- Πρωί Κυριακής και η «Espresso» μετά το οδοιπορικό στα Φάρασα της Καππαδοκίας, όπου βρέθηκε στον τόπο γέννησης του αγίου Παϊσίου, αγγίζοντας τα χαλάσματα του σπιτιού του αλλά και την εκκλησία όπου βαφτίστηκε (έχει γίνει τζαμί από το 1924, μετά την Ανταλλαγή των Πληθυσμών και ύστερα από τη Συνθήκη της Λωζάννης), επισκέφτηκε τον τάφο του «αγίου του αιώνα μας» στη Μονή Αγίου Ιωάννη Θεολόγου, στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης.
- Οδοιπορικό από τη Μαρία Ανδρέου
Σκοπός του οδοιπορικού μας ήταν να νιώσουμε από τη μια το δέος στον ιερό χώρο όπου αναπαύεται ο άγιος και από την άλλη να συναντήσουμε τις μοναχές και να τις γνωστοποιήσουμε το ταξίδι μας και όλα όσα ζήσαμε στη γενέτειρά του, τα Φάρασα.
Μεγάλη χαρά
Στο αρχονταρίκι της μονής οι γλυκύτατες, ευγενέστατες και γεμάτες φως μοναχές μάς έδωσαν την ευλογία τους, μας δώρισαν ένα βιβλίο με την ιστορία του ιερού ησυχαστηρίου και αντίκρισαν με μεγάλη χαρά τις φωτογραφίες από ό,τι έχει απομείνει από το σπίτι του αγίου. Η χαρά τους όμως έγινε ακόμη μεγαλύτερη όταν τις πληροφορήσαμε για την πρόθεση Φαρασιωτών Καππαδοκίας να κάνουν ένα προσκυνητάρι στον τόπο γέννησής του, κοντά στο τζαμί, για τον άγιο Αρσένιο και τον άγιο Παΐσιο!
Με το που φτάσαμε στη Μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου η έκπληξή μας ήταν μεγάλη. «Ο άγιος συνεχίζει να μας εκπλήσσει» σκέφτηκα και μια εικόνα είναι πράγματι χίλιες λέξεις.
Μπαίνοντας στο ησυχαστήριο και αφού ανάψαμε ένα κερί στην εκκλησία και ασπαστήκαμε την εικόνα του αγίου Παϊσίου, φιλώντας με ευλάβεια τα λείψανα του άγιου Αρσένιου του Καππαδόκη, κατευθυνθήκαμε στον τάφο του γέροντα Παϊσίου.
Με το που κατεβήκαμε τα σκαλιά και πήραμε το δρομάκι με την πινακίδα προς τον τάφο του αγίου, αντικρίσαμε μια τεράστια ουρά πιστών! Σταθήκαμε κι εμείς στην ουρά και αρχίσαμε να ρωτάμε τους πιστούς από πού έχουν έρθει.
Αλλοι από τη Θεσσαλονίκη, άλλοι από τις Σέρρες, την Κομοτηνή, την Κρήτη, την Αθήνα, τη Σπάρτη, τα Γιάννενα, είτε με πούλμαν είτε με τα αυτοκίνητά τους. Πολλοί όμως ήταν και οι ξένοι προσκυνητές, από τη Βουλγαρία, τη Σερβία, μέχρι την Αμερική και την Αυστραλία.
Καθίσαμε υπομονετικά στην ουρά από τις 11.30 μέχρι τη 1.30! Δύο ώρες προσμονή και αναμονή για να προσκυνήσουμε τον απλό, χωμάτινο τάφο του, δείγμα της ταπεινότητάς του, όπως άλλωστε και όλη η οσιακή ζωή του. Κανένα πιστός δεν δυσανασχέτησε από την αναμονή!
Μπροστά μου ένα παλικάρι γονατιστό, το οποίο είχε βγει από κέντρο αποκατάστασης, πήγαινε προς τον τάφο του αγίου κάνοντας το τάμα του. Μια κοπέλα με σπασμένο χέρι, δεμένο στον γύψο, έφευγε με δάκρυα από τον τάφο.
Ενα ζευγάρι με το παιδί τους και με το μωράκι τους περίμεναν καρτερικά για να προσκυνήσουν, ενώ φαινόταν ότι το τετράχρονο παιδάκι τους είχε πρόβλημα στην ομιλία και την άρθρωση.
Ενας κύριος, που είχε εγχειριστεί για καρκίνο στον πνεύμονα, είχε αφήσει την μπουκάλα οξυγόνου στο αυτοκίνητο και έστεκε μέχρι να έρθει η άγια ώρα να προσκυνήσει! Ενας πρώην τοξικομανής από τη Ρόδο στέκεται δίπλα αδύναμος, αλλά χαμογελαστός και μας μιλά για τη θεραπευτική αγωγή του.
Τριάντα χρόνια από τον θάνατό του
Τι παρακινεί, αναρωτήθηκα, όλους αυτούς τους ανθρώπους σ’ αυτές τις δύσκολες και μαύρες εποχές που περνάμε να πάνε να προσευχηθούν με αναφιλητά στον τάφο του αγίου Παϊσίου;
Τι ευαίσθητες χορδές, άραγε, έχει αγγίξει ο άγιος στις καρδιές τους;
Γιατί συρρέουν τόσοι άνθρωποι από όλο τον κόσμο στον τάφο του, ενώ φέτος συμπληρώθηκαν τριάντα χρόνια από τον θάνατό του;
Γιατί τον ασπάζονται με λουλούδια στα χέρια, με κατάνυξη, με υπομονή με δάκρυα, με κεριά;
Η πίστη, η ευγνωμοσύνη, η αγάπη, ο πόνος, η προσμονή για το θαύμα είναι η απάντηση! Αυτό που συμβαίνει καθημερινά στη Μονή Αγίου Ιωάννη Θεολόγου είναι το θαύμα της Ορθοδοξίας, μιας ζωντανής και βιωματικής πίστης!
Προσκυνήσαμε τον τάφο του με αγαλλίαση σε ένα ήρεμο, καταπράσινο και εύφορο από δέντρα και λουλούδια τοπίο, ενώ η ψυχή μας ησύχαζε.
Μια κυρία μπροστά βάζει στην τσέπη της λίγο χώμα από τον τάφο του, καθώς, όπως μας λέει, το σπίτι της ταλανίζεται από την οικονομική ανέχεια και το διαζύγιό της ήταν για εκείνη το τελικό χτύπημα: «Μνημόνια, πανδημία, ακρίβεια τσάκισαν το σπιτικό μου» είπε στη μοναχή που της τόνισε ευγενικά ότι δεν ήταν σωστή η κίνησή της…
Τα προβλήματα των Ελλήνων, κακά τα ψέματα, είναι μεγάλα πλέον, σε μια γειτονιά που φλέγεται κι από τον πόλεμο, και το αποκούμπι των πιστών είναι μόνο οι θαυματουργοί άγιοί μας.
Στο παγκάκι της μονής και ενώ οι μοναχές μού έχουν προσφέρει ένα ποτήρι νερό και άρτο, κάθομαι και διαβάζω το βιβλίο που μου χάρισαν με το ιστορικό του μοναστηριού, ενώ το βλέμμα μου πέφτει στα κτίρια της μονής: κελιά, ξενώνες, μαγειριά, κουζίνα, αρχονταρίκι, που έγιναν με πολύ κόπο και διακονήματα από τις μοναχές, οι οποίες φύτεψαν και έφτιαξαν και τους κήπους της μονής με χαρά και πολλές ευχές από τον γέροντά τους.
Η ιερά μονή, λοιπόν, είναι αφιερωμένη στον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο και στον άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη, του οποίου τα λείψανα βρίσκονται στο καθολικό της μονής.
Οι μοναχές είχαν για χρόνια πνευματικό καθοδηγητή τους τον μακαριστό Παΐσιο, μέχρι που στις 12 Ιουλίου του 1994 ο γέροντας κοιμήθηκε και ετάφη δίπλα στον ναό του αγίου Αρσενίου.
Ασκητικός και ταπεινός, ο γέροντας Παΐσιος αγαπήθηκε από χιλιάδες κόσμου, από την Ελλάδα και το εξωτερικό, που έσπευδαν στο λιτό κελί του, στο δάσος της Παναγούδας, στο Αγιον Ορος, για να τον δουν από κοντά. Η φήμη του διαδιδόταν από στόμα σε στόμα και φούντωνε σαν τη φωτιά που βγαίνει εκτός ελέγχου. Ο αγιορείτης μοναχός, που έκανε θαύματα και είχε τόσο γλυκό, τόσο ασυνήθιστο και παρηγορητικό λόγο, τόσο ιδιαίτερα διορατικό χάρισμα, μίλησε στις καρδιές του λαού και τριάντα χρόνια μετά την κοίμησή του εξακολουθεί να μιλά στις καρδιές μας… Φεύγοντας από το μοναστήρι σκέφτηκα ότι οι αδελφές και νύμφες Χριστού, οι μυροφόρες του στη μονή του Αγίου Ιωάννη Θεολόγου, έχουν προστάτη τους τον καλύτερο ποιμενάρχη: τον γέροντα Παΐσιο!
Πηγή: Espresso
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου