Πολυπολιτισμικότητα – Διαπολιτισμικότητα. Μιὰ ὀρθόδοξη διερεύνηση

Θεοδώρου Κουτσιώρα, θεολόγου

Ἡ Ἑλλάδα, μέ τήν πρόθυμη συγκατάθεση τῶν εὐρωπαϊκῶν θεσμικῶν ὀργάνων, ἔχει δεχτεῖ καί συνεχίζει ἀκόμα νά δέχεται τά τελευταῖα 25 χρόνια στά ἐδάφη της ἕνα πρωτοφανές ἀνθρώπινο δυναμικό, μιά ἀνεξέλεγκτη εἰσροή οἰκονομικῶν κυρίως μεταναστῶν καί λαθρομεταναστῶν ἀπό διάφορες χῶρες. 

Ἄνθρωποι ἀπό διάφορες χῶρες, βαλκανικές, σλαβικές, ἀσιατικές, ἀπωανατολικές, μεσανατολικές καί ἄλλες χῶρες τοῦ
τρίτου κόσμου, ἅρπαξαν τήν εὐκαιρία νά βρεθοῦν στήν Ἑλλάδα.

Ἡ πατρίδα μας, ἡ χώρα τοῦ μοναδικοῦ πολιτισμοῦ, τοῦ πολιτισμοῦ τῆς Ρωμηοσύνης, ἀμήχανη στίς ἀλόγιστες ἐπιλογές τῶν πολιτικῶν της, ἄνοιξε μέ αἰσθήματα ἀγάπης, ἀνεκτικότητας καί φιλοτιμίας τήν ἀγκαλιά της, ὥστε νά ἀνακουφίσει οἰκονομικά τόν νεοαφιχθέντα αὐτόν πληθυσμό, πού ἔφθανε στά σύνορά της, πιστεύοντας ὅτι πατάει τό πόδι του σέ ἕναν ἐπίγειο παράδεισο.

Ὅλο αὐτό τό ἑτερογενές πλῆθος, χωρίς νά ὑπάρχουν οἱ ἀναγκαῖες κρατικές ὑποδομές καί ἡ ἀνάλογη μεταναστευτική πολιτική, θρονιάστηκε κυρίως στίς μεγάλες πόλεις καί ἔφτασε μέχρι τίς ἐσχατιές τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας, ἀναζητώντας τόν ἐπιούσιο.

Ὡστόσο ζήσαμε, ὡς Ἕλληνες, περιστατικά αἰσχρῆς ἐκμετάλλευσης καί εὐτελισμοῦ τῆς ἀξιοπρέπειας τοῦ ἀλλοδαποῦ αὐτοῦ στοιχείου ἀπό κάποιους ἐπιτήδειους ἐργοδότες, ἀλλά καί περιστατικά πού εὔλογα δημιούργησαν ἕνα κλίμα ξενοφοβίας καί ἐπιφυλακτικότητας, γιατί οἱ μετανάστες μέ τήν παραβατική συμπεριφορά τους ἔγιναν ἡ μάστιγα, ὁ φόβος καί ὁ τρόμος, ὁ ἐφιάλτης τῶν φιλήσυχων καί φιλότιμων Ἑλλήνων πολιτῶν.

Ἡ ἀλήθεια δέν φοβᾶται ποτέ τό ψέμα. 

Μέ στατιστικό δεδομένο ὅτι ἡ ἐθνική ὁμοιογένεια καί συνοχή τῆς Ἑλλάδας ἦταν μοναδική στήν ΕΕ, ἀφοῦ ἄγγιζε τό 98%, μποροῦμε, ἐκ τῶν ὑστέρων, νά συμπεράνουμε ὅτι τίποτε δέν ἔγινε καί δέν γίνεται τυχαῖα στό ζήτημα τῶν μεταναστῶν καί τῶν ἀλλοδαπῶν. Ἐκεῖ πάνω, δηλ. στήν εὐκαιριακή καί ἐφήμερη εἰσροή τῶν οἰκονομικῶν μεταναστῶν καί λαθρομεταναστών, πάτησαν «φίλοι» καί ἐχθροί καί ἔσπευσαν νά χαρακτηρίσουν παραπλανητικά τήν ἑλληνική κοινωνία ὅτι ἀπό μονοπολιτισμική μεταβλήθηκε αὐτομάτως πλέον σέ πολυπολιτισμική!

Ὁ ἐξαίρετος καί ἔμπειρος δημοσιογράφος ὅμως, Γιῶργος Ν. Παπαθανασόπουλος, ἔγραψε πρίν τρία χρόνια μέ τή σοφή του πένα:

«Οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί ἔχουν βιώσει ἐπί αἰῶνες στό πετσί τους τήν διαβίωση ὑπό ἀπάνθρωπα καθεστῶτα ἀλλοδόξων καί ἀλλοθρήσκων καί ἔχουν ἐπιβιώσει. Ἀλλά αὐτό δέν σημαίνει ὅτι πρέπει νά ἀποδεχθοῦν τήν εἰκονική πραγματικότητα, περί λ.χ. πολυθρησκευτικῆς καί πολυπολιτισμικῆς Ἑλλάδας.»

Μέ ὑψωμένο, λοιπόν, τό φανταστικό, προκατασκευασμένο καί χωρίς ἀξιόπιστα ἐρείσματα αὐτό λάβαρο, περί πολυπολιτισμικῆς κοινωνίας καί ἀλλαγῆς τῶν δημογραφικῶν δεδομένων στήν Ἑλλάδα, ἄρχισαν καί τά σχέδια ἐφαρμογῆς προγραμμάτων τῆς ΕΕ γιά τή δῆθεν καινούρια ἑλληνική πραγματικότητα καί τόν «νέο» πολίτη, πού κατά τή γνώμη τους, πρέπει νά διαμορφώσει πολυπολιτισμική συνείδηση!

Ἔτσι, ἀφοῦ στήθηκε τό παραμύθι περί πολυπολιτισμικῆς κοινωνίας, ἡ Ἑλλάδα ἔπρεπε τώρα νά δεῖ μέ ἄλλο μάτι τόν διαχρονικό πολιτισμό της. 
Ξεκίνησαν τά σενάρια περί ἀμοιβαίας συνύπαρξης πολλαπλῶν πολιτισμῶν, τά σενάρια γιά τίς εὐεργετικές ἐπιδράσεις μιᾶς πολυπολιτισμικῆς κατάστασης, τά σενάρια περί σεβασμοῦ τῆς διαφορετικότητας καί γνώσης τοῦ πολιτισμοῦ τῶν ἑτεροτήτων πού διαβιοῦν στή χώρα καί ἄλλα ἠχηρά, ὥστε νά ἀποτραποῦν τυχόν φαινόμενα ρατσισμοῦ, τή στιγμή πού ἡ χώρα μας μαζί μέ τήν Ἱσπανία ἀνήκουν στίς χῶρες τῆς ΕΕ πού ἔχουν δεχτεῖ τόν μεγαλύτερο ἀριθμό μεταναστῶν.

Τά εὐρωπαϊκά θεσμικά ὄργανα, χωρίς φύλλο συκῆς, μέ μοχλό πίεσης τήν προσποιητή πολυπολιτισμικότητα, καλοῦν καί πιέζουν τήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ὅλο καί περισσότερο γιά ἀναγνώριση ἀκόμα καί τοῦ γάμου μεταξύ ὁμόφυλων ζευγαριῶν!

Οἱ ὄψιμοι διαμορφωτές τῆς ἑλληνικῆς κοινῆς γνώμης προσπαθοῦν νά κάνουν μαθήματα στήν Ὀρθόδοξη ἑλληνική κοινωνία, τῆς ὁποίας ὁ ὑπερφυλετισμός εἶναι ἀρχή καί πράξη ἀπό τά ἀποστολικά ἀκόμα χρόνια. 

Τά λόγια τοῦ Ἀποστόλου Παύλου εἶναι ξεκάθαρα: «Ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε. Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ· πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.» Γαλ. Γ΄,27-28 καί σέ ἄλλο σημεῖο: «Οὐκ ἔνι Ἕλλην καί Ἰουδαῖος, περιτομή καί ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλά πάντα καί ἐν πᾶσιν Χριστός.» Κολ. Γ΄, 11

Στά πλαίσια τῆς εἰκονικῆς πολυπολιτισμικότητας εἶναι σέ ἐφαρμογή καί τό ἀπρεπές σχέδιο ἀλλαγῆς τοῦ χαρακτήρα τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν στήν πρωτοβάθμια καί δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση ἀπό παραδοσιακό καί Ὀρθόδοξο σέ θρησκειολογικό, κάτι τό ὁποῖο ἔχει συμπαρασύρει, ὡς μή ὤφειλε, ἀκόμα καί τήν κορυφή τῆς ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας.

 Στήν ἴδια ρότα ἐντάσσεται καί ἡ μεθοδευμένη προσπάθεια νά εἰσαχθεῖ τό Ἰσλάμ στό «ἅγιο βῆμα» τῆς Ὀρθοδοξίας, δηλ. στήν Ὀρθόδοξη Θεολογική Σχολή Θεσσαλονίκης, ὄχι βέβαια ὡς μιά αἱρετική θρησκεία πού ἀπό τήν ἵδρυση τῆς Σχολῆς διδάσκεται μαζί μέ τίς ἄλλες θρησκεῖες, ἀλλά νά εἰσαχθεῖ ἀποκτώντας τό δικό του βῆμα καί διαδίδοντας τίς αἱρέσεις του! 

Αὐτό τό μασκάρεμα πού ἐπιχειρεῖται εἰς βάρος τῆς Ὀρθόδοξης παράδοσής μας, μέ τή σύμπραξη τῆς Πολιτείας καί τή σύμφωνη γνώμη κάποιων ἀλλοτριωμένων καί ἐπιπόλαιων θεολογικῶν καί ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων, εἶναι ὁλωσδιόλου ἀνέντιμο.

 Ὁ στρατηγός Μακρυγιάννης γιά τέτοιες περιπτώσεις ἔγραψε τα προφητικά λόγια:

«Μήν ἀφήσετε, ἅγιοί μου αὐτά τά γκιντί πουλημένα κριγιάτα τῆς τυραγνίας νά μασκαρέψουν καί νά ἀφανίσουν τούς Ἕλληνες.»

Ἀπευχόμαστε νά βρεθοῦμε μελλοντικά μπροστά σέ πτυχιούχους Ὀρθόδοξης Θεολογικῆς Σχολῆς, καί μάλιστα τῆς πόλης τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, οἱ ὁποῖοι, ἐκτός των ἄλλων, θά πιστεύουν στόν Ἀλλάχ, θά θεωροῦν τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς ἀπίστους καί θά ἀρνοῦνται τόσο τήν Ἁγία τριάδα, ὅσο καί τή Θεότητα τοῦ Χριστοῦ!

Τό κακό ἔχει καί τή συνέχειά του.

 Ἀπό τήν αὐθαίρετη πολυπολιτισμικότητα (multiculturalism) περάσαμε στή διφορούμενη διαπολιτισμικότητα (interculturalism), τήν ὁποία προωθεῖ τό Συμβούλιο τῆς Εὐρώπης καί ἡ Οὐνέσκο. Στήν Ἑλλάδα ἀπό τό 1996 ἀγωνίζεται γι’ αὐτόν τόν σκοπό τό Ἰνστιτοῦτο Παιδείας Ὁμογενῶνκαί Διαπολιτισμικῆς Ἐκπαίδευσης (Ι.Π.Ο.Δ.Ε.). Ἄν ἀποσαφηνίσουμε αὐτόν τόν ὅρο θά διαπιστώσουμε ὅτι βάση τῆς διαπολιτισμικότητας εἶναι ἡ ἀβέβαιη ἰσοτιμία ὅλων τῶν πολιτισμῶν.

Ἀλλά πῶς μπορεῖ νά εἶναι ἰσότιμος ὁ «πολιτισμός» τῆς Ἱερᾶς Ἐξέτασης ἤ ὁ ἐπεκτατικός «πολιτισμός» τῶν σταυροφόρων καί ἀποικιοκρατῶν Εὐρωπαίων μέ τόν πολιτισμό τοῦ σεβασμοῦ στήν ἐπιστήμη ἤ τόν ἀμυντικό καί ἀπελευθερωτικό πολιτισμό τῆς Ρωμηοσύνης; 

Πῶς μπορεῖ νά εἶναι ἰσότιμος ὁ εἰρηνικός, μετριοπαθής, ἐλεύθερος καί ὑπέροχος πολιτισμός τῆς Παράδοσής μας, μέ τόν ἱερό πόλεμο (jihad) τοῦ «πολιτισμοῦ» τῶν Μωαμεθανῶν, οἱ ὁποῖοι μέχρι τήν πτώση τῆς Κωνσταντινούπολης, ἐπί ὀκτακόσια καί πλέον χρόνια, σφυροκοποῦσαν, ἐπιβουλεύονταν τά ἐδάφη τοῦ Βυζαντίου, ἀτίμαζαν καί ἐξισλάμιζαν; 

Πῶς μπορεῖ ὁ κατακτητής νά ἔχει ἰσότιμο πολιτισμό μέ τόν κατακτημένο; Ποιός μπορεῖ νά ἀλλάξει τέτοιου εἴδους ἱστορικά δεδομένα;

Ἡ διαπολιτισμικότητα, ἀκόμα, προβλέπει ὅτι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ὀφείλουμε νά ἐγκαταλείψουμε τήν αἴσθηση ὑπεροχῆς τοῦ πολιτισμοῦ μας, τά δῆθεν στερεότυπα, τίς τάχα κοινωνικές προκαταλήψεις καί τήν ἐνοχλητική μονοπολιτισμικότητα (Monoculturalism), τήν ὁποία ξένοι καί δικά μας φερέφωνα ἀξιολογοῦν ὡς θανάσιμο «ἁμάρτημα» καί πολιτιστική μεροληψία! 
Ἡ διαπολιτισμικότητα ἀπαιτεῖ νά κάνουμε ὑπέρβαση τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας, ἡ ὁποία ἀποκαλεῖται ἐθνοκεντρισμός, θεωρεῖται ἐγωιστική πράξη καί πρέπει νά ὑπερνικηθεῖ. Ἀπαιτεῖ, ἐπίσης, νά υἱοθετήσουμε στοιχεῖα καί ἐπιρροές ξένων πολιτισμῶν, ἀποτινάζοντας τόν «πολιτιστικό» μας «ρατσισμό» καί ἀποδεχόμενοι μιά νέα ἐθνοτική, γλωσσική καί θρησκευτική πολυμορφία!

Ἡ διαπολιτισμικότητα μάλιστα στόν θρησκευτικό τομέα τολμᾶ νά διαδίδει ὅτι: «Στό σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων ἐντάσσονται ὅλες οἱ θρησκευτικές παραδόσεις». Ἀλλά ἀπό πότε ἡ Ὀρθόδοξη θεολογία ἔχει ἐγκαταλείψει τήν πρώτη ἐντολή τοῦ Δεκαλόγου; Ἀπό πότε οἱ τρεῖς φάσεις τῆς θείας Οἰκονομίας ἔγιναν τέσσερις καί ἀπό πότε οἱ Ἀπόστολοι, καλώντας ἐλεύθερα τούς ἀλλοθρήσκους νά ἀλλάξουν τίς ἐπινοημένες θρησκευτικές τους παραδόσεις, πρέπει νά ἀντιμετωπίζονται ὡς παραβάτες τοῦ Θεϊκοῦ νόμου;

Τά αἰσθήματα φιλοξενίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ δέν εἶναι σωστό νά καπηλεύονται ἀπό κανένα. 

Τό ὑπουργεῖο Παιδείας μέ τά ἄλλα συναφῆ ὑπουργεῖα πρέπει νά ἀσχοληθοῦν σοβαρά μέ τήν κατάστρωση προγραμμάτων, στρατηγικῶν καί θεσμικῶν μηχανισμῶν πού θά ἔχουν σχέση μέ τό ποσοστό μεταναστῶν πού ἐργασιακά ἔχει τή δυνατότητα νά ἐξυπηρετήσει ἡ Ἑλλάδα. Εἶναι καθήκον τῆς πολιτείας νά ἀσχοληθεί ἐξαρχῆς καί προληπτικά μέ τό θέμα τῆς εὐγενικῆς συμπεριφορᾶς τοῦ μετανάστη, ὅταν πρόκειται νά ἔλθει σέ ἐπαφή μέ τούς γηγενεῖς καί αὐτόχθονες Ἕλληνες πολίτες.

Ἐάν κάποιοι ἀλλοδαποί ἀποφασίσουν νά παραμείνουν ἀκόμα καί ὁριστικά στήν Ἑλλάδα, αὐτό δέν σημαίνει καθόλου ὅτι κάνουν ἐποικισμό, ἀλλά ὅτι ἀποδέχονται τόν πολιτισμό της, τήν ταυτότητά της, τό περιβάλλον της. Ἐάν ἔφθασαν στήν Ἑλλάδα μέ σκοπό νά ἐπιβληθοῦν στόν ἐπί χιλιετίες καταξιωμένο πολιτισμό μας, ἄς μάθουν ὅτι ἦρθαν σέ λάθος χώρα.
 Ὁ ἑλληνορθόδοξος πολιτισμός, ὁ πιό ἀνθρωπιστικός πολιτισμός τῆς ἱστορίας, ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι κυρίαρχος, ἐπαρκής καί ἀπόλυτος σ’ αὐτήν τή χώρα καί δέν πρόκειται νά προχωρήσει σέ καμιά ἔκπτωση.

Ἐάν οἱ οἰκονομικοί μετανάστες αἰσθάνονται δυσανεξία, ἔχουν ἄλλα ὁράματα ἤ διαφωνοῦν μέ τό ἀξιακό σύστημα τῆς Ἑλλάδας καί τή θεωροῦν χώρα ἐχθρική, εἶναι ἀπαράβατη ἀρχή τοῦ πολιτισμοῦ μας νά σεβόμαστε τήν ἐλευθερία τους καί ἀναφαίρετο δικαίωμα ἐπίσης ἡ ἐκροή τους, νά βροῦν δηλ. καταφύγιο σέ χῶρες τῶν ὁποίων ὁ πολιτισμός στερεῖται πληρότητας καί γιά λόγους ἐμπλουτισμοῦ χρειάζεται τή συμβολή τους, ἐάν δέν ἐπιθυμοῦν νά ἐπιστρέψουν στίς χῶρες προέλευσής τους.

Τά ἰδεολογήματα συνεπώς τῆς πολυπολιτισμικότητας καί τῆς διαπολιτισμικότητας εἰδικά στήν Ἑλλάδα, ὅπως ἔγινε φανερό, στεροῦνται ρεαλισμοῦ, ἐξυπηρετοῦν σκοπιμότητες καί εἶναι πέρα ἀπό βέβαιο ὅτι ὁδηγοῦν στήν ὑποβάθμιση τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας, στή διάσπαση τῆς πολύτιμης κοινωνικῆς συνοχῆς, στή φαλκίδευση τῆς Ὀρθόδοξης συνείδησης καί μᾶς κατευθύνουν ὁλοταχῶς στή χοάνη τῆς παγκοσμιοποίησης καί τῆς ἱστορικῆς μας ἐξαφάνισης.

Ἀλλά, ὡς ἱστορικός λαός, δέν εἴμαστε πρόθυμοι νά θυσιάσουμε οὔτε τήν ἐθνική ταυτότητα, οὔτε τήν κοινωνική συνοχή, οὔτε πολύ περισσότερο τήν Ὀρθόδοξη ταυτότητά μας, γιατί ὅλα αὐτά ἀποτελοῦν τούς βασικούς πυλῶνες καί τά θεμέλια τοῦ πολιτισμοῦ, τῆς ὕπαρξης καί τῆς ἱστορικῆς μας συνέχειας.

Από enromiosini.gr