Αγαπητοί φίλοι.
Είμαι βέβαιος ότι πολλοί από σας γνωρίζουν ήδη την ιστορία τού TEAM HOYT, άλλοι, ίσως όχι.
Δεν πειράζει, δεν έχει καμιά σημασία η καταφατική ή αρνητική απάντησή σας. Εκείνο που έχει μεγάλη σημασία είναι ότι πρέπει, από καιρό σε καιρό, να ξεδιψάμε (γεμίζοντας τους τενεκέδες μας) με το γάργαρο νερό από την πηγή που ονομάζεται: ΑΝΘΡΩΠΙΑ!
Δυστυχώς στις μέρες μας, οι διάφορες καθημερινές ενασχολήσεις μάς σπρώχνουν να προσπερνάμε την πηγή αυτή οδηγώντας μας σε άλλες πηγές που το νερό τους είναι λασπωμένο, όπως αυτό που μας δίνουν οι τηλεοπτικές εκπομπές τύπου BIG BROTHER ή άλλες ανάλατες τέτοιες σειρές.
Σίγουρα στην εποχή μας τα προβλήματα σε τοπικό, αλλά και διεθνές επίπεδο, είναι μεγάλα ωστόσο, σε καμιά περίπτωση, δεν θα πρέπει να τ' αφήσουμε να μας... πάρουν από κάτω, γιατί αν γίνει κάτι τέτοιο, τότε... "ζωή σε λόγου μας".
Αντίθετα, η στάση μας θα πρέπει να είναι ενεργητική και καθόλου .... παθητική περιμένοντας να δοθούν λύσεις απ' εκείνους που τα δημιούργησαν. Όπως καταλαβαίνετε μεγαλύτερη βλακεία απ' αυτή δεν υπάρχει.
Γι' αυτό, πότε με λίγο χιούμορ, πότε μ' ένα μορφωτικό ή πληροφοριακό μήνυμα, ας προσπαθήσουμε να προβάλουμε την αντίστασή μας και μην παραξενευτείτε αν σας πω ότι τα μεγάλα προβλήματα έχουν απλές λύσεις. Μια απ' αυτές είναι και η ενεργοποίηση τού δυναμικού μας. Ενεργοποιείστε το, λοιπόν, και τότε, ίσως για πρώτη φορά, θα νοιώσετε την ανυπέρβλητη δύναμή του.
Η επισυναπτόμενη ιστορία είναι η τρανότερη επιβεβαίωση για τη διαπίστωση αυτή.
Ευχαριστώ θερμά την αγαπητή φίλη Α. Β. (Αθήνα) για την υπενθύμισή της.
Φιλικώτατα.
Ν. Κ.
Team Hoyt!!!
Ο Dick Hoyt είναι ένας συνταξιούχος τού Αμερικανικού στρατού, ζει στην πόλη Holland της Μασσαχουσσέτης τών Η.Π.Α. και είναι σήμερα 68 ετών.
Πριν από 46 χρόνια η σύζυγός του Judy έφερε στον κόσμο ένα αγοράκι που το ονόμασαν Rick.
Η γέννα ήταν δύσκολη καθώς ο ομφάλιος λώρος είχε μπλεχτεί γύρω από το λαιμό του εμβρύου σταματώντας την αιμάτωση τού εγκεφάλου τα πρώτα κρίσιμα λεπτά τής ζωής του.
Τελικά o Rick έζησε αλλά όπως είπαν αργότερα οι γιατροί στους γονείς του δεν θα μπορούσε ποτέ ούτε να περπατήσει, ούτε να μιλήσει.
Η ολιγόλεπτη αυτή στέρηση τού οξυγόνου κατέστρεψε το τμήμα εκείνο τού εγκεφάλου που ελέγχει την κίνηση τών άκρων και τής ομιλίας. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να ελέγχει τις κινήσεις τού κεφαλιού.
Οι γιατροί τους πρότειναν να βάλουν το Rick σε ένα ειδικό ιατρικό κέντρο για παιδιά με τέτοια προβλήματα όπου θα τύχει τής καλύτερης δυνατής φροντίδας. Τότε ο Rick ήταν 9 μηνών.
Οι Hoyt ήταν κατηγορηματικοί. Τα ματάκια τού Rick ακολουθούσαν τις κινήσεις τους μέσα στο δωμάτιο. Δεν μπορούσαν να αποδεχθούν ότι το παιδί τους θα έμενε για πάντα "φυτό".
Πήραν την απόφαση να μεγαλώσουν τον Rick μαζί με τ' αδέλφια του σαν ένα φυσιολογικό παιδί.
Όταν ο Rick ήταν 11 ετών τον πήγαν στο Πολυτεχνείο τού Tufts University, στη Βοστώνη, και ζήτησαν από τους μηχανικούς μήπως υπάρχει κάποιος τρόπος να βοηθήσουν το παιδί να επικοινωνεί.
Μόλις ο επικεφαλής καθηγητής είδε το παιδί, τους είπε : «Αδύνατον. Ο εγκέφαλος ενός τέτοιου παιδιού δεν μπορεί να δεχθεί τίποτε!» «Σας παρακαλώ, μιλήστε του», είπε ο Dick. «Πείτε του κάτι. Πείτε του ένα αστείο!»
Ο καθηγητής είπε στον Rick ένα ανέκδοτο και ο Rick γέλασε.
Λίγους μήνες αργότερα οι μηχανικοί τού Tufts έφτιαξαν ένα σύστημα με το οποίο ο Rick κουνόντας το κεφάλι του μετακινούσε ένα κέρσορα, επιλέγοντας γράμματα και σχημάτιζε λέξεις στην οθόνη ενός υπολογιστή.
Αυτό ήταν! Το παιδί άρχισε να επικοινωνεί . Η πρώτη φράση που έγραψε στον υπολογιστή ήταν :
«GO BRUINS». Είναι μια έκφραση τών Αμερικανών για να ενθαρρύνουν την ομάδα τους. Bruins είναι η ομάδα χόκεϊ τής Βοστώνης. Έτσι το παιδί έδειξε μια σαφή προτίμηση προς τον αθλητισμό.
Αργότερα πήγε στο σχολείο. Όταν ήταν 15 ετών ένας συμμαθητής του τραυματίστηκε σε τροχαίο και το σχολείο οργάνωσε έναν αγώνα δρόμου 8 χιλιομέτρων προς τιμήν του.
Όταν ο Rick γύρισε στο σπίτι είπε στον πατέρα του: «Μπαμπά θέλω να τρέξουμε για τον Στηβ».
Ο Dick σάστισε, πως ένα "γουρουνόπουλο", όπως συνήθιζε ν' αποκαλεί τον εαυτό του (δεν είχε τρέξει ποτέ του πάνω από ένα χιλιόμετρο συνεχόμενο) θα έσπρωχνε ένα αναπηρικό καροτσάκι για... 8 χιλιόμετρα ;
Το δοκίμασε. Και τα κατάφεραν. Μετά απ' αυτή τη δοκιμασία ο Dick ήταν "παράλυτος" για δυο βδομάδες.
Ο Rick είπε στον πατέρα του: «Μπαμπά, όταν τρέχαμε, ένοιωθα ότι δεν είμαι πια παράλυτος. Ένοιωθα ότι έτρεχα κι' εγώ μαζί σου!»
Απ' αυτή τη μέρα η ζωή τών Hoyt άλλαξε για πάντα.
Ο Dick δάκρυσε. Αποφάσισε να τρέχει μαζί με το γιο του όσο πιο συχνά μπορούσε.
Άρχισαν εντατική προπόνηση και 2 χρόνια αργότερα ήταν έτοιμοι για το μεγάλο αθλητικό γεγονός.
Τον Μαραθώνιο τής Βοστώνης τού 1979.
Δεν κατάφεραν να πάρουν επίσημη συμμετοχή αλλά έτρεξαν και τερμάτισαν!
Τα επόμενα χρόνια πήραν και επίσημη συμμετοχή.
Η επόμενη πρόκληση ήταν το... τρίαθλο. Ένα αγώνισμα συνδυασμός από τρέξιμο, ποδηλασία και κολύμπι. Οι Ολυμπιακές αποστάσεις για το τρίαθλο είναι : τρέξιμο 10 χλμ. , ποδηλασία 40χλμ. και κολύμπι 1.5 χλμ. Ο Dick αποφάσισε να το δοκιμάσει κι αυτό. Και τα κατάφερε. Και όσο ο Dick ανέβαζε τον πήχη και δοκίμαζε πιο δύσκολες διοργανώσεις, τόσο ο Rick ένιωθε λιγότερο την τετραπληγία του.
Γίνονται πολλές διοργανώσεις τρίαθλου ανά τον κόσμο σε διάφορες αποστάσεις. Η κορυφαία όμως δοκιμασία για υπεραθλητές ψυχής είναι το λεγόμενο Ironman τρίαθλο που διεξάγεται στη Χαβάη. 3,8 χλμ. κολύμπι, Μαραθώνιος (42.195μ. τρέξιμο) και 180 χλμ. ποδηλασία! Μια δοκιμασία 15 ωρών για σώμα και ψυχή γι αυτούς που αποδεικνύουν ότι η θέληση μπορεί να νικήσει την σωματική εξάντληση.
unknown.gif
Ο Dick το επιχείρησε 6 φορές. Και τερμάτισε και τις 6! Μεταφέροντας πάντα τον γιο του, Rick.
Κολύμπησε 3,8 χλμ. σέρνοντας μια φουσκωτή βάρκα μέσα στην οποία ήταν ο Rick, έτρεξε 42 χλμ.
σπρώχνοντας το αναπηρικό καροτσάκι τού Rick και ποδηλατούσε για 180 χλμ. κουβαλώντας και
τον Rick. Κάτι που πολλοί αθλητές δεν καταφέρνουν ούτε μόνοι τους.
Από το 1979 που συμμετείχαν στον Μαραθώνιο της Βοστόνης, ο Dick και ο unknown_3.jpgRick Hoyt (Team Hoyt) συμμετείχαν σε 958 αθλητικά γεγονότα μεταξύ των οποίων 224 τρίαθλον, 6 Ironman τρίαθλον, 65 Μαραθώνιους, τους 25 στη Βοστώνη και 20 δίαθλα με ένα απ' αυτά το 1992, να διασχίζουν τις
Ην. Πολιτείες από Βορρά προς Νότο τρέχοντας και ποδηλατόντας για 45 μέρες καλύπτοντας 5.976 χλμ!
Πέρυσι σε ηλικία 67 ετών ο Dick και 45 ο Rick τερμάτισαν για 25η φορά στον Μαραθώνιο τής Βοστώνης, στην 5.083η θέση μεταξύ 10.000 αθλητών.
Το 1992 τερμάτισαν με χρόνο 2 ώρες και 40 λεπτά, 35 λεπτά πάνω από το παγκόσμιο ρεκόρ.
Τότε κάποιοι παρότρυναν τον Dick να τρέξει μόνος του μια και ήταν σίγουρο ότι θα κατέγραφε χρόνο μέσα στους καλύτερους τού κόσμου.
Η απάντηση του Dick ήταν άμεση και μονολεκτική: «ΟΧΙ. Τρέχω για να αισθάνεται καλύτερα ο γιος μου και όχι για το ρεκόρ».
Ο Rick κατάφερε να κερδίσει μια θέση στο πανεπιστήμιο και όταν αποφοίτησε δέχθηκε την πρόταση του πανεπιστημίου για να εργαστεί στις υπηρεσίες του, όπου και βρίσκεται μέχρι σήμερα.
Ο Dick ανακηρύχθηκε ο... ΠΑΤΕΡΑΣ τού αιώνα και συνεχίζει να λαμβάνει μέρος σε μαραθώνιους και τρίαθλα όποτε οι υποχρεώσεις τού Rick το επιτρέπουν.
Πρόσφατα σε μια τηλεοπτική συνέντευξη τών Hoyt ρώτησαν τον Rick, μετά απ' όλα αυτά τι δώρο θα ήθελε να κάνει στον πατέρα του.
Ο Rick έγραψε στον υπολογιστή:
«Θα ήθελα, έστω και για μία φορά, να καθίσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και
να τον σπρώχνω εγώ».
Υ. Γ. Αν κάποιοι δακρύσουν δεν πειράζει. Μην ξεχνάτε ότι το δάκρυ δεν είναι αδυναμία, αλλά έκφραση...
ζωντάνιας. Όσοι περισσότεροι δακρύσουν τόσες περισσότερες ελπίδες υπάρχουν για ένα καλύτερο αύριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου