Κυριακή του Θωμά

«Τῶν θυρῶν κεκλεισμένων … διὰ τὸν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν»

Χριστός Ἀνέστη!

Κυριακή τοῦ Θωμᾶ σήμερα ἀγαπητοί ἀδελφοί καί ὅλη ἡ φύση πάλλει ἀπό τήν χαρά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οἱ μαθητές του ὅμως, ὅπως ἀκούσαμε στό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, ἦταν κατατρομαγμένοι, γεμάτοι φόβο, καί μάλιστα εἶχαν σφαλισμένες τίς πόρτες τοῦ ὑπερώου, ὅπου εἶχαν συναχθεῖ. Καί τότε τί ἔγινε; Ὁ

ἀναστημένος Κύριος στάθηκε στή μέση τῶν μαθητῶν, ἐμφανίσθηκε ἀναπάντεχα καί τούς χαιρέτησε: Εἰρήνη σέ σᾶς.

Βλέπετε οἱ μαθητές, οἱ αὐριανοί ἀπόστολοι, ἦταν ὀλιγόπιστοι, ἴσως καί ἄπιστοι. Οἱ Μυροφόρες γυναῖκες τούς εἶχαν ἤδη ἀναγγείλει τήν Ἀνάσταση, ἀλλά αὐτοί δέν τίς εἶχαν πιστέψει, ἐκλαμβάνοντας τά λόγια τους ὡς λῆρο, ὡς παραλήρημα δηλαδή.

 Ὁ διδάσκαλός τους, ὁ γλυκύτατος Ἰησοῦς, εἶχε ὁδηγηθεῖ στόν σταυρικό θάνατο ἀπό τούς Γραμματεῖς καί τούς Φαρισαίους, καί τώρα ἔκειτο χωρίς πνοή στούς κόλπους τῆς γῆς. Κι αὐτοί, οἱ μαθητές τοῦ Ἰησοῦ, πού λίγες μέρες πρίν εἶχαν θριαμβευτικά εἰσέλθει μαζί του στήν Ἱερουσαλήμ, τώρα κρύβονταν ἔμφοβοι στό ὑπερῶο. Τί νά σκέφτονταν ἄραγε; Μήπως ὅτι οἱ Ἱερεῖς, οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι, πού εἶχαν θανατώσει τόν Χριστό, εἶχαν ἤδη στείλει μίαν ἄλλη σπείρα στρατιωτῶν γιά νά συλλάβει καί θανατώσει κι αὐτούς;

Καί τότε τί ἔγινε; Δέν συνέβη τό κακό πού ἡ ἀνθρώπινη ὀλιγοπιστία προσδοκοῦσε, ἀλλά φανερώθηκε ὁ Ἰησοῦς, μέ σάρκα καί ὀστά, ἀναστημένος ἀπό τόν τάφο. Διάβηκε τίς κλειστές πόρτες τοῦ ὑπερώου, παρουσιάστηκε στούς φίλους του καί τούς χαιρέτησε μέ τόν γλυκύτατο ἐκεῖνο χαιρετισμό: «Εἰρήνη ὑμῖν».

Εἰρήνη σέ σᾶς ἀγαπημένοι μου μαθητές. «Ἅς σκορπίσουν ἀπό τίς ψυχές σας ὁ φόβος καί ἡ ἀπόγνωση. Ἅς γαληνέψει ἡ καρδιά σας. Κοιτάξτε τά χέρια μου καί τήν πλευρά μου. Ἐγώ εἶμαι, ὁ ἴδιος. Ἐγώ εἶμαι, ὁ Δεσπότης καί διδάσκαλός σας. Ὁ Ἅδης δέν μέ κράτησε, τό σκότος δέν μέ κατάπιε, ἡ φθορά δέν μέ κυρίευσε. Ὁ τάφος μέ ξενοδόχησε γιά λίγο, ἡ γῆ μέ φύλαξε πρός ὥρας. 

Ἀναστήθηκα ἀπό τούς νεκρούς καί ἦλθα νά σᾶς δῶ, νά μιλήσω μαζί σας. Ἅς ἔλθει λοιπόν ἡ εἰρήνη στίς ταραγμένες καρδιές σας, ἅς ἀναστηθεῖ ξανά ἡ πίστη σας».

«Ἐχάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον», σημειώνει ὁ εὐαγγελιστής, ἀγαπητοί ἀδελφοί. Ὄχι ὅμως ὅλοι οἱ μαθητές, διότι ἔλειπαν δύο. Ἕνας, πού δέν ἐπρόκειτο νά ξαναγυρίσει ποτέ πιά, ὁ προδότης, ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης. Κι ὁ ἄλλος; «Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ’ αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς», σημειώνει πάλι ὁ εὐαγγελιστής. Ὁ ἀπόστολος Θωμάς δέν ἦταν, λοιπόν, μαζί τους. Εἶχε βγεῖ ἔξω. Βλέπετε, δέν φοβόταν αὐτός, ὅπως οἱ ἄλλοι μαθητές. Καί ὅτι αὐτό ἦταν πράγματι ἔτσι, τό βλέπουμε ἀπό τή συμπεριφορά τοῦ Θωμᾶ σέ μιά ἄλλη περίσταση, πού τήν ἀναφέρει ὁ ἴδιος εὐαγγελιστής, ὁ Ἰωάννης. 

Ὅταν ὁ Κύριος ξεκίνησε νά πάει στή Βηθανία, γιά νά ἀναστήσει τόν Λάζαρο, οἱ ἄλλοι μαθητές θέλησαν νά τόν ἀποτρέψουν, γιατί οἱ Ἰουδαῖοι σχεδίαζαν νά τόν λιθοβολήσουν. Τότε ὁ Θωμάς μπῆκε στή μέση καί τούς εἶπε: «Ἄγωμεν καὶ ἡμεῖς ἵνα ἀποθάνωμεν μετ' αὐτοῦ». Αὐτός, λοιπόν, ὁ γενναῖος μαθητής ἔλειπε ὅταν ὁ ἀναστημένος Κύριος εἶχε ἐμφανισθεῖ γιά πρώτη φορά στούς ἀποστόλους. Κι ἦταν ἀκριβῶς γιά τή γενναιότητά του αὐτή, ἐκεῖνος πού ἄξιζε πιό πολύ ἀπ’ ὅλους αὐτή τή χαρά. 

Καί ὁ Ἰησοῦς τοῦ ἐπεφύλασσε κάτι τό ἰδιαίτερο, κάτι τό ξεχωριστό.

Ἦλθε ὕστερα ἀπό ὀχτώ μέρες εἰδικά γι’ αὐτόν. Καί τοῦ σκόρπισε μονομιᾶς τή φυσική καί δικαιολογημένη δυσπιστία πού εἶχε δείξει, ὅταν οἱ ἄλλοι μαθητές τοῦ εἶχαν ἀναγγείλει ὅτι εἶδαν τόν Κύριο. Κι ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλά ὁ ἀναστᾶς Κύριος τόν ἀξίωσε νά ἀναφωνήσει τό: «ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου».

Αἰδεσ. Πρωτοπρ. π. Θεολόγος Παντελής

imioanninon.gr