Το Φοβερό Χρονικό της Δολοφονίας του Καντάφι, γράφει ο Chris Welzenbach

 Επιμέλεια Μετάφρασης ο Γιώργος του Κλικ

Το άρθρο του Jean-Paul Pougala της 14ης Απριλίου του 2011 στο PambazukaNews με τίτλο “Τα ψέματα πίσω από πόλεμο της Δύσης στη Λιβύη” περιγράφει το πως η Αφρική απέκτησε για πρώτη φορά το δικό της σύστημα διηπειρωτικής επικοινωνίας με την αγορά ενός δορυφόρου τηλεπικοινωνίας στις
26 Δεκεμβρίου 2007: η Αφρικανική Τράπεζα Ανάπτυξης αποπλήρωσε $50 εκατομμύρια από τα σχεδόν $400 εκατομμύρια του κόστους του δορυφόρου και η Τράπεζα Ανάπτυξης της Δυτικής Αφρικής έβαλε άλλα $27 εκατομμύρια. 

Η Λιβύη συνεισέφερε $300 εκατομμύρια, πράγμα που έκανε δυνατή την αγορά. Ο Pougala γράφει ότι όταν τέθηκε σε λειτουργία, το νέο σύστημα “συνέδεε το σύνολο της ηπείρου τηλεφωνικά, τηλεοπτικά, ραδιοφωνικά, και παρείχε πολλές άλλες τεχνολογικές εφαρμογές, όπως τηλεϊατρική και  διδασκαλία εξ αποστάσεως”.

Μετά από 14 χρόνια κωλυσιεργιών του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, η γενναιοδωρία του ηγέτη της Λιβύης ΜουαμάρΚαντάφι επέτρεψε αυτήν την μοναδική αγορά που γλίτωσε τα έθνη της Αφρικής από την ετήσια καταβολή $500 εκατομμυρίων μίσθωσης για πρόσβαση σε ένα δορυφόρο τηλεπικοινωνιών και στέρησε τις δυτικές τράπεζες από δισεκατομμύρια σε εν δυνάμει δάνεια και τόκους. 
Την ίδια στιγμή ο Καντάφι επεδίωκε επίσης να εγκαθιδρύσει ένα Παν-Αφρικανικό τραπεζικό σύστημα που θα βασιζόταν στον χρυσό για να ελευθερώσει την ήπειρο από την οικονομική δουλεία της προς το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα – σύστημα που επίσης θα έβλαπτε σοβαρά και τους δύο αρπακτικούς οργανισμούς.

Από το 2003, ο Καντάφι είχε εργαστεί σκληρά για να αναθεωρηθεί η εικόνα του σαν χρηματοδότης της τρομοκρατίας απαρνούμενος οποιαδήποτε μελλοντική στήριξη τρομοκρατικών οργανώσεων και δημιουργώντας ένα ταμείο για την αποζημίωση των θυμάτων της πτήσης Pan Am 103 και της πτήσης UTA 772, οι οποίες καταστράφηκαν από τρομοκρατικές ενέργειες που πιστευόταν ότι είχαν χρηματοδοτηθεί από την Λιβύη. 

Στις 10 Δεκεμβρίου 2007 ο Καντάφι ταξίδεψε στη Γαλλία για μια συνάντηση με τον τότε πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί.

Κατά τη διάρκεια της συνάντησης της 11ης Δεκεμβρίου του 2007 στο Μέγαρο των Ηλυσίων, ο Καντάφι και ο Σαρκοζί υπέγραψαν συμβάσεις αξίας $15 δις για στρατιωτικό υλικό και για ένα πυρηνικό σταθμό παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, αλλά υπήρχαν και άλλα ζητήματα στην ημερήσια διάταξη εκτός από το εμπόριο. 

Σε μια έκθεση της 12 Μαρτίου 2012, η γαλλική ερευνητική κοινοπραξία δημοσιογραφίας Mediapart δήλωσε: “Σύμφωνα με τις πληροφορίες που περιέχονται σε εμπιστευτική έκθεση που εκπονήθηκε από αναγνωρισμένο Γάλλο εμπειρογνώμονα σχετικά με την τρομοκρατία και την χρηματοδότηση της τρομοκρατίας, η προεκλογική εκστρατεία του προέδρου Νικολά Σαρκοζί το 2007 έλαβε μέχρι 50 εκατομμύρια ευρώ σε μυστικά κονδύλια από το καθεστώς του εκλιπόντος δικτάτορα της Λιβύης συνταγματάρχη Μουαμάρ Καντάφι”. 
Έγγραφα που κυκλοφόρησε η Mediapart στις 11 Σεπτεμβρίου 2016 επιβεβαιώνουν ότι η οικονομική σχέση μεταξύ Καντάφι και ο Σαρκοζί χρονολογείται από τις 10 Δεκεμβρίου 2006.

(Κατά την αρχική κυκλοφορία των πληροφοριών αυτών, το 2012, ο Σαρκοζί αρνήθηκε ότι είχε δεχθεί χρήματα από την Λιβύη για να χρηματοδοτήσει την εκστρατεία του – πράγμα που είναι παράνομο στην Γαλλία και που θα μπορούσε κάλλιστα να τον οδηγήσει στην φυλακή – και  προσπάθησε να μηνύσει την Mediapart. 
Ωστόσο, ξεκίνησε μια επίσημη έρευνα για την συμπεριφορά του Σαρκοζί και όταν αποσπάσματα της μυστικής έκθεσης που προέκυψε εμφανίστηκαν στην ιστοσελίδα της Mediapart, τα αποδεικτικά στοιχεία έδειξαν ξεκάθαρα την αποδοχή από τον Σαρκοζί των μετρητών του Καντάφι).

Ο Καντάφι γνώριζε ότι, λόγω της πρωτοβουλίας του με τον τηλεπικοινωνιακό δορυφόρο και της ακόμη μη δημοσιοποιημένης πρότασης του για την Παν-Αφρικανική Τράπεζα (την οποία χωρίς αμφιβολία η Δύση γνώριζε καλά), η δημοτικότητά του στους δυτικούς ηγέτες έπεφτε και ότι θα μπορούσε σύντομα να γίνει στόχος μιας “αλλαγής καθεστώτος”, άρα πιθανώς ήλπιζε ότι με την χρηματοδότηση της εκλογής του Σαρκοζί “αγόραζε” εξασφάλιση εναντίον ενός δικού του πρόωρου θανάτου. 
Στο μεταξύ έκανε ότι μπορούσε για να θεωρηθεί ένας καλός φιλοδυτικός ηγέτης. 
Τον Αύγουστο 2008 ο Καντάφι υπέγραψε συμφωνίες με τις ΗΠΑ επισημοποιώντας τις αποζημιώσεις για τα θύματα της κρατικής τρομοκρατίας και τον Σεπτέμβριο 2008 η Κοντολίζα Ράις επισκέφθηκε την Λιβύη και δήλωσε ότι οι σχέσεις μεταξύ των δύο εθνών είχαν εισέλθει σε μια “νέα φάση”.

Όμως τον Φεβρουάριο 2009 ο Καντάφι εξελέγη Πρόεδρος της Αφρικανικής Ένωσης και για πρώτη φορά έκανε δημόσια αναφορά στις “Ηνωμένες Πολιτείες της Αφρικής” και υπαινίχθηκε την πιθανότητα ενός Παν-Αφρικανικού τραπεζικού συστήματος. (Δυσοίωνα, στις 12 Μαρτίου 2009, ο Σαρκοζί έκανε την Γαλλία μέρος του ΝΑΤΟ, σπάζοντας μια παράδοση που πήγαινε έως την εποχή του de Gaulle). 
Ύστερα, τον Αύγουστο 2009, ο Abdelbaset Ali al-Megrahi – που είχε καταδικαστεί για συμμετοχή για την βομβιστική επίθεση στην πτήση 103 της Pan Am – απελευθερώθηκε από την φυλακή στη Σκωτία και έγινε δεκτός σαν ήρωας κατά την επιστροφή του στη Λιβύη, ενώ αργότερα, την ίδια χρονιά, η Λιβύη υπέγραψε μια συμφωνία με την Ρωσία για την αγορά $1,8 δις  σε όπλα.
Οι εξελίξεις αυτές δεν ενίσχυσαν το προφίλ του Καντάφι στα Δυτικά μάτια.

Επίσης, “έπαιζαν” πολλά χρήματα. 
Πριν από την πτώση του Καντάφι, η πλούσια σε πετρέλαιο Λιβύη είχε ταμειακά αποθέματα $150 δις, και υπήρχαν 143 τόνοι χρυσού στα θησαυροφυλάκια του Καντάφι.
 Όπως έγραψε ο Pougala σε άρθρο του στο Pambazuka News:
 “[Ένα μεγάλο μέρος αυτών των χρημάτων] προοριζόταν να είναι η συνεισφορά της Λιβύης σε τρία βασικά έργα που θα πρόσθεταν τις τελευταίες πινελιές στην Αφρικανική Ομοσπονδία – την Αφρικανική Τράπεζα Επενδύσεων στην Σύρτη της Λιβύης, την δημιουργία το 2011 του Αφρικανικού Νομισματικού Ταμείου και την Αφρικανική Κεντρική Τράπεζα με βάση την Abuja της Νιγηρίας, η οποία όταν θα άρχιζε την εκτύπωση του Αφρικανικού Νομίσματος θα ηχούσε η κωδωνοκρουσία θανάτου για το φράγκο CFA (ΣτΜ, αποικιακό γαλλικό νόμισμα σε 14 χώρες της Αφρικής), μέσω του οποίου το Παρίσι έχει καταφέρει να διατηρήσει τον έλεγχό σε ορισμένες χώρες της Αφρικής τα τελευταία πενήντα χρόνια”.

Σε δημοσίευμα της 7 Ιουνίου 2016 στο Black Opinion, ο Bob Fitrakis έγραψε:

Οι πραγματικοί λόγοι για την επίθεση έχουν περιγραφεί πιο άμεσα από τον πλέον διάσημο μεταρρυθμιστή της οικονομίας, τον hitman της Αμερικής, John Perkins (ΣτΜ, για την περίπτωση, “hitman” στα ελληνικά αποκαλείται ο “οικονομικός δολοφόνος”).

Ο Perkins επισημαίνει ότι η επίθεση στη Λιβύη, όπως η επίθεση στο Ιράκ, έχει να κάνει με την εξουσία και τον έλεγχο των πόρων, όχι μόνο του πετρελαίου, αλλά και του χρυσού.
 Η Λιβύη έχει το υψηλότερο βιοτικό επίπεδο στην Αφρική. 
Σύμφωνα με το ΔΝΤ, η Κεντρική Τράπεζα της Λιβύης είναι 100% κρατική. Το ΔΝΤ εκτιμά ότι η τράπεζα έχει σχεδόν 144 τόνους χρυσού στα θησαυροφυλάκια της, έγραψε ο Perkins.

Το ΝΑΤΟ πήγε εκεί σαν σύγχρονος πειρατής των βαρβαρικών ακτών για να λεηλατήσει τον χρυσό της Λιβύης. Εκτός του Perkins, τα ρωσικά μέσα ενημέρωσης,  ανέφεραν ότι ο οπαδός του Παν-Αφρικανισμού Καντάφι, ο πρώην Πρόεδρος της Αφρικανικής Ένωσης, υποστήριζε ότι η Αφρική πρέπει να χρησιμοποιήσει άφθονα τον χρυσό στην Λιβύη και τη Νότια Αφρική ώστε να δημιουργήσει ένα αφρικανικό νόμισμα που να βασίζεται σε ένα χρυσό δηνάριο.

Είναι σημαντικό το γεγονός ότι κατά τους μήνες πριν το ψήφισμα του ΟΗΕ που επέτρεψε στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους να στείλουν στρατεύματα στη Λιβύη, ο Μουαμάρ αλ-Καντάφι υποστήριζε ανοιχτά την δημιουργία ενός νέου νομίσματος που θα ανταγωνιζόταν το δολάριο και το ευρώ. 
Στην πραγματικότητα, ο ίδιος κάλεσε τα αφρικανικά και μουσουλμανικά έθνη να μπουν σε μια συμμαχία που θα έκανε αυτό το νέο νόμισμα, το χρυσό δηνάριο, πρωταρχική τους μορφή χρήματος και συναλλάγματος. Θα πουλούσαν πετρέλαιο και άλλους πόρους στις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο μόνο με το χρυσό δηνάριο, εξήγησε ο Perkins.

Τον Δεκέμβριο του 2010, μια επανάσταση στην Τυνησία έριξε την κυβέρνηση. Στην συνέχεια, τον Ιανουάριο του 2011 ήρθε μια σειρά γεγονότων που χαιρετίστηκαν από τον δυτικό Τύπο σαν η “Αραβική Άνοιξη”: κοινωνικές εξεγέρσεις στο Ομάν, Υεμένη, Αίγυπτο, Συρία και Μαρόκο. 
Αν και αυτές οι εξεγέρσεις οδήγησαν σε ουσιαστικές αλλαγές στην Τυνησία, είχαν βίαιη καταστολή στην Αίγυπτο και οδήγησαν σε εμφύλιους πολέμους στην Συρία και την Υεμένη που εξακολουθούν να μαίνονται.
 Εκείνες στο Ομάν και το Μαρόκο ξεθύμαναν.

Στη Λιβύη τα πράγματα πήραν την κάτω βόλτα.
 Από τις 15 Φεβρουαρίου 2011, μια σειρά από διαδηλώσεις που απαιτούσαν την αποπομπή του Καντάφι ξέσπασαν σε ολόκληρη τη Λιβύη. Έως τις 20 Φεβρουαρίου 2011 αναφέρθηκε ότι περίπου 300 άμαχοι είχαν σκοτωθεί από την βία που προέκυψε και ότι ο Καντάφι είχε στείλει πολεμικά αεροσκάφη εναντίον ομάδων της αντιπολίτευσης στην Τρίπολη. 

Ο Σαρκοζί είδε την ευκαιρία να υπερασπιστεί τους Γάλλους τραπεζίτες και να καλύψει τις δικές του παράνομες οικονομικές συναλλαγές με τον Καντάφι. 
Στις 10 Μαρτίου 2011 ο Σαρκοζί αναγνώρισε επίσημα το λιβυκό “Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο” (NTC), την ομπρέλα κάτω από την οποία οι “επαναστάτες” λειτουργούσαν, και απαίτησε την δημιουργία μιας “ζώνης απαγόρευσης πτήσεων” για την περίπτωση που ο Καντάφι χρησιμοποιούσε χημικά όπλα ή αεροπορικές επιδρομές εναντίον του ίδιου του λαού του.

Ένα ρεπορτάζ στην εφημερίδα The Guardian με ημερομηνία 11 Μαρτίου 2011 έλεγε:

Η μονομερής απόφαση του Σαρκοζί να αναγνωρίσει το Μεταβατικό Συμβούλιο της Λιβύης ως νόμιμο εκπρόσωπο του λαού της Λιβύης θεωρήθηκε ως κατάφωρα πρόωρη. “Ο Σαρκοζί είναι ανεύθυνος”, δήλωσε ένας διπλωμάτης της ΕΕ.

Ο Mark Rutte, ο Ολλανδός πρωθυπουργός, είπε: “Θεωρώ ότι είναι μια τρελή κίνηση από τη Γαλλία. Το να πεταχτεί και να πει 'εγώ θα αναγνωρίσω μια μεταβατική κυβέρνηση' παρά και ενάντια σε κάθε διπλωματική πρακτική, δεν είναι η λύση για τη Λιβύη”.

Στις 19 Μαρτίου του 2011 ο Σαρκοζί έστειλε γαλλικά πολεμικά αεροσκάφη να εκτελέσουν αποστολές κατά της Λιβύης και διέταξε το γαλλικό αεροπλανοφόρο Charles de Gaulle να πλεύσει στα ύδατα της Λιβύης. Αλλά οι Γάλλοι δεν ήταν μόνοι τους.

 Νωρίτερα εκείνη την εβδομάδα, στις 15 Μαρτίου, ένα F-15 των ΗΠΑ συνετρίβη στη Λιβύη. 

Στις 29 Μαρτίου 2011, οι ΗΠΑ επιβεβαίωσαν ότι αεροπλάνα A-10 Warthogs και ελικόπτερα Α-130 είχαν χρησιμοποιηθεί πάνω από τη Λιβύη. 

Στις 16 Απριλίου 2011 ο δημοσιογράφος Jeremy Scahill έδωσε συνέντευξη στο The Ed Show (από Medium Blue: The politics of MSNBC του Michael Arria (CounterPunch 2014)).

Scahill: . . . Πράκτορες της CIA στο έδαφος εκεί [της Λιβύης] εμπλέκονται σε ένα είδος υπηρεσίας ρομαντικών ραντεβού με τους αντάρτες της παρανομίας. Θέλω να πω, αυτό είναι, όπως είπε ο συνταγματάρχης Jacobs, τυπική διαδικασία. Αυτό που νομίζω ότι είναι πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι υπάρχουν σίγουρα μονάδες ειδικών δυνάμεων των ΗΠΑ που έχουν αναπτυχθεί ήδη κρυφά στη Λιβύη και που ζωγραφίζουν στόχους για τις αεροπορικές επιδρομές. Αλλά Ed (ΣτΜ, ο Ed είναι ο παρουσιαστής της εκπομπής) έχω να πω ότι το σενάριο για το οποίο μιλάς – όταν μιλάς για τον οπλισμό των “μαχητών της ελευθερίας”, πραγματικά θυμίζει τις εικόνες των καταστροφικών βρώμικων πολέμων της δεκαετίας του 1980. Θέλω να πω, οι Ηνωμένες Πολιτείες εμπλέκονται σε αυτό που είναι ουσιαστικά ένα εμφύλιος πόλεμος στη Λιβύη. Μιλάμε για χίλιους περίπου αντάρτες . . . Δεν έχουν πολλή στρατιωτική εκπαίδευση. Θέλω να πω, αυτό που υποστηρίζεις επιφέρει την εξ ολοκλήρου εμπλοκή της Αμερικής στη μία πλευρά του εμφυλίου πολέμου.

Στην ανάρτηση του της 7ης Ιουνίου 2016 στο Black Opinion ο Fitrakis γράφει:

. . . ένα αδιαβάθμητο έγγραφο του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ που εστάλη μέσω email από τον βοηθό “κλειδί” της Χίλαρι Κλίντον, Michael Blumenthal, στις 2 Απριλίου 2011, επιβεβαίωσε ότι ο Perkins είχε δίκιο και ότι η επίθεση στη Λιβύη δεν είχε τίποτα να κάνει με τον Καντάφι που ήταν τάχα μια απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ, αλλά είχε να κάνει τα πάντα με τη λεηλασία του χρυσού του Καντάφι.

Η κυβέρνηση του Καντάφι κατέχει 143 τόνους χρυσού, και ένα παρόμοιο ποσό σε ασήμι. Κατά τα τέλη Μαρτίου 2011, τα αποθέματα αυτά μετακινήθηκαν στην Sabha (νοτιοδυτικά προς την κατεύθυνση της Λιβύης στα σύνορα με τον Νίγηρα και το Τσαντ). 

Σηκώθηκαν από τα θησαυροφυλάκια της Κεντρικής Τράπεζας της Λιβύης στην Τρίπολη, αναφέρει ο Blumenthal στην  Κλίντον.

Ο Blumenthal επεσήμανε τον σκοπό του πολύτιμου μετάλλου του Καντάφι: Αυτός ο χρυσός που είχε συσσωρευτεί πριν από την τρέχουσα εξέγερση, προοριζόταν να χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία ενός Παν-Αφρικανικού νομίσματος με βάση το Λιβυκό χρυσό δηνάριο. Το σχέδιο αυτό έχει επινοηθεί για να δώσει στις γαλλόφωνες χώρες της Αφρικής μια εναλλακτική λύση από το γαλλικό φράγκο (CFA).

Ο Blumenthal αποκαλύπτει τον λόγο για την επίθεση του ΝΑΤΟ και την αυτοκρατορική λεηλασία της Γαλλίας. Οι γαλλικές μυστικές υπηρεσίες ανακάλυψαν το σχέδιο αυτό λίγο μετά την αρχή της εξέγερσης, και αυτός ήταν ένας από τους παράγοντες που επηρέασαν την απόφαση του προέδρου Νικολά Σαρκοζί να αρχίσει η Γαλλία την επίθεση κατά της Λιβύης.

Υπήρχαν πέντε λόγοι για τον παράνομο πόλεμο της Γαλλίας μαζί με το ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης. 

Ο Σαρκοζί επεδίωκε, σύμφωνα με τον Blumenthal,

α. Να αποκτήσει μεγαλύτερο μερίδιο της παραγωγής πετρελαίου στην Λιβύη,

β. Να αυξήσει την γαλλική επιρροή στη Βόρεια Αφρική,

γ. Να βελτιώσει την εσωτερική του κατάσταση στην Γαλλία, 

δ. Να δώσει μια ευκαιρία στους Γάλλους στρατιωτικούς να αξιώσουν την παρουσία τους στον κόσμο,

ε. Να ανταποκριθεί στις ανησυχίες των συμβούλων του σχετικά με τα μακροχρόνια σχέδια του Καντάφι να αντικαταστήσει την Γαλλία ως κυρίαρχη δύναμη στην γαλλόφωνη Αφρική.

Είναι προφανές από αυτό το email ότι ενώ ο Blumenthal κατάλαβε την ανάγκη του Σαρκοζί να προστατέψει τους Γάλλους τραπεζίτες από το φιλόδοξο σχέδιο του Καντάφι να ξεκινήσει ένα Παν-Αφρικανικό τραπεζικό σύστημα με βάση τον χρυσό, ο Blumenthal δεν είχε ιδέα για τον απώτερο σκοπό του Σαρκοζί – να εξαλείψει κάθε στοιχείο της δικής του εγκληματικότητας.
 Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί – και να υπογραμμιστεί – ότι κανένας από τους λόγους για στρατιωτική δράση που αναφέρονται στο ενοχοποιητικό email του Blumenthal δεν θα μπορούσε να δικαιολογήσει μια απρόκλητη επίθεση σε ένα άλλο κυρίαρχο κράτος.

Στις 30 Μαρτίου 2011, η βρετανική κυβέρνηση έδιωξε πέντε διπλωμάτες από την πρεσβεία της Λιβύης, καθώς οι σχέσεις μεταξύ της Λιβύης και της Δύσης συνέχισαν να επιδεινώνονται. Κατά τη διάρκεια των επόμενων μηνών μάχες μαίνονταν σε όλη τη Λιβύη. Σε κάποιο σημείο συμφωνήθηκε μια ανακωχή ανάμεσα στην κυβέρνηση της Λιβύης και το NTC, αλλά δεν κράτησε και τον Αύγουστο του 2011, η χώρα ήταν και πάλι σε έναν ολοκληρωτικό εμφύλιο πόλεμο.

Μετά τις 31 Μαρτίου 2011, η Ηνωμένες Πολιτείες ενίσχυσαν την ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Λιβύη, δήθεν για να βοηθήσουν μια νόμιμη εξέγερση και να εκδιώξουν από την εξουσία έναν αιμοσταγή δικτάτορα, αλλά οι επιθέσεις που επακολούθησαν πήγαν πολύ πιο πέρα από την ανατροπή του Καντάφι. 
Στις 18 Ιουλίου 2011 το ΝΑΤΟ στόχευσε τον “Κατασκευασμένο από τον Άνθρωπο Μεγάλο Ποταμό”, ένα τεράστιο αρδευτικό έργο που έφερνε νερό σε χιλιάδες στρέμματα άγονης γης. 
Τα πολεμικά αεροσκάφη που διέπραξαν αυτή την αποτρόπαιη πράξη, όχι μόνο κατέστρεψαν ένα ζωτικό κομμάτι της υποδομής της Λιβύης, αλλά στις 22 Ιουλίου 2011 κατέστρεψαν επίσης ένα εργοστάσιο που σύμφωνα με την Ellen Brown, στην περιγραφή της για το The Ecologist στις 14 Μαρτίου 2016, παρήγαγε τις μοναδικές σωληνώσεις που ήταν απαραίτητες για την επισκευή του. Αυτή η φαύλη, απρόκλητη καταστροφή δεν εξυπηρετούσε κανέναν απολύτως πρακτικό σκοπό εκτός από την συλλογική τιμωρία του λαού της Λιβύης.

Βοηθούμενοι και υποκινούμενοι από τις δυτικές δυνάμεις, οι “επαναστάτες” πλησίασαν στην Τρίπολη και στις 21 Αυγούστου 2011, η πόλη έπεσε στο NTC.

 Ο Καντάφι, το επιτελείο του και η άμεση οικογένεια του κατέφυγαν στην Σύρτη. Λίγο μετά τις 20:00 μμ της 20ης Οκτωβρίου 2011, ενώ οι “επαναστάτες” πλησίαζαν πάλι, ο Καντάφι προσπάθησε να διαφύγει από την Σύρτη με ένα κομβόι 75 οχημάτων, αλλά η διαφυγή του ανακαλύφθηκε από ένα αεροσκάφος της RAF. 
Ένα αμερικανικό drone, μη επανδρωμένο αεροσκάφος Predator, τηλεχειριζόμενο από κάποιον που κάθεται σε μια οθόνη υπολογιστή έξω από το Λας Βέγκας πυροδότησε τους πρώτους πυραύλους στα οχήματα της διαφυγής. 

Αεροσκάφη της RAF επιτέθηκαν επίσης στο κομβόι. Δέκα οχήματα καταστράφηκαν. 
Ο Καντάφι επέζησε της επίθεσης, αλλά συνελήφθη λίγο αργότερα από το NTC που τον βρήκε να κρύβεται σε ένα μεγάλο σωλήνα αποστράγγισης. 

Ο Καντάφι πυροβολήθηκε αρκετές φορές και ανασκολοπίστηκε με μια ξιφολόγχη στον πρωκτό.

Πριν από τη δολοφονία του Gaffafi, η Λιβύη ήταν μια σταθερή χώρα, εάν όχι ένα παραδοσιακό έθνος-κράτος. 

Σύμφωνα με μια έκθεση με τίτλο “η Λιβύη του Καντάφι ήταν η πιο ευημερούσα δημοκρατία της Αφρικής” από τον Garikai Chengu που εμφανίστηκε στις 12 Ιανουαρίου 2013 στο Countercurrents.org “. . . η Λιβύη ήταν χωρισμένη σε πολλές μικρές κοινότητες οι οποίες ουσιαστικά ήταν “μίνι-αυτόνομα κράτη-μέλη” στο εσωτερικό ενός κράτους. 

Αυτά τα αυτόνομα μέλη είχαν τον έλεγχο των περιοχών τους και μπορούσαν να πάρουν μια σειρά από αποφάσεις συμπεριλαμβανομένου του πώς να διαθέσουν τα έσοδα από το πετρέλαιο και τους δημοσιονομικούς πόρους. Μέσα σε αυτά τα μίνι-αυτόνομη κράτη, τα τρία κύρια όργανα της δημοκρατίας της Λιβύης ήταν οι Τοπικές Επιτροπές, τα Λαϊκά Συνέδρια και τα Επαναστατικά Εκτελεστικά Συμβούλια”.  

Ο Chengu περιγράφει σε λεπτομέρεια το πώς οι Τοπικές Επιτροπές  αναφέρονταν στα Λαϊκά Συνέδρια που με τη σειρά τους περνούσαν τις αποφάσεις προς τα Επαναστατικά Εκτελεστικά Συμβούλια, δημιουργώντας έτσι μια ευρεία συναίνεση για τις αποφάσεις που επηρέαζαν το σύνολο του πληθυσμού. 

 “Το λιβυκό σύστημα άμεσης δημοκρατίας χρησιμοποιούσε την λέξη 'ανύψωση' και όχι 'εκλογή', και απέφευγε τις πολιτικές εκστρατείες που είναι ένα χαρακτηριστικό των παραδοσιακών πολιτικών κομμάτων και που ωφελεί μόνο τους βολεμένους της μπουρζουαζίας”, γράφει ο Chengu. 

“Σε αντίθεση με τη Δύση, Λίβυοι δεν ψήφιζαν μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια για Πρόεδρο και τοπικό βουλευτή ο οποίος στη συνέχεια θα έπαιρνε όλες τις αποφάσεις γι' αυτούς. Οι απλοί Λίβυοι έπαιρναν οι ίδιοι αποφάσεις σχετικά με την εξωτερική, την εσωτερική και την οικονομική πολιτική”. Η ανατροπή του Καντάφι διέγραψε ένα σύστημα διακυβέρνησης που λειτουργούσε ομαλά – και δίκαια – για σχεδόν μισό αιώνα.

Ο Νικολά Σαρκοζί παραμένει ελεύθερος. Εκκρεμεί η δίκη για την λήψη παράνομων χρημάτων από την Λιβύη για την χρηματοδότηση της προεκλογικής εκστρατείας του και εκείνη για την έναρξη ενός παράνομου πολέμου προκειμένου να καλύψει την εγκληματική του σχέση με τον  Καντάφι.

Πολλά έχουν γραφτεί για την καταστροφή που επισκέφθηκε την Λιβύη μετά την δολοφονική επίθεση από την Γαλλία και τις ΗΠΑ. 

400.000 άνθρωποι εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους, ένας ατελείωτος κύκλος τρόμου και αντιποίνων, η δημιουργία ενός ακόμη αποτυχημένου κράτους στον απόηχο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. 

Αλλά η πραγματική ζημιά έγινε στην ίδια την Αφρική, γιατί αν είχε καρποφορήσει η πρόταση του Καντάφι για ένα Παν-Αφρικανικό τραπεζικό σύστημα, αυτή η δυστυχισμένη ήπειρος, για πρώτη φορά εδώ και αιώνες, θα είχε αποκτήσει πραγματική ελευθερία και πραγματική ανεξαρτησία μέσα στις δυνατότητες της, μια περίσταση που οι Δυτικές δυνάμεις δεν θα μπορούσαν να ανεχτούν.
 Η ελευθερία και η δικαιοσύνη, δεν ήταν ποτέ μέρος της ατζέντας της Δύσης.

Το βράδυ της 20ης Οκτωβρίου 2011, ενώ έδινε συνέντευξη στο CBS, στον απόηχο των έκτακτων ειδήσεων του θανάτου του Καντάφι, η Υπουργός Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον μοιράστηκε ένα αστείο με το προσωπικό της ενώ έτρεχαν τα διάφορα πλάνα, δηλώνοντας: “We came, we saw, he died”, “Ήρθαμε, είδαμε, πέθανε”. Ύστερα, χτύπησε τα χέρια της και γέλασε θριαμβευτικά. Αυτή παραμένει η πιο ελεεινή και η πιο εξευτελιστική έκφραση που διατυπώθηκε ποτέ από έναν αξιωματούχο της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Απολύτως.

Ο Chris Welzenbach είναι θεατρικός συγγραφέας (“Downsize”), ο οποίος για πολλά χρόνια ήταν μέλος του Walkabout Theater στο Σικάγο. Μπορείτε να τον βρείτε στο incoming@chriswelzenbach.com

Πηγή: counterpunch μέσω informationclearinghouse

http://teleytaiaexodos.blogspot.gr