοι θα πρέπει να "ξεχάσουν" τις επενδύσεις της λεηλασίας, τις οποίες πραγματοποίησαν εις βάρος των υπολοίπων Ευρωπαίων και να "υποχωρήσουν" στην εσωτερική ευρωπαϊκή ιεραρχία.
Αυτό είναι πλέον το πρόβλημά τους. Μετακίνησαν τον ιμπεριαλισμό τους από την παραγωγή στο εμπόριο. Εκεί, που έλεγχαν όλο τον κόσμο με τα σιδερόφρακτα εργοστάσιά τους, επιχείρησαν να κάνουν το ίδιο με γύφτικους "πάγκους" της αγοράς. Έχοντας λοιπόν χάσει —λόγω του εμπορικού σχεδιασμού της Νέας Τάξης— τον έλεγχο της παραγωγής, έχουν συγκεντρώσει το σύνολο της ισχύος τους στον έλεγχο της αγοράς. Αυτό γίνεται μέσω των μεγάλων πολυεθνικών του εμπορίου. Εταιρείες όπως η ΙΚΕΑ, η Makro, η Lidl, η Aldy, η Carrefour, η Media Markt, η Praktiker, η Jumbo, η Leroy Merlin, είναι οι "πλατφόρμες" του νέου εμπορικού ιμπεριαλισμού. Είναι "άρματα", τα οποία μονοπωλούν την παγκόσμια αγορά και άρα εισπράττουν τη μερίδα του λέοντος στα παγκόσμια κέρδη.
Αν όμως στα ταμεία αυτών των εταιρειών βρίσκεται η δύναμη της εισπρακτικής "μηχανής" των ιμπεριαλιστών, τότε στα "ράφια" αυτών των εταιρειών βρίσκεται το πραγματικό μυστικό αυτής της δύναμης. Στα "ράφια" αυτών των εταιρειών στην πραγματικότητα δίνουν τη μάχη της επικράτησης —υπό συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού— οι δικές τους εταιρείες. Στα "ράφια" αυτών των εταιριών αποφασίζεται ποια εταιρεία θα γίνει χρυσοφόρα "Coca-Cola" και ποια θα γίνει "Τέλος-Κόλα" πριν καν ξεκινήσει. Αυτές οι εμπορικές εταιρείες-μονοπώλια της αγοράς αποφασίζουν για το ποιες από τις παραγωγικές εταιρείες θα γιγαντωθούν και θα επικρατήσουν στους κλάδους τους. Αυτές είναι το "δίκτυο", που αποφασίζουν ποιος θα "κυκλοφορεί" στην παγκόσμια αγορά. Αυτές είναι που αποφασίζουν υπέρ των "ομογάλακτών" τους και εις βάρος όλων των άλλων.
Από αυτήν τη δυνατότητα πήραν το "θάρρος" οι ιμπεριαλιστές και μετακίνησαν την παραγωγή τους στην Κίνα. Ήταν σίγουροι ότι με αυτές τις εταιρείες θα έλεγχαν την παγκόσμια παραγωγή, όποιος κι αν ήταν αυτός, που πραγματικά θα παρήγαγε. Το αποτέλεσμα αυτής της επιλογής τους ήταν πρωτοφανές για την παγκόσμια οικονομική ιστορία. Οι "παραγωγικές" εταιρείες, που μονοπωλούν την αγορά, δεν είναι πλέον βιομηχανικές εταιρείες. Είναι εταιρείες βιομηχανικού "χαρτοφυλακίου". Είναι εταιρείες, οι οποίες θεωρητικά παράγουν, ενώ στην πραγματικότητα απλά διατηρούν υπό την κατοχή τους τις "πατέντες", οι οποίες επιτρέπουν τη νόμιμη παραγωγή. Αυτές οι εταιρείες, που μονοπωλούν το σύνολο της παγκόσμιας αγοράς, μονοπωλούν και την ελληνική αγορά.
Αν η ελληνική οικονομία —εξαιτίας της σημερινής της κακής οικονομικής κατάστασης— αναγκαστεί να υποχωρήσει στο επίπεδο της Δραχμής, όλες αυτές οι εταιρείες θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν την αγορά της. Γιατί; Γιατί θα χάσουν την ανταγωνιστικότητα τους μέσα σ' αυτήν. Γιατί απλούστατα τα λειτουργικά τους έξοδά θα βρίσκονται στο επίπεδο του πανάκριβου Ευρώ —λόγω της διεθνιστικού τύπου δραστηριότητάς τους— αλλά τα έσοδά τους θα πρέπει να περιοριστούν στο επίπεδο της φτηνής Δραχμής. Το πρόβλημα αυτών των εταιρειών θα είναι ακόμα πιο σοβαρό, γιατί όλα αυτά τα χρόνια αφήνονταν να αισχροκερδούν, προκειμένου να εγκατασταθούν εύκολα —και τζάμπα, εφόσον το έκαναν με τα χρήματα των Ελλήνων— μέσα στην ελληνική αγορά και να εμφανίζουν μεγάλες κερδοφορίες για τους μετόχους τους.
Η διαφθορά του ελληνικού κράτους ήταν αυτή, η οποία τους επέτρεπε αυτήν την τρομερής εντάσεως αισχροκέρδεια. Η διαφθορά, που οι ίδιες αυτές οι εταιρείες προκάλεσαν. Η διαφθορά, που είχε ως αποτέλεσμα η Ελλάδα των χαμηλότερων μισθών της Ευρώπης να έχει μια από τις πιο ακριβές αγορές της. Όλα αυτά δεν ήταν τυχαία. Αυτές οι εταιρείες διέφθειραν τις προδοτικές —μητσοτακικές και σημιτικές— ηγεσίες, οι οποίες επέτρεψαν τα εγκλήματα εις βάρος των Ελλήνων. Το αποτέλεσμα είναι να υπάρχουν δεκάδες υποθέσεις κερδοσκοπίας αυτών των εταιρειών, οι οποίες εκκρεμούν στις αρμόδιες "ανεξάρτητες" αρχές, "περιμένοντας" υποτίθεται κάποτε να διερευνηθούν. Κάποιοι θα πρέπει να πάνε φυλακή και κάποιοι άλλοι θα πρέπει να πληρώσουν τεράστια πρόστιμα, αν αυτές οι υποθέσεις κάποτε ανοιχθούν και κριθούν.
Με την είσοδο της Ελλάδος στην Δραχμή όλα αυτά θα πρέπει υποχρεωτικά να επανεξεταστούν πάνω σε νέα βάση, γιατί απλούστατα δεν θα μπορούν να συνεχίσουν να υφίστανται. Δεν θα έχουν λόγο να υφίστανται. Αυτό όμως είναι ένα πρόβλημα, το οποίο δεν μπορεί να βρει λύση, που να ικανοποιεί καί τις δύο πλευρές. Το ένα δεν μπορεί να συντηρήσει το άλλο και το πολυέξοδο αναγκαστικά θα βάλει "λουκέτο". Η Δραχμή δεν μπορεί να συντηρήσει εταιρείες, οι οποίες πληρώνουν τα έξοδά τους σε Ευρώ. Αναγκαστικά οι πολυεθνικές του εμπορίου θα "χαθούν" από το οικονομικό "οικοσύστημα" της Ελλάδας, όπως εξαφανίστηκαν οι δεινόσαυροι από τη φύση, όταν αυτή δεν μπορούσε να τους συντηρεί.
Αυτό είναι το πρόβλημά τους. Η "υποχώρηση" ενός κράτους —όπως η Ελλάδα— από τη ζώνη του Ευρώ, θα τους αναγκάσει να την "εγκαταλείψουν", τη στιγμή που ο ιμπεριαλισμός τους είναι καθαρά εμπορικός. Αν υποχωρήσει η Ελλάδα από το Ευρώ, "βυθίζεται" ένα μέρος της "πλατφόρμας" των πολυεθνικών του εμπορίου και άρα "σπάει" το μονοπώλιο της αγοράς από τους ιμπεριαλιστές. Η Ελλάδα, δηλαδή, στην περίπτωση αυτήν θ' "απαλλαχθεί" από το εμπορικό "νταβατζιλίκι" τους, αλλά ταυτόχρονα δεν θα μπορεί να πέσει θύμα εκβιασμού τους, εφόσον δεν είναι πλέον παραγωγοί οι ίδιοι.
Δεν μπορούν να σε απειλήσουν με στέρηση και άρα να σε εκβιάσουν, γιατί δεν έχουν στα χέρια τους την παραγωγή. Δεν έχουν στα χέρια τους τα βιομηχανικά προϊόντα, που έχουν ανάγκη οι αγορές. Η Κίνα πλέον παράγει τόσο για τους πελάτες τους όσο και για τους ίδιους. Όταν η Κίνα παράγει σήμερα τη συντριπτική πλειοψηφία των προϊόντων μεγάλης κατανάλωσης στη Δύση, εννοείται ότι και στο άμεσο μέλλον θα εξυπηρετεί όλους τους Δυτικούς και άρα και τους Έλληνες.
Απλά, μεταξύ παραγωγού Κίνας και καταναλώτριας Ελλάδας δεν θα υπάρχει το ιμπεριαλιστικό εισπρακτικό "φίλτρο". Ακόμα κι αν δεν μπορεί να της δώσει τα προϊόντα "πρώτης" ποιότητας, θα την καλύψει με αυτά της "δεύτερης" ποιότητας. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα. Αν οι πολυεθνικές του εμπορίου δεν μπορούν να επιβιώσουν στην Ελλάδα λόγω της Δραχμής, τότε αφήνουν "τρύπα" για τον ιμπεριαλισμό. Αφήνουν ένα κράτος να καλύπτει τις ανάγκες του, χωρίς ν' αφήνει τον "οβολό" του στους ίδιους. Αφήνουν ένα κράτος να κάνει "οικονομία" εις βάρος τους και άρα να γίνεται κακό παράδειγμα για τα υπόλοιπα θύματά τους.
Το ίδιο και μεγαλύτερο πρόβλημα θα έχουν οι ιμπεριαλιστές και με όλες τις στρατηγικές "επενδύσεις" τους στην Ελλάδα …Με την ιμπεριαλιστική "λεηλασία" να λέμε καλύτερα. Γιατί; Γιατί, για να λειτουργήσει η νομισματική απομόνωση της Ελλάδας, θα απαιτεί μεγάλους "χρηματοληπτικούς" μηχανισμούς εντός της χώρας. Μηχανισμούς τύπου ΟΤΕ, ΕΛΠΕ και ΔΕΗ, οι οποίοι θα λειτουργούν ως "κυκλοφορικό σύστημα" για την ανεξάρτητη δραχμική οικονομία. Μηχανισμούς, οι οποίοι θα τροφοδοτούν με χρήμα τα πολυδάπανα ασφαλιστικά ή άλλα συστήματα κοινωνικής πολιτικής. Αυτοί οι μηχανισμοί είναι απαραίτητοι, γιατί η ελληνική οικονομία δεν θα μπορεί να χρηματοδοτείται εκ των έξω, όπως συμβαίνει σήμερα με το Ευρώ και το οποίο έγινε το αίτιο και βέβαια το "άλλοθι" να παραδοθεί το δημόσιο κεφάλαιο σε ξένους.
Αναγκαστικά λοιπόν θα πρέπει το ελληνικό κράτος —για να επιβιώσει— να επανεξετάσει το θέμα του δημοσίου κεφαλαίου. Τι να επανεξετάσει όμως, όταν τα πράγματα είναι εύκολα, λόγω της προηγούμενης διαφθοράς που προηγήθηκε; Ένας τυχαίος εισαγγελέας να μπει στον ΟΤΕ και όλοι οι golden, silver και bakiri Boys της εταιρείας πάνε στη φυλακή. Το ίδιο μπορεί να συμβεί στα διυλιστήρια των ΕΛΠΕ, στην Αττική Οδό, στο αεροδρόμιο της Αθήνας κλπ. Τα ζώα της Νέας Τάξης δεν έκαναν "καθαρή" ούτε μία "δουλειά" τους στην Ελλάδα.
Θεωρώντας ότι ελέγχουν τα πάντα —και για πάντα—, δεν φρόντισαν για την παραμικρή τους άμυνα, πληρώνοντας την ακριβή νομιμότητα. Επιχείρησαν να τα κάνουν όλα με "διαφθορά" και άρα όλα "τζάμπα", αγνοώντας ότι οι καιροί έχουν "γυρίσματα". Γερμανούς εισαγγελείς να καλέσεις να κρίνουν τη συμπεριφορά των γερμανικών εταιρειών στην Ελλάδα, …και πάλι θα τους κλείσουν όλους στη φυλακή. Πρωτοετείς φοιτητές της νομικής να χρησιμοποιήσεις, …και πάλι θα βρεις την άκρη. Δεν υπάρχει ούτε ένας τομέας της κρατικής οικονομίας, που να μην υπήρχε ένας "Γερμανός" Χριστοφοράκος να ταΐζει κάποιον "Έλληνα" καραγκιόζη, για να κλέβουν από κοινού και υπέρ των γερμανικών συμφερόντων τον ελληνικό λαό. Όλη η διαφθορά στην Ελλάδα —που την κατατάσσει στο επίπεδο της Μποτσουάνας— προέρχεται από τους "αδιάφθορους" της ατλαντικής Ε.Ε., οι οποίοι σήμερα την καταγγέλλουν.
Η Ελλάδα γι' αυτόν τον λόγο απειλεί θανάσιμα όλους τους ιμπεριαλιστές ταυτόχρονα. Γι' αυτόν τον λόγο δώσαμε μεγάλη σημασία στο γεγονός ότι είναι χώρα της Μεσογείου. Ως τέτοια έχει μεγάλη χρηματοληπτική ικανότητα από τον περίγυρό της. Έχει μεγάλη δυνατότητα να "τραβάει" Ευρώ από τον περίγυρο, εξαιτίας του τουρισμού. Έχει μεγάλη γεωργική παραγωγή με την ίδια δυνατότητα. Έχει μεγάλη ναυτιλιακή δραστηριότητα με την ίδια δυνατότητα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι μπορεί να "ρυθμίσει" την παραγωγή της με βάση τις δικές της εσωτερικές ανάγκες και ταυτόχρονα με το συνάλλαγμα, που εκ των δεδομένων μπορεί να "τραβάει" από την αγορά, να συναλλάσσεται απευθείας με την Κίνα και άρα έξω από τα εισπρακτικά "κανάλια" των πολυεθνικών "νταβατζήδων".
Όμως, αυτό είναι τραγικό για το Ευρώ ή το Δολάριο. Γιατί; Όχι επειδή είναι μεγάλα τα μεγέθη της Ελλάδας, αλλά επειδή το μέγεθος της επιτυχίας τής Ελλάδας μπορεί να γίνει "οδηγός" για τους μεγαλύτερους "παίκτες" της Μεσογείου. Τα "pigs" μπορεί να ξεφύγουν το ένα μετά το άλλο από τον έλεγχο των ισχυρών της Βορείου Ευρώπης. Τι θα μείνει τότε σ' αυτούς; Παραγωγή δεν έχουν, για να μπορούν να εκβιάζουν αυτά τα κράτη. Υπηρεσίες χρυσοφόρες δεν μπορούν να παρέχουν, για να συντηρούν τη διαφορά τους στον πλούτο από αυτά τα κράτη. Τι θα κάνουν; Με την "υπερβιομηχανική" Κίνα να παράγει αυτά, τα οποία έχουν ανάγκη οι Μεσογειακοί λαοί, τι ακριβώς θα "πουλάει" η Γερμανία, για να παραμείνει στην κορυφή της Ευρώπης; Πώς θα παραμείνει η "ατμομηχανή" της Ευρώπης;
"Ατμομηχανή" χωρίς "βαγόνια" δεν νοείται. Αυτό είναι το πρόβλημά τους. Κινδυνεύει η "ατμομηχανή" της Ευρώπης να βρεθεί χωρίς "βαγόνια" και άρα χωρίς πελάτες. Τα "βαγόνια" της Μεσογείου είναι όλα "αυτοκινούμενα" ή μπορούν να γίνουν τέτοια. Το "βαγόνι" της Ιταλίας μπορεί να γίνει "αυτοκινούμενο", γιατί η Λιρέτα "ακουμπάει" στη Μεσόγειο. Το "βαγόνι" της Ισπανίας μπορεί να γίνει "αυτοκινούμενο", γιατί η Πεσέτα "ακουμπάει" στη Μεσόγειο. Όλες αυτές οι οικονομίες μπορούν να επιβιώσουν σε κάθε είδους οικονομικό περιβάλλον, γιατί απλούστατα έχουν εθνικό κεφάλαιο με μεγάλη οικονομική απόδοση. Κεφάλαιο πρωτογενούς τομέα, το οποίο συνδέεται με την παροχή υπηρεσιών. Κεφάλαιο, το οποίο έχει πάνω του το Κολοσσαίο ή την Ακρόπολη ή τη Γρανάδα.
Το πρόβλημά τους είναι ότι δεν πρόλαβαν να "απεθνικοποιήσουν" τα κράτη της Μεσογείου. Δεν πρόλαβαν δηλαδή να κάνουν μια ενιαία υπερεθνική Ευρώπη, την οποία να την ελέγχουν απόλυτα. Η οικονομική κρίση τους βρίσκει με τα συμφέροντα των λαών ενιαία και ομοιογενή και τα δικά τους "αφηρημένα" και χαμένα κάπου στους "διαδρόμους" των Βρυξελών. Τα σχέδιά τους με τη νομιμοποίηση της λαθρομετανάστευσης δεν έχουν ολοκληρωθεί και δεν μπορούν να ελέγχουν τη "βούληση" των μεσογειακών λαών μέσω ψευδοδημοκρατικών διαδικασιών.
Εξακολουθούν μεν να έχουν "δεμένα" τα κράτη με τεράστια "χάρτινα" χρέη —τα οποία οι ίδιοι τα δημιούργησαν και ως εκ τούτου τα αναγνωρίζουν οι διορισμένοι από τους ίδιους δοσίλογοι που τα κυβερνούν—, αλλά αυτό δεν φτάνει. Έπρεπε ήδη αυτά τα χρέη να έχουν μετουσιωθεί σε υλικό κεφάλαιο μέσα σ' αυτά τα κράτη και ήδη να μπορούν να εκβιάζονται οι λαοί. Έπρεπε ήδη το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας να έχει μεταφραστεί σε αυτό που ακόμα και σήμερα εξακολουθεί να ορίζεται ως δημόσιο κεφάλαιο. Έπρεπε ήδη το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας να έχει μετατρέψει την Ακρόπολη ή τις Μυκήνες σε ιδιόκτητα θεματικά "πάρκα" κάποιων ανώνυμων νεοταξιτών ιδιοκτητών των νέων ιδιόμορφων "Disneyland". Νησιά, βουνά, δάση και αμμουδιές έπρεπε ήδη να είχαν "αξιοποιηθεί", περνώντας στα χέρια των νέων ιδιοκτητών τους.
Αυτό το πρόβλημα της μη έγκαιρης ιδιωτικοποίησης των πάντων το αντιμετωπίζουν παντού στα κράτη του μεσογειακού Νότου και κυρίως στην Ελλάδα, εξαιτίας του τεράστιου όγκου του δημοσίου κεφαλαίου της. Χάρη στον σχεδιασμό της εκ των έσω προδοσίας την υπερχρέωσαν πολύ εύκολα, αλλά δεν πρόλαβαν αυτά τα χρέη να τα μετακινήσουν στις "υποθήκες" της ιδιωτικοποίησης του δημοσίου κεφαλαίου. Τους πρόλαβε η παγκόσμια οικονομική κρίση άρα χωρίς να προλάβουν να την "ευθυγραμμίσουν" με τους σχεδιασμούς τους. Ακόμα και η πρόσφατη κερδοσκοπική τους μανία εναντίον της ήταν μεγάλο λάθος. Σύντομα θα αποδειχθεί "μπούμερανγκ", γιατί ωθεί στα άκρα μια κατάσταση, η οποία δεν τους συμφέρει να πάει στα άκρα πριν προλάβουν να τη ρυθμίσουν. Απλά πράγματα. Την Ελλάδα την "κατάπιαν" βιαστικά με στόχο να τη "φάνε" γρήγορα και χωρίς αντιδράσεις και τώρα η οικονομική κρίση τούς απειλεί με "εμετό".
Κινδυνεύουν να την "ξεράσουν", χωρίς να έχουν αλλοιώσει βασικά της χαρακτηριστικά, που θα την καθιστούσαν ελεγχόμενη και άρα "χωνέψιμη". Αυτό είναι το πρόβλημα. Δεν κατόρθωσαν να διαλύσουν τις εθνικές "δομές" των ευρωπαϊκών κρατών του μεσογειακού Νότου, ώστε να καθιστούν αυτοκτονική κάθε προσπάθεια αυτονόμησής τους. Να καθιστούν μαθηματικά αδύνατη την ανεξάρτητη επιβίωσή τους. Δεν κατόρθωσαν να οικειοποιηθούν μέσα σ' αυτά τα κράτη το σύνολο αυτού που ονομάζουμε δημόσιο κεφάλαιο. Αυτό ακριβώς είναι η "πέψη" για ένα κράτος. Να διαλύσουν οι μηχανισμοί που του δίνουν "σχήμα" και δυνατότητα ανεξάρτητης επιβίωσης. Αν αυτοί οι μηχανισμοί δεν διαλύσουν εγκαίρως, τότε, σε περίπτωση μεγάλης οικονομικής κρίσης —όπως είναι η σημερινή—, υπάρχει κίνδυνος αντίδρασης και αυτό είναι ο "εμετός" στον οποίο αναφερόμαστε.
Τώρα κάνουν το εξής απλό πράγμα. Αυτό, το οποίο απεύχονται να τους συμβεί εξαιτίας της Ελλάδας, το εμφανίζουν σαν απειλή εναντίον της Ελλάδας. Αυτό, το οποίο δεν θέλουν να το επιχειρήσει μόνη της η Ελλάδα, προκειμένου να εκμεταλλευτεί τις ιδιομορφίες της και να σωθεί εύκολα, εμφανίζονται οι ίδιοι να την απειλούν ότι δήθεν θα της το επιβάλλουν σαν τιμωρία. Το εμφανίζουν σαν αρνητικό φαινόμενο, ώστε να μην υπάρχει περίπτωση να σκέφτονται οι Έλληνες να κάνουν από μόνοι τους κάτι, το οποίο υποτίθεται, αν τους το έκαναν τρίτοι, θα έμοιαζε με τιμωρία. Γι' αυτόν τον λόγο παίζουν το "παιχνίδι" του "κακού" και του "καλού" μπάτσου.
Να φύγει η Ελλάδα από τη ζώνη του Ευρώ και μάλιστα με τις "κλοτσιές"… φωνάζουν κάποιοι πολύ "κακοί" Γότθοι. Να μείνουν και θα τους "βοηθήσουμε"… απαντάνε οι "σώφρονες", "φιλέλληνες" και "καλοί" Γότθοι. "Παπατζηλίκια" εβραίικα είναι αυτά. Απάτες, οι οποίες μπορούν να ξεγελάσουν κάποιον αφελή στιγμιαία, αλλά, δεν αποτελούν ισχυρά μέσα άμυνας, σε περίπτωση που κάποιος δεν είναι τέτοιος. "Μην ανοίγεις την πόρτα του Ευρώ, γιατί από πίσω είναι ο μπαμπούλας"… φωνάζουν. Αν την ανοίξεις όμως, δεν έχουν επιλογές να συνεχίσουν να σε απειλούν, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει "μπαμπούλας".
Επαναλαμβάνουν την ίδια τακτική με αυτήν που ακολουθούν σήμερα και μας "μαλώνουν", είτε με τα "κατασκευασμένα" στοιχεία —τα οποία μας έβαλαν στη ζώνη του Ευρώ— είτε με τα υπερβολικά ελλείμματα του ελληνικού δημοσίου τομέα —που "απειλούν" την οικονομία του Ευρώ—. Όλα αυτά είναι απάτες. Γιατί; Γιατί η είσοδος της Ελλάδας στο Ευρώ συνέφερε αυτούς, που ήθελαν να την κατασπαράξουν και όχι τους Έλληνες. Συνέφερε αυτούς, που σήμερα καταγγέλλουν τον "δόλιο" τρόπο εισόδου της Ελλάδας σ' αυτό. Τους "καταγγέλλοντες" συνέφερε η αυτοκτονική είσοδος της Ελλάδας στο Ευρώ και όχι τους "καταγγελλόμενους".
Αυτοί, σε συνεργασία με τους προδότες της Ελλάδας, "κατασκεύαζαν" τα στοιχεία, προκειμένου να βάλουν την Ελλάδα στη ζώνη του Ευρώ, για να την λεηλατήσουν. Να τη βάλουν στο πεδίο εκείνο, στο οποίο υπερείχαν οι τεράστιες οικονομίες τους και με τα χρήματά τους να λεηλατήσουν το κεφάλαιο της μικρής Ελλάδας. Απλά πράγματα. Σήμερα στέλνουν τον Παπαδήμο σαν τον "αδέκαστο" παράγοντα της Κεντρικής Τράπεζας της Ευρώπης, για να ελέγξει την πορεία των μέτρων των "απατεώνων". Ρωτάμε λοιπόν εμείς, που δεν έχουμε μνήμη χρυσόψαρου. Ο Παπαδήμος δεν ήταν ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, όταν αυτή η Τράπεζα στην πραγματικότητα "κατασκεύαζε" τα στοιχεία που μας έβαζαν στη ζώνη του Ευρώ;
Τα ίδια αφορούν και τα ελλείμματα του δημοσίου τομέα. Οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι σήμερα τα καταγγέλλουν, είναι οι ίδιοι που ενθάρρυναν την αυτοκτονική μισθολογική πολιτική του ελληνικού δημοσίου. Αυτοί "πλήρωναν" με διεθνείς αναγνωρίσεις και "καταλληλότητες" σκουπίδια σαν τον Σημίτη, για να ασκούν αυτήν την αυτοκτονική πολιτική. Γιατί; Για να οδηγήσουν το ελληνικό κράτος στην υπερχρέωση και από εκεί στη λεηλασία. Δεν έκαναν καν ένα περίεργο ή σπάνιο κόλπο. Έκαναν το απλό κόλπο των "γενναιόδωρων" και "αφελών" τραπεζών, που αναζητούν "έξυπνους" δανειολήπτες, οι οποίοι όμως στο τέλος χάνουν τις περιουσίες τους. Ο Παπαδήμος δεν συμμετείχε σ' αυτό το παιχνίδι;
Ο Παπαδήμος δεν ήταν αυτός, που έπρεπε να ελέγχει τον Σημίτη για τον "υπερδανεισμό" της Ελλάδας; Όταν λοιπόν αυτός ο Παπαδήμος ήταν υπεύθυνος για όλα τα "κακά" που μας κατηγορούν σήμερα οι Ευρωπαίοι, πώς διορίστηκε από τους ίδιους υποδιοικητής της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας; Αυτός, ο οποίος έπρεπε να τιμωρηθεί, γιατί ανταμείφθηκε; Αυτός, ο οποίος έχει να "κρύψει" στοιχεία από τα προηγούμενα "εγκλήματά" του, γιατί στέλνεται στην Ελλάδα να ελέγχει την πορεία των ελέγχων; Μας λένε ένα "παραμύθι" για την "κατασκευή" στοιχείων και μας στέλνουν να μας ελέγχει αυτός, ο οποίος από τον νόμο ήταν υπεύθυνος για την "κατασκευή" τους;
Πάλι καλά που δεν μας είπαν ότι ο "καταλληλότερος" πρωθυπουργός γι' αυτήν την εποχή είναι ο Σημίτης. Να ξαναβάλουνε δηλαδή τους συνενόχους να μας ξανακυβερνήσουν. Να βάλουνε τους εγκληματίες να στήσουν εκ νέου τη "φάμπρικα". Μιλάμε για πραγματική "φάμπρικα". Ο Σημίτης δανειζόταν ασυστόλως και υπερχρέωνε το ελληνικό κράτος, για να "κατασκευάζει" πελάτες για τα γερμανικά εργοστάσια. Πελάτες όλων των επιπέδων. Τα γερμανικά εργοστάσια κατασκεύαζαν προϊόντα και ο Σημίτης "κατασκεύαζε" τους πελάτες τους. Αυτό γινόταν σχεδόν επί μια δεκαετία. Ο ελληνικός αυτοκτονικός υπερδανεισμός δεν είχε κανέναν αναπτυξιακό προσανατολισμό. Δινόταν σε αναίτιες αυξήσεις των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων, προκειμένου να εξασφαλίσουν οι Γερμανοί πελάτες για τα ακριβά προϊόντα τους.
Με δανεικά χρήματα οι δημόσιοι υπάλληλοι έπαιρναν αυξήσεις, για να μπορούν ν' αγοράζουν γερμανικά αυτοκίνητα, κουφώματα, κλιματιστικά και τηλεοράσεις. Όσα περισσότερα έπαιρναν οι υπάλληλοι, τόσο πιο "σιωπηλοί" γίνονταν στα εγκλήματα κατά του ελληνικού δημοσίου. Κάθε φορά που το ελληνικό δημόσιο έπαιρνε από τους "Χριστοφοράκους" υπερτιμημένα γερμανικά προϊόντα, τσιμπούσαν και μια αυξησούλα οι δημόσιοι υπάλληλοι για να μην μιλάνε.
Ο υπερδανεισμός, δηλαδή, που σήμερα καταγγέλλεται από τους Γερμανούς, μας επιβλήθηκε από αυτούς. Αυτοί μας ανάγκαζαν να δανειζόμαστε πολλά χρήματα, για να ξοδεύουμε πολλά, βάζοντας υποθήκη την πατρίδα μας. Θα παίρναμε εμείς τα γυαλιστερά γερμανικά "καθρεπτάκια" και οι Γερμανοί θα έπαιρναν ως "αποζημίωση" την πατρίδα μας. Αυτό ήταν το κόλπο. Με αυτόν τον τρόπο παρέμεινε στην πρωθυπουργία ο δοσίλογος Σημίτης. Ο αδερφός του πράκτορα των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών. Μόνον έτσι εξηγείται πώς μια μαϊμού κυβέρνησε τόσα πολλά χρόνια έναν λαό, ο οποίος ύμνησε την ανθρώπινη ομορφιά …Πραγματική μαϊμού …και ψυχικά …και σωματικά …και πνευματικά.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Ακόμα και το "δούλεμα" έχει κάποια όρια και κάποιους κανόνες, για να μην εκτροχιάζεται σε γελοιότητα. Κατάλαβε γιατί μιλάμε για "παπατζηλίκια"; Τώρα οι εβραιόγυφτοι της ερήμου τρέμουν μην τους πάρουν "χαμπάρι" οι Έλληνες. Γι' αυτόν τον λόγο "αγωνιούν" για την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Αν στην παρούσα φάση δεν τα "καταφέρει" η ελληνική οικονομία να τηρήσει τους όρους του Ευρώ, οι Εβραίοι κινδυνεύουν να πάθουν μεγαλύτερη ζημιά, παρά οι ίδιοι οι Έλληνες.
Μια εθελούσια "έξοδος" της Ελλάδας από το Ευρώ "ακυρώνει" όλες τις απάτες τους. Ακυρώνει όλα τα κέρδη, τα οποία ονειρεύονταν τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας. Η Ελλάδα μπορεί ν' απαλλαγεί από την "αγχόνη" της χρεοκοπίας, αν εγκαταλείψει το "ικρίωμα" του Ευρώ. Δεν χρειάζεται καν να δώσει μάχη, για να επιτύχει τη σωτηρία της. Προβλέπεται ένα τέτοιο ενδεχόμενο από την ίδια την νομισματική ένωση. Στο άρθρο 50 της συνθήκης της νομισματικής Ένωσης περιγράφονται όλα όσα πρέπει να γίνουν σε μια τέτοια περίπτωση.
Όμως, αυτό είναι ό,τι πιο τραγικό για όλους αυτούς, οι οποίοι σήμερα "ωρύονται" και βρίζουν τους Έλληνες. Στην πραγματικότητα βρίζουν τους Έλληνες αυτοί, οι οποίοι επωφελήθηκαν από τους Έλληνες. Βρίζουν τους Έλληνες γι' αυτά που έκαναν μόνοι τους οι Έλληνες εις βάρος των εαυτών τους. Προφανώς τους βρίζουν, επειδή πήγαν και έβγαλαν μόνοι τους τα "μάτια" τους και τα τοποθέτησαν στο γερμανικό "καλάθι", χωρίς να πλένουν πρώτα "χέρια" τους. Όλοι αυτοί οι υποκριτικά υβρίζοντες την Ελλάδα καλό είναι να γνωρίζουν ότι δεν είναι καλό πάντα να κάνεις ευχές, γιατί πολλές φορές αυτές πραγματοποιούνται και δεν σε συμφέρει. Όλοι αυτοί αγνοούν ότι τα κορόιδα δεν μπορεί να είναι για πάντα τέτοια. Κάποτε ξυπνάνε και τα κορόιδα και αλίμονο σ' αυτόν που είχε σχεδιάσει το "μέλλον" του πάνω στη βλακεία τους.
Και να φανταστεί κάποιος ότι αυτό δεν είναι το χειρότερο σενάριο. Γιατί; Γιατί η Ελλάδα έχει και ένα άλλο τρομερό πλεονέκτημα, το οποίο την καθιστά μοναδική περίπτωση ανάμεσα στις χώρες του Μεσογείου. Η νομισματική της απομόνωση την αποσυνδέει από το Ευρώ και τη συνεχή —λόγω ιμπεριαλισμού— "αιμορραγία", αλλά ταυτόχρονα η ίδια —ως κράτος— έχει "λαμβάνειν" από τους Γερμανούς. Έχει "λαμβάνειν" από αυτούς τις αποζημιώσεις του πολέμου.
Το χειρότερο λοιπόν σενάριο για τους Γερμανούς —και τους Εβραίους, που βρίσκονται από πίσω τους και μας απειλούν με αποβολή από το Ευρώ— είναι να ζητήσει η ίδια η Ελλάδα την έξοδό της από τη ζώνη του Ευρώ και αφού το επιτύχει αυτό στη συνέχεια να δρομολογήσει τις διαδικασίες για την είσπραξη των πολεμικών αποζημιώσεων από την Γερμανία. Την επομένη της εξόδου της από την ευρωζώνη να τις διεκδικήσει και όχι όπως τώρα, που ανήκει στη ζώνη του Ευρώ και θα επιτρέψει στους Γερμανούς να "καταπιούν" τις αποζημιώσεις με "φωτοτυπίες" χρημάτων.
Αυτό σημαίνει ότι, σε περίπτωση εξόδου της από το Ευρώ, "παγώνει" το χρέος της σε έναν βαθμό και ταυτόχρονα μπορεί και ξεπληρώνει ένα μεγάλο μέρος του με τα χρήματα που της χρωστάνε οι Γερμανοί. Δεν μπαίνουν αυτά τα χρήματα σε μια διαδικασία "απορρόφησης", όπου μέσα από λογιστικούς "διαδρόμους" μαθηματικών "λαβυρίνθων" θα "χαθούν" για τους Έλληνες. Καθαρή "προσθαφαίρεση" θα γίνει και αυτό δεν συμφέρει τους Γερμανούς, οι οποίοι έχουν κατακτήσει την Ελλάδα με τους "αλγόριθμους" της Νέας Τάξης. Τους Γερμανούς, οι οποίοι θα χάσουν από την υποχώρηση του ιμπεριαλισμού τους και ταυτόχρονα θ' αναγκαστούν να δώσουν έτοιμα χρήματα στα πρώην θύματά τους.
Αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σ' αυτούς. Να βγει η Ελλάδα από το Ευρώ και να αναγκαστούν οι Γερμανοί να δώσουν ως αποζημίωση "αξία" του Ευρώ και όχι "χαρτάκια" από αυτά που παίζουν τα παιδιά "Monopoly". Να είσαι ως κράτος στη φτηνή Δραχμή και η γερμανική αποζημίωση να "αποτιμάται" σε όγκους πετρελαίου, χρυσού ή πρώτων υλών, αγορασμένους σε ακριβό Ευρώ. Αν σε αυτά τα άπειρα χρήματα του χρέους προσθέσει κάποιος και τα επίσης πολλά χρήματα που προβλέπεται να πάρει ένα κράτος όταν αποχωρεί από το Ευρώ, αντιλαμβανόμαστε το πρόβλημα …Το μέγεθος του προβλήματος των άλλων και όχι των Ελλήνων.
Η συγκυρία της σημερινής παγκόσμιας οικονομικής κρίσης κάνει αυτήν την "απόσχιση" δελεαστική για τους Έλληνες. Γιατί; Γιατί έχει αρχίσει η πείνα και στους Έλληνες δεν αρέσει να πεινάνε και μάλιστα υπό την ηγεσία κοιλιόδουλων προδοτών, όπως είναι ο εγγονός του αρχιδοσίλογου των Ναζί Πάγκαλος. Οι Έλληνες δεν πείνασαν σε πολύ πιο δύσκολες εποχές και δεν θα ανεχτούν με τίποτε να το υποστούν σήμερα. Ειδικά σήμερα, που έχουν οι ίδιοι την "εμπειρία" της Ευρώπης και η οποία εμπειρία προφανώς δεν θα τους άρεσε ιδιαίτερα. Κάποτε "ζήλευαν" τους Ευρωπαίους, γιατί απλούστατα δεν είχαν "ζήσει" ποτέ ως τέτοιοι και υπερεκτιμούσαν τα "καθρεπτάκια" και τις "χάντρες" που φορούσαν. Κάποτε αισθάνονταν Βαλκάνιοι και ζήλευαν οτιδήποτε προερχόταν από τη Δύση. Σήμερα έγιναν Ευρωπαίοι και αυτό δεν τους αρέσει, γιατί απλούστατα έγιναν φτωχοί Ευρωπαίοι.
Απλά είναι τα πράγματα. Κάποτε ο Έλληνας έπαιρνε το "σαραβαλάκι" του, αλλά έκανε έναν μήνα διακοπές στα καλύτερα μέρη της πάμφθηνης Ελλάδας της Δραχμής. Σήμερα έχει ολοκαίνουργιο αυτοκίνητο, αλλά όχι μόνον δεν μπορεί να πάει πουθενά στην πανάκριβη Ελλάδα του Ευρώ, αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορεί ούτε με βενζίνη να το γεμίσει. Κάποτε ο Έλληνας αγόραζε με τα τσουβάλια τα καλύτερα φρούτα και λαχανικά της Ευρώπης και απλά ζήλευε τον Βορειοευρωπαίο, ο οποίος είχε ηλεκτρονικό ψυγείο στο σπίτι του. Σήμερα έχει και ο ίδιος ένα τέτοιο ψυγείο, αλλά δυστυχώς γι' αυτόν —όταν δεν είναι άδειο— είναι γεμάτο από τα μεταλλαγμένα "σκουπίδια", τα οποία προβλέπεται να δίνουν οι πολυεθνικές στην πλέμπα της Ευρώπης.
Σήμερα, που, λόγω παγκοσμιοποίησης, έγινε και ο Έλληνας "Βορειοευρωπαίος", δεν του αρέσει. Στην αρχή του άρεσε, αλλά τώρα δεν του αρέσει. Στην αρχή του άρεσε, όταν έπαιρνε φτηνά μίξερ, αλλά τώρα, που δεν έχει φρούτα να βάλει μέσα σ' αυτά, δεν του αρέσει. Στην αρχή του άρεσε, όταν έπαιρνε φτηνές φωτογραφικές μηχανές, αλλά τώρα, που δεν μπορεί να ταξιδεύσει καθόλου, δεν του αρέσει. Αν αυτός ο Έλληνας, που "χόρτασε" τα gadgets —αλλά πλέον άρχισε να πεινάει—, αντιληφθεί ότι η Δραχμή μπορεί να τον ταΐσει και να τον "λιάσει" στον Ήλιο της Μεσογείου, έχει εγκαταλείψει την Ευρώπη και το Ευρώ χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Ο αναγνώστης αρχίζει κι αντιλαμβάνεται τι ακριβώς είναι αυτό που τρομοκρατεί τους Εβραίους, οι οποίοι κινούν τα παγκόσμια νήματα της Νέας Τάξης. Τι είναι αυτό που τους αναγκάζει να βάζουν Γερμανούς, Γάλλους και Αμερικανούς να "προσφέρονται" να βοηθήσουν την Ελλάδα. Τους τρομάζει μια παγκόσμια νομισματική κρίση, η οποία μπορεί να εμφανιστεί από μια ελληνική νομισματική "εκτροπή". Μια κρίση, η οποία θα είναι ολέθρια, αν το "πετυχημένο" αρχικό παράδειγμα της Ελλάδας το ακολουθήσουν κι άλλοι …Πολλοί άλλοι, εφόσον το Ευρώ έχει σχεδιαστεί για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα συγκεκριμένων ευρωπαϊκών κρατών και όχι τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης.
Εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ισχυρών του ατλαντικού Βορρά εις βάρος των δήθεν ανίσχυρων του μεσογειακού Νότου. Στην πραγματικότητα όμως, αν ο Νότος εγκαταλείψει το Ευρώ, τότε ο λασπώδης ευρωπαϊκός Βορράς εκτός από πολλά λάχανα και πατάτες θα έχει και πολλές "νομισματοταπετσαρίες" σε διάφορα "ευρωχρώματα" …Ο συστηματικά δυσφημισμένος Νότος, τον οποίο τρέμουν οι πάντες. Γιατί; Γιατί ο Νότος της Ευρώπης είναι πράγματι τρομακτικός. Τερατωδώς τρομακτικός στο επίπεδο της οικονομίας. Τρομακτικός για τους Βόρειους, οι οποίοι γνωρίζουν ότι, αν χάσουν έστω και στιγμιαία τον έλεγχό του, "τελείωσαν".
Δεν μιλάμε για τα "πάγια", που μας μαθαίνουν στα σχολεία …Ότι ο Βορράς, που δίνει υποτίθεται τον πολιτισμικό "τόνο" στη σύγχρονη Ευρώπη, "δανείζεται" τα πάντα από τον μεσογειακό ελληνορωμαϊκό πολιτισμό …Ότι ο Βορράς, που "πουλάει" σε όλο τον κόσμο τον ευρωπαϊκό Διαφωτισμό, το κάνει με αρχαία ελληνικά συγγράμματα …Ότι ο Βορράς, που "διαφημίζει" τον ευρωπαϊκό πολιτισμό στα παγκοσμίως διάσημα μουσεία του, στην πραγματικότητα έχει μέσα σ' αυτά εκθέματα μόνον από τον Νότο. Δεν μιλάμε για τίποτε από όλα αυτά, εφόσον, σεβόμενοι τις αρχές της φιλοσοφίας των Ελλήνων, θεωρούμε τους πάντες συγκληρονόμους στα έργα τους. Σε αυτό το σημείο μιλάμε για το υλικό κεφάλαιο της ίδιας της Ευρώπης. Σε αυτό το κεφάλαιο και πάλι υπερέχει ο "φτωχός" Νότος.
Εκτός από την Κρήτη, την Κέρκυρα, την Ιταλική Ριβιέρα, την Κυανή Ακτή ή τη Μαγιόρκα, ο Νότος "τρομοκρατεί" τους πάντες, γιατί έχει και άλλα "όπλα". Νότος είναι η Ρώμη, η Αθήνα, η Κωνσταντινούπολη, η Νίκαια, το Μόντε Κάρλο, η Βαρκελώνη κλπ.. Νότος είναι η Ferrari, η Lamborghini, η Maserati, η Alfa Romeo κλπ.. Νότος είναι η Augusta, η Dukati, η Bimota, η Aprilia κλπ.. Νότος είναι η Armani, η Versace, η Gucci, η Prada, η Ferre κλπ.. Νότος είναι όλο το ελαιόλαδο της Ευρώπης. Νότος είναι σχεδόν όλα τα φρούτα της Ευρώπης. Νότος είναι σχεδόν όλο το κρασί της Ευρώπης. Νότος είναι σχεδόν όλος ο καπνός της Ευρώπης. Νότος είναι η "εξώπορτα" της Ευρώπης, απ' όπου μπαίνει το πετρέλαιο, το οποίο έχει ανάγκη. Είναι τόσα πολλά πράγματα ο Νότος της Ευρώπης, που πρέπει να ψάξεις πολύ για να καταλάβεις τι ακριβώς περισσεύει για τον Βορρά της.
Απλά ο Νότος είναι νικημένος και γι' αυτό τον λόγο ανέχεται να τον βρίζουν και να τον προσβάλουν οι Βόρειοι σε καθημερινή βάση. Η δύναμή του όμως δεν κρύβεται. Η "φτωχή" Ελλάδα, που δήθεν πρέπει να τη "σώσουν", παράγει κάθε χρόνο πλούτο ικανό να ταΐσει τον πληθυσμό της και ταυτόχρονα της περισσεύει πλούτος, για να "ευεργετήσει" τις πολεμικές βιομηχανίες των ιμπεριαλιστών. Όλων των ιμπεριαλιστών. Η Ελλάδα είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος πελάτης της πολεμικής βιομηχανίας της Γερμανίας, χωρίς να είναι η Γερμανία η πρώτη επιλογή της Ελλάδας.
Ένα κράτος δέκα εκατομμυρίων μπορεί και χρηματοδοτεί εξοπλιστικά προγράμματα πιο ακριβά από αυτά που χρηματοδοτεί η ίδια η Γερμανία για τον εαυτό της. Ποιο από τα μικρά αλλά "πλούσια" κράτη του Βορρά μπορεί ν' ανταπεξέλθει σε τέτοια έξοδα; Μπορεί η Ολλανδία, η Δανία ή το Βέλγιο; Για τους πρώην Ανατολικούς δεν συζητάμε καν. Αυτοί δεν έχουν χρήμα ούτε για ν' αγοράσουν μαντήλια για να κλάψουν. Όλοι όμως ανεξαιρέτως αυτοί οι Βόρειοι έχουν κοινή άποψη περί Νότου. Εξυπνάδες για τζατζίκια και σουβλάκια γνωρίζουν να λένε, αλλά τους τόνους των χρημάτων, που φεύγουν από το Αιγαίο, τους παίρνουν χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Ακόμα και σήμερα —στην μεγάλη κρίση— η Ελλάδα εξακολουθεί να "χρηματοδοτεί" τις οικονομικές ακμές των άλλων. Η Γερμανία κάνει "νάζια", για να "σώσει" δήθεν την ελληνική οικονομία και μέχρι να συμβεί αυτό σώζεται η ίδια με τις τεράστιες ελληνικές παραγγελίες. Η Ελλάδα είναι αυτή, που δήθεν ζητά χρήματα από τη Γερμανία και για έναν "μυστηριώδη" λόγο η Γερμανία είναι αυτή, που φεύγει από την Ελλάδα με γεμάτες τις "βαλίτσες" της. Η Ελλάδα καταγγέλλεται για διαφθορά και η Γερμανία φυγαδεύει τους "Χριστοφοράκους" διαφθορείς της. Η Ελλάδα καταγγέλλεται για τεράστια ελλείμματα και η Γερμανία προσπαθεί ακόμα και τώρα την ύστατη ώρα να της "φορτώσει" μέχρι και ελαττωματικά υποβρύχια. Ό,τι προλάβουν ν' αρπάξουν οι "σωτήρες".
Πάνω στη μεγάλη κρίση φαίνεται και ο "χαρακτήρας" κάποιων. Τώρα, στη μεγάλη ανάγκη της Ελλάδας, οι Γερμανοί βιάζονται να τη βάλουν να "ξεπουλήσει" το δημόσιο κεφάλαιό της. Βιάζονται ν' αρπάξουν τη ΔΕΗ, τα Ελληνικά Πετρέλαια κλπ.. Επειδή είναι "καλοί" άνθρωποι. Για να μας "βοηθήσουν" το κάνουν. Μα, αν τα πάρουν αυτά, πώς θα βοηθήσουν; Θα τους τα χαρίσουμε, για να μας βοηθήσουν; Βοηθάς κάποιον, για να μην πουλήσει αυτά, τα οποία δεν πρέπει να πουλήσει. Δεν τον βοηθάς, δίνοντας του ψίχουλα και αφού έχεις πρώτα κρατήσει για λογαριασμό σου την πολύ ακριβότερη περιουσία του. Σε μια τέτοια περίπτωση καλύτερα είναι να πουλήσει τα περιουσιακά του στοιχεία σε τρίτους και να μην τον βοηθήσει κανένας. Τουλάχιστον να μην χρωστάει χάρες.
Όλα αυτά, όπως αντιλαμβανόμαστε, γίνονται, γιατί το επιτρέπει η δύναμη του Νότου. Η τεράστια πλουτοπαραγωγική του δύναμη. Όμως, όπως δεν κρύβεται η δύναμή του, έτσι δεν κρύβεται και η βία με την οποία ελέγχεται ο νικημένος. Φόρο κατοχής εισπράττουν οι Βόρειοι από τον Νότο. Παίζουν οι Βόρειοι με τα πάθη και τα μίση των Νότιων και τους εκμεταλλεύονται. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι η Ελλάδα ανήκει υποτίθεται στην Ε.Ε. και από τον πολεμικό ανταγωνισμό της με την υποψήφια για ένταξη Τουρκία κερδισμένη είναι η Γερμανία. Δύο "βαγόνια" της "ουράς" συγκρούονται μεταξύ τους, για να σπρώχνουν την υποτιθέμενη "ατμομηχανή" του "συρμού".
Δύο δυνάμεις του Νότου ανταγωνίζονται σαν τα σκυλιά και τα κέρδη πηγαίνουν στη Γερμανία. Δύο θηρία "αιμορραγούν" ασύστολα και οι "τενεκέδες" με το "αίμα" πηγαίνουν κατ’ ευθείαν στο Βερολίνο. Ένας λογικά σκεπτόμενος άνθρωπος τι θα πίστευε; Ότι οι Γερμανοί θα ήθελαν να επικρατήσει ηρεμία στο Αιγαίο; Ότι οι Γερμανοί θα ήθελαν να υπάρχει ηρεμία στα "σύνορα" της Ευρώπης; Η ηρεμία δεν θα τους αποφέρει κέρδη. Αυτοί θέλουν να βάζουν τα κορόιδα του Νότου να εμφανίζονται σαν βάρβαροι και οι ίδιοι σαν ειρηνοποιοί …με το αζημίωτο βέβαια. Τα κορόιδα να ξοδεύουν για τους "τσαμπουκάδες" και οι πονηροί να εισπράττουν εκ του ασφαλούς. Άρα, γιατί να μην υποθέσουμε ότι πίσω από τα ελληνοτουρκικά επεισόδια στην πραγματικότητα κρύβονται όλοι οι μεγάλοι μας "προστάτες";
Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για βία. Για ωμή βία σε όλα τα επίπεδα. Αναγκάζουν τις χώρες του Νότου να διαχειρίζονται το κεφάλαιό τους εις βάρος των συμφερόντων των λαών τους. Αναγκάζουν αυτές τις χώρες να γίνονται οι μεγαλοπελάτες τους, για να συντηρούν τη βιομηχανία τους. Με απειλές πολεμικών συρράξεων με την Τουρκία αναγκάζουν τους Έλληνες να πουλάνε γερμανικές ή ολλανδικές μπύρες στα νησιά του Αιγαίου. Με θερμά "επεισόδια" απειλούν τους Έλληνες μέχρι να μάθουν ότι δεν μπορείς να σερβίρεις πρωινό στο Αιγαίο, αν δεν έχεις γερμανικά λουκάνικα, γαλλικά τυριά και εγγλέζικες σοκολάτες. Με ταξιδιωτικές "οδηγίες" απειλούν τους Έλληνες, αν δεν αγοράσουν γερμανικά αυτοκίνητα, για να τα νοικιάζουν στους τουρίστες.
Αυτά, τα οποία γίνονται με απροκάλυπτο τρόπο στην Ελλάδα, γίνονται με τον άλφα ή βήτα τρόπο στο σύνολο του ευρωπαϊκού Νότου. Γι' αυτόν τον λόγο μιλάμε για φόρο υποτέλειας των νικημένων στους νικητές. Όταν τα ολλανδικά κέρδη στο Αιγαίο συναγωνίζονται τα ελληνικά, τι άλλο εκτός από "κατοχή" μπορεί να έχουμε; Απλά πράγματα. Οι Βόρειοι έχουν στήσει "χέρια", "αντλίες" "απόχες", "δίκτυα" και "φτυάρια" και αρπάζουν όσο περισσότερο μερίδιο πλούτου μπορούν από την παραγωγή του Νότου. Όσα περισσότερα κέρδη παίρνουν από τον Νότο, τόσο πιο "φτωχό" τον βλέπουν. Αυτό είναι το "παραμύθι" και αυτό θα λένε για όσο διάστημα δεν αντιδρά κανείς και οι ίδιοι επωφελούνται.
Αυτά βέβαια δεν τα λέμε για να δείξουμε πόσο "κακοί" είναι οι μεν και πόσο "καλοί" οι δε. Ελάχιστα μας απασχολεί αυτό, εφόσον σε γενικές γραμμές θεωρούμε ότι είναι ίδιοι καί οι μεν καί οι δε. Περιγράφουμε την κατάσταση μόνο και μόνο για να καταλάβει ο αναγνώστης πώς αυτή λειτουργεί. Απλά θεωρούμε ότι όλα πάνε με τη σειρά τους. Επί δύο χιλιάδες χρόνια ο Νότος ταλαιπωρούσε τον Βορρά. Επί δύο χιλιάδες χρόνια η μεσογειακή Ρώμη σκόρπιζε τον θρήνο στον ευρωπαϊκό Βορρά. Τους τελευταίους δύο αιώνες ήταν η σειρά των Βόρειων να κάνουν το ίδιο. Εκμεταλλεύονται τα πλεονεκτήματά τους εις βάρος των άλλων, όπως έγιναν και οι ίδιοι θύματα εκμετάλλευσης άλλων. Nothing personal …όπως θα έλεγαν και οι Αγγλοσάξονες.
Τώρα, που φτάσαμε στα όρια, όλοι αυτοί φοβούνται την αντίδραση των θυμάτων τους. Φοβούνται την αντίδραση αυτών, οι οποίοι θα βρεθούν στο απόλυτο αδιέξοδο της πτώχευσης και θα δώσουν τη μάχη της επιβίωσης υπό καθεστώς τρόμου. Φοβούνται αυτούς, οι οποίοι διαθέτουν το κεφάλαιο, που επιτρέπει την αυτόνομη επιβίωση. Οι Εβραίοι αυτό το ενδεχόμενο τρέμουν. Το ενδεχόμενο να "συγκρουστεί" ο Βορράς με τον Νότο. Εξαιτίας της παρατεταμένης —και δυστυχώς γι' αυτούς αδιέξοδου— οικονομικής κρίσης, με την πρόκληση ενός ανεξέλεγκτου πανικού, υπάρχει κίνδυνος ν' αλλάξουν άρδην τα πράγματα εις βάρος τους. Αν ανάμεσα στα ευρωπαϊκά κράτη επικρατήσει το πνεύμα του …"ο σώζων εαυτώ σωθήτω", μπορεί να διασπαστεί νομισματικά η Ε.Ε.
Αυτός είναι ο μέγας κίνδυνος τώρα. Να διασπαστεί ο Ατλαντικός Βορράς από τον Μεσογειακό Νότο και ο καθένας από αυτούς να λειτουργεί κατά βούληση με βάση το δικό του κεφάλαιο. Να διασπαστεί η θεμελιακή "υποδομή" της Ευρώπης και να βρεθεί στον "αέρα" η "ανοδομή" των ιμπεριαλιστών και κατ’ επέκταση τόσο το Ευρώ όσο και το Δολάριο. Να οδηγηθούμε σε μια κατάσταση, όπου ο καθένας να θέλει να εκμεταλλευτεί εις βάρος του άλλου το δικό του κεφάλαιο και σ' αυτήν την περίπτωση το πλεονέκτημα πλέον το έχει ο Νότος. Ο Νότος, ο οποίος, αν ανακαλύψει τις δυνατότητές του, θα θέλει να προστατεύσει αυτό το κεφάλαιο ακόμα και με τα όπλα του από τους άρπαγες και σφετεριστές του Ατλαντικού Βορρά.
Οι Εβραίοι, που είναι οι ευνοημένοι —και κατά τη γνώμη μας από τους βασικούς εμπνευστές του ατλαντικής εφαρμογής υπερεθνικού παγκόσμιου νεοταξικού σχεδιασμού—, γνωρίζουν ότι μια τέτοια εξέλιξη όχι απλά δεν τους συμφέρει, αλλά τους απειλεί. Απειλή θανάσιμη, αν σκεφτεί κάποιος ότι το σύνολο του πλούτου τους το έχουν τοποθετημένο σε χρηματοοικονομικά "προϊόντα" συνδεδεμένα άμεσα με τα υπάρχοντα κυρίαρχα νομίσματα αυτού του κόσμου, που είναι το Ευρώ και το Δολάριο. Μια νομισματική κρίση μπορεί να τους τελειώσει μέσα σε λίγες ημέρες. Γιατί; Γιατί θα μετατρέψει τα χρήματά τους σε απλές "ταπετσαρίες". Το πιο ακριβό "κομφετί" της παγκόσμιας ιστορίας. Θα έχουν το άπειρο χρήμα να σκεπάσουν μια "έρημο", την οποία οι ίδιοι θα πρέπει να διαβούν ως φτωχοί.
Σε μια επανεμφάνιση το εθνικού σχεδιασμού, οι Εβραίοι θα την πατήσουν σκληρά. Πολύ σκληρά. Πάρα πολύ σκληρά. Τα κράτη θα "κλείσουν" τις οικονομίες τους και οι Εβραίοι —δυστυχώς γι' αυτούς— δεν θα είναι μέσα σ' αυτές. Ούτε καν ως πρόσωπα θα είναι μέσα σ' αυτές, εφόσον εδώ και καιρό —και εξαιτίας των αναγκών της Νέας Τάξης— παριστάνουν τους πολίτες του κόσμου, χωρίς να έχουν μια φυσική βάση κάπου συγκεκριμένα. Σε μια τέτοια περίπτωση οι λαοί, που σήμερα τους χρωστάνε τόνους χρήματα, θα τους "γράψουν" κανονικά. Οι λαοί μπορούν να ρίξουν τις "κανονιές" των αιώνων στις εβραϊκές τράπεζες. Στις τράπεζες των εγκληματιών, οι οποίοι διέπραξαν τα τελευταία μεγάλα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Στις τράπεζες της Goldman Sachs, Deutsche Bank, Citibank κλπ.. Οι λαοί δεν έχουν να φοβούνται τίποτε από αυτούς.
Μια συμμορία ιδιωτών κερδοσκόπων δεν μπορεί να απειλήσει κανέναν. Πόσο μάλλον ολόκληρους λαούς, τους οποίους τους οδήγησαν οι ίδιοι στην πείνα και την εξαθλίωση. Σε μια τέτοια περίπτωση αυτή η συμμορία κερδοσκόπων —που με τα κλεμμένα χρήματα των λαών παριστάνουν τους διεθνείς κοσμοπολίτες— θα είναι παντού ανεπιθύμητοι. Δυστυχώς γι' αυτούς αυτό είναι και το πιο πιθανό ενδεχόμενο. Είναι όλοι τους "σεσημασμένοι" ως διεθνείς κερδοσκόποι και δολοφόνοι οικονομιών και λαών. Τέτοιους ανθρώπους, που τους ενώνει η κοινή εβραϊκή καταγωγή, μόνον το Ισραήλ θα είναι διατεθειμένο να τους φιλοξενήσει. Μόνον με Σέκελ τους βλέπουμε στις τσέπες στο άμεσο μέλλον. Λίγα Σέκελ, γιατί η οικονομία του Ισραήλ δεν είναι και ό,τι πιο θηριώδες στη Μεσόγειο …Στην προσεχώς φανατικά αντισιωνιστική Μεσόγειο.
Απλά πράγματα. Οι εθνικές οικονομίες αποτελούν σήμερα "λεία" των Δολαρίων και των Ευρώ, αλλά, αν αυτές για τον οποιονδήποτε λόγο απομονωθούν, όλοι όσοι —είτε ιδιώτες είτε κράτη— έχουν σήμερα Δολάρια και Ευρώ, δεν θα έχουν θέση σε αυτές τις οικονομίες. Τι σημαίνει αυτό; Ότι σήμερα, εξαιτίας του σχεδιασμού, όποιος έχει Ευρώ, έχει και το "δικαίωμα" να το μετατρέπει σε κεφάλαιο μέσα στις χώρες του Ευρώ. Ο πλούτος του δηλαδή στο υπερεθνικό νόμισμα έχει αντίκρισμα κεφαλαίου σε όλα τα κράτη όπου αυτό το νόμισμα ισχύει. Αν αλλάξει αυτός ο σχεδιασμός, χάνεται αυτό το δικαίωμα. Ευρώ θα εξακολουθείς να έχεις, αλλά αυτό δεν θα γίνεται οικόπεδο στο Αιγαίο. Όταν υπάρχει προστατευτική νομισματική πολιτική, όλα αυτά τα δικαιώματα "περιορίζονται" αυτόματα. Απομονώνεται το κεφάλαιο από τα "σύμβολα" του πλούτου —όπως είναι τα χρήματα— και η μεταξύ τους "επαφή" γίνεται με διαφορετικούς νόμους και κανόνες.
Σε μια τέτοια περίπτωση, αν γενικευτεί μια νομισματική κρίση, που θα ξεκινήσει από την Ελλάδα, μπορεί να καταστρέψει τους "international" Εβραίους. Αν την Ελλάδα την ακολουθήσει σε μια ανάλογη πολιτική μια Ιταλία ή μια Ισπανία, τότε τα πράγματα θα είναι δύσκολα γι' αυτούς που έχουν τον πλούτο τους σε χρήμα και δεν το έχουν μεταλλάξει σε κεφάλαιο. Θα έχουν τόνους νομίσματος μιας "υπερβατικής" οικονομίας, η οποία δεν θα ανήκει στον Πλανήτη μας. Οι εμπορικές εταιρείες, που σήμερα λυμαίνονται τις αγορές, απλά δεν θα επιβιώσουν. Όσες δεν θα βάλουν "λουκέτο" μόνες τους, θα αποβληθούν, λόγω των προστατευτικών μέτρων, που πάντα λαμβάνουν οι οικονομίες, προκειμένου να προστατεύσουν τα νομίσματά τους.
Εξαιτίας των λαθών των δυνάμεων του Ατλαντικού η Μεσόγειος είναι πολύ κοντά σε μια ολική επαναφορά και νίκη της. Από τον φόβο της ανάκαμψης της Μεσογείου οι Ατλαντιστές προσπαθούν μέχρι τέλους να ελέγξουν πάση θυσία τους λαούς της. Αυτοί χρηματοδοτούν όλα τα "μυγοχέσματα", που την κυβερνούν εις βάρος των λαών της. Ανθρώπινα "απολειφάδια" σαν τον Αθνάρ, τον Σημίτη ή τον Μπερλουσκόνι. Μόνον με τέτοιο κομπλεξικό "σκουπιδαριό" μπορούσαν να είναι σίγουροι ότι θα την ελέγχουν. Μόνον με "Γιωργάκηδες" ήταν σίγουροι ότι θα την ελέγχουν. Από εκεί και πέρα με κύριο μοχλό τη Γαλλία του Παρισιού —και όχι τη Γαλλία της Μασσαλίας ή της Νίκαιας— προσπαθούν να "καπελώσουν" τους πάντες. Για να διασφαλίσει το Παρίσι την εσωτερική υπεροχή του έναντι των άλλων γαλλικών πόλεων του Νότου, "προδίδει" τη Μεσόγειο, εφόσον παραδίδει τη Γαλλία στην τυφλή συμμαχία των Βόρειων Χωρών.
Στην πραγματικότητα η Γαλλία είναι η μόνη μεσογειακή δύναμη, η οποία συνειδητά προδίδει τη Μεσόγειο. Η μόνη μεσογειακή δύναμη, της οποίας η πρωτεύουσα δεν έχει την παραμικρή σχέση με τη Μεσόγειο. Η Γαλλία του Παρισιού. Η "Γαλλία", η οποία είναι πιο "μακριά" από τη Μεσόγειο απ' ό,τι είναι η Βαυαρία του Μονάχου. Η "Γαλλία", η οποία έχει μετατρέψει η ίδια —οικειοθελώς και εγκληματικώς— τη μεσογειακή της πλευρά σε "πίσω" αυλή της Γαλλίας. Αυτό ακριβώς συμβαίνει. Η Γαλλία συμμετέχει συνειδητά σε παιχνίδια εις βάρος της Μεσογείου και των λαών της. Όλων των λαών της. Ακόμα και των Γάλλων, οι οποίοι κατοικούν στις μεσογειακές ακτές της. Των μεσογειακών Γάλλων, οι οποίοι από την παριζιάνικη γαλλική επανάσταση και εντεύθεν καθηλώθηκαν μόνιμα στο περιθώριο της γαλλικής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής.
Γι' αυτόν τον λόγο, ενώ τα πάντα μέσα στην Ε.Ε. καθορίζονται από τον Γαλλογερμανικό άξονα, η Γαλλία δεν εμφανίζεται ποτέ στο ίδιο "κάδρο". Δεν εμφανίζεται ποτέ με την εικόνα που πραγματικά της αντιστοιχεί. Αφήνει επίτηδες τη Γερμανία να εμφανίζεται ως η σκληρή αντιμεσογειακή "πρωταγωνίστρια" του ευρωπαϊκού ατλαντισμού. Αυτό το κάνει, για να μπορεί η ίδια να "ανακατεύεται" με τα θύματα της γαλλογερμανικής πολιτικής. Αυτό το κάνει, για να μπορεί αυτός ο ατλαντικός άξονας να εκμεταλλεύεται τους μεσογειακούς λαούς. Ακριβώς, επειδή η Γαλλία του Παρισιού βολεύεται από τον ατλαντικό σχεδιασμό —που την κατατάσσει μόνιμα στις Μεγάλες Δυνάμεις— προδίδει τη Μεσόγειο.
Με αυτόν τον τρόπο ο βάλτος της Βρετάνης επιβάλλεται στις γαλλικές ακτές της Μεσογείου. Με αυτόν τον τρόπο λαμπερές πόλεις όπως η Μασσαλία ή η Νίκαια, οι οποίες άκμαζαν επί αιώνες, βρίσκονται σε μια μόνιμη "σκιά" πίσω από το ομιχλώδες και υγρό Παρίσι. Με αυτόν τον τρόπο οι επί αιώνες avant-garde "ηλιοκαμένοι" Γάλλοι του Νότου παραμένουν "πίσω" από τους "χλωμούς" Γάλλους του Βορρά. Αυτό δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Αυτό το φαινόμενο υπάρχει από την εποχή του Ναπολέοντα.
Υπάρχει από την εποχή κατά την οποία "καπελώθηκε" η επανάσταση των λαών και όλοι μαζί οι Ατλαντιστές χτυπούσαν από κοινού τόσο την ιταλική χερσόνησο όσο και την Οθωμανική Αυτοκρατορία και τους λαούς τους. Δεν τάιζαν οι Βρετανοί τζάμπα τον πιο διάσημο Γάλλο κοντό. Γι' αυτόν τον λόγο αιώνες μετά εμφανίζεται ένας άλλος Γάλλος κοντός να τον μιμείται. Εμφανίζεται ο Εβραίος Κοντοσαρκοζί ν' αναλαμβάνει στο όνομα της Γαλλίας όλες τις πρωτοβουλίες που αφορούν τη Μεσόγειο.
Η πόλη, η οποία βρίσκεται μισή ώρα μακριά από το Λονδίνο και πιο βόρεια από το Βερολίνο, αναλαμβάνει να μπει επικεφαλής των δυνάμεων της Μεσογείου. Η πόλη, που βλέπει τον ίδιο "Ήλιο" με το Λονδίνο και το Βερολίνο, θέλει ν' αποφασίζει για τον "Ήλιο" της Μεσογείου. Όλα αυτά γίνονται εκ του πονηρού. "Τρέχουν" οι Εβραίοι από "μπροστά" —παριστάνοντας τους Γάλλους—, όχι για να οδηγήσουν την κατάσταση, αλλά για να μην την αφήσουν καν να "ξεκινήσει". Βάζουν και πάλι τη Γαλλία να ηγηθεί των κινήσεων των κρατών της Μεσογείου, απλά για να μην την ξεκινήσουν κάποιοι άλλοι, τους οποίους δεν ελέγχουν. Βάζουν τη Γαλλία να "κινείται", απλά για να μην υπάρχουν απειλητικές κινήσεις.
Απλά πράγματα, τα οποία δεν μπορούν να γίνουν απλούστερα. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν τέτοιες κινήσεις για όσο διάστημα η Γαλλία λειτουργεί προβοκατόρικα. Για να καταλάβει ο αναγνώστης τι σημαίνει προβοκατόρικη πολιτική, αρκεί να σκεφτεί ότι η Ατλαντική Γαλλία της Ε.Ε. προκαλεί την Τουρκία για την ένταξή της στην Ε.Ε. και ταυτόχρονα η ίδια Γαλλία, ως μεσογειακή χώρα, προσπαθεί να τεθεί επικεφαλής μιας παμμεσογειακής κίνησης, στην οποία η Τουρκία αναγκαστικά και από τη φύση της θα πρέπει να συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πρωταγωνιστές.
Από τη στιγμή που ο Σαρκοζί διαπιστώνει ότι δεν "ταιριάζουν" τα πολιτισμικά "χνώτα" των Γάλλων με αυτά των Τούρκων, πώς θα "ενώσει" τις μεσογειακές δυνάμεις, μπαίνοντας επικεφαλής τους; Πώς θα ενώσει τις μεσογειακές δυνάμεις, τη στιγμή που οι μισές τουλάχιστον από αυτές τις δυνάμεις ανήκουν στη θρησκεία που δεν "χωνεύει" ο Εβραίος; Όταν αυτός αποδεδειγμένα δεν ανέχεται τους κοσμικούς κεμαλιστές Τούρκους, πώς είναι δυνατόν να ανεχθεί τους κοινούς Μωαμεθανούς, οι οποίοι κατοικούν στα παράλια της Μεσογείου; Γιατί; Προς χάριν της Μεσογείου; Δεν ταιριάζουν οι Γάλλοι με τους Τούρκους ως Ευρωπαίοι και ταιριάζουν ως Μεσόγειοι; Δεν ταιριάζουν αν συναντηθούν με "αυτοκίνητο", ενώ δεν υπάρχει πρόβλημα αν συναντηθούν με "πλοίο";
Εμείς, ως Έλληνες, δεν ανησυχούμε καθόλου για τις εξελίξεις. Σε άλλη περίπτωση θα φωνάζαμε με όλες μας τις δυνάμεις "ΜΗ ΜΑΣ ΣΩΖΕΤΕ". Αφήστε μας να "καταστραφούμε" αγκαλιά με τη "Δραχμούλα". Διώξτε μας με τις κλωτσιές από τη ζώνη του Ευρώ. Τιμωρήστε μας για τα "κατασκευασμένα" στοιχεία με "αποβολή" από την ευρωζώνη. Τώρα όμως δεν έχει νόημα να φωνάζουμε τζάμπα. Γιατί; Γιατί δεν μπορούν να σωθούν ούτε καν οι ίδιοι. Γιατί είναι χαμένη υπόθεση η σωτηρία της ίδιας της Νέας Τάξης. Ακόμα κι αν τους "πιάσουν" όλες οι τακτικές κινήσεις, δεν έχει ζωή η Νέα Τάξη, ώστε να διαιωνιστεί η κατάσταση υπέρ των Ατλαντικών συμφερόντων.
Δεν έχουν χρόνο να "αφομοιώσουν" αυτά, τα οποία ενδεχομένως να έχουν "καταπιεί" εις βάρος των άλλων λαών. Το "αεροσκάφος", που λέγεται Νέα Τάξη, "απογειώθηκε" αναίτια, εξαιτίας λανθασμένων εκτιμήσεων περί παγκοσμιοποίησης και τώρα "πέφτει" από έλλειψη "καυσίμων". Ό,τι και να κάνουν, δεν το "σώνουν". Από τη στιγμή που δεν κατάλαβαν το λάθος του μεθύστακα και βλάκα Τσόρτσιλ το 1945 και αντί να το διορθώσουν το επιβάρυναν το 1991 με τον επίσης μεθύστακα και επίσης βλάκα Μπους, δεν έχουν σωτηρία.
Έπαιξαν και έχασαν. Αυτό ήταν το μέγα λάθος τους. Δεν είχαν λόγο να παίξουν και όμως έπαιξαν. Δεν είχαν λόγο να ρισκάρουν το παραμικρό και όμως ρίσκαραν τα πάντα. Τώρα δεν υπάρχει δρόμος γυρισμού. Θέμα χρόνου είναι να "καταρρεύσει" πλήρως η ατλαντική Νέα Τάξη. Η πρώτη αυτοκρατορική τάξη πραγμάτων, η οποία απειλείται με κατάρρευση, λόγω βλακείας των διαχειριστών της. Δεν έχει καμία πιθανότητα ανάκαμψης. Οι εμπορικοί της "πάγκοι" θα ξηλωθούν από παντού. Οι βιομηχανίες "χαρτοφυλακίου" δεν θα επιβιώσουν. Η τεχνογνωσία θα πάψει να προστατεύεται από διεθνείς νόμους περί Πνευματικών Δικαιωμάτων και οι πάντες θα προσανατολιστούν στο ζητούμενο της παραγωγής και άρα της απασχόλησης.
Θέμα χρόνου είναι να φτάσουν στα όρια τους οι λαοί και ν' αρχίσουν να "κλείνουν" η μία οικονομία μετά την άλλη. Όταν οι ίδιες οι ΗΠΑ φτάνουν σε σημείο να χρωστάνε πάνω από 13 τρις δολάρια, αντιλαμβανόμαστε πόσο αρνητικά είναι τα δεδομένα για όλους τους υπόλοιπους. Όταν η ίδια η Βρετανία φοβάται να μην μπει στην επιτήρηση, αντιλαμβανόμαστε σε τι κακό χάλι βρίσκονται οι υπόλοιποι. Όταν η Βρετανία δεν διαφέρει από την Αϊτή, το σύστημα δεν πάει μακριά. Σε μια τέτοια κατάσταση δεν έχει νόημα το τι κατάφερε κάποιος την προηγούμενη περίοδο. Αν κάποτε κατάφερε μια μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη ν' αποκτήσει τον έλεγχο ενός τοπικού ΟΤΕ ή μιας τοπικής ΔΕΗ, σύντομα δεν θα έχει ιδιαίτερη σημασία. Όταν και αυτή η δύναμη θ' αναγκαστεί να "κλείσει" την οικονομία της για να σωθεί, αναγκαστικά θα πρέπει να εγκαταλείψει όλες τις "κατακτήσεις" της.
Από τη στιγμή που εμείς πιστεύουμε ότι η Νέα Τάξη θα "καταρρεύσει", σημαίνει ότι πιστεύουμε πως όχι μόνον οι ΗΠΑ αλλά και η Γερμανία θα αλλάξουν το οικονομικό τους "μοντέλο", προκειμένου να διασωθούν. Προκειμένου ν' αντιμετωπίσουν το ωστικό κύμα της κοινωνικής έκρηξης, το οποίο θα απειλήσει με καταστροφή τα συστήματά τους. Είναι θέμα "ενστίκτων" για το σύστημα. Όταν το μεγάλο σου πρόβλημα είναι η ανεργία, αναγκαστικά θα πρέπει να "κλείσεις" την αγορά σου και ν' αφήσεις ανοικτά μόνον εκείνα τα "παράθυρα", τα οποία επιτρέπουν στην οικονομία σου να παράγει. Τίποτε άλλο. Δεν ζητάς δικαιώματα, γιατί δεν σε συμφέρει να πληρώνεις δικαιώματα. Δεν ζητάς μερίδια από τις αγορές των άλλων, γιατί δεν αντέχεις να δίνεις μερίδιο από τη δική σου.
Αυτό θα γίνει και τώρα. Για όσο διάστημα —οι οσονούπω πρώην ιμπεριαλιστές— δεν το κατανοούν, το μόνο που θα καταφέρνουν είναι να εκτίθενται περισσότερο οι ίδιοι και να απειλούν με "ξεσκέπασμα" όλους τους "δοσίλογους" συνεργάτες τους. Αν συνεχιστεί, για παράδειγμα, η σημερινή ιμπεριαλιστική πολιτική του γερμανικού κράτους, δεν θα αποδώσει κέρδη στη Γερμανία και απλά θα επιβαρύνει οριακά τη θέση των εδώ προδοτών Χριστοφοράκων, Βουρλούμηδων και Αθανασόπουλων. Σε σύντομο χρονικό διάστημα η γερμανική πολιτική θα "υποχωρήσει" αναγκαστικά, αλλά οι εν λόγω δοσίλογοι μπορεί ν' αναγκαστούν να δουν την πλατεία Συντάγματος λίγο πιο ψηλά από τους υπόλοιπους Έλληνες. Περίπου δύο μέτρα πιο ψηλά.
Γι' αυτόν τον λόγο δεν ανησυχούμε για τίποτε. Γι' αυτόν τον λόγο δεν βιαζόμαστε να κάνουμε τίποτε. Δεν πρόκειται να προλάβουν να κάνουν τίποτε. Για τα λίγα που ανησυχούμε, αυτά είναι τα δευτερεύοντα. Για τα μικρά και τα ασήμαντα ανησυχούμε …με τις σημερινές ραγδαίες εξελίξεις. Έχουμε, για παράδειγμα, "δικό" μας άνθρωπο, ο οποίος μπορεί να πάθει ζημιά από αυτήν την κολοσσιαία σύγκρουση συμφερόντων. Τον Εβραίο Γιωργάκη. Τον γνήσιο απόγονο του Μωϋσή και άλλων "δημοκρατικών" δυνάμεων της ερήμου.
Ήταν που ήταν λίγο χαζός ο γιος της Μαργαρίτας, θα τον "αποτελειώσουν" οι ιμπεριαλιστές με τα πολλά και μακρινά ταξίδια που τον αναγκάζουν να κάνει. Με τα αλλεπάλληλα κενά αέρος που έρχεται αντιμέτωπος —εξαιτίας των συχνών πτήσεων— θ' αρχίσει να το "χάνει" τελείως ο γνωστός "φελλός" Giorgo. Λογικό είναι αυτό, εφόσον έχει γίνει εσχάτως ο πιο δημοφιλής "καλεσμένος" όλων των γνωστών κέντρων εξουσίας. Ο γιος της Μαργαρίτας ...δημοφιλής; Ο καρπαζοεισπράκτορας του Κολεγίου ...χαρισματικός; …Κάπου υπάρχει πρόβλημα …και πολύ φοβόμαστε ότι αυτό θα κάνει ζημιά στο "παιδί". Αυτό φοβόμαστε, γιατί τον θέλουμε με "σώας τας φρένας" στην Πλατεία Συντάγματος.



ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο - ΕΑΜ Β’
http://eamb-ydrohoos.blogspot.com Διαβάστε περισσότερα...

read more “ΔΡΑΧΜΗ... Η μεγάλη τρομοκράτισσα”