ΕΛΕΥΘΕΡΩΤΗΣ ΤΩΝ ΑΙΧΜΑΛΩΤΩΝ

Πρώτη Κυριακή ἡ σημερινή μετά τήν ἑορτή τῶν ἑορτῶν, τό Ἅγιο Πάσχα, τήν διάβασή μας δηλαδή ἀπό τήν δουλεία τῆς ἁμαρτίας στήν ἐλευθερία τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ.

Μάλιστα, ἐφέτος συμπίπτει νά συνεορτάζεται καί ὁ ἅγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος ὁ Τροπαιοφόρος, ὁ ὁποῖος γεννήθηκε στήν ἁγιοτόκο Καππαδοκία ἀπό γονεῖς περιφανεῖς περί τά τέλη τοῦ 3ου μ.Χ. αἰ. Ἀνῆλθε σύντομα στά ἀνώτερα στρατιωτικά ἀξιώματα. Μέ παρρησία διαμαρτυρήθηκε ὅταν ὁ

αὐτοκράτορας Διοκλητιανός, μεταξύ ἄλλων μέτρων ἐναντίον τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀπαγόρευσε στούς χριστιανούς νά κατέχουν πολιτικά ἀξιώματα, ἐνῶ ὅσοι παρέμεναν σταθεροί στήν πίστη ἔρχονταν ἀντιμέτωποι μέ τόν θάνατο. Ὁ Γεώργιος δέν δίστασε νά ὁμολογήσει τόν Χριστό, ὡς τόν μόνο ἀληθινό Θεό, μέ ἀποτέλεσμα νά ὑποστεῖ φρικτά μαρτύρια καί, τέλος, νά ἀποκεφαλισθεῖ.

῎Εκτοτε, ὁ νεαρός μάρτυρας τιμᾶται ἀπό τούς πιστούς καί γεραίρεται σέ ὅλη τήν χριστιανική οἰκουμένη, καί ὄχι μόνο, ἰδιαιτέρως ὡς ἐλευθερωτής τῶν αἰχμαλώτων. Ἄραγε νά πρόκειται μόνο περί τῆς σωματικῆς αἰχμαλωσίας τῶν ἀνθρώπων σέ περιόδους πολέμων, ἐπιδρομῶν κ.λπ.; Θεωροῦμε ὅτι ὅπως ὁ Ἀναστάς Κύριος Ἰησοῦς ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν αἰχμαλωσία τῆς ἁμαρτίας, τοῦ διαβόλου καί τοῦ θανάτου, ἔτσι καί ὁ ἅγιος Γεώργιος, ὡς μιμητής τοῦ Ἐλευθερωτοῦ τῶν ψυχῶν μας, ἀπελευθερώνει ὅσους τόν ἐπικαλοῦνται μέ πίστη, ἀπό τήν αἰχμαλωσία τῶν παθῶν˙ ἀπό τόν ἐγκλεισμό στήν ἐνθαδικότητα καί τήν προσκόλληση στήν λατρεία τῶν εἰδώλων κάθε ἐποχῆς.

Ἡ προσευχή τῆς Ἐκκλησίας

Τό ἀποστολικό μας ἀνάγνωσμα ἀναφέρεται ἐπίσης σέ διωγμούς˙ καί συγκεκριμένα στόν διωγμό πού ἐξαπέλυσε ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας ὁ βασιλέας Ἡρώδης Ἀγρίππας, ἐγγονός τοῦ Ἡρώδη, τοῦ σφαγέως τῶν ἀθώων νηπίων τῆς Βηθλεέμ. Κατ’ ἀρχάς «Ἀνεῖλε δέ Ἰάκωβον τόν ἀδελφόν Ἰωάννου (Θεολόγου) μαχαίρᾳ –τόν θανάτωσε μέ ἀποκεφαλισμό–» (Πράξ. 12,2). Καί δέν ἀρκέσθηκε σέ αὐτό τό ἀνοσιούργημα ἀλλά, τίς ἡμέρες τοῦ Πάσχα, συνέλαβε τόν Πέτρο καί τόν φυλάκισε φρουρούμενο αὐστηρά ἀπό τέσσερεις τετράδες στρατιωτῶν, σκοπεύοντας νά τόν φέρει σέ δημόσια δίκη μετά τό Πάσχα. Ὅμως «προσευχή δέ ἦν ἐκτενής γινομένη ὑπό τῆς ἐκκλησίας πρός τόν Θεόν ὑπέρ αὐτοῦ – ἡ ἐκκλησία προσευχόταν ἀδιάκοπα στόν Θεό γιά τόν Πέτρο». Καί ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἀπελευθέρωσε τόν Πέτρο ἀπό τά δεσμά τῆς φυλακῆς καί μέ τήν δύναμη τοῦ Ἀναστάντος συνέχισε νά κηρύττει τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ καί νά πείθει τούς ἀνθρώπους νά πιστεύουν στό Εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας. Γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία ἀνέκαθεν προτρέπει τούς πιστούς νά προσεύχονται μέ νήψη καί εὐλάβεια˙ ἀγάπη καί ἀφοσίωση, γιά τόν ἑαυτό τους καί τούς ἄλλους.

Ὀντολογικό αἴτημα

Τί εἶναι ὅμως ἡ προσευχή; Προσευχή εἶναι ἡ ἀναφορά τοῦ ἀνθρώπου πρός τόν Θεό, ἡ συνομιλία του μέ τόν Θεό ἤ, ὅπως ἐπισημαίνει ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, ἡ ἕνωση ἀνθρώπου καί Θεοῦ. Διότι, ἡ προσευχή ἀνάγει τόν ἄνθρωπο στό ἀρχέτυπό του, τόν Θεό, καί τόν καθιστᾶ ἀληθινή ὑπόσταση. Εἶναι τό μεγαλύτερο προνόμιο πού ἔχει ὁ ἄνθρωπος, τό ὁποῖο ὅμως δέν μπορεῖ νά ἐκτιμήσει, ὅταν δέν ἔχει ἀνάλογη πνευματική πείρα καί ὡριμότητα. Καί, βεβαίως, αὐτή ἡ ἐμπειρία ἀποκτᾶται μέ τήν διαρκῆ προσπάθεια καί σπουδή νά μάθουμε νά προσευχόμαστε˙ νά ἔχουμε μνήμη Θεοῦ. Ὅ,τι εἶναι τό φῶς τοῦ ἡλίου γιά τούς σωματικούς ὀφθαλμούς, εἶναι καί ἡ προσευχή γιά τούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχῆς.

Μέ αὐτήν γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος καλύτερα τόν Θεό καί μετέχει στήν θεία ζωή. Νικᾶ τό σαρκικό φρόνημα, εὐρύνει τήν συνείδησή του καί προσανατολίζει σωστά τήν ὕπαρξή του. Γι’ αὐτό ἡ προσευχή δέν εἶναι δυνατόν νά περιορισθεῖ στό στενό πλαίσιο τῆς αἰτήσεως καί τῆς ἐκπληρώσεως. Πρώτιστα ἔχει χαρακτήρα εὐχαριστίας, εὐγνωμοσύνης, δοξολογίας. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ἔλεγε ὅτι ἀκόμη κι ἄν δέν λάβεις αὐτό πού ζήτησες ἀπό τόν Θεό, ὠφελήθηκες τά μέγιστα˙ γιατί δέν ὑπάρχει μεγαλύτερο ὄφελος ἀπό τό νά παραμένεις ἑνωμένος μέ τόν Θεό διά τῆς προσευχῆς.

Εἴθε ὁ Ἀναστάς Κύριος, μέ τίς πρεσβεῖες τοῦ Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου καί πάντων τῶν Ἁγίων, νά μᾶς ἀπελευθερώνει ἀπό κάθε μορφή αἰχμαλωσίας, νά μᾶς φωτίζει μέ τό φῶς τῶν ἐντολῶν Του καί νά μᾶς βοηθεῖ νά παραθέτουμε προσευχητικά «ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν» σέ Ἐκεῖνον.

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

apostoliki-diakonia.gr