Απόστολος Αποστολόπουλος
Τουλάχιστον δυο σημαντικά θέματα θα κλείσουν τον κύκλο τους μέσα στον καινούργιο χρόνο: ο κορονοϊός και ο Ερντογάν.
Και τα δυο, με διαφορετικούς τρόπους, επηρεάζουν καθοριστικά τη ζωή τουλάχιστον στον Δυτικό Κόσμο.
Είτε με εμβόλιο είτε με φάρμακο ο κορονοϊός, η πανδημία και οι
περιορισμοί θα πάρουν τέλος. Τα προσχήματα και οι συγκεκαλυμμένες απειλές για να διατηρηθεί καθεστώς φοβίας θα σβήσουν.Αν μάλιστα επαληθευθεί η είδηση του Δεύτερου ρωσικού τηλεοπτικού καναλιού (20-12-20) ότι ο Γερμανός Υ/Υγείας τηλεφώνησε στον Ρώσο ομόλογό του και του ζήτησε να βοηθήσει ώστε να εγκατασταθεί στη Γερμανία εργοστάσιο παραγωγής του Ρωσικού εμβολίου Σπούτνικ και ότι σύντομα, λένε οι Ρώσοι δημοσιογράφοι, θα υπάρξει συνέχεια, τότε θα έχουμε πρώτης τάξεως έκπληξη και ανατροπή.
Το αίτημα των Γερμανών αποκαλύπτει τις ανησυχίες των ιθυνόντων στη Δύση για τις αμφιβολίες και αντιδράσεις του κόσμου ως προς τα εμβόλια. Και θα γίνει φανερό ότι ο κορονοϊός δεν είχε μόνο την ιατρική πλευρά αλλά υπόκρυπτε (ίσως κυρίως) γεωπολιτικές «παρενέργειες», λίαν σημαντικές. Μοιάζει σαν να γυρίζουμε στις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι Δυτικοί και η ΕΣΣΔ ανταγωνίζονταν ποιος θα προσεταιριστεί τη Γερμανία, με πρόσκαιρο νικητή τον Στάλιν.
Ο Τραμπ θέλει υποταγμένο το ΝΑΤΟ και τη Γερμανία ενώ ο Μπάϊντεν τη βάζει στο πλευρό των ΗΠΑ, ως διάδοχος του Ομπάμα που είχε διορίσει τη Μέρκελ ηγέτη της Δύσης.
Η πειθαρχία στη Δύση και ο Ερντογάν
Αλλά και το θέμα με τον Ερντογάν θα πάρει μια σαφή εξέλιξη. Η διαμάχη για το ποιος θα είναι τελικά πρόεδρος των ΗΠΑ δεν έχει λήξει ενόσω ο Τραμπ επιμένει να αμφισβητεί το εκλογικό αποτέλεσμα. Όπως και να είναι, όμως, η νέα Διοίκηση θα πάρει «οριστικές» αποφάσεις για την αντιμετώπιση του Ερντογάν.
Ο Τραμπ και ο Μπάϊντεν συγκλίνουν απολύτως σε δυο σημεία: Πρώτον ότι η αντιμετώπιση της Κίνας είναι πρώτης, ζωτικής, προτεραιότητας για τις ΗΠΑ. Δεύτερον ότι σ’ αυτή τη μάχη η πειθαρχία στο Δυτικό στρατόπεδο πρέπει να είναι απόλυτη, δεν χωρούν μοναχικοί καουμπόϊ. Ο Ερντογάν αν δεν προσαρμοστεί, αν δεν βάλει τέλος στις φαντασιώσεις ότι είναι η μετεμψύχωση ένδοξων Σουλτάνων, θα τελειώσει κι αυτός, πολιτικά ή και προσωπικά.
Ο Ερντογάν, λοιπόν, από τη μια μεριά θα έχει να αντιμετωπίσει την αλλαγή στρατηγικής των ΗΠΑ. Και από την άλλη είναι ήδη αντιμέτωπος με τους σαρκασμούς του Πούτιν που δήλωσε ότι ο Ερντογάν «είναι καμιά φορά δύσκολος συνομιλητής αλλά είναι άντρας», λες και το αντριλίκι είναι ο καταλύτης στη Διεθνή Σκηνή.
Ο Πούτιν μιλώντας για το «αντριλίκι» του Ερντογάν και γνωρίζοντας τα περιθώριά του τον υποβίβασε στο επίπεδο ψευτόμαγκα του καφενείου και αυτός τον επιβεβαίωσε: Μόλις ο Πούτιν απαίτησε να τα μαζέψει και να φύγει από την Ιντλίμπ(Συρία), όπου η Τουρκία είχε 12 φυλάκια, ο Ερντογάν άδειασε μάνι-μάνι τα 8, και ετοιμάζεται να φύγει και από τα υπόλοιπα.
Η στάση της Αθήνας
Το ότι απέναντι στην Αθήνα ο Ερντογάν «πουλάει μούρη» αυτό δεν οφείλεται ότι ο «Σουλτάνος» έχει μεγάλη μεζούρα για το μπόϊ του αλλά στη λιποψυχία των ιθυνόντων, όπως πολλοί επισημαίνουν στο κλεινόν άστυ. Ειρήσθω εν παρόδω ότι οι όποιες διαφωνίες προσωπικά του κ. Δένδια (αντίθετα με τις απόψεις των στελεχών του ΥΠΕΞ) και μερικών άλλων, υποτιθέμενων «οπλαρχηγών», που σιωπούν αναμένοντας την «κατάλληλη στιγμή», αφήνουν αδιάφορο το φιλοθεάμον κοινό.
Επειδή,
αυτή τη στιγμή, το επίμαχο είναι η αποτροπή της παράδοσης της χώρας άνευ
όρων, μέσω συνομιλιών, όπως ζητούν οι Τούρκοι. Και η σιωπή δεν είναι
χρυσός.
Παγερά αδιάφορο αφήνουν τον κόσμο και τα
καμώματα του κ Τσίπρα που αφήνει στη άκρη, όσο γίνεται, τα
ελληνοτουρκικά, και ενδιαφέρεται, λέει, αίφνης, για τη μεσαία τάξη. Να
σε κάψω Γιάννη να σ’ αλείψω λάδι, λέει ο λαός.
Το τέλος του “Επιτήδειου Ουδέτερου”
Η δυναμική του Ερντογάν εξαρτάται απολύτως από το αν Ρωσία και ΗΠΑ του επιτρέπουν να χορεύει πότε με τον ένα και πότε με τον άλλο. Αυτή η περίοδος παίρνει τέλος.
Αν ο Ερντογάν θελήσει να επιστρέψει άνευ όρων στη Δυτική αγκαλιά, ούτε οι ΗΠΑ (Τραμπ ή Μπάϊντεν) ούτε η ΕΕ θα τον δεχθούν με ανοιχτές αγκάλες. Ο Σουλτάνος τους έχει ψήσει το ψάρι στα χείλη, αποκαλύπτοντας πόσο επικίνδυνος είναι, ώστε να τον συγχωρήσουν. Τα δήθεν ανοίγματα του Σουλτάνου στην Ευρώπη είναι υποκριτικά όσο άλλωστε υποκριτική ήταν και η υποδοχή του ως «Ευρωπαίου πολιτικού» στην αρχή της θητείας του. Τώρα όλοι και όλα ξεσκεπάστηκαν και κανείς δεν έχει λόγο να υποκριθεί. Στις κουζίνες του Λονδίνου και της Ουάσιγκτον τροχίζουν τα μαχαίρια. Στο Παρίσι έχουν φανερά το στιλέτο στο χέρι. Ισπανοί και Ιταλοί είναι κολαούζοι.
Για τους Ρώσους ο Ερντογάν είναι χρήσιμος όσο παραμένει ανώδυνος και υποταγμένος, όσο τον ελέγχουν, όπως τώρα. Ο Ερντογάν θέλει τους Ρώσους ως αντίβαρο στους Δυτικούς που παραδοσιακά η Τουρκία τους φοβάται, όσο άλλωστε τη φοβούνται κι αυτοί. Λυκοφιλίες και προδοσίες. Ιχνογραφούνται ήδη οι εξελίξεις του νέου έτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου