| "Οι πέντε μεγάλες αμερικανικές τράπεζες, οι οποίες είναι διεθνείς στις συναλλαγές τους έχουν έκθεση σε παράγωγα ύψους 188 τρισεκατομμυρίων δολαρίων." |
Συνέντευξη του Πολ Κρεγκ Ρόμπερτς από το ρωσικό γεωπολιτικό ινστιτούτο GEOFOR.
https://geofor.ru/ru/news/486/
https://geofor.ru/en/news/486/
Υπάρχουν δύο κύριες οδοί για μια πιθανή οικονομική κρίση των ΗΠΑ. Μια τέτοια κρίση, λόγω της οικονομικής κυριαρχίας των ΗΠΑ και λόγω των διασυνδέσεων της παγκοσμιοποίησης, η οποία ήταν ένα τεράστιο λάθος για την ανθρωπότητα, θα ήταν διεθνής.
Ένας δρόμος προς την κρίση είναι η τρέχουσα πολιτική της Federal Reserve για αύξηση των επιτοκίων. Αυτή η πολιτική ακολουθεί πολλά χρόνια σχεδόν μηδενικών επιτοκίων σε ονομαστικούς όρους και αρνητικών επιτοκίων σε πραγματικούς όρους. Κατά τη διάρκεια αυτών των πολλών ετών τα
χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία που συσσώρευσαν οι τράπεζες στους ισολογισμούς τους, όπως τα ομόλογα, πληρώνουν χαμηλό επιτόκιο. Όταν η κεντρική τράπεζα (Federal Reserve) αυξάνει τα επιτόκια, οι αξίες των χρηματοπιστωτικών μέσων χαμηλότερου επιτοκίου μειώνονται, συρρικνώνοντας έτσι την πλευρά του ενεργητικού των ισολογισμών των τραπεζών, αλλά όχι την πλευρά του παθητικού. Έτσι, η πολιτική της κεντρικής τράπεζας ωθεί τις τράπεζες προς την κατεύθυνση της αφερεγγυότητας.Όταν οι καταθέτες συνειδητοποιούν ότι οι καταθέσεις τους θα μπορούσαν να παγώσουν για κάποιο χρονικό διάστημα ή να χαθούν εάν έχουν μέγεθος άνω των 250.000 δολαρίων, όπως είναι πολλές μισθοδοσίες εταιρειών και ορισμένοι ατομικοί λογαριασμοί, αποσύρουν τις καταθέσεις τους. Οι τράπεζες δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις αναλήψεις επειδή τα περιουσιακά τους στοιχεία έχουν συρρικνωθεί σε αξία σε σχέση με τις καταθέσεις και επειδή καθώς πωλούν τα αποσβεσθέντα περιουσιακά στοιχεία για να ανταποκριθούν στις αναλήψεις, οι τιμές των προβληματικών περιουσιακών στοιχείων μειώνονται περαιτέρω.
Η Silicon Valley Bank είχε περιουσιακά στοιχεία με χαμηλό επιτόκιο ομόλογα του Αμερικανικού Δημοσίου, η αξία των οποίων μειώθηκε λόγω της αύξησης των επιτοκίων από την Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ. Οι άλλες δύο τράπεζες έπεσαν θύματα του κρυπτονομίσματος, το οποίο είναι πολύ ευμετάβλητο για τον ισολογισμό μιας τράπεζας.
Για να αποφευχθεί η αποτυχία των τριών αμερικανικών τραπεζών να προκαλέσει γενικό πανικό, ανακοινώθηκε ότι η κεντρική τράπεζα θα παρείχε σε όλες τις τράπεζες επαρκή μετρητά για να καλύψουν τις αναλήψεις και ότι όλες οι καταθέσεις ήταν ασφαλισμένες ακόμη και αν ήταν υψηλότερες από το ασφαλισμένο ποσό. Αυτό θα πρέπει να αποτρέψει τον πανικό.
Ωστόσο, εάν η κεντρική τράπεζα συνεχίσει να αυξάνει τα επιτόκια, τα υψηλότερα επιτόκια θα ωθήσουν περισσότερες τράπεζες σε πτώχευση. Οι κεντρικές τράπεζες κάνουν λάθη όπως όλοι οι άλλοι. Στην Ευρώπη, η Credit Suisse, μια μεγάλη διεθνής τράπεζα, αντιμετωπίζει προβλήματα, ωστόσο η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μόλις ανακοίνωσε αύξηση των επιτοκίων.
Ο δεύτερος δρόμος προς την κρίση είναι τα τρισεκατομμύρια δολάρια σε παράγωγα που κατέχουν οι πέντε μεγάλες αμερικανικές τράπεζες, οι οποίες είναι διεθνείς στις συναλλαγές τους. Σύμφωνα με δημοσιευμένες εκθέσεις, οι πέντε μεγαλύτερες τράπεζες έχουν έκθεση σε παράγωγα ύψους 188 τρισεκατομμυρίων δολαρίων.
Το ποσό αυτό είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από την κεφαλαιακή βάση των τραπεζών. Κανείς δεν ξέρει ποιος είναι ο κίνδυνος σε αυτά τα παράγωγα. Αλλά το ποσό του δολαρίου είναι πολύ υψηλότερο από ό, τι το 2008, οπότε υπάρχει η πιθανότητα για μια χειρότερη κρίση. Μια κρίση χρειάζεται μόνο ένα λάθος από έναν έμπορο ομολόγων σε ένα μεγάλο ίδρυμα για να πυροδοτήσει μια κρίση.
Η κρίση παραγώγων που σημειώθηκε το 2008 (σιγά-σιγά χτίστηκε κατά τη διάρκεια του 2006 και του 2007) προέκυψε από την κατάργηση το 1999 του νόμου Glass-Steagall, ο οποίος είχε αποτρέψει τη χρηματοπιστωτική κρίση για 66 χρόνια από την ψήφισή του το 1933. Οι υποστηρικτές της κατάργησης ισχυρίστηκαν ότι «οι χρηματοπιστωτικές αγορές αυτορυθμίζονται και δεν χρειάζονται ρυθμιστικές αρχές που θέτουν κανόνες». Έκαναν λάθος όπως έγινε σαφές 9 χρόνια αργότερα.
Ο νόμος Glass-Steagall διαχώρισε την εμπορική από την επενδυτική τραπεζική. Οι εμπορικές τράπεζες που δέχονται καταθέσεις και δανείζουν σε αυτή τη βάση δεν είχαν τη δυνατότητα να αναλάβουν πιο ριψοκίνδυνες και κερδοσκοπικές επιχειρήσεις ως επενδυτικές τράπεζες που εκείνη την εποχή κεφαλαιοποιούνταν από τις προσωπικές περιουσίες των εταίρων τους. Αυτό εμπόδισε τις εμπορικές τράπεζες να κερδοσκοπήσουν με τα χρήματα των καταθετών.
Η κατάργηση της Glass-Steagall επέτρεψε στις εμπορικές τράπεζες να χρησιμοποιούν τις καταθέσεις των καταθετών, όχι τα χρήματα των ίδιων των τραπεζών, για να συμπεριφέρονται ως επενδυτικές τράπεζες.
Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι μεγάλες εμπορικές «τράπεζες πολύ μεγάλες για να χρεοκοπήσουν» απέκτησαν τεράστια έκθεση σε παράγωγα. Οι κίνδυνοι παραγώγων δεν έγιναν κατανοητοί ούτε από τις τράπεζες, ούτε από τους οργανισμούς αξιολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας ούτε από τις ρυθμιστικές αρχές και εξερράγησαν στην κρίση του 2008 με αποτέλεσμα τη διάσωση των τραπεζών από τους φορολογούμενους και μια δεκαετία πολιτικής χαμηλών επιτοκίων προκειμένου να ανασυγκροτηθεί η πλευρά του ενεργητικού των ισολογισμών των τραπεζών.
Το κοινό ενοχλήθηκε από τη διάσωση. Το αποτέλεσμα ήταν ο νόμος Dodd-Frank, ο οποίος παραποιήθηκε από πολιτικούς, οικονομολόγους και οικονομικά μέσα ενημέρωσης ως λύση του προβλήματος που προκλήθηκε από την κατάργηση του Glass-Steagall. Αλλά δεν ήταν μια λύση.
Ο Ντοντ-Φρανκ δημιούργησε ένα νέο πρόβλημα. Αυτό που «διόρθωσε» ο νόμος Dodd-Frank ήταν να αποτρέψει τις διασώσεις των φορολογουμένων. Αντ' αυτού, θα υπάρξουν «διασώσεις». Αυτό σημαίνει ότι οι τράπεζες που αντιμετωπίζουν προβλήματα θα διασωθούν με το να τους επιτραπεί να κατάσχουν τα χρήματα των καταθετών. Με άλλα λόγια, ο νόμος Dodd-Frank δημιούργησε ένα ισχυρό κίνητρο για τρέξιμο σε προβληματικές τράπεζες. Μια προβληματική τράπεζα δεν σημαίνει απαραίτητα, ούτε οδηγεί, στην πτώχευση της τράπεζας. Αλλά λόγω του νόμου Dodd-Frank οι καταθέτες δεν μπορούν να αναλάβουν τον κίνδυνο, οπότε αποσύρουν τα χρήματά τους και προκαλούν την πτώχευση της τράπεζας.
Συνοψίζοντας, οι μικρότερες συντηρητικές και συνετές τράπεζες που επένδυσαν σε «ασφαλή» περιουσιακά στοιχεία, όπως τα ομόλογα του αμερικανικού Δημοσίου, αντιμετωπίζουν μαζικές αποσύρσεις καταθέσεων. Οι μεγαλύτερες τράπεζες με τεράστιους κινδύνους παραγώγων είναι ένα λάθος του εμπόρου ομολόγων μακριά από την έκρηξη του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η κρίση του 2008 και το ενδεχόμενο περισσότερων κρίσεων εξαρτάται εξ ολοκλήρου από την κατάργηση του Glass-Steagall και τη θέσπιση του Frank-Dodd. Εξετάζουμε την πλήρη, πλήρη αποτυχία των πληροφοριών εκ μέρους της κυβέρνησης και των οικονομολόγων των ΗΠΑ. Το εργόχειρό τους έχει την ικανότητα να καταρρέει το υπάρχον χρηματοπιστωτικό σύστημα του κόσμου. Ήταν έργο ολοκληρωτικών ηλιθίων.
Υπάρχει, βέβαια, το ερώτημα: Πρόκειται για πραγματική βλακεία ή πρόκειται για συνωμοσία που εκτυλίσσεται για την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος όπως το ξέραμε προκειμένου να μας «σώσει» με την εισαγωγή του ψηφιακού νομίσματος της κεντρικής τράπεζας; Περνάμε από τα απομεινάρια της δημοκρατίας και της αυτοδιοίκησης στην απόλυτη τυραννία;
Μια μελέτη διαπιστώνει ότι 200 αμερικανικές τράπεζες αντιμετωπίζουν τον ίδιο κίνδυνο με εκείνες που κατέστρεψαν τη Silicon Valley Bank.
Τα υψηλότερα επιτόκια της Federal Reserve καταστρέφουν τη φερεγγυότητα των τραπεζών. Ωστόσο, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ δεν υπαναχώρησε από την καταστροφική πολιτική της, και με την αποτυχία της Credit Suisse να διαφαίνεται, η κεντρική τράπεζα της ΕΕ αύξησε τα επιτόκια!
Ναι, οι άνθρωποι είναι ηλίθιοι. Είναι όμως τόσο ηλίθιοι; Θα μπορούσε αυτό να είναι σκόπιμο έχοντας κατά νου μια μυστική ατζέντα όπως το ψηφιακό νόμισμα;
https://www.rt.com/business/573181-us-banks-risk-svb-collapse/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου