Το χαστούκι της Σαουδικής Αραβίας στον πρόεδρο Μακρόν

Ο πρόεδρος Μακρόν (εδώ με τον "MBS") δεν είναι ο μόνος υπεύθυνος για την ταπείνωση που του προκάλεσε ο βασιλιάς της Σαουδικής Αραβίας. Πληρώνει εξίσου για τα εγκλήματα των προκατόχων του και για την αδυναμία του να καθορίσει μια νέα πολιτική για τη Μέση Ανατολή.

Αφού οργάνωσε βιαστικά ένα ταξίδι στη Σαουδική Αραβία για να επαναφέρει τον πρωθυπουργό του Λιβάνου που είναι κρατούμενος μαζί με την οικογένειά του, ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν υπέστη μια πρωτοφανή δημόσια προσβολή. 

 Αν και ο γαλλικός και ο δυτικός Τύπος έκαναν τα πάντα για να
αποκρύψουν μερικά από τα γεγονότα, η αραβική κοινή γνώμη δεν μπορούσε παρά μόνο να σημειώσει τη δραματική απώλεια του γοήτρου και της επιρροής της Γαλλίας στη Μέση Ανατολή.

Η παραίτηση του Λιβανέζου σουνιτικού πρωθυπουργού και η αντι-περσική τηλεοπτική ομιλία του δεν προκάλεσε την αναμενόμενη αντιπαράθεση στη χώρα του. 

 Ακόμη χειρότερα, ο παντοτινός αντίπαλός του, ο σιίτης Σαγιέντ Χασάν Νασράλα, γενικός γραμματέας της Χεζμπολάχ, πήρε την πολυτέλεια να πάρει την υπεράσπισή του, αποκαλύπτοντας ότι ήταν κρατούμενος στο Ριάντ και καταγγέλλοντας τη σαουδική παρέμβαση στην πολιτική του Λιβάνου.  

Μέσα σε λίγες ώρες, η θρησκευτική κοινότητα του Χαρίρι άρχισε να ανησυχεί για τον αρχηγό της.  

Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο Χριστιανός Μισέλ Αούν (Μισέλ Αούν ), κατήγγειλε μια "απαγωγή" και αρνήθηκε να λάβει υπόψη αυτή την αναγκαστική παραίτηση μέχρις ότου ο πρωθυπουργός του να του την υποβάλλει προσωπικά. 

 Ενώ ορισμένοι ηγέτες του Κινήματος του Μέλλοντος, του κόμματος του κ. Χαρίρι, βεβαίωναν ότι ήταν ελεύθερος και με καλή υγεία, οι Λιβανέζοι στο σύνολό τους έκαναν μπλοκ για να ζητήσουν την απελευθέρωσή του. 

 Όλοι κατάλαβαν ότι το σύντομο ταξίδι του Σαάντ Χαρίρι στα Εμιράτα και οι λίγες δημόσιες εμφανίσεις του ήταν μόνο στάχτη στα μάτια, καθώς η οικογένειά του κρατιόταν όμηρος στο ξενοδοχείο Ritz-Carlton του Ριάντ με εκατοντάδες συλληφθέντες. 

Ομοίως, ο καθένας συνειδητοποίησε ότι, αρνούμενος προς το παρόν την παραίτηση του πρωθυπουργού, ο Μισέλ Αούν  ενεργούσε ως πολιτικός και διατηρούσε το μόνο μέσο πίεσης που επέτρεπε πιθανώς να καταφέρει την επιστροφή του.

Η Γαλλία είναι πρώην αποικιοκρατική δύναμη του Λιβάνου που κατείχε μέχρι τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Για πολύ καιρό έκανε εκεί τη βροχή και τη καλοκαιρία. Τον χρησιμοποιεί σήμερα τόσο ως κεραία στο Λεβάντε όσο και ως φορολογικό παράδεισο. 

Λιβανέζικες προσωπικότητες έχουν συμμετάσχει σε όλα τα πολιτικο-οικονομικά σκάνδαλα των τελευταίων τριάντα ετών στη Γαλλία.

Ο Πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν, ενεργώντας ως προστάτη του Λιβάνου, μίλησε για την ανάγκη επιστροφής του πρωθυπουργού στη χώρα του.

Σύμπτωση του ημερολογίου, έπρεπε να επισκεφτεί το Αμπού Ντάμπι στις 9 Νοεμβρίου για να εγκαινιάσει το «Λούβρο των Άμμων», δεν μπορούσε να πάρει τη πρωτοβουλία. Έτυχε ότι, διαδεχόμενος τον «Ζακ Σιράκ τον Άραβα», τον «Νικολά Σαρκοζί τον Καταριανό» και «τον Σαουδάραβα Φρανσουά Ολάντ», ο πρόεδρος Μακρόν δεν είχε παραλείψει, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του, να πει όλα τα κακά που σκεπτόταν για τη Ντόχα και το Ριάντ. Παρότι δεν έδειξε καμία συμπάθεια για τον Κόλπο, βρέθηκε κοντά στα Εμιράτα,  έλλειψη άλλης επιλογής.

Τα Ηλύσια προσπάθησαν να οργανώσουν μια στάση του Εμανουέλ Μακρόν στο Ριάντ για να φέρει πίσω τον Σαάντ Χαρίρι, αλλά ο βασιλιάς Σάλμαν αρνήθηκε να δεχτεί τον μικρό Γάλλο.

Από τη σκοπιά του Συμβουλίου Συνεργασίας του Περσικού Κόλπου (δηλαδή όλων των αραβικών κρατών στην περιοχή αυτή), η Γαλλία ήταν για τα τελευταία επτά χρόνια αξιόπιστη σύμμαχος κατά της Λιβύης και της Συρίας. Συμμετείχε στρατιωτικά - δημόσια ή κρυφά - σε όλες τις κακώσεις εναντίον αυτών των δύο χωρών και παρείχε τη διπλωματική ομπρέλα και τον πραϋντικό λόγο που απαιτούνταν για αυτές τις επιθέσεις. Ωστόσο, ενώ η Λιβύη βρίσκεται σε χάος και η Συρία είναι, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, στη πορεία για τη νίκη του πολέμου, η Γαλλία είναι de facto εκτός λειτουργίας και αδρανής. Ο νέος οικοδεσπότης των Ηλύσιων, Εμανουέλ Μακρόν, δεν ξέρει τίποτα για αυτήν την περιοχή του κόσμου και ταλαντεύεται μια μέρα, για την αναγνώριση της Δημοκρατίας της Συρίας και την επόμενη, βρίζει τον εκλεγμένο πρόεδρό της. Περαιτέρω, η Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα δέχτηκαν πολύ άσχημα τις δηλώσεις του προέδρου Μακρόν που ζητούσε την αποκλιμάκωση με το Κατάρ. Για αυτούς, γνωρίζοντας τις προσπάθειες που έχουν αρχίσει να κάνουν για να διακόψουν τους δεσμούς τους με τους τζιχαντιστές, είναι απαράδεκτη η υποστήριξη της Ντόχα στους τρομοκράτες.

Τα εγκαίνια του «Λούβρου των Άμμων» ήταν η ευκαιρία για μια ωραία ομιλία για τον πολιτισμό που μας ενώνει. Παροχή που συμπεριλαμβανόταν στο πακέτο του ενός δισεκατομμυρίου δολαρίων που υπεγράφη εδώ και πολύ καιρό μεταξύ των δύο κρατών. Μόλις ολοκληρώθηκε αυτή η τυπική διατύπωση, ο πρόεδρος Μακρόν ρώτησε τον οικοδεσπότη του, τον Σεΐχη Μωχάμεντ Μπεν Ζαγιέντ, τι συνέβαινε στη γειτονική Σαουδική Αραβία και τη μοίρα του Σαάντ Χαρίρι.

Σε αντίθεση με τους Βεδουίνους της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, οι Εμιράτες είναι λαός ψαράδων. Όσο οι πρώτοι έζησαν για αιώνες μόνο στην έρημο τους, τόσο οι δεύτεροι γύριζαν τις θάλασσες. Λόγω αυτής της ιδιαιτερότητας, τα Εμιράτα είχαν προσαρτηθεί κατά τη διάρκεια της βρετανικής αποικιοκρατίας στην ινδική αυτοκρατορία, και δεν εξαρτιόνταν άμεσα από το Λονδίνο, αλλά από το Δελχί. Σήμερα έχουν επενδύσει τα έσοδά τους από το πετρέλαιο αγοράζοντας περίπου εξήντα λιμάνια σε είκοσι πέντε χώρες (συμπεριλαμβανομένης της Μασσαλίας στη Γαλλία, του Ρότερνταμ στις Κάτω Χώρες, του Λονδίνου και του Σαουθάμπτον στο Ηνωμένο Βασίλειο). Αυτό το σύστημα επιτρέπει στις μυστικές υπηρεσίες τους να εισάγουν και να εξάγουν ό τι θέλουν σε αυτές τις χώρες παρά τους τοπικούς τελωνειακούς ελέγχους· μια υπηρεσία που ξέρουν να πουλήσουν σε άλλα κράτη.  Χάρη στις κυρώσεις των ΗΠΑ κατά της Τεχεράνης, το λιμάνι του Ντουμπάι έγινε de facto η πύλη του Ιράν, εισπράττοντας τεράστιο κέρδος για να παραβιαστεί το εμπάργκο των ΗΠΑ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το Αμπού Ντάμπι έχει ζωτικό οικονομικό ενδιαφέρον για την ενθάρρυνση της αραβο-περσικής διαμάχης, ακόμη και όταν τα Εμιράτα ισχυρίζονται ότι τα νησιά Tonb και Bou-Moussa "είναι υπό τη κατοχή" του Ιράν.

Δεν είναι μυστικό για κανένα ότι ο Σεΐχης Μωχάμεντ Μπεν Ζαγιέντ έχει έντονη επιρροή στο Σαουδάραβα διάδοχο πρίγκιπα Μωάμεθ Μπεν Σαλμάν ("MBS "). Έτσι ο πρώτος τηλεφώνησε μπροστά από τον πρόεδρο Μακρόν στο δεύτερο για να του κανονίσει ένα ραντεβού.

Ο 39χρονος Γάλλος έκανε λοιπόν στάση στο Ριάντ στο δρόμο της επιστροφής του. Τον δέχτηκε στο αεροδρόμιο ο "MBS" (32 χρονών) και δείπνισε μαζί του.

Τη νύχτα 4 έως 5 Νοεμβρίου, ο "MBS" τερμάτισε τη συλλογική κυβέρνηση της δυναστείας των Σαούδ και καθιέρωσε την προσωπική εξουσία του πατέρα του, βασιλιά Σάλμαν. Για να το κάνει αυτό, είχε συλλάβει ή δολοφονήσει όλους τους ηγέτες των άλλων φατριών της βασιλικής οικογένειας καθώς και τους ιερείς και τους ιμάμηδες που τους αφιερώνονται, ήτοι σύνολο περίπου 2.400 προσωπικότητες. Ισραηλινοί spin doctors παρουσίασαν αυτό το πραξικόπημα του παλατιού ως πράξη κατά της διαφθοράς.

Σε αντίθεση με ό, τι πίστευε, ο Γάλλος πρόεδρος ήρθε για τίποτα. Δεν έφερε μαζί του τον ακόμα πρωθυπουργό του Λιβάνου ούτε τον συνάντησε καν. Πολύ σοβαρότερο, λέγοντας ότι γνώριζε τις βαριές υποχρεώσεις του στο Παρίσι, ο "MBS" τον πήρε πίσω στο αεροπλάνο του.

Ίσως να μην πιάσετε την προσβολή που έγινε κατά του Εμανουέλ Μακρόν καθώς φαίνεται απίστευτα αγενής: ο Γάλλος πρόεδρος δεν έγινε δεκτός από τον ομόλογό του τον βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας παρότι ο τελευταίος παρέχει αυτές τις μέρες πολλαπλές  ακροάσεις σε προσωπικότητες δεύτερης κατηγορίας.

Αυτή η μορφή σκαιότητας, χαρακτηριστική της αραβικής διπλωματίας, δεν μπορεί να αποδοθεί αποκλειστικά στον «MBS», αλλά και στον Σεΐχη Μοχάμεντ Μπεν Ζαγιέντ, ο οποίος ήξερε πολύ καλά τι θα γινόταν στέλνοντας τον νεαρό Γάλλο να ταπεινωθεί στο Ριάντ.

Συμπέρασμα: με το να μην την προσαρμοστεί αμέσως στην αντιστροφή της Σαουδικής Αραβίας μετά τον αντιτρομοκρατικό λόγο του Ντόναλντ Τραμπ τον περασμένο Μάιο και διατηρώντας  δύο σίδερα στη φωτιά, η Γαλλία αυτό-εξορίστηκε από τη περιοχή .  

Τα Εμιράτα εκτιμούν το Λούβρο και τις κορβέτες του Γαλλικού Ναυτικού, αλλά δεν παίρνουν πλέον τους Γάλλους στα σοβαρά. 

 Οι Σαουδάραβες θυμούνται τα λόγια του υποψηφίου Μακρόν εναντίον τους και εκείνα του προέδρου Μακρόν υπέρ του Κατάρ, σημερινού χορηγού της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.  

Του έδωσαν να καταλάβει ότι δεν πρέπει να παρεμβαίνει ούτε στα ζητήματα του Κόλπου, ούτε στη διαδοχή στο θρόνο των Σαούντ, πολύ λιγότερο ακόμα στη διαμάχη εναντίον του Ιράν, και προπαντός με τις συγκρούσεις γύρω από το Λίβανο.

Η Γαλλία έγινε ξένη στη Μέση Ανατολή.

Τιερί Μεϊσάν

Μετάφραση Κριστιάν Άκκυριά

Πηγή Ινφογνώμων Πολιτικά (Ελλάδα)