Για όσους τον πρόλαβαν στο γήπεδο, ο Ζβόνιμιρ Μπόμπαν υπήρξε ένας χαρισματικός μέσος, ένα 8άρι, πολυεργαλείο, που υπηρέτησε τη Μίλαν για 11 χρόνια (1991-’02). Με τους Ροσονέρι κατέκτησε τα πάντα, αλλά στην ιστορία δεν έμεινε για κάποιο γκολ, όμορφη ενέργεια ή κάποια από τις κούπες που πανηγύρισε.
Στα 51 του πλέον ο Κροάτης δηλώνει υπερήφανος για την ίσως πιο δραματική κλωτσιά από καταβολής ποδοσφαίρου: εκείνη που θεωρείται ότι έγινε η «αφορμή» για να ξεκινήσει ένας πόλεμος και να
οδηγήσει στην ανεξαρτησία της πατρίδας του…Ηταν αρχές του 1990 και τα Βαλκάνια μύριζαν μπαρούτι. Η πυριτιδαποθήκη της Γιουγκοσλαβίας ήταν έτοιμη να εκραγεί. Κροάτες, Βόσνιοι, Σλοβένοι, Σκοπιανοί και Σέρβοι βίωναν την εθνικιστική παλινόρθωση τους, η οποία λίγο αργότερα θα έφερνε και το ξέσπασμα του εμφυλίου. Ο Πρόεδρος της ενωμένης ακόμα χώρας, Σλόμπονταν Μιλοσεβιτς είχε απαγορεύσει να γίνουν εκλογές στην Κροατία. Εκείνοι όμως τον παράκουσαν και ψήφισαν για ηγέτη τους τον αρχηγό των εθνικιστών, Φράνιο Τούτσμαν.
Τα Βαλκάνια έβραζαν. Σε αυτό το κλίμα λοιπόν έπρεπε στις 13 Μαΐου του 1990 να κοντραριστούν στο Ζάγκρεμπ, η Ντιναμό των Μπόμπαν, Σούκερ με τον Ερυθρό Αστέρα των Προσινέτσκι, Σαβίσεβιτς. Μόνο που στο «Μάξιμιρ» μαζί με την ομάδα τους ταξίδεψαν 3.000 Σέρβοι εθνικιστές, οι διαβόητοι «Delije» (σ.σ.: Ηρωες), με μπροστάρη τον διαβόητο Ζέλικο Ραζανάτοβιτς. Αυτόν που όχι πολύ καιρό αργότερα ο κόσμος θα μάθαινε να αποκαλεί ως… Αρκάν, καθώς θα γινόταν ο ηγέτης των παραστρατιωτικών Σέρβων στη Βοσνία.
Φτάνοντας στο γήπεδο το σύνθημα που κυριαρχούσε στην πλευρά των φιλοξενούμενων, ήταν το «Ηρθαμε για να σκοτώσουμε τον Τούτσμαν» και το «Η Κροατία ανήκει στη Γιουγκοσλαβία». Εκεί τους περίμεναν όμως οι αντίστοιχα φανατισμένοι οπαδοί των γηπεδούχων και όχι μόνο. Μαζί με τους «Bad Blue Boys» είχαν συνασπιστεί όλοι οι Κροάτες. Παρόλα αυτά το παιχνίδι διατάχθηκε να διεξαχθεί κανονικά.
Μόνο που δεν θα ξεκινούσε ποτέ. Ενώ οι παίκτες των δύο ομάδων είχαν βγει για ζέσταμα, στις εξέδρες ξεκίνησε η μάχη με αντικείμενα αρχικά και εκατέρωθεν επιθέσεις στη συνέχεια. Οι ποδοσφαιριστές έτρεξαν στα αποδυτήρια, αλλά ένας τους έμεινε στο χορτάρι.
Ηταν ο 22χρονος τότε Μπόμπαν, ο οποίος απογειώθηκε και έπεσε με κλωτσιά και γονατιά πάνω σε έναν αστυνομικό, που είχε πιάσει έναν οπαδό και τον ξάπλωσε στο χορτάρι (σ.σ.: Μπορεί να ήταν στο Ζάγκρεμπ, αλλά η αστυνομία ήταν ομοσπονδιακή).
Αυτό ήταν. Μόλις είδαν το συμβάν οι αντίπαλοι οπαδοί, όρμησαν μέσα και έγινε χαμός. Από εκείνον τον αγώνα, εκείνη την κλωτσιά, τίποτα δεν θα ήταν πλέον όπως πριν στη Γιουγκοσλαβία. Οι ταραχές δεν σταμάτησαν, γενικεύτηκαν, εμφανίστηκαν σε κάθε μορφή της κοινωνικής ζωής και περίπου ένα χρόνο μετά (31 Μαρτίου 1991) έπεσαν επισήμως οι πρώτες τουφεκιές.
Ο πόλεμος διήρκεσε 4 χρόνια, 7 μήνες, 13 μέρες, διέλυσε μία χώρα, πόλεις, χωριά οικογένειες. Ωστόσο, στη συνείδηση των Κροατών όλα ξεκίνησαν από την ενέργεια του Μπόμπαν. Μόνο που ο ποδοσφαιριστής αν και θεωρείται ήρωας για εκείνη την πράξη του και δηλώνει ακόμα υπερήφανος («Και εκεί βρέθηκα εγώ, ένα δημόσιο πρόσωπο έτοιμο να ρισκάρει τη φήμη, την καριέρα, τη ζωή του την ίδια. Ολα αυτά για έναν σκοπό, για ένα ιδανικό: την Κροατία»), στα χρόνια του Εμφυλίου είχε μετακομίσει στην Ιταλία και έπαιζε μπάλα μακριά απ’ όλ’ αυτά.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου