Κατάρ. Πως προέκυψε ξαφνικά;

Ασφυκτικός περιορισμός του Κατάρ από τις χώρες της Μ. Ανατολής λόγω... ISIS

Γινομάστε θεατές, (ευτυχώς και μόνο θεατές) μιας αρχέγονης θρησκευτικής μάχης, που κρατά από το θάνατο του Μωάμεθ και έπειτα.

γράφει ο Κτενάς Άρης

 Η αντιπαράθεση άρχισε το 632, όταν ο μεγάλος προφήτης των μουσουλμάνων πέθαινε και οι άραβες ακόλουθοι του διχαζόντουσαν για το ποιος θα τον διαδεχθεί.
Τότε, υπήρξαν δύο κύρια στρατόπεδα, αυτοί που υποστήριξαν τον Αμπού Μπακρ, τον πεθερό του Μωάμεθ και φίλο του (πατέρα της συζήγου του Αϊσά) που ονομάστηκαν σουνίτες και αυτοί που
επισήμαναν ότι ο Προφήτης είχε ορίσει διάδοχό του τον Άλι, εξάδελφο και γαμπρό του, που ονομάστηκαν Σιίτες.

Οι υποστηρικτές του Αμπού Μπακρ επικράτησαν πληθυσμιακά, παρόλο που

ο Άλι κατάφερε να κυβερνήσει με τον τίτλο του τέταρτου χαλίφη.

Ο διχασμός αυτός οξύνθηκε ακόμη περισσότερο όταν ο γιος τού Άλι, ο Χουσέιν, σκοτώθηκε το 680 στην Καρμπάλα από Σουνίτες στρατιώτες. Οι Σουνίτες εξακολούθησαν να μονοπωλούν την πολιτική ισχύ, ενώ οι Σιίτες ζούσαν στο περιθώριο και συμβουλεύονταν τους ιμάμηδες, οι πρώτοι δώδεκα των οποίων ήταν απόγονοι του Άλι.

Προσπαθώντας να ξεπεράσουν την θεολογική καταστροφή, οι Σιίτες δούλεψαν τη δημιουργία ενός ιδιαίτερου δόγματος, του Αποκρυφισμού. 

Αντίθετα λοιπόν με τον σουνιτισμό, δημιούργησαν ένα ιεραρχημένο κλήρο. 

Στην αντίπερα όχθη οι ουαχαμπίτες (κομμάτι σουνιτών), οπαδοί του Μουχάμαντ Ιμπν Αμπντ αλ Ουαχάμπ ενός κήρυκα του 18ου αιώνα, δημιουργούσαν ένα άλλο ρεύμα υπερσυντηρητικό, φονταμενταλιστικό με σκοπό να γίνουν ένα ισλαμικό μεταρρυθμιστικό κίνημα αποκατάστασης της καθαρής μονοθεϊστικής λατρείας (ταουχίντ) και ήσαν αντίθετοι με τη σύνδεση των δώδεκα Ιμάμηδων με οποιαδήποτε μορφή λατρείας. Οι ίδιοι θεωρούσαν πάντα τους Σιίτες ειδωλολάτρες που πρέπει να ζουν στο περιθώριο.

Η αντιπαράθεση αυτή δεν μειώθηκε ποτέ. Με σημερινά δεδομένα θα μπορούσαμε να πούμε ότι το δίπολο αυτό αντικατοπτρίζεται κρατικά στη διαμάχη των δύο γιγάντων της Μέσης Ανατολής. 

Της Σαουδικής Αραβίας και του σιιτικού Ιράν. 

Η κατάσταση οξύνθηκε πολύ το 1979, όταν ο σιισμός του αγιατολάχ Χομεϊνί ανέλαβε την εξουσία στο Ιράν. 

Ο επαναστατικός σιισμός συνιστούσε απειλή για τους Σαουδάραβες επειδή αμφισβητεί τόσο τον ρόλο τους ως «θεματοφυλάκων των ιερών τόπων» όσο και το δόγμα του ουαχαμπισμού.

Ας έρθουμε όμως πάλι στο σήμερα. 

Η Σαουδική Αραβία είναι από το 1945 σύμμαχος μιας Αμερικής που οι Ιρανοί θεωρούσαν πάντα τον «Μεγάλο Σατανά». 

Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, οι Σαουδάραβες και οι Ιρανοί βρίσκονται σε έναν διαρκή «πόλεμο δι’ αντιπροσώπων», που διεξάγεται στον Λίβανο, στο Ιράκ, στη Συρία, στην Υεμένη, στο Μπαχρέιν και όπως φαίνεται τώρα και μέσω Κατάρ.

Πρόσφατα μάθαμε ότι πολλές οι μυστικές υπηρεσίες γνώριζαν από την εποχή της ανοικοδόμησης των υποδομών της αλ Κάιντα στο Αφγανιστάν ότι το Κατάρ, όπως και η Σαουδική Αραβία, αποτελούν τους τροφοδότες λογαριασμούς του Σαουδάραβα Οσάμα μπιν Λάντεν.

Tα Wikileaks άλλωστε είχαν δώσει στη δημοσιότητα πολύ πρόσφατα και την περίφημη συνομιλία Κλίντον-Ποντέστα, στην οποία αναφερόταν επακριβώς πως Ριάντ και Ντόχα χρηματοδοτούν την αλ Κάιντα. 

Πολύ καιρό λοιπόν αργότερα, «αποκαλύπτεται» ότι το Κατάρ χρηματοδοτούσε την τρομοκρατία και «αποκρύπτεται» ότι και η Σαουδική Αραβία είχε ανάμιξη.

 Το Κατάρ βέβαια (αν και σουνιτικό εμιράτο) συνδέεται άμεσα με το Ιράν μιας και μοιράζονται θαλάσσια περάσματα και κοιτάσματα.

Είναι φανερό λοιπόν, πως αυτές οι εξελίξεις που συνέπεσαν χρονικά και με την εκλογή Τραμπ και την πρώτη επίσκεψη του στο Ριάντ αποτελούν σαφείς ενέργειες του νέου πλανητάρχη να ενώσει τον Σουνιτικό κόσμο εναντίων του Σιιτικού Ιράν συσπηρώνοντας ακόμα και τους χασεμίτες Ιορδανούς και τη μακρινή Μαυριτανία, ώστε να δημιουργήσει ένα μπλοκ χωρών με αρχηγικό δέος την Σαουδική Αραβία και άμεση συνεγασία μαζί του για την «καταπολέμιση» της τρομοκρατίας. Η εκλογή άλλωστε του Τραμπ συμπίπτει και με το νέο στίγμα που θέλει να δώσει ο πρίγκηπας διάδοχος Muhammad, ο οποίος σε αντίθεση με την παράδοσή διατήρησης χαμηλού προφίλ που είχε το βασίλειο του, αποφάσισε να δείξει πιο «αποφασιστικό» προφίλ (βλέπε πολεμική επιχείρηση στην Υεμένη).

Για να έχει ο Τραμπ την υποστήριξή τους, στη κατ’ιδίαν συνάντηση τους, έκανε λόγο για εξοπλιστικά συμβόλαια ύψους 100 δισ. δολαρίων, κατέστησε τις χώρες της περιοχής υπεύθυνες για την καταστολή της τζιχαντιστικής τρομοκρατίας και προώθησε την ιδέα ενός "αραβικού ΝΑΤΟ” με σαφώς αντι-ιρανική αιχμή.

Φυσικά, παραμένουμε εν αναμονή αντιδράσεων από όλες τις Αραβικές χώρες όπως το Μαρόκο, την Αλγερία, την Τυνησία και τη Τουρκία που κρατούν προς το παρόν ουδέτερη στάση, με την Τουρκία να έχει την καλύτερη σχέση με τους Καταριανούς, διατηρώντας ταυτόσημες απόψεις για τα περιφερειακά ζητήματα, ως συνανάδοχοι της ανάδυσης της μουσουλμανικής Αδελφότητας σε όλες τις χώρες της περιοχής, ως θιασώτες της "αλλαγής καθεστώτος” στη Συρία και ως τροφοδότες των ένοπλων ισλαμιστών που την επιχειρούσαν.

Προβλέψεις δεν μπορούν να γίνουν, μιας και είναι μια κρίση που κρατά αιώνες, αλλά δεδομένου του συσχετισμού δυνάμεων που είναι σε βάρος του μικρού εμιράτου είναι πολύ πιθανόν η «σύραξη συνεχόμενων εμπάργκο» να λυθεί είτε με σοβαρή πολιτική αναδίπλωση, είτε με απομάκρυνση του Εμίρη Tamim (όπως ακριβώς είχε συμβεί και το 2013 με την αιφνιδιαστική παραίτηση του πατέρα του Ηamad), είτε και με σαουδαραβική εισβολή (όπως συνέβη το 2011 στο Μπαχρέιν, αλλά με πρόσκληση της εκεί δυναστείας, προκειμένου να καταπνιγεί η τοπική εκδήλωση της "Αραβικής Άνοιξης”). Αυτά τουλάχιστον τα στοιχεία, έχει να μας δώσει η πιο έγκυρη πρόβλεψη του μέλλοντος. Η ιστορία.

απο το politicaldoubts.com