Πεντηκοστή η » γενέθλιος ημέρα » της Εκκλησιας! Τι έγινε κατά την ημέρα αυτή; Τί είναι Εκκλησία;(Ψυχοσάββατο Πεντηκοστής)

 

Α. Η ομιλία του Πέτρου κατά την πεντηκοστή

 

Πράξεις των αποστόλων, κεφ. 2. Το αρχαίο κείμενο ολόκληρου του κεφαλαίου δημοσιεύεται στο http://www.myriobiblos.gr/bible/nt2/acts/2.asp.

Η πρώτη ομιλία του αγίου αποστόλου Πέτρου γίνεται την ημέρα της πεντηκοστής. 

Την ημέρα που οι μαθητές του Χριστού «ήταν όλοι συγκεντρωμένοι», όπως έκαναν κάθε μέρα, περιμένοντας την υπόσχεση του Χριστού για την αποστολή του Αγίου Πνεύματος σε αυτούς: «περιμένειν την επαγγελίαν του πατρός ην ηκούσατέ μου· ότι Ιωάννης μεν εβάπτισεν ύδατι, υμείς δε βαπτισθήσεσθε εν Πνεύματι Αγίω ου μετά πολλάς ταύτας ημέρας» (Πράξεις, 1, 4-5).

Ας σημειώσουμε ότι τα λόγια αυτά του Χριστού παραπέμπουν σε δύο

σημεία από τα ευαγγέλια: στην υπόσχεσή του ότι, μετά την αποχώρησή Του, θα έρθει στους αποστόλους ο Παράκλητος (Ιω. 14, 26: «ο δε παράκλητος, το Πνεύμα το Άγιον ό πέμψει ο πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος υμάς διδάξει πάντα…») και στην προφητεία του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου «εγώ μεν βαπτίζω υμάς εν ύδατι εις μετάνοιαν· ο δε οπίσω μου ερχόμενος ισχυρότερός μου εστίν, ου ουκ ειμί ικανός τα υποδήματα βαστάσαι· αυτός υμάς βαπτίσει εν Πνεύματι Αγίω και πυρί» (Ματθ. 3, 11).

Ο άγιος ευαγγελιστής Λουκάς, στις Πράξεις των Αποστόλων, αρχή κεφ. 2, στ. 1-13, περιγράφει έτσι την κάθοδο του Αγ. Πνεύματος στους αποστόλους:

«Και όταν έφτασε η ημέρα της πεντηκοστής ήταν όλοι συγκεντρωμένοι. Και έγινε ξαφνικά ήχος από τον ουρανό, όπως όταν φυσάει βίαιος άνεμος και γέμισε όλο το σπίτι όπου βρίσκονταν. Και είδαν να διανέμονται γλώσσες σαν από φωτιά και κάθισε [από μία] πάνω σε κάθε έναν τους. Και γέμισαν όλοι Άγιο Πνεύμα και άρχισαν να μιλούν άλλες γλώσσες, όπως το Πνεύμα τους παραχωρούσε να μιλούν.

Κατοικούσαν λοιπόν στην Ιερουσαλήμ Ιουδαίοι, άντρες ευσεβείς από κάθε έθνος κάτω από τον ουρανό, και όταν έγινε ο ήχος αυτός το πλήθος μαζεύτηκε και εξεπλάγη, γιατί ο καθένας τούς άκουγε να μιλούν στη δική του διάλεκτο. Και εκπλήσσονταν όλοι και θαύμαζαν, λέγοντας μεταξύ τους: “Γαλιλαίοι δεν είναι όλοι αυτοί που μιλούν; 

Πώς εμείς ακούμε ο καθένας στη δική του μητρική γλώσσα, Πάρθοι και Μήδοι και Ελαμίτες, και οι κάτοικοι της Μεσοποταμίας, της Ιουδαίας και της Καππαδοκίας, του Πόντου και της Ασίας, της Φρυγίας και της Παμφυλίας, της Αιγύπτου και της περιοχής της Λιβύης της “κατά Κυρήνην”, και οι Ρωμαίοι που βρίσκονται εδώ, Ιουδαίοι και προσήλυτοι, Κρήτες και Άραβες, τους ακούμε να κηρύσσουν στις γλώσσες μας τα μεγαλεία του Θεού;”.

 Και εκπλήσσονταν όλοι και απορούσαν, και άλλος έλεγε: “Τι να είναι αυτό;”, ενώ άλλοι κορόιδευαν, λέγοντας ότι είναι μεθυσμένοι.»

Τότε ο απόστολος Πέτρος «στάθηκε μαζί με τους ένδεκα» (γιατί το Άγιο Πνεύμα ήρθε σε περισσότερους από εκατό μαθητές του Χριστού, μεταξύ αυτών και σε γυναίκες και στην ίδια την Παναγία, όπως φαίνεται από το Πράξ. 1, 14-15), μίλησε και εξήγησε το γεγονός, καλώντας όλους να πιστέψουν και να βαπτιστούν «στο όνομα του Χριστού». Παραθέτω σε μετάφραση την ομιλία του, παραπέμποντας στο πρωτότυπο με το δεσμό που έδωσα παραπάνω:

«Στάθηκε τότε ο Πέτρος μαζί με τους ένδεκα, σήκωσε τη φωνή του και τους είπε: “Άνδρες Ιουδαίοι και όλοι οι κάτοικοι της Ιερουσαλήμ, μάθετε τα εξής και βάλτε στ’ αφτιά σας τα λόγια μου: αυτοί δεν είναι μεθυσμένοι, γιατί είναι η τρίτη ώρα της ημέρας. Αλλά αυτό είναι που είχε ειπωθεί από τον προφήτη Ιωήλ: “Στις έσχατες ημέρες, λέει ο Θεός, θα εκχύσω από το πνεύμα μου σε κάθε σάρκα και οι γιοι και οι θυγατέρες σας θα προφητέψουν και οι νεαροί σας θα δουν οράματα και οι πιο ηλικιωμένοι θα δουν όνειρα· και πάνω στους δούλους μου και τις δουλες μου τις ημέρες εκείνες θα εκχύσω από το πνεύμα μου και θα προφητέψουν. Και θα δώσω τεράστια φαινόμενα [στο αρχαίο: τέρατα] στον ουρανό πάνω και σημάδια στη γη κάτω, αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού· ο ήλιος θα μεταστραφεί σε σκότος και η σελήνη σε αίμα πριν έλθει η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής. Και κάθε ένας που θα επικαλεστεί το όνομα του Κυρίου, θα σωθεί”.

Άνδρες Ισραηλίτες, ακούστε αυτά τα λόγια.

 Τον Ιησού το Ναζωραίο, άνδρα αποδεδειγμένο από το Θεό σε σας με δυνάμεις και τέρατα και σημεία, που έκανε ο Θεός δι’ αυτού ανάμεσά σας, όπως και εσείς ξέρετε, αυτόν, που σας παραδόθηκε σύμφωνα με την ορισμένη βουλή και πρόγνωση του Θεού, τον συλλάβατε και μέσω χεριών ανόμων τον σκοτώσατε σταυρώνοντας [στο αρχαίο: προσπήξαντες = στερεώνοντάς τον στο έδαφος].  

Τον οποίο ο Θεός ανέστησε, λύνοντας τις ωδίνες του θανάτου, διότι δεν ήταν δυνατόν εκείνος να κρατηθεί απ’ αυτόν. 

Διότι ο Δαβίδ λέει γι’ αυτόν: “Έβλεπα πάντοτε τον Κύριο ενώπιόν μου, γιατί βρίσκεται στα δεξιά μου, για να μη σαλευθώ. 

Για τούτο ευφράνθηκε η καρδιά μου και αγαλλίασε η γλώσσά μου, ακόμη και το σώμα μου θα αναπαυθεί με ελπίδα [στο αρχαίο: έτι δε και η σάρξ μου κατασκηνώσει επ’ ελπίδι], γιατί δε θα εγκαταλείψεις την ψυχή μου στον Άδη, ουδέ θα αφήσεις τον όσιό σου να γνωρίσει φθορά. Μου γνώρισες οδούς ζωής, θα με γεμίσεις ευφροσύνη με την παρουσία σου [στο αρχαίο: μετά του προσώπου σου]”.

Άνδρες αδελφοί, μπορώ να σας πω με θάρρος για τον πατριάρχη Δαβίδ ότι πέθανε και ετάφη και το μνήμα αυτού βρίσκεται σε μας μέχρι σήμερα. 

Αλλά επειδή ήταν προφήτης και γνώριζε ότι ο Θεός του ορκίστηκε ότι θα αναδείξει από τους απογόνους του κατά σάρκα το Χριστό, για να καθίσει στο θρόνο του, προείδε και μίλησε για την ανάσταση του Χριστού, ότι δεν εγκαταλείφθηκε η ψυχή του στον Άδη, ούτε το σώμα του γνώρισε φθορά.  

Αυτόν τον Ιησού ανέστησε ο Θεός, πράγμα για το οποίο όλοι εμείς είμαστε μάρτυρες. Αφού λοιπόν υψώθηκε διά της δεξιάς του Θεού και λαμβάνοντας την επαγγελία του Αγίου Πνεύματος από τον Πατέρα, το εξέχυσε, αυτό που τώρα βλέπετε και ακούτε.

Διότι δεν ανέβηκε ο Δαβίδ στους ουρανούς, όμως λέει: είπε ο Κύριος στον Κύριό μου, κάθισε στα δεξιά μου, μέχρι να θέσω τους εχθρούς σου χαλί κάτω από τα πόδια σου [είπεν ο Κύριος τω Κυρίω μου, κάθου εκ δεξιών μου έως αν θώ τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου]. Ας γνωρίζει λοιπόν με βεβαιότητα όλος ο λαός του Ισραήλ ότι και Κύριο και Χριστό αυτόν ο Θεός ανέδειξε, αυτό τον Ιησού, τον οποίο εσείς σταυρώσατε».

Ο λαός ένιωσε μεγάλη κατάνυξη όταν άκουσε τα λόγια του Πέτρου και είπε στον ίδιο και στους λοιπούς αποστόλους:

 «Τι να κάνουμε, άνδρες αδελφοί;».

 Και ο Πέτρος τους είπε: «Μετανοήστε και ας βαπτιστεί ο καθένας ας στο όνομα του Ιησού Χριστού για συγχώρηση των αμαρτιών και θα λάβετε τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος. Γιατί η υπόσχεση είναι για σας και τα παιδιά σας και όλους όσοι βρίσκονται μακριά, όσους θα προσκαλέσει ο Κύριος ο Θεός μας».

Όσοι αποδέχτηκαν αυτά τα λόγια, βαπτίστηκαν και έτσι ιδρύθηκε η Εκκλησία. 

Οι άνθρωποι που πίστεψαν εκείνη την ημέρα και βαπτίστηκαν ήταν περίπου τρεις χιλιάδες (Πράξ. 2, 41). 

 Όλοι αυτοί ζούσαν με άξονες «τη διδαχή των αποστόλων και την κοινωνία και την κλάση του άρτου [θεία μετάληψη] και τις προσευχές», έχοντας τα πάντα κοινά και προσφέροντας ό,τι μπορούσαν σε όποιον είχε ανάγκη (βλ. Πράξ. 2, 42-47).

Β.Πεντηκοστή η » γενέθλιος ημέρα » της Εκκλησιας! Τι έγινε κατά την ημέρα αυτή; Τί είναι Εκκλησία;

Η Πεντηκοστή για την Εκκλησία μας είναι πολύ μεγάλη και σημαντική εορτή, διότι την ημέρα αυτή το Άγιο Πνεύμα, αφού διήνηξε τον νουν των μαθητών, αφού τους καθάρισε από κάθε αμαρτία, και αφού τους ενδυνάμωσε για να εργασθούν και να κοπιάσουν στην διακονία του κηρύγματος, εισήλθε στην πρώτη Εκκλησία και έκτοτε παραμένει σ΄ αυτήν, διότι η Εκκλησία είναι Ταμιούχος της Χάριτος του Αγ. Πνεύματος και χωρίς την Εκκλησία δεν ενεργεί το Αγ. Πνεύμα, αλλά ούτε και Εκκλησία υπάρχει και στέκεται χωρίς το Άγιο Πνεύμα.

Γι΄ αυτόν τον λόγο η σημερινή εορτή θεωρείται ως «γενέθλιος ημέρα» της Εκκλησίας και έχει ιδιαίτερη σημασία για εμάς που είμαστε μέλη Της.

Και πρώτα-πρώτα να δούμε τι είναι Εκκλησία :
 Οι περισσότεροι Χριστιανοί νομίζουν ότι όταν λέμε Εκκλησία εννοούμε τον Ναό, το κτίριο αυτό στο οποίο τελούνται τα Μυστήρια και η Λατρεία.
Άλλοι πάλι νομίζουν ότι Εκκλησία είναι οι Κληρικοί, οι παπάδες και οι Δεσποτάδες, όπως λένε. Αλλά και αυτό δεν είναι σωστό.
 Όταν λέμε Εκκλησία εννοούμε το σύνολο όλων εκείνων που πιστεύουν τον Χριστό, ως Θεό και Σωτήρα του κόσμου. Όλοι αυτοί οι πιστοί, ενωμένοι με την ίδια Ορθόδοξο πίστη αποτελούν ένα Σώμα πνευματικό το οποίο κεφαλή έχει τον Χριστό και μέλη τους πιστούς.
Επομένως Εκκλησία δεν είναι ούτε Σωματείο, ούτε υπηρεσία, ούτε οργάνωση, ούτε επιχείρηση αλλά μία πνευματική κοινωνία που αποτελείται από κληρικούς και λαϊκούς.
  Επίσης η Εκκλησία μας είναι ΜΙΑ, διότι ο Χριστός είναι ΕΝΑΣ, ΑΓΙΑ διότι ο Χριστός μας είναι Άγιος, ΚΑΘΟΛΙΚΗ διότι επεκτείνεται και αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους , ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ διότι στηρίχθηκε στο κήρυγμα των Αγ. Αποστόλων, όπως ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως.

Δεύτερον. Να δούμε ποιος είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας.
Ιδρυτής της συγκροτημένης πνευματικής αυτής Κοινωνίας είναι ο ίδιος ο Θεάνθρωπος Ιησούς Χριστός ο οποίος πολλές φορές έκανε λόγο στο κήρυγμά του για την Εκκλησία Του. «Ηγγικεν η βασιλεία του Θεού» είπε. 
 Βασιλεία η οποία προέρχεται από τον Ουρανό, και εγκαθίσταται ως Βασιλεία του Θεού επί της γης. Δεν είναι βασιλεία πολιτική, αλλά βασιλεία πνευματική και εκτείνεται στις ψυχές των ανθρώπων.
Εκείνο που έκανε τους διώκτες του χριστιανισμού, να πολεμούν με λύσσα την Εκκλησία είναι ότι πίστευαν και πιστεύουν ότι η Εκκλησία είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα, εφεύρεση κάποιων με σκοπούς αντίθετους με τους σκοπούς τους.
Δεν πίστευαν και δεν πιστεύουν ότι ιδρυτής της Εκκλησίας είναι ο Βασιλέας των Βασιλέων ο Θεάνθρωπος Ιησούς ο οποίος κυβερνά την Εκκλησία Του και την προφυλάσσει από τους διαφόρους κινδύνους.


Τρίτον. Τα μέλη της Εκκλησίας.
Μέλη της Εκκλησίας είναι όπως είπαμε και πιο πριν και οι κληρικοί και οι λαϊκοί.
Η διαφορά είναι στο ότι οι κληρικοί έχουν το ιδιαίτερο χάρισμα να τελούν τα Μυστήρια και να αγιάζουν τον λαό, καθώς και την ευθύνη της διοίκησης και οργάνωσης του Θεανθρώπινου Σώματος του Χριστού, που είναι η Εκκλησία.
 Επομένως όταν συμβαίνει κάτι στην Εκκλησία έχουμε και εμείς ευθύνη σαν ζωντανά μέλη Της και όλοι μας πρέπει να βοηθούμε προς την πρόοδο της Εκκλησίας και  ιδιαίτερα της ενορίας στην οποία ανήκουμε έχοντας σχέση με αυτήν, με τον Ιερέα, με τους άλλους Ενορίτες ως ζωντανά μέλη της και όχι ως νεκρά εξ΄ αιτίας της απιστίας και της πνευματικής αδιαφορίας.
Την ενορία πρέπει να την αντιμετωπίσουμε ως κέντρο ανεφοδιασμού για να συνεχίσουμε την πορεία μας, γι΄ αυτό και ο Ναός βρίσκεται στο κέντρο της ενορίας, για να δίνει το μήνυμα αυτό της ενότητας και της Ενοριακής συνείδησης και αγάπης.
Η σχέση με την Ενορία πρέπει να είναι σχέση Μάνας και παιδιού.
Η ενορία είναι πνευματική Μητέρα και εμείς πνευματικά της παιδιά. Μόνον όταν είμαστε κάτω από την μητρική της στοργή μπορούμε να είμαστε ήσυχοι ότι είμαστε σε σίγουρα χέρια.
Ο Ιερέας είναι ο πνευματικός μας Πατέρας, όχι υπάλληλος που είτε μας εξυπηρετεί είτε όχι, είναι ο λειτουργός των Μυστηρίων στην Ενοριακή μας κοινότητα και έχει την ευθύνη μας απέναντι στον Θεό. Λεπτές ισορροπίες που πρέπει να προσέχουμε πάρα πολύ.
Τέταρτο και τελευταίο. Σκοπός της Εκκλησίας είναι να οδηγήσει τους πιστούς στην βασιλεία των ουρανών. Η Σωτηρία των ανθρώπων είναι ο σκοπός της Εκκλησίας.Η Εκκλησία μοιάζει μ΄ ένα καράβι το οποίο πλέει στα κύματα της παρούσης ζωής και ταξιδεύει τους πιστούς στην χαρά του Παραδείσου όπως κανείς δεν σώζεται όταν γίνεται τρικυμία και είναι έξω από το καράβι, έτσι κανείς δεν σώζεται εάν δεν είναι μέλος του πληρώματος της Εκκλησίας.

 «Το πλήρωμα της Εκκλησίας σου φύλαξον» λέμε σε κάθε Θ. Λειτουργία και είναι η μόνιμη ευχή για να μην χαθεί κανένα μέλος του πληρώματος και καταποντισθεί στην θάλασσα των Βιοτικών φροντίδων.
Ας φροντίζουμε λοιπόν να είμαστε ζωντανά μέλη της Εκκλησίας με Ορθή πίστη και Ορθή πράξη. Εάν πιστεύουμε δηλ. Ορθόδοξα και αν ζούμε την πνευματική μας ζωή με ορθό τρόπο, όπως λέει η Εκκλησία, όχι όπως θέλουμε εμείς, τότε το λιμάνι βασιλείας του Θεού μας περιμένει. Ας συμμετέχουμε τακτικά στον Εκκλησιασμό, ας μεταλαμβάνουμε συχνά των Αχράντων Μυστηρίων, ας προσπαθούμε λιγάκι για το καλύτερο με υπομονή και επιμονή και τότε να είμαστε βέβαιοι ότι το Αγ. Πνεύμα θα ανοίξει διάπλατα την καρδιά μας για να μπει το φως της Χάριτος, θα φωτίσει τον νου μας, θα ζεστάνει την παγωμένη καρδιά μας, θα αναγεννήσει τον χαρακτήρα μας και από την «Στρατευομένη» αυτή Εκκλησία που ανήκουμε, Εκκλησία που αγωνίζεται συνεχώς, θα μεταβούμε στην «Θριαμβεύουσα» Εκκλησία μέλη της οποίας είναι η Παναγία,οι Άγελοι και οι Άγιοι μας οι οποίοι γεύονται τους γλυκύτατους καρπούς της παρουσίας του Αγ. Πνεύματος. Αμήν.

Πηγή:  http://www.inagiounikolaoutouneou.gr

Γ.Ψυχοσάββατο Πεντηκοστής

Μία ακόμη ευκαιρία μάς προσφέρει η αγία μας Εκκλησία, να θυμηθούμε και να τιμήσουμε τους νεκρούς μας, τόσο τα πρόσωπα που υπήρξαν προσφιλή για μας κατά τη διάρκεια του βίου τους, όσο και το σύνολο των μελών της που κοινωνούμε μαζί τους μέσα από την αγάπη του Θεού και τη χάρη των μυστηρίων, υπερβαίνοντας το φθαρτό χρόνο του αιώνος τούτου. Με τη μέριμνα αυτή επιβεβαιώνεται, με άλλα λόγια, η ενότητα της θριαμβεύουσας και της στρατευόμενης Εκκλησίας, η κοινή πορεία προς τη Βασιλεία του Θεού, η αλληλεγγύη του Σώματος του Χριστού που υπερβαίνει τόπους, καιρούς, ακόμη και τη βιολογική διάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης.

Βέβαια, είναι αλήθεια ότι μέσα στη ζωή της Εκκλησίας έχουμε τη δυνατότητα να τιμάμε τους κεκοιμημένους αδελφούς και πατέρες μας μέσα από πολλές ευκαιρίες. Από την καθημερινή προσευχή μας, τις ειδικές Ακολουθίες (τρισάγια, μνημόσυνα κ.λπ.), ή και κάθε Σάββατο, που είναι ημέρα αφιερωμένη στη μνήμη τους. 

Πέραν αυτών, ωστόσο, δύο Σάββατα του έτους, αυτό της Απόκρεω και το σημερινό της Πεντηκοστής, αφιερώνονται ειδικά στη μακάρια ανάπαυση των αποδημησάντων αδελφών μας.

Ειδικότερα στις τελευταίες αυτές περιπτώσεις “μνείαν ποιούμεθα” των αδελφών που εγκατέλειψαν τον παρόντα βίο σε συνθήκες εμπερίστατες, οπότε δεν έτυχαν των συνήθων καθορισμένων εκκλησιαστικών τελετών: όσων δηλαδή ξεψύχησαν κατά τη διάρκεια πολέμων, ταξιδιών, σε μακρινούς και απόμερους τόπους, σε βρεφική ηλικία, σε δυστυχήματα ή ακόμα και όσοι λόγω φτώχειας και ένδειας δεν αξιώθηκαν της εξοδίου Ακολουθίας και των υπόλοιπων της Εκκλησίας ευχών.

Την παραμονή, λοιπόν, της  μεγάλης γιορτής της φανέρωσης της Εκκλησίας μέσα στον κόσμο, της Πεντηκοστής, δεν λησμονούμε τους προαπελθόντας αδελφούς μας και διατρανώνουμε την Οικουμενικότητα και την Καθολικότητα της Μίας και Αδιαίρετης Κοινωνίας του εκκλησιαστικού σώματος. 

Οι προσευχές των ζωντανών ενώνονται εν Χριστώ με αυτές των κεκοιμημένων στην ευχαριστιακή κοινωνία και δίνουν την ευκαιρία στον Φιλεύσπλαχνο Πατέρα να προσφέρει τη συγχώρεση, όπως διδάσκει η εκκλησιαστική μας Παράδοση.

Δεόμενοι για τους αδελφούς που δεν ζουν πλέον μαζί μας, εκφράζουμε την αγάπη μας γι’ αυτούς και έχουμε έτσι τη δυνατότητα να απαλύνουμε τη θλίψη μας και να έλθουμε σε κοινωνία μαζί τους διατηρούμενοι όλοι στην αιώνια μνήμη και αγάπη του Θεού. Παράλληλα, προτρεπόμαστε να επιδοθούμε σε έργα ευποιΐας και αγάπης, προς όφελος αυτών που εξεδήμησαν αλλά και ημών των ιδίων.

πηγη:pemptousia.gr