Ο οικονομολόγος Μάικλ Χάντσον αναλύει την κατάρρευση της Τράπεζας Σίλικον Βάλεϊ, του Σίλβεργκεϊτ και της Signature Bank, εξηγώντας τις ομοιότητες με το οικονομικό κραχ του 2008.
Σε αυτή τη συζήτηση με τον συντάκτη του Geopolitical Economy Report, Ben Norton, ο Hudson αναφέρεται επίσης στο πακέτο διάσωσης της κυβέρνησης των ΗΠΑ (το οποίο δεν αποκαλεί διάσωση), τον ρόλο της Federal Reserve και του Treasury, τον παράγοντα των
κρυπτονομισμάτων και τον κίνδυνο παραγώγων.ΜΠΕΝ ΝΌΡΤΟΝ: Γεια σε όλους, είμαι ο Μπεν Νόρτον. Έχω τη χαρά να με συνοδεύει κάποιος που πιστεύω ότι είναι ένας από τους σημαντικότερους οικονομολόγους στον κόσμο, ο Michael Hudson.
Και πρέπει να πω ότι πρέπει να ευχηθούμε χρόνια πολλά στον καθηγητή Hudson. Σήμερα είναι 14 Μαρτίου. Είναι τα γενέθλιά του και σήμερα γίνεται ογδόντα τεσσάρων ετών. Πώς νιώθεις Μάικλ;
ΜΙΧΑΗΛ ΧΑΝΤΣΟΝ: Όπως νιώθω κάθε δεύτερη μέρα. Συνήθως αισθάνομαι ενεργητικός στα γενέθλιά μου επειδή δουλεύω πάντα σε ένα νέο κεφάλαιο και τείνω να γράφω πολλά γύρω από αυτήν την περίοδο κάθε χρόνο.
ΜΠΕΝ ΝΌΡΤΟΝ: Και ο Μάικλ είναι εξαιρετικά παραγωγικός. Έχει τόσα πολλά βιβλία. Και σήμερα θα μιλήσουμε για πολλά θέματα που έθιξε σε ένα από τα κλασικά βιβλία του, που είναι το Killing The Host. Και μιλώντας για το πώς ο χρηματοπιστωτικός τομέας είναι παρασιτικός για την πραγματική οικονομία.
Σήμερα θα μιλήσουμε για την τραπεζική κρίση που βλέπουμε να εκτυλίσσεται στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Φέτος τον Μάρτιο, τρεις τράπεζες κατέρρευσαν σε διάστημα μίας εβδομάδας.
Ξεκίνησε αρχικά με μια τράπεζα με έδρα την Καλιφόρνια, την Silvergate, η οποία κατέρρευσε στις 8 Μαρτίου και στη συνέχεια δύο ημέρες αργότερα η Silicon Valley Bank (SVB) κατέρρευσε επίσης. Κατέβηκε στη μεγαλύτερη τράπεζα όλων των εποχών.
Και αυτή ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη αποτυχία στην ιστορία των ΗΠΑ. Και ήταν επίσης η μεγαλύτερη τράπεζα που κατέρρευσε από το 2008.
Η Silicon Valley Bank είχε περιουσιακά στοιχεία 209 δισεκατομμυρίων δολαρίων, σε σύγκριση με τη μεγαλύτερη τραπεζική χρεοκοπία που υπήρξε ποτέ, η Washington Mutual, η οποία είχε περιουσιακά στοιχεία 307 δισεκατομμυρίων δολαρίων, και αυτό ήταν το 2008.
Ο καθηγητής Hudson γράφει γι' αυτό. Έχει ήδη δύο άρθρα που δημοσίευσε. Το πρώτο είναι «Γιατί το τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ διαλύεται».
Λοιπόν, Michael, ας ξεκινήσουμε με το βασικό σου επιχείρημα για το γιατί πιστεύεις ότι αυτές οι τράπεζες έχουν καταρρεύσει - πρώτα το Silvergate, μετά η Silicon Valley Bank και γιατί νομίζεις ότι καταρρέουν και ποια ήταν η απάντηση της Federal Reserve (Fed).
MICHAEL HUDSON: Λοιπόν, για να καταλάβετε γιατί καταρρέουν, πρέπει να το συγκρίνετε με αυτό που συνέβη το 2008 και το 2009.
Αυτή η συντριβή είναι πολύ πιο σοβαρή.
Το 2008 και το 2009, η Washington Mutual κατέρρευσε επειδή ήταν μια στραβή τράπεζα. Έγραφε δόλιες υποθήκες, στεγαστικά δάνεια. Θα έπρεπε να είχε αφεθεί να καταρρεύσει εξαιτίας της απάτης.
Η βασική απάτη υψηλού κινδύνου και η κατάρρευση ήταν η εκτεταμένη απάτη σε ολόκληρο το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Η Citibank ήταν ένας από τους χειρότερους παραβάτες. Πανελλαδικά, Τράπεζα της Αμερικής.
Επρόκειτο για μεμονωμένες τράπεζες στις οποίες θα μπορούσε να είχε επιτραπεί να χρεοκοπήσουν και τα ενυπόθηκα δάνεια θα μπορούσαν να είχαν κάνει αυτό που είχε υποσχεθεί ο Πρόεδρος Obama.
Τα ενυπόθηκα δάνεια θα μπορούσαν να έχουν απομειωθεί στις ρεαλιστικές αγοραίες αξίες που θα κόστιζαν περίπου όσο και η πληρωμή του μηνιαίου ενοικίου σας. Και απλά θα είχατε βγάλει τους απατεώνες από το σύστημα.
Ο συνάδελφός μου Bill Black στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι στο Κάνσας Σίτι περιέγραψε όλα αυτά στο Ο καλύτερος τρόπος για να ληστέψετε μια τράπεζα είναι να αποκτήσετε ένα.
Έτσι, το πρόβλημα τότε υπό την κυβέρνηση Ομπάμα - έκανε μια ανατροπή και αντέστρεψε όλα όσα είχε υποσχεθεί στους ψηφοφόρους του.
Είχε υποσχεθεί να απομειώσει τα δάνεια, να κρατήσει τους ανθρώπους των ενυπόθηκων δανείων υψηλού κινδύνου στα σπίτια τους, αλλά να απομειώσει τα δάνεια στην εύλογη αξία και να αναιρέσει την απάτη.
Αυτό που συνέβη αντίθετα ήταν, μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του, κάλεσε τους τραπεζίτες στον Λευκό Οίκο και είπε: «Είμαι ο μόνος τύπος που στέκεται ανάμεσα σε εσάς και τον όχλο με τα pitchforks».
[Από] «ο όχλος με τα pitchforks», εννοούσε κυρίως μαύρους και ισπανόφωνους αγοραστές, ενυπόθηκους δανειστές, οι οποίοι ήταν τα κύρια θύματα της απάτης με τα subprime.
Έσωσε τις τράπεζες και έδωσε εντολή στη Fed να αναλάβει δεκαπέντε χρόνια ποσοτικής χαλάρωσης (QE). Και τι ήταν αυτό, είπε η Fed: «Λοιπόν, τα ενυπόθηκα δάνεια αξίζουν λιγότερο από - η αξία του ακινήτου δεν αρκεί για να καλύψει όλες τις τραπεζικές καταθέσεις, επειδή οι τράπεζες έχουν κάνει κακές υποθήκες».
«Πώς θα σώσουμε τις τράπεζες που έχουν παραποιήσει την αξία αυτού που έχουν;»
«Θα μειώσουμε τα επιτόκια στο μηδέν. Θα πυροδοτήσουμε τον μεγαλύτερο πληθωρισμό τιμών περιουσιακών στοιχείων στην ιστορία».
«Θα βάλουμε εννέα τρισεκατομμύρια δολάρια υποστηρίζοντας τις τραπεζικές πιστώσεις - πλημμυρίζοντας την αγορά με πιστώσεις - έτσι ώστε αντί οι τιμές των ακινήτων να επιστρέψουν σε προσιτό επίπεδο, να μπορέσουμε να τις κάνουμε ακόμη πιο απρόσιτες».
«Και αυτό θα κάνει τις τράπεζες πολύ πιο πλούσιες. Θα κάνει το 1% στον χρηματοπιστωτικό τομέα πολύ πιο πλούσιο. Θα κάνει τους ιδιοκτήτες πολύ πλουσιότερους. Θα το κάνουμε».
Έτσι ωθήθηκαν - μειώνοντας τα επιτόκια, δημιούργησαν τη μεγαλύτερη έκρηξη στην αγορά ομολόγων στην αμερικανική ιστορία. Από τα υψηλά επιτόκια το 2008 μέχρι σχεδόν το μηδέν.
Έτσι, το αποτέλεσμα φυσικά ήταν ένας πληθωρισμός στις τιμές των μετοχών, ένας πληθωρισμός των τιμών των ομολόγων.
Και το αποτέλεσμα ήταν η διεύρυνση της ανισότητας για τους Αμερικανούς, επειδή οι περισσότερες μετοχές και ομόλογα ανήκουν στο πλουσιότερο 10%, όχι στο κατώτατο 90%.
Έτσι, αν ήσασταν ένα από το 10% του πληθυσμού που κατείχε μετοχές και ομόλογα, ο πλούτος σας αυξάνεται.
Εάν ήσασταν μέρος του 90%, οι μισθοί σας δεν αυξάνονταν και στην πραγματικότητα το βιοτικό σας επίπεδο συμπιέζονταν - όχι μόνο από τον πληθωρισμό, αλλά και από το γεγονός ότι όλο και μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός σας έπρεπε να πάει στην πληρωμή ενοικίου και τόκων στον τομέα FIRE - [Χρηματοδότηση, Ασφάλιση και Ακίνητα].
Τέλος, πριν από ένα χρόνο, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ είπε: «Λοιπόν, υπάρχει ένα πρόβλημα. Τώρα που τελείωσε ο COVID, οι μισθοί αρχίζουν να αυξάνονται».
«Πρέπει να πετάξουμε δύο εκατομμύρια Αμερικανούς εκτός εργασίας για να μειώσουμε τους μισθούς, ώστε οι εταιρείες να μπορούν να έχουν μεγαλύτερα κέρδη, να πληρώνουν υψηλότερες τιμές μετοχών».
«Γιατί αν δεν προκαλέσουμε ανεργία, αν δεν μειώσουμε τα επίπεδα μισθών για την Αμερική, τότε τα επίπεδα κερδών θα μειωθούν και οι τιμές των μετοχών θα υποχωρήσουν και η δουλειά μας στη Fed είναι να αυξήσουμε τις τιμές των μετοχών, να αυξήσουμε τις τιμές των ομολόγων και να αυξήσουμε τις τιμές των ακινήτων».
Έτσι τελικά άρχισαν να αυξάνουν [τα επιτόκια] για να - όπως το έθεσαν - «να περιορίσουν τον πληθωρισμό».
Όταν λένε «πληθωρισμός», αυτό που εννοούν είναι «αύξηση μισθών».
Και παρόλο που οι μισθοί αυξήθηκαν, δεν αυξήθηκαν όσο οι τιμές καταναλωτή αυξήθηκαν.
Και οι τιμές καταναλωτή αυξήθηκαν, όχι λόγω μισθολογικών πιέσεων, αλλά για δύο λόγους.
Πρώτον - οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας έχουν αυξήσει απότομα την τιμή της ενέργειας, επειδή το ρωσικό πετρέλαιο δεν μπορεί πλέον να πωληθεί στη Δύση και η ρωσική γεωργία δεν μπορεί πλέον να πωληθεί στη Δύση.
[Δύο] — το Δημοκρατικό κόμμα ακολούθησε το Ρεπουμπλικανικό κόμμα στην απορρύθμιση των μονοπωλίων. Κάθε μονοπωλιακός τομέας της οικονομίας ανεβάζει τις τιμές του χωρίς να ανεβαίνει καθόλου το κόστος του.
Και αυξάνουν τις τιμές επειδή, λένε, «Λοιπόν, τις αυξάνουμε επειδή αναμένουμε ότι ο πληθωρισμός θα αυξηθεί».
Λοιπόν, αυτός είναι ένας ευφημισμός για να πούμε: «Τα αυξάνουμε επειδή μπορούμε και μπορούμε να κερδίσουμε περισσότερα χρήματα ανυψώνοντάς τα».
Έτσι, οι τιμές έχουν αυξηθεί, αλλά η Fed το χρησιμοποιεί ως δικαιολογία για να προσπαθήσει να δημιουργήσει ανεργία.
Λοιπόν, αυτό που έχει συμβεί είναι ότι, επιλύοντας το πρόβλημα της αύξησης των μισθών, δημιούργησαν επίσης ένα πρόβλημα που επεκτάθηκε στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Επειδή αυτό που έχουν κάνει είναι να αντιστρέψουν ολόκληρο τον πληθωρισμό τιμών περιουσιακών στοιχείων από το 2009 έως μόλις πέρυσι, [2022].
Αυτός είναι σχεδόν ένας 13ετής, σταθερός πληθωρισμός τιμών περιουσιακών στοιχείων.
Αυξάνοντας τα επιτόκια, ξαφνικά άσκησαν καθοδική πίεση στα ομόλογα. Έτσι, τα ομόλογα που ανέβαιναν πολύ στην τιμή όταν τα επιτόκια έπεφταν, τώρα μειώνονται στην τιμή, γιατί αν έχετε διαθέσιμο ομόλογο υψηλότερης απόδοσης, η τιμή του ομολόγου σας χαμηλής απόδοσης πέφτει, έτσι ώστε να λειτουργεί για να αποδώσει ακριβώς το ίδιο.
Επίσης, υπήρξε ανάληψη χρημάτων από τις τράπεζες τον τελευταίο χρόνο, για προφανείς λόγους.
Οι τράπεζες είναι ο πιο μονοπωλιακός τομέας της αμερικανικής οικονομίας. Παρά το γεγονός ότι τα επιτόκια αυξάνονταν, παρά το γεγονός ότι οι τράπεζες έβγαζαν πολύ περισσότερα χρήματα από τα δάνειά τους, πλήρωναν στους καταθέτες μόνο 0,2%.
Και, φανταστείτε - εάν είστε αρκετά ευκατάστατος άνθρωπος και έχετε συνταξιοδοτικό εισόδημα ή συνταξιοδοτικό πρόγραμμα ή εάν έχετε μόλις εξοικονομήσει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια, μπορείτε να πάρετε τα χρήματά σας από την τράπεζα, όπου παίρνετε σχεδόν κανένα ενδιαφέρον στο 0,2 τοις εκατό, και μπορείτε να αγοράσετε ένα διετές κρατικό σημείωμα που αποδίδει 4 τοις εκατό ή 4,5 τοις εκατό.
Έτσι, οι τραπεζικές καταθέσεις εξαντλούνταν από ανθρώπους που έλεγαν: «Θα βάλω τα χρήματά μου σε ασφαλή κρατικά χρεόγραφα».
Πολλοί άνθρωποι πωλούσαν επίσης μετοχές επειδή πίστευαν ότι το χρηματιστήριο ήταν τόσο υψηλό όσο μπορούσε να πάει και αγόρασαν κρατικά ομόλογα.
Λοιπόν, αυτό που συνέβη τότε είναι ότι ξαφνικά, οι τράπεζες - ειδικά η Silicon Valley Bank - βρέθηκαν σε μια συμπίεση.
Και να τι συνέβη.
Η Silicon Valley Bank και οι τράπεζες σε όλη τη χώρα πλημμύρισαν από καταθέσεις από την κρίση του COVID το 2020.
Και αυτό γιατί οι άνθρωποι δεν δανείζονταν για να επενδύσουν πάρα πολύ. Οι εταιρείες δεν δανείζονταν.
Αυτό που έκαναν ήταν να χτίσουν τα μετρητά τους.
Οι καταθέσεις [της SVB] αυξάνονταν πολύ γρήγορα και πλήρωνε μόνο το 0,2 τοις εκατό των καταθέσεων - πώς θα αποκομίσει κέρδος;
Λοιπόν, προσπάθησε να αποσπάσει κάθε μικρό κέρδος που μπορούσε αγοράζοντας μακροπρόθεσμα κρατικά ομόλογα.
Όσο πιο μακροπρόθεσμο είναι το ομόλογο, τόσο υψηλότερο είναι το επιτόκιο.
Και ακόμη και τα μακροπρόθεσμα κρατικά ομόλογα απέδιδαν ας πούμε μόνο 1,5%, ίσως 1,75%.
Πήραν τις καταθέσεις που πλήρωναν 0,2 τοις εκατό και τις δάνεισαν στο 1,5, 1,75 τοις εκατό.
Και έπαιρναν - ονομάζεται arbitrage - τη διαφορά μεταξύ αυτού που έπρεπε να πληρώσουν για τις καταθέσεις τους και αυτού που μπόρεσαν να κάνουν επενδύοντάς τους.
Λοιπόν εδώ είναι το πρόβλημα. Καθώς η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ αύξησε τα επιτόκια, αυτό σήμαινε ότι η αξία αυτών των μακροπρόθεσμων ομολόγων - η τιμή της αγοράς - μειώθηκε σταθερά.
Λοιπόν, οι περισσότεροι άνθρωποι που το είδαν να έρχεται - κάθε διευθύνων σύμβουλος που γνωρίζω πούλησε μετοχές, πούλησε μακροπρόθεσμα κρατικά ομόλογα.
Όταν ο επικεφαλής της Federal Reserve είπε ότι επρόκειτο να αυξήσει τα επιτόκια, αυτό σημαίνει ότι δεν θέλετε να κρατήσετε ένα μακροπρόθεσμο ομόλογο.
Θέλετε να κρατήσετε τα χρήματά σας όσο το δυνατόν πιο κοντά στα μετρητά. Θέλετε να το κρατήσετε σε τρίμηνα έντοκα γραμμάτια του Δημοσίου. Αυτό είναι πολύ υγρό. Επειδή τα βραχυπρόθεσμα έντοκα γραμμάτια, τα αμοιβαία κεφάλαια της χρηματαγοράς - δεν χάνετε καθόλου κεφαλαιακή αξία σε αυτό.
Αλλά η Τράπεζα της Σίλικον Βάλεϊ σκέφτηκε - καλά ήταν ακόμα μετά από κάθε λίγο επιπλέον που μπορούν να πάρουν, και κράτησαν τα μακροπρόθεσμα ομόλογά τους που βυθίζονταν στην τιμή.
Λοιπόν, αυτό που είχατε ήταν μια μικρογραφία του τι συνέβαινε για ολόκληρο το αμερικανικό τραπεζικό σύστημα.
Έχω ένα διάγραμμα σχετικά με αυτό, σχετικά με την αγοραία αξία των τίτλων που κατέχουν οι τράπεζες:
Τώρα, όταν οι τράπεζες αναφέρουν στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, αυτό ακριβώς είναι. Όταν αναφέρουν - αυτό δείχνει την πραγματική αγοραία αξία.
Εάν οι τράπεζες αποτιμούσαν τα περιουσιακά τους στοιχεία ακριβώς όπως άξιζαν στην αγορά, θα είχαν βυθιστεί ακριβώς όπως βλέπετε στο κάτω μέρος εκεί.
Αλλά οι τράπεζες δεν χρειάζεται να το κάνουν αυτό. Οι τράπεζες επιτρέπεται να αντιπροσωπεύουν τα περιουσιακά τους στοιχεία σύμφωνα με τη λογιστική αξία που πλήρωσαν για αυτά.
Έτσι, η Silicon Valley Bank, και άλλες τράπεζες σε όλο το σύστημα, μεταφέρουν όλα τα μακροπρόθεσμα ενυπόθηκα δάνειά τους, συσκευασμένα ενυπόθηκα, κρατικά ομόλογα, στην τιμή που πλήρωσαν για αυτά - όχι στην πτώση της τιμής της αγοράς.
Σκέφτηκαν - «Λοιπόν, μπορούμε να το ξεπεράσουμε και να το κρατήσουμε μέχρι την ωριμότητα σε είκοσι πέντε χρόνια, εφόσον κανείς τα επόμενα είκοσι πέντε χρόνια δεν αποσύρει πραγματικά τα χρήματά του από την τράπεζα».
Μόνο όταν οι πελάτες και οι καταθέτες των τραπεζών βγάζουν τα χρήματά τους αποφασίζουν ότι, «Περιμένετε ένα λεπτό. Τώρα για να συγκεντρώσουμε τα μετρητά για να πληρώσουμε τους καταθέτες για τα χρήματα που παίρνουν, πρέπει να πουλήσουμε αυτά τα ομόλογα και τα ενυπόθηκα δάνεια που έχουμε αγοράσει. Και πρέπει να τα πουλήσουμε με ζημία».
Και έτσι η τράπεζα άρχισε να πωλεί τα ομόλογα και τα συσκευασμένα ενυπόθηκα δάνεια με τεράστια ζημία. Και έχαναν κεφάλαια.
Όπως συμβαίνει, η Τράπεζα της Σίλικον Βάλεϊ δεν είναι μια κανονική τράπεζα. Μια κανονική τράπεζα που σκέφτεσαι ότι έχει μαμά και ποπ καταθέτες, ιδιώτες, μισθωτούς.
Αλλά σχεδόν όλες οι καταθέσεις - νομίζω πάνω από το ογδόντα τοις εκατό των καταθέσεων στη Silicon Valley Bank - ήταν από εταιρείες. Κυρίως εταιρείες υψηλής τεχνολογίας που χρηματοδοτήθηκαν από ιδιωτικά κεφάλαια - εξαγορές ιδιωτικών κεφαλαίων ειδικού σκοπού.
Και άρχισαν να μιλάνε μεταξύ τους και μερικοί από αυτούς αποφάσισαν: «Λοιπόν, μου φαίνεται σαν να πιέζεται η τράπεζα. Ας τραβήξουμε τις καταθέσεις μας από τη μικρή τράπεζα και ας τις βάλουμε σε μια μεγάλη τράπεζα όπως η Chase Manhattan ή η Citibank ή οποιαδήποτε από τις μεγάλες τράπεζες που η κυβέρνηση λέει ότι είναι πολύ μεγάλες για να χρεοκοπήσουν».
Έτσι ξέρετε ότι τα χρήματά τους θα είναι ασφαλή εκεί. Έτσι, υπήρχε ένα τρέξιμο στις καταθέσεις.
Έτσι, το πρόβλημα που έχουν η Silicon Valley Bank και άλλες τράπεζες δεν είναι ότι είχαν κάνει κόκκινα δάνεια. Δεν είναι ότι είχαν διαπράξει κάποια απάτη. Δεν είναι ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν μπορούσε να πληρώσει τους λογαριασμούς. Δεν είναι ότι οι ενυπόθηκοι δανειστές δεν μπορούσαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς.
Ήταν ότι η αγοραία τιμή αυτών των καλών δανείων σε φερέγγυες οντότητες είχε μειωθεί και άφησε την τράπεζα μη ρευστοποιήσιμη.
Λοιπόν, αυτό είναι που συμπιέζει ολόκληρο τον χρηματοπιστωτικό τομέα αυτή τη στιγμή.
Έτσι, ακριβώς όπως η ποσοτική χαλάρωση πλημμύριζε την οικονομία με αρκετές πιστώσεις για να διογκώσει τις τιμές των περιουσιακών στοιχείων για ακίνητα, μετοχές και ομόλογα - η σύσφιξη της πίστωσης μείωσε τις τιμές των περιουσιακών στοιχείων για τα ομόλογα σίγουρα, και για τα ακίνητα.
Για κάποιο λόγο το χρηματιστήριο δεν έχει ακολουθήσει. Και οι άνθρωποι λένε, "Λοιπόν, υπάρχει μια άτυπη κυβερνητική Ομάδα Προστασίας Βυθίσματος (PPT) που διατηρεί τεχνητά το χρηματιστήριο υψηλό, αλλά πόσο καιρό μπορεί πραγματικά να διατηρηθεί υψηλό;"
Κανείς δεν ξέρει πραγματικά.
Έτσι, το πρόβλημα είναι ότι η κρίση του 2009 δεν ήταν μια συστημική κρίση, αλλά τώρα, τα αυξανόμενα επιτόκια έχουν δημιουργήσει μια συστημική κρίση επειδή η Federal Reserve, σώζοντας τους ισολογισμούς των τραπεζών διογκώνοντας τις τιμές των περιουσιακών στοιχείων κεφαλαίου, σώζοντας το πλουσιότερο 10% της οικονομίας από το να χάσει οποιοδήποτε από τα χρήματά τους - λύνοντας αυτό το πρόβλημα έχουν εγκλωβιστεί σε μια γωνία.
Δεν μπορούν να αφήσουν τα επιτόκια να αυξηθούν χωρίς να κάνουν ολόκληρη την οικονομία να μοιάζει με την Silicon Valley Bank. Γιατί αυτό είναι το πρόβλημα. Τα περιουσιακά στοιχεία που κατέχουν οι τράπεζες είναι κολλημένα.
Τώρα αρκετοί άνθρωποι έχουν πει: «Λοιπόν, γιατί οι τράπεζες - αν δεν μπορούσαν να καλύψουν τις καταθέσεις τους - γιατί δεν έκαναν ό, τι έκαναν οι τράπεζες το 2009;"
Και το 2009 οι τράπεζες - Citibank, Chase Manhattan, όλες οι μεγάλες τράπεζες - πήγαν στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ και έκαναν συμφωνίες repo.
Θα ενεχύρωναν τους τίτλους τους και η Fed θα τους δάνειζε χρήματα έναντι των τίτλων τους.
Αυτό δεν ήταν δημιούργημα χρημάτων.
Καμία από αυτές τις ποσοτικές ελαφρύνσεις δεν εμφανίστηκε ως αύξηση της προσφοράς χρήματος. Όλα έγιναν με χειραγώγηση του ισολογισμού. Οι τράπεζες μπόρεσαν να πάνε στη Fed.
Ή αντί να πουλήσουν τα ομόλογα, οι άνθρωποι είπαν: «Γιατί η Silicon Valley Bank δεν μπορούσε απλά να δανειστεί βραχυπρόθεσμα χρήματα; Θέλετε να πληρώσετε τους καταθέτες; Εντάξει, δανειστείτε τα χρήματα, πληρώστε το τέσσερα τοις εκατό, αλλά μην πουλάτε - ξέρετε, δεν πρόκειται να διαρκέσει πολύ. Μόλις η Fed δει πόσο συστημικό είναι το πρόβλημα, σίγουρα θα αποδειχθεί δειλή και θα επαναφέρει τα επιτόκια σε αυτό που ήταν».
Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Εάν η αγορά repo - με άλλα λόγια, η "αγορά repo" είναι η "αγορά ανάκτησης" - είναι η αγορά στην οποία πηγαίνουν οι τράπεζες εάν θέλουν να δανειστούν από μεγαλύτερες τράπεζες. Θέλετε να δανειστείτε πίστωση μίας ημέρας. Θέλετε να δανειστείτε από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ.
Αλλά αν δανειστείτε στην αγορά repo, ο πτωχευτικός νόμος άλλαξε για να προστατεύσει αυτού του είδους τους μη τραπεζικούς δανειστές και άλλαξε έτσι ώστε εάν μια τράπεζα κάνει μια ανταλλαγή νομισμάτων - αν λέει, "Θα σας δώσω ένα πακέτο αξίας ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων τα κρατικά ομόλογα και θα μου δώσετε ένα δάνειο" - εάν η τράπεζα στη συνέχεια χρεοκοπήσει και γίνει αφερέγγυα, όπως έκανε η Silicon Valley, τα ομόλογα που υποσχέθηκε για repo δεν είναι διαθέσιμα για να αρπάξει η ίδια η τράπεζα για να κάνει τους καταθέτες ολόκληρους.
Οι τράπεζες repo — οι μεγάλες τράπεζες — εξασφαλίζονται.
Επειδή το Κογκρέσο είπε: «Έχουμε μια επιλογή. Ή μπορούμε να κάνουμε την οικονομία πλούσια ή μπορούμε να κάνουμε τον τραπεζικό τομέα πλούσιο. Ποιος μας δίνει τους συντελεστές της εκστρατείας μας; Οι τράπεζες».
«Στην κόλαση με την οικονομία. Θα διασφαλίσουμε ότι οι τράπεζες δεν θα χάσουν τα χρήματα και ότι το 1% που κατέχουν οι τράπεζες δεν θα χάσει χρήματα. Θα προτιμούσαμε οι ψηφοφόροι να χάσουν τα χρήματα γιατί έτσι λειτουργεί η δημοκρατία στην Αμερική».
Έτσι, το αποτέλεσμα είναι ότι υπήρξε μεγάλη πίεση κατά της SVB που προσπαθούσε να προστατευθεί με τον τρόπο που οι τράπεζες μπόρεσαν να κάνουν το 2009. Το μόνο που έκαναν ήταν να πουλήσουν τους υπάρχοντες τίτλους που είχαν για να πληρώσουν τους καταθέτες πριν κλείσουν το απόγευμα της Παρασκευής - πριν από τις ώρες κλεισίματος - και αυτό τους οδήγησε στο πρόβλημα σήμερα, πριν ο πρόεδρος Μπάιντεν αποφασίσει να τους διασώσει και στη συνέχεια είπε κατάφωρα ψέματα στο κοινό ισχυριζόμενος ότι δεν πρόκειται για διάσωση.
Πώς μπορεί να μην είναι ένα πακέτο διάσωσης; Διέσωσε κάθε ανασφάλιστο καταθέτη επειδή ήταν η εκλογική του περιφέρεια. Η Σίλικον Βάλεϊ είναι προπύργιο του Δημοκρατικού Κόμματος, όπως και το μεγαλύτερο μέρος της Καλιφόρνιας.
Δεν υπάρχει περίπτωση ο Μπάιντεν και το Δημοκρατικό Κόμμα να αφήσουν οποιονδήποτε πλούσιο στη Σίλικον Βάλεϊ να χάσει μια δεκάρα από τις καταθέσεις του, επειδή γνωρίζει ότι θα λάβει τεράστιες συνεισφορές εκστρατείας σε ευγνωμοσύνη για τις εκλογές του 2024.
Έτσι, το αποτέλεσμα είναι ότι φυσικά διέσωσαν τις τράπεζες και ο πρόεδρος Μπάιντεν βγήκε από τα πράγματα λέγοντας: «Λοιπόν, δεν διασώσαμε τους μετόχους των τραπεζών. διασώσαμε μόνο τα δισεκατομμύρια δολάρια των καταθετών».
ΜΠΕΝ ΝΟΡΤΟΝ: Είναι πολύ αποκαλυπτικό να βλέπεις πώς αντιμετώπισε ο οικονομικός Τύπος την Τράπεζα της Σίλικον Βάλεϊ.
Στην πραγματικότητα, λίγο πριν - την παραμονή της κατάρρευσής του - το Forbes περιέγραψε το SVB ως μία από τις «καλύτερες τράπεζες της Αμερικής» το 2023. Και αυτό ήταν για 5 χρόνια συνεχόμενα, επαινώντας αυτήν την τράπεζα.
Και νομίζω ότι είναι σημαντικό να πάμε να δούμε τον ιστότοπο του SVB και να δούμε πώς απεικόνισε τον εαυτό του, τι καυχιόταν.
Αν πάτε στον ιστότοπο της Silicon Valley Bank, καυχιούνται ότι το 88% των "Επόμενων νεοσύστατων επιχειρήσεων δισεκατομμυρίων δολαρίων του Forbes 2020" είναι πελάτες SVB. «Περίπου το 50% όλων των αμερικανικών εταιρειών τεχνολογίας και βιοεπιστημών που υποστηρίζονται από επιχειρηματικά κεφάλαια συνεργάζονται με την SVB».
Και μάλιστα, λίγο πριν καταρρεύσει, το 56% των δανείων που είχε χορηγήσει η SVB αφορούσαν εταιρείες επιχειρηματικών κεφαλαίων και εταιρείες ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων.
Και αν πάτε κάτω στον ιστότοπό τους, διαθέτουν "έως και 4.5% ετήσια ποσοστιαία απόδοση στις καταθέσεις", κάτι που είναι απίστευτο. Εννοώ ότι οι περισσότερες τράπεζες προσφέρουν απόδοση 0,2%.
Η SVB έγραψε στον ιστότοπό της, "Βοηθήστε να κάνετε τα χρήματά σας να διαρκέσουν περισσότερο με τον λογαριασμό μας στην αγορά χρήματος εκκίνησης. Όπως και με τον λογαριασμό ταμιευτηρίου θα κερδίσετε έως και 4,5% ετήσια ποσοστιαία απόδοση στις καταθέσεις».
ΜΙΧΑΗΛ ΧΑΝΤΣΟΝ: «Μέχρι». Θα μπορούσα να πω, γιατί δεν λένε "Έως και 50% το χρόνο." - οτιδήποτε θέλετε.
Νομίζω ότι σε αυτήν την περίπτωση συνυπολογίζουν τα κεφαλαιακά κέρδη σε αυτό - αυτό σημαίνει κέρδη από την τιμή των περιουσιακών στοιχείων - αυτό δεν ήταν τόσο πολύ απόδοση εισοδήματος. Ήταν μια συνολική απόδοση, καθιστώντας τους καταθέτες μέρος της αμοιβαίας κερδοσκοπίας.
Αλλά οι καταθέτες - γνωρίζουμε ότι το ογδόντα τοις εκατό ήταν άνθρωποι σαν τον Peter Thiel. Ήταν μεγάλες ιδιωτικές κεφαλαιουχικές εταιρείες.
Και ένα από τα προβλήματα είναι, εάν έχετε πολλούς καλά συνδεδεμένους πλούσιους ανθρώπους που είναι οι κύριοι καταθέτες με τους οποίους μιλούν σε αυτήν την περίπτωση, μιλούν μεταξύ τους.
Και όταν βλέπουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση η τράπεζα να πληρώσει πουθενά κοντά στο 4,5% πια, πηδούν πλοίο.
Και αυτό ακριβώς συνέβη. Μιλούσαν μεταξύ τους και υπήρχε ένα τρέξιμο στην όχθη.
Τώρα, οι περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται ένα τρέξιμο στην όχθη ως «την τρέλα του πλήθους».
Αυτή δεν ήταν η τρέλα του πλήθους. Το πλήθος δεν ήταν τρελό. Η τράπεζα μπορεί να ήταν τρελή, αλλά το πλήθος ήταν απόλυτα λογικό.
Είπαν, ́ ́Κοίτα, νομίζω ότι το δωρεάν γεύμα τελείωσε. Ας βγάλουμε τα λεφτά μας. Αυτό που θέλουμε τώρα δεν είναι να ελπίζουμε και να προσευχόμαστε για απόδοση 4,5% - ας κινηθούμε μόνο για ασφάλεια».
Εάν έχετε ένα δισεκατομμύριο δολάρια, ανησυχείτε περισσότερο για τη διατήρηση αυτών των δισεκατομμυρίων δολαρίων ασφαλή από ό, τι πραγματικά να κάνετε ένα εισόδημα σε αυτό. Και νομίζω ότι αυτό συνέβη.
Και όταν λέτε "μέχρι" - ναι, αυτή είναι αστεία γλώσσα.
ΜΠΕΝ ΝΌΡΤΟΝ: Και Μάικλ, ξέρω ότι είστε φίλοι με την Παμ Μάρτενς και τον Ρας Μάρτενς σε WallStreetOnParade.com που κάνουν πάντα εξαιρετικό ρεπορτάζ.
ΜΙΧΑΗΛ ΧΑΝΤΣΟΝ: Έχουν κάνει θαυμάσια δουλειά ακολουθώντας όλα αυτά. Λένε, αν υπάρχει κάποιος που δεν πρέπει να διασωθεί, είναι οι πλούσιοι δισεκατομμυριούχοι καταθέτες αυτής της τράπεζας.
ΜΠΕΝ ΝΌΡΤΟΝ: Ναι, περιέγραψαν την Τράπεζα Σίλικον Βάλεϊ ως «αγωγό IPO της Γουόλ Στριτ ως ομοσπονδιακή ασφαλισμένη τράπεζα».
Και θέλω απλώς να διαβάσω αυτό που έγραψαν εδώ, το οποίο πραγματικά το συνοψίζει πολύ καλά: «Το SVB ήταν ένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα που αναπτύχθηκε για να διευκολύνει τους στόχους ισχυρών επιχειρηματικών κεφαλαίων και ιδιωτικών επενδυτικών φορέων χρηματοδοτώντας τεχνολογικές και φαρμακευτικές νεοσύστατες επιχειρήσεις έως ότου μπορέσουν να συγκεντρώσουν εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια δολάρια σε μια αρχική δημόσια προσφορά (IPO)» της Wall Street».
Αναφέρατε, Michael, ότι η υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Janet Yellen ισχυρίστηκε ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ δεν πρόκειται να διασώσει τους καταθέτες - αυτές τις εταιρείες ιδιωτικών κεφαλαίων και τέτοιες και νεοσύστατες επιχειρήσεις στο SVB - αλλά στην πραγματικότητα μόνο 250.000 δολάρια από τις καταθέσεις τους ήταν πραγματικά ομοσπονδιακά ασφαλισμένες, αλλά βλέπαμε ότι στην πραγματικότητα η κυβέρνηση των ΗΠΑ διασφαλίζει ότι όλες οι καταθέσεις τους, συμπεριλαμβανομένων άνω των 250.000 δολαρίων, πρόκειται να τους καταβληθεί.
Έτσι, ουσιαστικά, αυτό που η Federal Reserve - που υποστηρίζεται από το Υπουργείο Οικονομικών με το σεντούκι πολέμου 25 δισεκατομμυρίων δολαρίων για την υποστήριξη αυτής της επιχείρησης - αυτό που ουσιαστικά λένε είναι ότι η ασφάλιση καταθέσεων σε εμπορικές τράπεζες στις Ηνωμένες Πολιτείες, συμπεριλαμβανομένων εκείνων με πολύ υψηλές τοκοφόρες καταθέσεις - είναι βασικά άπειρο.
Δεν υπάρχει όριο στους ομοσπονδιακά ασφαλισμένους λογαριασμούς. Δεν είναι πλέον στην πραγματικότητα 250.000 δολάρια - κάτι που παρακινεί μόνο άλλες εταιρείες στο μέλλον να καταθέσουν τα κέρδη τους σε πολύ επικίνδυνες τράπεζες που προσφέρουν πολύ υψηλά επιτόκια που δεν μπορούν να πληρώσουν, επειδή γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα τους διασώσει.
ΜΙΧΑΗΛ ΧΑΝΤΣΟΝ: Λοιπόν η Τζάνετ Γέλεν είπε επίσης ότι η Ουκρανία θα κέρδιζε τον πόλεμο με τη Ρωσία. Είδος μετενσάρκωσης του Πινόκιο.
Δεν πρόκειται ποτέ να έχετε έναν επικεφαλής της Federal Reserve να λέει ότι θα υπάρξει πρόβλημα.
Οι τραπεζίτες δεν επιτρέπεται να λένε την αλήθεια.
Αυτός είναι ο λόγος - ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να συμβεί σε έναν τραπεζίτη είναι εάν κολλήσει COVID. Επειδή όταν νοσείτε από COVID μερικές φορές, δεν είστε σε θέση να πείτε ψέματα γρήγορα και είναι ένας σίγουρος τρόπος για να χάσετε τη δουλειά.
Αυτό είναι μέρος του. Υπάρχει όμως και ένας άλλος λόγος.
Εάν έχετε έναν τραπεζίτη να γνωρίζει τον συστημικό κίνδυνο που μόλις εξήγησα - τον κίνδυνο που είναι για ολόκληρη την οικονομία εάν προσπαθήσει ποτέ να επιστρέψει στην κανονικότητα, κάτι που δεν μπορεί ξανά χωρίς να προκαλέσει κρίση - τότε αποκλείεται για τη δουλειά. Ή σε λένε υπερεξειδικευμένο.
Για να είστε εξεταστής τραπεζών ή ρυθμιστής τραπεζών, πρέπει να πιστεύετε ότι κάθε πρόβλημα μπορεί να κλωτσηθεί στο δρόμο. Ότι υπάρχουν αυτόματοι σταθεροποιητές και η αγορά πρόκειται να λύσει τα πάντα χάρη στη μαγεία της αγοράς.
Και αν δεν το πιστεύετε αυτό, είστε μαυροφορεμένος και δεν πρόκειται ποτέ να προωθηθείτε.
Έτσι, το τελευταίο άτομο που θα θελήσετε ποτέ να εξηγήσετε οτιδήποτε, είτε πρόκειται για τον Alan Greenspan είτε για τους διαδόχους του, είναι ο επικεφαλής της Federal Reserve.
BEN NORTON: Michael, θέλω να μιλήσω για το σχέδιο που έχει δημιουργήσει η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ προκειμένου να διασώσει την Silicon Valley Bank και τους πελάτες της χωρίς να το ονομάσει διάσωση.
Πάω να δούμε ένα πολύ καλό νήμα Twitter που έγινε από τη μετα-κεϋνσιανή οικονομολόγο Daniela Gabor.
Έγραψε στο Twitter ότι έχει περάσει δεκαπέντε χρόνια ερευνώντας τις εξασφαλίσεις των κεντρικών τραπεζών και δεν έχει ακούσει ποτέ ούτε έναν κεντρικό τραπεζίτη να αμφισβητεί την κοινή σοφία ότι πρέπει να υπάρχουν «κούρεμα».
Αντίθετα, αυτό που βλέπουμε είναι ότι η Fed πληρώνει ονομαστική αξία.
Έτσι, η Fed έχει αυτό το πρόγραμμα που ονομάζεται Bank Term Funding Program και ουσιαστικά δίνει εξαιρετικά ευνοϊκά δάνεια στη Silicon Valley Bank και σε άλλες τράπεζες, τα οποία είναι ουσιαστικά κρατικές επιδοτήσεις.
Και αντί να χρησιμοποιεί ως εγγύηση τους τίτλους του Δημοσίου και άλλα περιουσιακά στοιχεία που ανήκουν στη Silicon Valley Bank - ή τουλάχιστον που ήταν - αντί να χρησιμοποιεί την αγοραία αξία τους, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ χρησιμοποιεί την αξία στο άρτιο - την ονομαστική αξία που τυπώθηκε στους τίτλους του Δημοσίου που κατέχονται από την SVB και άλλες τράπεζες που πρέπει να διασωθούν.
Ουσιαστικά λοιπόν αυτό που λένε είναι ότι, μόνο οι μέσοι εργαζόμενοι υπόκεινται στην πειθαρχία της αγοράς.
Αλλά οι τράπεζες - δεν χρειάζεται στην πραγματικότητα να συμφωνούν με την αγοραία αξία για τους τίτλους τους.
Μπορούν να διασωθούν χρησιμοποιώντας ως εγγύηση τις αξίες αυτού που αγόρασαν αρχικά τον τίτλο πριν η Fed αυξήσει τα επιτόκια και μειωθεί η τιμή αυτών των ομολόγων.
Εν ολίγοις, λοιπόν, αυτό που είναι, είναι ο σοσιαλισμός για τους πλούσιους για τις μεγάλες εταιρείες και για τις εμπορικές τράπεζες και ο καπιταλισμός για όλους τους άλλους.
Η Ντανιέλα Γκάμπορ είπε ότι δεν το έχει δει ποτέ αυτό σε δεκαπέντε χρόνια έρευνας. Έχετε δει ποτέ κάτι τέτοιο;
MICHAEL HUDSON: Λοιπόν, αυτό είπα στην αρχή της σημερινής μας συζήτησης.
Είπα, οι τράπεζες είναι σε θέση να μεταφέρουν τα περιουσιακά τους στοιχεία στην τιμή που τα αγόρασαν. Αυτό ονομάστηκε «λογιστική αξία» - όχι «τρέχουσα αγοραία αξία».
Για χρόνια, στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, αν είχατε τράπεζες ή μια εταιρεία που μεταφέρει ακίνητα στη λογιστική αξία, οι άνθρωποι κοιτούσαν αυτούς τους ισολογισμούς λέγοντας: «Ααα, θα εκτιμήσουν την ακίνητη περιουσία τους σε αυτό που την αγόρασαν τη δεκαετία του 1950 και τώρα τριπλασιάστηκε σε αξία. Ας κάνουμε επιδρομή σε αυτήν την εταιρεία και ας την αναλάβουμε, ας τη διαλύσουμε και ας πουλήσουμε την ακίνητη περιουσία».
Έτσι έβγαιναν τα χρήματα στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 και ακόμη περισσότερο στις δεκαετίες του 1980.
Αλλά τότε είναι που οι τιμές των περιουσιακών στοιχείων αυξάνονται.
Αλλά όταν επισημαίνετε την "τιμή αγοράς" - "λογιστική αξία" - αντί για την "αγοραία αξία", θα έχετε αυτήν τη διαφορά. Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα.
Και έχετε απόλυτο δίκιο για τα δύο μέτρα και δύο σταθμά που έχει η κυβέρνηση.
Κοιτάξτε τα δύο μέτρα και δύο σταθμά με τους οφειλέτες φοιτητικών δανείων. Αδυνατούν να πληρώσουν τα φοιτητικά τους δάνεια χωρίς να κάνουν μεγάλες θυσίες. Αλλά ο Μπάιντεν έχει διασφαλίσει ότι δεν πρόκειται να διασωθούν επειδή είναι ο άνθρωπος που χρηματοδότησε το νομοσχέδιο πτώχευσης λέγοντας ότι τα φοιτητικά δάνεια δεν υπόκεινται σε πτωχευτικούς νόμους για να διαγραφούν.
Δευτερόλεπτο παρά δευτερόλεπτο είδος περιουσιακού στοιχείου, εάν πτωχεύσετε, μπορεί να απομειωθεί στην τρέχουσα αποτυχία της αγοράς για αυτό που οφείλετε. Όχι όμως φοιτητικά δάνεια.
Διατηρούνται ιερά και απαραβίαστα.
Υπάρχει μια διαμετρική αντίθετη οικονομική φιλοσοφία όσον αφορά το τι οφείλουν οι μισθωτοί και οι καταναλωτές και τι οφείλει ο χρηματοπιστωτικός και κτηματομεσιτικός τομέας.
Η Κυβέρνηση Μπάιντεν και οι Ρεπουμπλικάνοι λένε ότι κανένας δισεκατομμυριούχος δεν πρέπει να χάσει ούτε μια δεκάρα. Καμία τράπεζα ή εταιρεία ακινήτων δεν πρέπει να οφείλει τίποτα. Θα εγγυηθούμε ότι η διάσωση — είναι ακίνδυνη.
Έχουμε μεταφέρει όλο τον κίνδυνο στους ψηφοφόρους που μας έβαλαν στην εξουσία, επειδή λέμε ότι, «Ίσως να είσαι δισεκατομμυριούχος κάποια μέρα. Δεν θέλετε να τους πληγώσετε, έτσι;» ή όποια κι αν είναι η πολιτική τους.
Επομένως, αυτά τα δύο μέτρα και δύο σταθμά είναι αυτά που συμπιέζουν την οικονομία τώρα. Μη επιτρέποντας στον χρηματοπιστωτικό τομέα να χάσει ούτε δεκάρα, κάποιος πρέπει να χάσει. Και οι χαμένοι είναι η μη χρηματοπιστωτική οικονομία – η πραγματική οικονομία παραγωγής και κατανάλωσης.
ΜΠΕΝ ΝΌΡΤΟΝ: Μάικλ, ένας άλλος παράγοντας σε αυτό είναι τα κρυπτονομίσματα. Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, είναι επίσης μετά από μια καταστροφική κατάρρευση σε μεγάλα τμήματα της βιομηχανίας κρυπτονομισμάτων.
Εσείς ο ίδιος ήσασταν πάντα πολύ δύσπιστοι και έχετε επικρίνει αυτήν τη βιομηχανία κρυπτογράφησης και μπορείτε να μιλήσετε για αυτό - εννοώ ότι έχω κάνει πολλές συνεντεύξεις μαζί σας όλα αυτά τα χρόνια. Πηγαίνοντας πίσω στο αρχείο, οι άνθρωποι μπορούν να δουν ότι αποδείξατε ότι έχετε δίκιο σε αυτό.
Φυσικά η Silicon Valley Bank όπως υποδηλώνει το όνομά της ασχολείται σίγουρα με τον τομέα της τεχνολογίας και τη Silicon Valley.
Αλλά πριν καταρρεύσει το SVB είδαμε το Silvergate να καταρρέει και το Silvergate επενδύθηκε πολύ - ή τουλάχιστον πολλοί από τους καταθέτες του ήταν εταιρείες που επένδυσαν σε κρυπτονομίσματα.
Και στη συνέχεια, στις 12 Μαρτίου υπήρχε μια άλλη τράπεζα που κατέβηκε η οποία - σε αντίθεση με την SVB και το Silvergate, που ήταν στην Καλιφόρνια - η τρίτη τράπεζα που κατέβηκε ήταν η Signature Bank που εδρεύει στη Νέα Υόρκη. Και τριάντα τοις εκατό - σχεδόν το ένα τρίτο των καταθέσεων της Signature Bank ήταν επιχειρήσεις κρυπτονομισμάτων.
Ίσως λοιπόν μπορείτε να μιλήσετε για τον ρόλο των κρυπτονομισμάτων σε όλα αυτά. Και φυσικά αυτό έρχεται σε μια εποχή που ο Sam Bankman-Fried - ο απατεώνας που διηύθυνε το ανταλλακτήριο FDX - εκτέθηκε στον κόσμο για τη διάπραξη κυριολεκτικής απάτης και την απώλεια δισεκατομμυρίων δολαρίων πραγματικά εν μία νυκτί.
ΜΙΧΑΗΛ ΧΑΝΤΣΟΝ: Λοιπόν, όλη η μυθολογία και η φαντασίωση των κρυπτονομισμάτων έχει σκάσει, ειδικά με τον Μπάνκμαν-Φριντ.
Το κρυπτονόμισμα έπρεπε να είναι - το ονόμασαν δανεισμό peer-to-peer. Ο δανεισμός peer-to-peer ήταν, το άτομο που αγόρασε το κρυπτονόμισμα πήρε χρήματα από την τράπεζα και πλήρωσε για κρυπτογράφηση με προμήθεια τραπεζικής μεταφοράς - ήταν ένας ομότιμος.
Ποιος είναι ο άλλος συνομήλικος; Ο άλλος συνομήλικός του ήταν ο Μπάνκμαν-Φριντ και μπορούσε να κάνει ό,τι ήθελε με τα χρήματά του.
Η ιστορία του εξωφύλλου κρυπτογράφησης ήταν: «Λοιπόν, γνωρίζουμε ότι η οικονομία είναι μπερδεμένη και δεν μας αρέσει η μεγάλη κυβέρνηση και δεν μας αρέσει η τράπεζα, οπότε εδώ είναι μια εναλλακτική λύση για τις τράπεζες, βάζοντας τα χρήματά σας σε αυτήν την τράπεζα και βάζοντας τα χρήματά σας, ανάλογα με τα κυβερνητικά νομίσματα fiat».
Έτσι, οι άνθρωποι θα έβαζαν τα χρήματά τους σε κρυπτονομίσματα, σκεπτόμενοι, αυτό είναι κάτι διαφορετικό από τις τράπεζες. Και όμως αποδεικνύεται - τι έκαναν οι εταιρείες κρυπτογράφησης;
Εάν λάβετε ένα δισεκατομμύριο δολάρια εισροής από ανθρώπους που θέλουν μια εναλλακτική λύση, τι θα κάνετε με ένα δισεκατομμύριο δολάρια;
Λοιπόν ο Μπάνκμαν-Φριντ απλώς αγόρασε πολυτελή ακίνητα και έδωσε χρήματα στο Δημοκρατικό Κόμμα και σε μερικούς Ρεπουμπλικάνους για συνεισφορές εκστρατείας για να αγοράσει επιρροή.
Αλλά το μεγαλύτερο μέρος των κρυπτονομισμάτων τοποθετήθηκε στην Silvergate Bank ή σε άλλες τράπεζες ή κυβερνητικά χρεόγραφα. Θέλω να πω, πού αλλού θα βάλετε εισροή δισεκατομμυρίων δολαρίων;
Λαμβάνετε τραπεζικό έμβασμα από τράπεζα. Πηγαίνει στον τραπεζικό σας λογαριασμό - πρέπει να έχετε έναν τραπεζικό λογαριασμό κάπου για να το κρατήσετε. Και τι κάνεις;
Τα χρήματα που πηγαίνουν στα κρυπτονομίσματα καταλήγουν στις ίδιες τις τράπεζες ή τα κρατικά χρεόγραφα από τα οποία υποτίθεται ότι τα κρυπτονομίσματα είναι διαφυγή.
Έτσι, το μόνο που είναι το κρυπτονόμισμα είναι μια μεταμφιεσμένη τράπεζα ή ένα αμοιβαίο κεφάλαιο που έχει τα χρήματά του σε τράπεζες και κρατικούς τίτλους.
Μόνο που έχει μυστικότητα, έτσι ώστε αν είσαι εγκληματίας ή εφοριακός ή απατεώνας και δεν θέλεις η κυβέρνηση να ξέρει τι έχεις, είσαι πρόθυμος να δώσεις ένα ασφάλιστρο.
Ακριβώς όπως το καρτέλ κοκαΐνης που θα πληρώσει δέκα τοις εκατό ή είκοσι τοις εκατό για ξέπλυμα χρήματος.
Τα κρυπτονομίσματα ήταν μια τεράστια επιχείρηση ξεπλύματος χρήματος τυλιγμένη σε μια εξιδανίκευση - μια φαντασίωση - ότι ήταν μια εναλλακτική λύση για τις τράπεζες και τα κυβερνητικά χρήματα, όταν φυσικά η υποστήριξη για το κρυπτονόμισμα ήταν τράπεζες και κυβερνητικά χρήματα.
Προφανώς όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να το συνειδητοποιούν αυτό και λένε: «Περιμένετε ένα λεπτό, ποιος τρέχει το κρυπτονόμισμα που κρατάμε; Δεν ξέρουμε τι είναι». Επειδή είναι κρυπτογράφηση - γι 'αυτό ονομάζεται κρυπτογράφηση. Και δεν μπορεί να ρυθμιστεί, επειδή η κυβέρνηση δεν μπορεί να ξέρει τι περιέχει ή ποιος πληρώνει τι, επειδή είναι κρυπτογράφηση.
Έτσι, δεν υπάρχει τρόπος ρύθμισης των κρυπτονομισμάτων και περιττό να πούμε ότι κάθε μαφιόζος - κάθε είδους οικονομικός απατεώνας - βρίσκει ότι είναι σαν να παίρνει μια καραμέλα από ένα μωρό. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να πείτε ότι έχουμε μια ιδεαλιστική ελευθεριακή απάντηση στο σοσιαλισμό.
Άρα τα κρυπτονομίσματα ήταν η ελευθεριακή απάντηση στο σοσιαλισμό. Και έχουμε δει – νομίζω ότι ο σοσιαλισμός κέρδισε τη συγκεκριμένη μάχη.
Οι τράπεζες φυσικά - όταν οι άνθρωποι πουλούσαν το κρυπτονόμισμα, το κρυπτονόμισμα έπρεπε να αντλήσει από τον τραπεζικό του λογαριασμό. Και όταν άντλησε από τον τραπεζικό της λογαριασμό, οι τράπεζες έμειναν χωρίς χρήματα.
Οι τράπεζες που έπρεπε να πληρώσουν την εταιρεία κρυπτογράφησης για να πληρώσουν τον πωλητή κρυπτονομισμάτων έπρεπε να πουλήσουν τα ομόλογά τους και τα συσκευασμένα ενυπόθηκα δάνεια και να υποστούν απώλεια κεφαλαίου σε περιουσιακά στοιχεία που κουβαλούσαν στην αρχική λογιστική αξία ή τιμή αγοράς, αλλά ότι έπαιρναν μόνο την τιμή αγοράς.
Έτσι, όλο αυτό το ξετύλιγμα όλων αυτών – η πραγματικότητα σήκωσε το άσχημο κεφάλι της.
BEN NORTON: Καθηγητή Hudson έχετε γράψει σε ένα άρθρο σχετικά με αυτό, το οποίο είναι "Γιατί το τραπεζικό σύστημα των ΗΠΑ διαλύεται". Και μετά συνεχίσατε και είπατε ότι «η τραπεζική κρίση των ΗΠΑ δεν έχει τελειώσει». Και προειδοποιήσατε ότι θα μπορούσε να εξαπλωθεί.
Και θέλω απλώς να αναφερθώ εν συντομία σε αυτούς τους αριθμούς εδώ.
Η μεγαλύτερη τράπεζα που απέτυχε ποτέ στην ιστορία των ΗΠΑ ήταν η Washington Mutual και ήμουν το 2008 κατά τη διάρκεια του χρηματοπιστωτικού κραχ και είχε περιουσιακά στοιχεία 307 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Η δεύτερη μεγαλύτερη τράπεζα που κατέρρευσε ποτέ στην ιστορία των ΗΠΑ ήταν η Silicon Valley Bank με περιουσιακά στοιχεία 209 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Τόσο πολύ κοντά στην Ουάσιγκτον Αμοιβαία.
Και η Signature Bank ήταν η τρίτη μεγαλύτερη τράπεζα που κατέρρευσε, η οποία είχε περιουσιακά στοιχεία 118 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Είναι λοιπόν σαφές ότι υπάρχουν παραλληλισμοί με το κραχ του 2008.
Αλλά στο άρθρο σας επισημάνατε επίσης ότι υπάρχουν παραλληλισμοί με την κρίση αποταμίευσης και δανείων (S&L) της δεκαετίας του 1980. Τι μπορούμε λοιπόν να μάθουμε από το κραχ του S&L της δεκαετίας του 1980 και επίσης από το κραχ του 2008;
ΜΙΧΑΗΛ ΧΑΝΤΣΟΝ: Λοιπόν, θέλω πρώτα απ' όλα να αμφισβητήσω αυτό που είπατε ότι η Washington Mutual είναι η μεγαλύτερη τράπεζα που χρεοκόπησε.
Αυτός δεν είναι καθόλου ο σωστός τρόπος για να το δούμε.
Αυτό που είναι σημαντικό να εξετάσουμε είναι ποιες τράπεζες ήταν αφερέγγυες.
Η Sheila Bair έγραψε στην αυτοβιογραφία της ότι υπήρχε μια τράπεζα που ήταν χειρότερη από όλες τις άλλες. Ήταν εντελώς αφερέγγυα – όχι μόνο ανίκανη αλλά και στραβή. Η τράπεζα αυτή ήταν η Citibank.
Αλλά η Citibank εξετάστηκε από τον υπουργό Οικονομικών του Ομπάμα Tim Geithner - ο οποίος είχε συνεργαστεί με τον Bob Rubin, ο οποίος ήταν ο προστάτης της Citibank - οπότε το γεγονός είναι ότι όχι μόνο η Citibank - Citigroup - αλλά όλες οι μεγάλες τράπεζες - η Sheila Bair, η οποία ήταν επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Εταιρείας Ασφάλισης Καταθέσεων, είπε, οι τράπεζες είναι αφερέγγυες.
Πίεζε. Είπε: «Κοιτάξτε, η Citibank πρέπει να καταρρεύσει. Ας το καθαρίσουμε. Ας το πάρουμε κάτω και ας καθαρίσουμε τους απατεώνες».
Και ο Γκάιτνερ είπε: «Όχι, οι απατεώνες είμαστε εμείς. Αυτό είναι το παιχνίδι μας».
Έτσι, το κλειδί που πρέπει να εξετάσουμε δεν είναι ποιες τράπεζες επιτράπηκε πραγματικά να υποχωρήσουν - οι πραγματικά στραβές τράπεζες όπως η Washington Mutual - αλλά ποιες τράπεζες είναι αφερέγγυες. Σίτιμπανκ και Γουέλς Φάργκο, ανέφερε. Αυτές ήταν οι τράπεζες που είχαν τα ενυπόθηκα δάνεια σκουπίδια. Τράπεζα της Αμερικής. Οι τράπεζες ήταν αφερέγγυες.
Και όταν λέω ότι το πρόβλημα μόλις αρχίζει, μόλις αρχίζει επειδή το πρόβλημα που έχει σήμερα ο χρηματοπιστωτικός τομέας και ο τραπεζικός τομέας είναι ενδημικό για τη χρηματοδότηση του καπιταλισμού.
Τα διαγράμματα που έχω κάνει στο Killing The Host και επίσης στο The Destiny of Civilization - ο χρηματοπιστωτικός τομέας αναπτύσσεται από τοκοφόρο χρέος και αυτό είναι ένα εκθετικό σύστημα. Οποιοδήποτε επιτόκιο έχει χρόνο διπλασιασμού. Οποιοδήποτε επιτόκιο πηγαίνει εκθετικά.
Αλλά η οικονομία δεν παρακολουθεί. Πηγαίνει σε μια καμπύλη S, και πηγαίνει πιο αργά και πιο αργά, και στη συνέχεια γυρίζει προς τα κάτω. Αυτός είναι ο επιχειρηματικός κύκλος. Και απεικονίζεται ως ένα είδος ημιτονοειδούς καμπύλης, πάνω και κάτω.
Το πρόβλημα είναι ότι η οικονομία δεν μπορεί να συμβαδίσει με την ικανότητα με τα χρέη που οφείλει - η ικανότητα να πληρώσει το εκθετικά αυξανόμενο χρέος δεν συμβαδίζει με αυτήν την αύξηση του χρέους.
Αυτό καθιστά αναπόφευκτη την κατάρρευση.
Αυτή η διαφορά μεταξύ των καμπυλών ανάπτυξης του χρέους και της καμπύλης ανάπτυξης της οικονομίας είναι γνωστή εδώ και 5.000 χρόνια. Είχε ήδη τεκμηριωθεί στη Βαβυλωνία το 1800 π.Χ.
Έχουμε τα σχολικά βιβλία - τα μαθηματικά εγχειρίδια - στα οποία εκπαιδεύτηκαν οι γραφείς. Η αρχαιότητα το ήξερε αυτό. Ο Αριστοτέλης μίλησε γι' αυτό.
Όλοι το γνωρίζουν αυτό, αλλά δεν διδάσκεται ως μέρος του οικονομικού προγράμματος σπουδών.
Ο χρηματοπιστωτικός τομέας αναπτύσσεται με διαφορετικούς μαθηματικούς νόμους και στη συνέχεια αναπτύσσεται η οικονομία. Και αυτό είναι που το καθιστά αναπόφευκτο.
Η κρίση αποταμίευσης και δανείων ήταν κάπως διαφορετική. Αξίζει να αναφερθεί, επειδή μεγάλο μέρος του ήταν αποτέλεσμα απάτης - και πάλι όπως εξήγησε ο Bill Black.
Αλλά εδώ είναι το πρόβλημα στα Αποταμιευτικά και Δάνεια και τα ταμιευτήρια. Το συζήτησα στο άρθρο που μόλις αναφέρατε.
Τα ταμιευτήρια και οι S&L δάνεισαν χρήματα ενυπόθηκων δανείων και θα το έκαναν - βασικά, όταν εργαζόμουν στη δεκαετία του 1960, τα επιτόκια αυξάνονταν από περίπου 3,5 τοις εκατό σε 4,5 τοις εκατό για τα ενυπόθηκα δάνεια.
Και οι τράπεζες θα έπαιρναν καταθέσεις και θα πλήρωναν ίσως ένα επιτόκιο 2,5 τοις εκατό και θα έκαναν δάνεια ίσως στο 3,5 τοις εκατό για μια τριακονταετή υποθήκη.
Έτσι, όλα αυτά συνέβαιναν κανονικά μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Και στα τέλη της δεκαετίας του 1970 - λόγω του πολέμου του Βιετνάμ - τα επιτόκια αυξάνονταν σταθερά επειδή το ισοζύγιο πληρωμών των ΗΠΑ συμπιέζονταν.
Και τελικά είχατε πληθωρισμό λόγω των ελλείψεων που προκλήθηκαν από τον πόλεμο - «καπιταλισμός του Πενταγώνου» - και έτσι ο Paul Volcker αύξησε τα επιτόκια στο 20 τοις εκατό.
Λοιπόν φανταστείτε τι συνέβη; Παρόλο που μειώθηκαν από το 20 τοις εκατό, μετά το 1980, ήταν ακόμα πολύ υψηλά.
Λοιπόν, εδώ είναι η κατάσταση - οι SNL ήταν στην ίδια κατάσταση που ήταν οι τραπεζικοί καταθέτες τα τελευταία χρόνια.
Θα μπορούσατε να πάρετε ένα πολύ χαμηλό επιτόκιο από τις τράπεζες ή ένα υψηλό επιτόκιο τοποθετώντας τα χρήματά σας σε κρατικούς τίτλους ή εταιρικά ομόλογα ή ακόμα και ομόλογα που πλήρωναν πολλά χρήματα.
Έτσι, οι άνθρωποι πήραν τα χρήματα από τις τράπεζες και αγόρασαν χρηματοπιστωτικά χρεόγραφα υψηλότερης απόδοσης.
Λοιπόν οι τράπεζες πιέστηκαν, επειδή οι τράπεζες δεν μπορούσαν να πληρώσουν. Όταν τα επιτόκια αυξήθηκαν στο 6 τοις εκατό, 7 τοις εκατό για τα ενυπόθηκα δάνεια - οι τράπεζες δεν μπορούσαν απλώς να χρεώσουν τους πελάτες ενυπόθηκων δανείων τους περισσότερο επειδή ο πελάτης ενυπόθηκων δανείων είχε ένα τριακονταετές δάνειο με σταθερό επιτόκιο.
Επομένως, δεν υπήρχε περίπτωση οι τράπεζες να κερδίσουν αρκετά χρήματα για να πληρώσουν τα υψηλά επιτόκια που υπήρχαν στην υπόλοιπη οικονομία. Και ως αποτέλεσμα ωθήθηκαν κάτω, και οι εμπορικές τράπεζες είχαν μια μέρα πεδίου.
Η Sheila bear μου είπε ότι οι τράπεζες βίασαν τα ταμιευτήρια - δεν το έκανε αυτό που χρησιμοποίησε αυτή τη λέξη.
Είπε: «Είπαν ότι θα παρείχαν περισσότερα χρήματα στους καταθέτες ταμιευτηρίου και αυτό που έκαναν ήταν να τα αδειάσουν όλα και απλώς να πληρώσουν υψηλότερους μισθούς».
Δεν υπάρχουν λοιπόν άλλα ταμιευτήρια, σχεδόν καθόλου – όχι άλλα S&L. Όλοι κανιβαλίστηκαν από τις μεγάλες τράπεζες της Wall Street που άδειασαν ως αποτέλεσμα και αυτό μεταμόρφωσε τη χρηματοοικονομική δομή και την τραπεζική δομή της αμερικανικής οικονομίας.
Λοιπόν, αυτός ο μετασχηματισμός, και αυτή η συμπίεση, της απαλλαγής από μια ολόκληρη κατηγορία τραπεζών απειλεί τώρα τις μικρότερες τράπεζες στις "νωμένες Πολιτείες, τις μικρότερες εμπορικές τράπεζες.
Γιατί είναι στην κατάσταση να μείνουν πίσω. Με την έννοια ότι, αν μόνο οι μεγαλύτερες τράπεζες είναι πολύ μεγάλες για να χρεοκοπήσουν - με άλλα λόγια, είναι τόσο μεγάλοι συνεισφέροντες στην εκστρατεία και έχουν τόσους πολλούς από τους πρώην αξιωματούχους τους να διευθύνουν το Υπουργείο Οικονομικών ή να υπηρετούν ως αξιωματούχοι του Υπουργείου Οικονομικών ή να πηγαίνουν στο Κογκρέσο ή να αγοράζουν μέλη του Κογκρέσου - που είναι ασφαλείς.
Και οι άνθρωποι που έχουν τα χρήματά τους σε μικρότερες τράπεζες - όπως μια Τράπεζα της Silicon Valley και οι άλλες που αναφέρατε - δεν είναι πουθενά τόσο ασφαλείς όσο οι τράπεζες Too Big to Fail.
Και αν μια τράπεζα δεν είναι πολύ μεγάλη για να χρεοκοπήσει, τότε είναι αρκετά μικρή για να αποτύχει και πραγματικά δεν θέλετε να κρατήσετε περισσότερα από 250.000 δολάρια εκεί επειδή αυτό δεν είναι ασφαλισμένο και δεν ξέρετε πόσο καιρό μπορεί να ξεφύγει ο Μπάιντεν χωρίς να διασώσει τους πλούσιους καταθέτες και απλώς να το κολλήσει στην υπόλοιπη οικονομία.
Κάποια στιγμή, απλά δεν μπορεί να είναι πια απατεώνας.
BEN NORTON: Michael, έχεις τονίσει ότι, μετά το κραχ του 2008, εκτός από τη διάσωση των μεγάλων τραπεζών και όλα αυτά και η ιδέα του Too Big to Fail - ένας από τους τρόπους με τους οποίους οι ΗΠΑ είχαν τη λεγόμενη ανάκαμψη - αν και επεσήμανες ότι δεν ήταν πραγματικά ανάκαμψη - είναι μέσω ποσοτικής χαλάρωσης.
Και μπορείτε να δείτε ότι η ποσοτική χαλάρωση είναι πραγματικά ένα είδος φαρμάκου για την οικονομία, όπου το χρήμα ήταν τόσο φθηνό, τα επιτόκια ήταν τόσο χαμηλά - εννοώ, τώρα που τα επιτόκια αυξάνονται - το επιτόκιο των ομοσπονδιακών κεφαλαίων αυξάνεται - καθιστά πιο ακριβό να πάρει χρήματα και αυτή η φούσκα που δημιουργήθηκε από τη Fed αρχίζει να σκάει.
Και έχετε υποστηρίξει ότι αυτό ίσως θα τους ωθήσει πίσω προς την ποσοτική χαλάρωση, αν και ο Τζερόμ Πάουελ επέμεινε ότι ενδεχομένως θα συνεχίσει να αυξάνει το επιτόκιο των ομοσπονδιακών κεφαλαίων.
ΜΙΧΑΗΛ ΧΑΝΤΣΟΝ: Αυτό ήταν την Παρασκευή [10 Μαρτίου] το είπε αυτό. Χθες αποχώρησε. Είπε: «Λυπάμαι, λυπάμαι. Γκρεμίσαμε τις τράπεζες. Μην ανησυχείτε. Μην ανησυχείτε. Τώρα που συνειδητοποίησα ότι δεν βλάπτω μόνο την εργασία, αλλά πληγώνω την εκλογική μας περιφέρεια, το 1%, φυσικά θα το γυρίσουμε πίσω. Δεν πρόκειται να - μην ανησυχείτε 1%, δώστε τα χρήματά σας στο πάρτι. Θα τα κάνουμε όλα εντάξει για εσάς».
BEN NORTON: Αν κοιτάξετε ένα γράφημα του πληθωρισμού των τιμών των περιουσιακών στοιχείων, βλέπουμε ότι φαίνεται ότι η οικονομία στις ΗΠΑ βρίσκεται σε ένα σημείο όπου είναι τόσο χρηματοοικονομική και βασίζεται τόσο πολύ σε αυτές τις φούσκες, που δεν φαίνεται ότι μπορεί να επιβιώσει χωρίς χαμηλά επιτόκια και χωρίς ποσοτική χαλάρωση.
Υποστηρίξατε λοιπόν ότι αυτή η κρίση ήρθε για να μείνει. Πρέπει να υπάρξει θεμελιώδης συστημική αλλαγή.
Είτε θα είναι στασιμοπληθωρισμός, με τη συνέχιση αυτών των πολιτικών QE και χαμηλών επιτοκίων, είτε θα είναι οικονομική κρίση όπως βλέπουμε τώρα.
ΜΙΧΑΗΛ ΧΑΝΤΣΟΝ: Αυτή είναι η γωνία στην οποία έχει ζωγραφιστεί η Fed.
Είμαστε στο αποκορύφωμα της «κατάθλιψης Ομπάμα». Αυτό ξεκίνησε ο Ομπάμα διασώζοντας τις τράπεζες και στηρίζοντας τις τράπεζες αντί για την οικονομία στο σύνολό της.
Ο Ομπάμα και ο Γκάιτνερ και το υπουργικό συμβούλιο του Ομπάμα κήρυξαν τον πόλεμο στην οικονομία με το 1%.
Και το εκπληκτικό είναι ότι η οικονομία δεν βλέπει πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό που έκανε και πόσο συνειδητά ξεπούλησε τους ψηφοφόρους που τους εμπιστεύτηκαν - να κάνει ό, τι μπορούσε για να τους βλάψει, επειδή ο βαθμός στον οποίο θα μπορούσε να βλάψει την οικονομία ήταν ο βαθμός στον οποίο το 1% ή το 10% ήταν σε θέση να σκοτώσει.
Δεν είναι λοιπόν αυτό το ταξικό συμφέρον για το οποίο μίλησε ο Μαρξ. Δεν είναι το ταξικό συμφέρον των εργοδοτών έναντι των μισθωτών.
Είναι ο χρηματοοικονομικός κλάδος που έχει συμμαχήσει με τον κλάδο των ακινήτων και των ασφαλειών - τον τομέα FIRE - έναντι της οικονομίας γενικότερα - της πραγματικής οικονομίας της παραγωγής και της κατανάλωσης.
Αυτό βλέπουμε και κάτι έχει να δώσει.
Και σε κάθε περίπτωση τόσο οι Ρεπουμπλικάνοι όσο και οι Δημοκρατικοί λένε: «Αν κάτι πρέπει να δώσει, είμαστε πρόθυμοι να συρρικνώσουμε την οικονομία προκειμένου να προστατεύσουμε τον χρηματοπιστωτικό, ασφαλιστικό και κτηματομεσιτικό τομέα από την απώλεια, επειδή εκεί έχει το 10% τα περιουσιακά του στοιχεία».
Δεν είμαστε πια στον βιομηχανικό καπιταλισμό – είμαστε στον χρηματοοικονομικό καπιταλισμό. Και ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο χρηματοπιστωτικός καπιταλισμός είναι πολύ διαφορετικός από τη δυναμική του βιομηχανικού καπιταλισμού όπως προβλεπόταν τον δέκατο ένατο αιώνα.
ΜΠΕΝ ΝΟΡΤΟΝ: Μάικλ, καθώς αρχίζουμε να ολοκληρώνουμε εδώ θέλω να σε ρωτήσω για τη διαφθορά. Αυτό είναι κάτι που αναφέρατε στα άρθρα σας αναλύοντας τη συντριβή SVB και άλλες τράπεζες που καταρρέουν.
Μιλάτε για χρηματοδότηση εκστρατειών, την οποία αντιμετωπίζετε, αλλά και η ρυθμιστική αποτύπωση είναι νομίζω ένα σημαντικό σημείο.
Και γράψατε ότι, «Για να το καταλάβουμε αυτό, θα πρέπει να εξετάσουμε ποιες είναι οι ρυθμιστικές αρχές και οι εξεταστές των τραπεζών. Ελέγχονται από τις ίδιες τις τράπεζες, επιλέγονται για να αρνηθούν ότι υπάρχει οποιοδήποτε εγγενές διαρθρωτικό πρόβλημα στο χρηματοπιστωτικό μας σύστημα. Είναι αληθινοί πιστοί ότι οι χρηματοπιστωτικές αγορές αυτοδιορθώνονται με αυτόματους σταθεροποιητές».
Μιλήστε για την έννοια της ρυθμιστικής σύλληψης και πώς πραγματικά είναι απλώς διαφθορά, αλλά δεν το ονομάζουμε αυτό. Επειδή οι ΗΠΑ ενεργούν σαν άλλες χώρες να είναι διεφθαρμένες, αλλά οι ΗΠΑ δεν είναι διεφθαρμένες.
MICHAEL HUDSON: Λοιπόν, το κέντρο αυτής της διαφθοράς - και πάλι ο συνάδελφός μου Bill Black το εξήγησε αυτό - αν παρατηρήσετε, ποιες ήταν οι ρυθμιστικές αρχές των τραπεζών για την Τράπεζα silicon valley και τους άλλους;
Αυτές οι τράπεζες που έχουν χρεοκοπήσει ρυθμίζονται όλες από το Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας Στεγαστικών Δανείων. Εάν υπάρχει κάποιο τραπεζικό συμβούλιο που διοικείται εξ ολοκλήρου από τις τράπεζες που ρυθμίζει, είναι το Συμβούλιο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας Στεγαστικών Δανείων.
Και θεωρούν ότι «προστατεύουν» τις τράπεζες υπό την εξουσία τους. Αντί να τους ρυθμίσουν, λένε: «Πώς μπορούμε να σας βοηθήσουμε να κερδίσετε περισσότερα χρήματα;»
Πριν από αυτό ο πιο διεφθαρμένος ρυθμιστής ήταν το [Γραφείο του] Ελεγκτή της νομισματικής ομάδας.
Τώρα, οι τράπεζες έχουν μια επιλογή. Οι τράπεζες είναι σε θέση να επιλέξουν ποια ρυθμιστική αρχή θα τις ρυθμίσει.
Εάν είστε τραπεζίτης και θέλετε να είστε απατεώνας, ξέρετε ακριβώς σε ποιον να πάτε.
«Θέλω να ρυθμίζομαι από το Συμβούλιο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας Στεγαστικών Δανείων επειδή ξέρω ότι πάντα θα με αφήνουν να κάνω ό,τι θέλω».
«Οφείλουν τη δουλειά τους στο γεγονός ότι μπορώ να τους απολύσω ανά πάσα στιγμή αν κάνουν κάτι που δεν θα με αφήσει να κάνω ό,τι θέλω».
«Αν προσπαθήσουν να πουν ότι αυτό που κάνω είναι δόλιο, θα πω: "Αυτό είναι σοσιαλισμός! Ρυθμίζετε την αγορά! Αυτή είναι η ρύθμιση της αγοράς, έλα! Η κλοπή είναι μέρος της αγοράς, δεν το καταλαβαίνετε αυτό;». "
Και η ρυθμιστική αρχή είπε αργότερα, «Ω ναι, έχετε δίκιο - η ελεύθερη αγορά υπό το ελευθεριακό Ομοσπονδιακό Συμβούλιο Τραπεζών Στεγαστικών Δανείων - η απάτη είναι μέρος της ελεύθερης αγοράς. Η κλοπή είναι μέρος της ελεύθερης αγοράς. Οτιδήποτε άλλο είναι σοσιαλισμός, οπότε φυσικά δεν είμαστε σοσιαλιστές.."
Φυσικά μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις και αρκεί να έχεις τέτοιες τραπεζικές ρυθμιστικές αρχές που πιστεύουν ότι, όπως το έθεσε ο Άλαν Γκρίνσπαν, «Γιατί ένας τραπεζίτης να εξαπατήσει ποτέ κάποιον; Αν εξαπατούσε κάποιον δεν θα τον είχε πια ως πελάτες».
Λοιπόν, αν έχετε ποτέ πορτοφολάδες στην Times Square οπουδήποτε αλλού στη Νέα Υόρκη, παρατηρείτε ότι ο πορτοφολάς δεν λέει: «Gee, καλύτερα να μην κλέψω το πορτοφόλι αυτού του τύπου γιατί τότε δεν θα με εμπιστευτεί ποτέ ξανά».
Δεν πρόκειται ποτέ να συναντήσετε ξανά τον τύπο - είναι ένα χτύπημα και τρέξιμο. Και έτσι λειτούργησε ο χρηματοπιστωτικός τομέας τον τελευταίο αιώνα και ήδη για τις αρχές του εικοστού αιώνα.
Υπήρχαν επικριτές για το πώς ήταν δομημένες οι τράπεζες, και ειδικά οι Βρετανοί επικριτές. Κατά τη διάρκεια του Α ́ Παγκοσμίου Πολέμου βγήκε το επιχείρημα: «Ίσως η Γερμανία να κερδίσει τον πόλεμο επειδή έχει ένα πολύ πιο βιομηχανικά οργανωμένο τραπεζικό σύστημα». Οι τράπεζες είχαν βιομηχανοποιηθεί.
Αλλά οι βρετανικές τράπεζες - και ειδικά οι χρηματιστές - είναι χτυπημένες και θέλουν απλώς μια γρήγορη πληρωμή και αφήνουν την εταιρεία άδεια.
Λοιπόν, ο τρόπος για να κερδίσετε χρήματα πιο γρήγορα, αν είστε χρηματοδότης στην Αμερική, είναι η απογύμνωση περιουσιακών στοιχείων - δανείζεστε χρήματα, αγοράζετε μια εταιρεία, τα φορτώνετε με χρέος και τα αδειάζετε και τα αφήνετε ως χρεοκοπημένο κέλυφος.
Αυτός είναι ο οικονομικός καπιταλισμός. Αυτό διδάσκεστε να κάνετε στις σχολές διοίκησης επιχειρήσεων. Έτσι λειτουργεί η οικονομία της αγοράς.
Επιτεθείτε σε μια εταιρεία, αναλάβετε, πουλήστε τα πλούσια περιουσιακά στοιχεία, πληρώστε τον εαυτό σας ένα τέλος διαχείρισης, πληρώστε τον εαυτό σας ένα τεράστιο μέρισμα - γι 'αυτό νομίζω ότι το Bed Bath &beyond πηγαίνει κάτω. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ένα σωρό εταιρείες καταρρέουν.
Δανείζεσαι χρήματα, αναλαμβάνεις μια εταιρεία, αφήνεις την εταιρεία να δανειστεί χρήματα, τα πληρώνεις στον εαυτό σου ως νέο ιδιοκτήτη ως ειδικό μέρισμα και στη συνέχεια αφήνεις την εταιρεία να χρωστάει ένα χρέος χωρίς τρέχον εισόδημα ικανό να καλύψει το χρέος και χρεοκοπεί. Και λες: «Whelp, αυτή είναι η αγορά».
Και φυσικά δεν χρειάζεται να είναι η αγορά. Δεν χρειάζεται να είναι έτσι, αλλά αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο είναι δομημένη η αγορά.
Και θα σκεφτόσασταν ότι αυτό είναι το είδος του πράγματος για το οποίο θα διδάσκονταν τα ακαδημαϊκά μαθήματα οικονομικών. Αλλά αντί να διδάξουν στους ανθρώπους πώς να κάνουν μια εναλλακτική λύση σε αυτό, και πώς να αποφύγουν αυτό το είδος μιας οικονομίας ripoff και να συντρίψουν και να αρπάξουν την οικονομία, σας δείχνουν πώς να το κάνετε.
Έτσι, δεδομένου του τρόπου με τον οποίο διδάσκεται η συνείδηση του κοινού και της ικανότητας των οικονομικών εκπροσώπων ομάδων συμφερόντων και λέγοντας στους ανθρώπους ότι γίνονται πλούσιοι για να δανειστούν περισσότερα χρήματα για να αγοράσουν ένα σπίτι του οποίου η τιμή πρόκειται να αυξηθεί και να αυξηθεί, αν μόνο αναλάβουν όλο και περισσότερο χρέος.
Εάν οι άνθρωποι φαντάζονται ότι η οικονομία ανακάμπτει αναλαμβάνοντας χρέη για να κάνει τη στέγαση πιο ακριβή και τις μετοχές και τα ομόλογα και ως εκ τούτου το συνταξιοδοτικό εισόδημα πιο ακριβά, τότε ζείτε σε έναν κόσμο μέσα-έξω που αποδεικνύεται εφιάλτης.
BEN NORTON: Λοιπόν, για να ολοκληρώσω εδώ, Michael η τελευταία μου ερώτηση είναι: Πού νομίζετε ότι πρέπει να παρακολουθούμε την οικονομία των ΗΠΑ; Ποια άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα θα μπορούσαν να είναι τα επόμενα;
Γράψατε στην ανάλυσή σας ότι η κυβέρνηση Μπάιντεν απλώς κλωτσάει το κουτί μέχρι τις εκλογές του 2024. Ότι αυτά είναι θεμελιώδη συστημικά προβλήματα και μπορεί κάλλιστα να υπάρξουν περισσότερες τράπεζες που θα καταρρεύσουν τις επόμενες εβδομάδες, μήνες, χρόνια.
Λοιπόν, πού πρέπει να ψάχνουμε και ποια είναι η τελευταία λέξη που θέλετε να μας αφήσετε;
ΜΙΧΑΗΛ ΧΑΝΤΣΟΝ: Η λέξη είναι: «παράγωγα».
Υπάρχουν 80 τρισεκατομμύρια δολάρια παραγώγων - δηλαδή στοιχημάτων - στοιχημάτων καζίνο - για το αν τα επιτόκια θα αυξηθούν ή θα μειωθούν - εάν οι τιμές των ομολόγων θα αυξηθούν ή θα μειωθούν.
Και υπήρξε μια γιγαντιαία αύξηση στον όγκο των στοιχημάτων που έχουν κάνει οι τράπεζες - ίσως εκατό φορές μεγαλύτερη από ό, τι ήταν το 2008-2009.
Και ένας από τους λόγους που θα μπορούσε να αυξηθεί τόσο πολύ είναι, με επιτόκια σχεδόν μηδενικά, οι άνθρωποι θα μπορούσαν να δανειστούν από την τράπεζα και ουσιαστικά να πάνε στους αγώνες και να στοιχηματίσουν σε νομίσματα, συναλλαγματικές ισοτιμίες, επιτόκια.
Αλλά τώρα που τα επιτόκια αρχίζουν να ανεβαίνουν, κοστίζει περισσότερο να κάνετε τα στοιχήματα, και ακόμα κι αν στοιχηματίσετε σωστά σε ένα παράγωγο - μπορείτε να βάλετε μια δεκάρα και να αγοράσετε ένα ομόλογο $ 100 και να στοιχηματίσετε ότι αυτό το ομόλογο θα ανέβει κατά μία δεκάρα.
Και αν ανέβει μια δεκάρα, έχετε διπλασιάσει τα χρήματά σας. Αλλά αν πέσει μια δεκάρα τότε τα έχεις χάσει όλα.
Αυτό συμβαίνει όταν έχετε ένα στοίχημα υψηλής μόχλευσης σε παράγωγα ή κάτι άλλο.
Τα παράγωγα είναι αυτό που όλοι ανησυχούν, επειδή δεν υπάρχει πραγματική λογιστική για αυτά. Απλώς το γνωρίζουμε αυτό - νομίζω ότι η JP Morgan Chase έχει ίσως [55 τρισεκατομμύρια δολάρια] σε παράγωγα.
Η Έλεν Μπράουν μόλις έγραψε ένα υπέροχο άρθρο για τα παράγωγα που είναι σε όλο το διαδίκτυο και είναι δικηγόρος καθώς και τραπεζικός μεταρρυθμιστής.
Το επόμενο μεγάλο κραχ θα είναι κάποια τράπεζα που έχει κάνει λάθος στοίχημα στα παράγωγα και το λάθος στοίχημα μόλις εξαφάνισε όλο το τραπεζικό κεφάλαιο. Τι θα συμβεί τότε; Αυτό είναι το -όπως λένε, το επόμενο παπούτσι που πρόκειται να πέσει.
BEN NORTON: Λοιπόν Michael, θέλω να σε ευχαριστήσω τόσο πολύ που ήρθες μαζί μας για να εξηγήσεις αυτά τα σημαντικά θέματα.
Όχι μόνο είμαι μόνο για να έρθει μαζί μας, αλλά για να έρθει μαζί μας ειδικά στα γενέθλιά σας. Χρόνια πολλά, είναι μια πραγματική ευχαρίστηση. Σας ευχαριστούμε πολύ που περάσατε το χρόνο σας μαζί μας.
Θέλω να προσκαλέσω όλους να πάνε να ελέγξουν την ιστοσελίδα του Michael στο michael-hudson.com.
Εκεί μπορείτε να βρείτε συνδέσμους για τα άρθρα του, για τα βιβλία του και θα συνδέσω στην παρακάτω περιγραφή με τα άρθρα που έχει γράψει ειδικά για το κραχ της Silicon Valley Bank και άλλων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.
Τέλος, αυτό που θα πω είναι ότι θα καλέσω επίσης όλους να δουν μια εκπομπή που ο Michael φιλοξενεί κάθε δύο εβδομάδες με τη φίλη της εκπομπής Radhika Desai - έχουν μια εκπομπή μαζί που ονομάζεται Ώρα Γεωπολιτικής Οικονομίας και φιλοξενείται εδώ στο Geopolitical Economy Report.
Στην παρακάτω περιγραφή θα συμπεριλάβω έναν σύνδεσμο για να συμπεριλάβω μια λίστα αναπαραγωγής όπου οι άνθρωποι μπορούν να βρουν όλα τα επεισόδιά τους εκεί εξηγώντας τις περιπλοκές της οικονομίας και της γεωπολιτικής.
Michael, σε ευχαριστώ πολύ, είναι μια πραγματική ευχαρίστηση.
MICHAEL HUDSON: Λοιπόν, χαίρομαι που το συζητήσαμε εγκαίρως, γιατί όλα αυτά εκτυλίσσονται τόσο γρήγορα που ποιος ξέρει ποια θα είναι η ιστορία την επόμενη εβδομάδα.
ΜΠΕΝ ΝΌΡΤΟΝ: Βεβαίως. Επωφελούμαστε πάντα από αυτήν την πολύ έγκαιρη ανάλυση από εσάς. Ευχαριστώ πολύ.
*Ο Michael Hudson είναι Πρόεδρος του Ινστιτούτου για τη Μελέτη των Μακροπρόθεσμων Οικονομικών Τάσεων (ISLET), Οικονομικός Αναλυτής της Wall Street, Διακεκριμένος Ερευνητής Καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μιζούρι, Κάνσας Σίτι. Είναι ο συγγραφέας του Killing the Host (εκδόθηκε σε ηλεκτρονική μορφή από την CounterPunch Books και σε έντυπη μορφή από την Islet). Το νέο του βιβλίο είναι J είναι για τα οικονομικά σκουπίδια.
Ο Μπεν Νόρτον είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας και σκηνοθέτης. Είναι βοηθός συντάκτη του The Grayzone και παραγωγός του podcast Moderate Rebels, το οποίο συνδιοργανώνει με τον μοντέρ Μαξ Μπλούμενταλ. Ο ιστότοπός του είναι BenNorton.com και τουιτάρει στο @BenjaminNorton.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου