«Ο τρελο-Γιάννης: Ο δια Χριστόν σαλός» : Μια αναπάντεχη συνάντηση με τον Κυρ-Αναστάση, τον Δικηγόρο

Μέσα από το βιβλίο: «Ο τρελο-Γιάννης: Ο δια Χριστόν σαλός» του Διονύση Μακρή (2009)

Ο Κύριος έκανε ένα μεγάλο πνευματικό και αναπάντεχο δώρο. Αυτό το δώρο-ευλογία θέλω να σας το αποκαλύψω δημοσίως προς αγίαν δόξαν Του, γιατί έτσι ένοιωθα τώρα τελευταία ότι πρέπει να κάνω μέσα στην καρδιά μου. Ζούμε μέσα σε πολύ δύσκολους καιρούς και πρωτόφαντες καταστάσεις και

όλοι μας χρειαζόμαστε όλο και περισσότερο την Θεία σκέπη, επίσκεψη και παρηγοριά.

Πριν από 15 περίπου χρόνια διακονούσα ως ψάλτης σε έναν ιερό ναό στο νομό της Αττικής. Ήταν μια χειμωνιάτικη Κυριακή, όρθρου βαθέως, όπου μέσα στον ιερό ναό ήμουν μόνο εγώ και ο ιερέας. Στο πρώτο άνοιγμα της πόρτας βλέπω έναν άνδρα γύρω στα εξήντα και κάτι, ντυμένο με σχισμένα και μπαλωμένα ρούχα, φαρδύ σακάκι και φθαρμένο, με μια μαγκούρα στο δεξί του χέρι, να εισέρχεται στον ιερό ναό. Ήταν η ώρα όπου έψαλλα τα Αναστάσιμα καθίσματα του Όρθρου. 

Ο πρώτος εκκλησιαζόμενος, λοιπόν, πρώτα σταυροκοπήθηκε, υψώνοντας τα χέρια και ατενίζοντας τον Σωτήρα Χριστό και ακολούθως προσκύνησε όλες τις εικόνες του τέμπλου, των Αγίων της ημέρας, τελειώνοντας με τον ίδιο τρόπο που ξεκίνησε. Άθελά μου, διότι μου κίνησε την περιέργεια, και καθώς και ο ναός ήταν σχετικά μικρός, έβλεπα ότι τα μάτια μου παρατηρούσαν τις κινήσεις του και το στόμα μου έψαλλε ταυτόχρονα τον Όρθρο.

Ακολούθως, ο ευλαβής χριστιανός αυτός επισκέπτης πλησίασε το αναλόγιο και καθώς τον κοίταξα στα μάτια ένιωσα μέσα μου αμέσως ότι δεν ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος που απλά πλησιάζει τον ψάλτη για να συμψάλλει, αλλά ότι επρόκειτο για μια Θεία επίσκεψη, γιατί τα μάτια του «μιλούσαν» για τον Χριστό βαθιά μέσα στην ψυχή μου, ενώ τα χείλη του ήσαν κλειστά.

Τον ρώτησα, μάλλον ψέλλισα, αν θα επιθυμούσε να ψάλλει μαζί μου και απλά μου έγνεψε νοητά με το πιγούνι του με μια καταφατική απάντηση. Τότε πήρα μέσα μου μια μεγάλη χαρά, γύρισα ασυναίσθητα το αναλόγιο προς το μέρος του, ψάλλοντας συγχρόνως τον ειρμό των αναστάσιμων κανόνων. Ο ευλαβής επισκέπτης με κοίταξε άλλη μια φορά και ένιωσα και πάλι την αγάπη του Χριστού να μου μιλάει μέσα στην καρδιά μου.

Και αναρωτήθηκα μέσα μου: Χριστέ μου τι συνέβαινε στα αλήθεια; Ακούγοντας στη συνέχεια την φωνή του, μια δεύτερη ισχυρότερη έκπληξη με έκανε να νιώσω συμμέτοχος ενός Θείου μυστηρίου. Η φωνή του ήταν αγγελική, ουράνια, υπερκόσμια που σε γέμιζε με μεθυστική αγαλλίαση.

Εν τω μεταξύ, η προσέλευση ενοριτών είχε ήδη αρχίσει και η φωνή του επισκέπτη είχε κάνει εντύπωση πρώτα-πρώτα στον ίδιο τον ιερέα, ο οποίος μου έκανε νόημα από το Ιερό, δείχνοντάς μου τον ουρανό με το δάκτυλό του και εννοώντας φυσικά ότι άγγελος ήταν και όχι άνθρωπος ο άγνωστος επισκέπτης.

Η ακολουθία είχε φτάσει στον κανόνα του μηναίου και στο σημείο αυτό έζησα κάτι το ασύλληπτα θαυμαστό: Ο άγνωστος επισκέπτης έψαλλε τους κανόνες του μηναίου χωρίς να κοιτάζει καν το ποιητικό κείμενο! Πράγμα παντελώς απίθανο και γεγονός ασύλληπτο, γιατί κανείς άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ψάλλει τους κανόνες αυτούς από μνήμη.

Τον ερώτησα σιγανόφωνα αν θα έπρεπε να γυρίσω λίγο περισσότερο το βιβλίο προς το μέρος του και τότε μια ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη-αποκάλυψη διαδέχεται τα λίγο πριν διαλαμβάνοντα χώρα. Μου απαντά ότι δεν χρειάζεται, γιατί ήταν τυφλός και ότι δεν έβλεπε!

Ω Θεέ μου, είπα, τι ήταν αυτό που ζούσα; Συνέχιζε να ψάλλει ο ίδιος και να μοιράζεται μαζί μου τα ψαλλόμενα και με τη του φωνή του να ανεβάζει όλο το πνευματικά εκστασιασμένο και έκθαμβο εκκλησίασμα στα ουράνια. Και, έτσι φτάσαμε και στο τέλος της Θείας λειτουργίας.

Μόλις φτάσαμε στο πέρας της Θείας Λειτουργίας, ο ουράνιος αυτός επισκέπτης μου ζήτησε να μου πει κάτι προσωπικό και ιδιαιτέρως. Τα λόγια του ήταν λόγια ενός μορφωμένου ανθρώπου. Δεν μου αποκάλυψε ο ίδιος το όνομα του, παρά μόνο μου είπε ότι ήταν και αυτός ψάλτης και ότι γνώριζε τις δυσκολίες του διακονήματος και για αυτό τον λόγο με προέτρεψε να ψάλλω πιο ελεύθερα και πιο προσευχητικά και λιγότερο διδασκαλικά και εξεζητημένα.

Μου εξήγησε τι αρέσει στον Κύριό μας και στους Αγίους από το διακόνημα του ψάλτη και πόση ευλογία και Άνωθεν Χάρη έχει αυτό το διακόνημα όταν υπηρετείται σωστά και κατά Χριστόν. Αν θυμάμαι καλά, μου είπε ότι καταγόταν από την Κρήτη. Μόλις τελείωσε με τις συμβουλές του προς εμένα, ο επισκέπτης ζήτησε να μιλήσει ιδιαιτέρως και με τον ιερέα στη συνέχεια.

Τον παρέπεμψα και στον ιερέα, ο οποίος είχε τελειώσει με την Θεία Κατάλυση και τον δέχθηκε μέσα στο Ιερό, για να είναι μόνοι τους. Έκατσαν αρκετή ώρα οι δυο τους, έως ότου ο άνθρωπος του Θεού βγήκε από το Ιερό, χαιρέτησε τους λίγους αδελφούς που είχαν παραμείνει στον καφέ και έφυγε με ευγένεια.

Όταν ο ιερεύς βγήκε από το Ιερό στην παρέα μας έξω, όλοι ξέραμε μέσα μας ότι είχε προηγηθεί μια Θεία επίσκεψη. Ζήτησα από τον ιερέα να μας πει τι είχε εκείνος καταλάβει ότι είχε συμβεί. Και τότε ο ιερέας μας απάντησε με πολύ μεγάλη συγκίνηση: Αδέλφια μόλις γνωρίσαμε τον Κυρ-Αναστάση, τον δικηγόρο και πνευματικό παιδί του τρελο-Γιάννη!

===

ΥΓ1: Η επίσκεψη του κυρ-Αναστάση έγινε λίγες εβδομάδες αφότου είχε κυκλοφορήσει το βιβλίο του Διονύση Μακρή «Ο τρελο-Γιάννης». Και να που αυτός ο κουρελιάρης επισκέπτης με την λεπτή ευωδία πάνω του ήταν ο κυρ-Αναστάσης! 

Ο άνθρωπος που μεταλλάχθηκε, με την βοήθεια του Θεού και του τρελο-Γιάννη, από μασόνος, κλέφτης δικηγόρος και ανώτερος υπάλληλος σε υπουργείο, σε έναν ταπεινό γυρολόγο και ιεραπόστολο της αγάπης του Κυρίου. Σε ένα ζητιάνο και δια Χριστόν σαλό. 

Σε ένα φιλάνθρωπο και ευλογημένο σκεύος της Θείας Χάριτος, που αξιώθηκε να κληρονομήσει τα Θεία χαρίσματα της αγίας ψυχής Ιωάννη, του τρελο-Γιάννη, και αγνού φίλου του Χριστού μας. Και που αξιώθηκα και εγώ ο ανάξιος να δεχθώ την Θεία, την αναπάντεχη και αξέχαστη όσο ζω επίσκεψή του.

Ο τρελο-Γιάννης είχε πει στη διαθήκη του για τον Κυρ-Αναστάση: «Εσύ, καλέ μου Αναστάση, μ’ ακολούθησες πιστά τα δυο τελευταία χρόνια και γνώρισες τις σαλότητές μου. Έχεις την ευχή και την ευλογία του Χριστού και τη δική μου να κάνεις και εσύ τέτοιες σαλότητες».

ΥΓ2: Ευχαριστώ τον εκλεκτό μου φίλο Π. που αφηγήθηκε αυτή την προσωπική του εμπειρία!  Η αφήγηση αυτή δημοσιεύτηκε στον τελευταίο «ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ».

ΗΛΙΑΣ Δ. ΚΑΛΛΙΩΡΑΣ, PhD
Διεθνολόγος Καθηγητής, Συγγραφέας
Πρώην Βουλευτής Φθιώτιδας