Η σημερινή παγκόσμια οικονομική κρίση είναι η μεγαλύτερη από όσες έχουμε γνωρίσει μέχρι τώρα, η μεγαλύτερη σε ένταση, σε έκταση και σε διάρκεια. Στις προηγούμενες υπήρχε η δυνατότητα η κρίση από τις πλούσιες χώρες να «αποσυμπιεστεί», να μετατοπιστεί σε άλλες περιοχές του πλανήτη, που δεν είχαν πληγεί άμεσα (συνήθως στις φτωχότερες). Τώρα η κρίση είναι πράγματι παγκόσμια! Από την Αργεντινή έως την Ιρλανδία, από την Πορτογαλία μέχρι την Ταιβάν. Όπως κάθε ενεργειακή κρίση μας αναγκάζει να βρούμε νέες μορφές ενέργειας έτσι και η οικονομική κρίση θα μας αναγκάσει να βρούμε νέα κοινωνικά συστήματα, νέα οικονομικά μοντέλα, νέα φιλοσοφικά ρεύματα και ιδεολογίες. Μια και μιλάμε για ιδεολογίες πρέπει να πούμε ότι η μεγαλύτερη ιδεολογία είναι η ανάγκη, το ένστικτο της αυτοσυντήρησης εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων! Αυτά τα εκατομμύρια των ανθρώπων θα βρούνε τρόπο να πείσουν ορισμένους αδηφάγους. Είναι αυτό που λέγανε οι αρχαίοι στη Δωρική διάλεκτο: Ανάγκα και θεοί πείθονται.
Σε μια παγκόσμια οικονομική κρίση λοιπόν επιβάλετε να βρεθεί μια παγκόσμια λύση.
Αυτό που πρέπει αρχικά να ξεκαθαρίσουμε είναι να δούμε πιο συγκεκριμένα τι είδους κρίση είναι αυτή που ταλανίζει τον κόσμο! Ακούμε συχνά στις μέρες μας τον όρο χρηματοπιστωτική κρίση. Ο όρος από μόνος του είναι ολίγον παραπλανητικός. Όχι ότι σαν φαινόμενο δεν υπάρχει τέτοια κρίση, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε πρώτιστα με κάτι άλλο. Έχουμε κρίση υπερπαραγωγής. Η χρηματοπιστωτική κρίση δεν είναι το αίτιον αλλά το αποτέλεσμα για να χρησιμοποιήσουμε φιλοσοφικούς όρους, είναι το αποτέλεσμα της κρίσης υπερπαραγωγής. Ο όρος υπερπαραγωγή αποφεύγεται τεχνηέντως από μερικούς, γιατί ξυπνά παλιές θύμησες, τότε που οι άνθρωποι πεινούσανε επειδή βγάλαμε πολύ σιτάρι, τότε που κρυώνανε το χειμώνα γιατί βγάλανε πολύ κάρβουνο. Αυτή η αντίφαση λύθηκε στο παρελθόν, σε ένα μέρος του πλανήτη τουλάχιστον, με οδυνηρό για τους κατέχοντας τρόπο: Άλλαξαν οι σχέσεις ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής.
Εμείς λέμε λοιπόν ότι έχουμε 1. υπερπαραγωγή προϊόντων σε παγκόσμια κλίμακα και 2. υπερπαραγωγή ακόμη και φανταστικών πραγμάτων.
Στην πρώτη κατηγορία κατατάσσονται δισεκατομμύρια προϊόντα, από αεροπλάνα μέχρι υποβρύχια, από απλές καρφίτσες μέχρι πολύτιμα μέταλλα. Η άναρχη παραγωγή προϊόντων, στην ελεύθερη λεγόμενη οικονομία, είχε σαν αποτέλεσμα να παραχθούν πάρα πολλά προϊόντα που είναι αδύνατον να καταναλωθούν σε ένα μικρό χρονικό διάστημα, και όσο πιο ανθεκτικά είναι τόσο το χειρότερο. Ο βιομηχανικός και εμπορικός τομέας που συνήθως είναι ο καλύτερος πελάτης των τραπεζών (όταν κάνει επενδύσεις ) δεν παράγει γιατί στις αποθήκες του έχει τεράστια αποθέματα. Οι τράπεζες τότε δεν έχουνε τι να κάνουνε το χρήμα τους, χρεοκοπούν όχι γιατί δεν έχουν αλλά αντίθετα γιατί έχουν πάρα πολύ χρήμα στις αποθήκες τους η πιο σωστά στα χρηματοκιβώτια τους (τότε δίνουν τα μεγάλα bonus στα golden boys). Μη βρίσκοντας λοιπόν πελάτες από τον βιομηχανικό και εμπορικό κόσμο, στρέφονται σε πελάτες-κράτη. Εκεί τα πράγματα είναι ίσως πιο εύκολα , υπάρχει πάντοτε η κρατική σπατάλη, η σπατάλη του δημοσίου που πολλές φορές την υποθάλπουν οι ίδιοι οι τραπεζίτες. Αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα. Ας γυρίσουμε όμως στο θέμα μας. Εκτός λοιπόν από αυτό το χρήμα το χειροπιαστό υπάρχει και ένα άλλο δεύτερο που αναπαράγεται και συσσωρεύεται εκατοντάδες χρόνια τώρα.
Ας ασχοληθούμε λίγο πιο λεπτομερειακά με την δεύτερη περίπτωση.
Για να γίνουμε πιο κατανοητοί θα δανειστούμε δυο- τρία στατιστικά στοιχεία από ένα εκπληκτικό άρθρο του ΚΙΜΠΙ που δημοσιεύτηκε στον «Κόσμο του Επενδυτή» την 29-11-2009. Σύμφωνα λοιπόν με αυτά τα στοιχεία το παγκόσμιο χρέος, αυτό « που χρωστάνε αυτή τη στιγμή όλες οι κοινωνίες του πλανήτη στο παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα » (χωρίς να υπολογίσουμε εκείνο των ιδιωτών) ανέρχεται στα 35,8 τρισεκατομμύρια δολάρια, και «κάθε δευτερόλεπτο, προστίθεται ένα εκατομμύριο δολάρια».
Έλα όμως που τα χειροπιαστά δολάρια που κυκλοφορούν σ όλο τον πλανήτη, αυτά που έχουν βγει από το τυπογραφείο, είναι μόλις 8,3 τρισεκατομμύρια? Η διαφορά 35,8 μείον 8,3 είναι ίσον 27,5 τρεις. Αν αφαιρέσουμε από τα 27,5 και το 1 τρις που είναι τα αποθέματα χρυσού σε όλον τον κόσμο (29634 τόνοι ) τότε μένουν 26,5 τρεις.
Αλήθεια τι είναι αυτά τα 26,5 τρεις? Είναι πιστωτικό χρήμα? Είναι τόκοι? Είναι αέρας κοπανιστός? Είναι και τα τρία μαζί?
Στην αγορά έχουμε όχι ένα αλλά δυο ειδών χρήματα, εκείνα που είναι χειροπιαστά, που έχουν βγει από το τυπογραφείο , τα 8,3 τρεις και εκείνα που δεν έχουν βγει καμιά φορά από το τυπογραφείο που δεν έχουν πάνω τους ούτε ένα άτομο φυσικής ύλης, ένα εμπόρευμα, που ωστόσο έχει ιδιοκτήτες, που μας το ζητάνε κάθε τόσο να τους το επιστρέψουμε χωρίς ποτέ να μας το έχουν δώσει γιατί ποτέ δεν το είχαν, και που το μέγεθος του είναι πολλαπλάσιο του πρώτου, είναι τα 26,5 τρεις.
Βάζοντας δηλαδή στην ζυγαριά από την μια μεριά ας πούμε αριστερά τα χαρτονομίσματα που είναι χειροπιαστά, που έχουν φυσικό βάρος και από την άλλη ας πούμε δεξιά εκείνα που δεν έχουν τυπωθεί ποτέ και δεν έχουν ούτε ένα ούτε ένα γραμμάριο βάρος, ούτε ένα άτομο φυσικής ύλης όπως είπαμε παραπάνω, θα δούμε ότι η ζυγαριά θα γύρει προς τα δεξιά…Εδώ οι νόμοι της βαρύτητας δεν ισχύουν, η Φυσική σηκώνει τα χέρια! Με τα 8,3 κάνουν μπίζνες, δουλεύουν, (τα 8,3 τρεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα μέρος της υπεραξίας γενεών και γενεών) με τα 26,5 τρεις μας δουλεύουν.
Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι κι αν ακόμη η ανθρωπότητα αύριο έφθανε στο άκρον άωτο της φιλοτιμίας της, της συνέπειας της και αποφάσιζε να μαζέψει όλα τα χαρτονομίσματα και όλο το χρυσό του κόσμου, πάλι θα χρωστούσε 26,5 τρισεκατομμύρια.
Είναι κάτι παρόμοιο με την περίπτωση εκείνη που ένας πλούσιος βαρκάρης πέρασε από ένα σχεδόν ερημικό νησί όπου κατοικούσανε δέκα μόνο άτομα, τους έδωσε την 1 -Ιανουαρίου δανεικά στον καθένα τους από χίλια ευρώ με τόκο 10 %, λέγοντας τους ότι θα περάσει μετά από ένα χρόνο και θα τους ζητήσει να τον ξοφλήσουνε. Την 31 του Δεκέμβρη οι άνθρωποι έπρεπε να έχουν έτοιμα συνολικά 11000 ευρώ? Ότι και να κάνανε όμως πάλι θα χρωστούσανε συνολικά 1000 ευρώ, γιατί στο νησί δεν υπήρχαν τυπωμένα αυτά τα 1000 ευρώ που χρειάζονταν για τους τόκους! Η υδρόγειος είναι ένα νησί.. Με τα παραπάνω παραδείγματα αποδεικνύεται ένα πράγμα, ότι το χρέος και ο τόκος όταν δεν είναι σε είδος, η όταν δεν είναι τυπωμένα τα χαρτονομίσματα που αντιστοιχούν στο συνολικό ποσό του χρέους και του τόκου, αυτός ο δανεισμός είναι μια παράλογη οικονομική πράξη. Αν είναι μια φορά παράλογος ο δανεισμός των δέκα ανθρώπων του ερημικού νησιού του παραδείγματος μας, είναι χίλιες φορές παράλογος ο δανεισμός με τόκο των 200 σχεδόν κρατών της υδρογείου από το διεθνές τραπεζικό σύστημα! Οι τραπεζίτες όταν λένε να τους ξοφλήσουμε με χαρτονομίσματα που δεν έχουν τυπωθεί ποτέ , είναι σαν να λένε να τους ξοφλήσουμε με διαμάντια από τον πλανήτη Άρη, θέλουνε δηλαδή πάντοτε να τους χρωστάμε! Θα ρωτήσει κανείς τώρα και που θα βγει αυτή η δουλειά. Αν σήμερα το παγκόσμιο χρέος αυξάνει κάθε δευτερόλεπτο κατά ένα εκατομμύρια δολάρια αύριο θα αυξάνει κατά δυο εκατομμύρια. Αν δεν πληρωθούν τα χρέη, οι τραπεζίτες θα λένε ότι τους φάγαμε τα λεφτά, εμείς θα λέμε ότι τα λεφτά μας τα έχουν φάει οι τραπεζίτες χωρίς καν να προλάβουμε να τα δούμε. Μια συμβιβαστική λύση είναι εμείς να αρκεστούμε στα 8,3 τρεις (την υπεραξία), και το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα ας πάρει τα υπόλοιπα 26,5 τρεις. (Είναι μια λύση που βασίζεται στο αξίωμα ότι « όπως η γη ανήκει σ αυτούς που την έχουν ανάγκη έτσι και τα λεφτά ανήκουν σ αυτούς που τα έχουν ανάγκη»). Βοήθεια τους!
Και θα αρχίσουμε πάλι από την αρχή ? Όχι . Παραπάνω είπαμε ότι η ανάγκη θα μας αναγκάσει να βρούμε νέα οικονομικά μοντέλα. Ένα νέο μοντέλο είναι αυτό που βασικό του στοιχείο είναι το φορολογικό εκείνο σύστημα που φορολογεί κάθε επιχείρηση όχι με τα καθαρά της κέρδη αλλά ανάλογα με τον αριθμό των εργαζομένων σε κάθε επιχείρηση.
πηγη:expression-gr.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου