Η συνομωσία των ηλιθίων

Πως μπορείς να ψηφίσεις εκείνους τους «γυμνούς βασιλιάδες» που αποφεύγουν, όπως ο διάβολος το λιβάνι, να επιτρέψουν στη γνώση, στην ικανότητα και στην εμπειρία την είσοδο στο «κομματικό τους φέουδο» και γενικότερα στην πολιτική;

«Δεν έχει νόημα η συζήτηση, σχετικά με το αν έχουμε ή αν θα έχουμε περισσότερους ή λιγότερους δημοσίους υπαλλήλους αλλά, εάν η
χώρα εργάζεται παραγωγικά ή μη, καλύτερα ή χειρότερα.
Έχει βέβαια νόημα να είμαστε εκτός των μνημονίων υποτέλειας των ανίκανων και ηλιθίων, όμως το βασικό θέμα μας είναι εάν η χώρα μας μπορεί ή θα μπορεί να διαχειρίζεται τα οικονομικά της με τέτοιο τρόπο, ώστε να μην ληστεύει τους πολίτες της, να μην τους καταδικάζει στην ανεργία ή στη χρεοκοπία, να έχει τη δυνατότητα να δανείζεται από τις αγορές, καθώς επίσης να ελέγχει τα ελλείμματα και τα χρέη της.
Περαιτέρω, δεν έχει νόημα να συζητάμε σχετικά με τη σκιώδη εξουσία που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα από το ΔΝΤ ή τη Γερμανία, αλλά το εάν και πως μπορούμε να δημιουργήσουμε εκείνες τις προϋποθέσεις, οι οποίες θα μας εξασφαλίσουν την εθνική ανεξαρτησία και την ελευθερία μας: όπως, για παράδειγμα, την αναβίωση του παραγωγικού μας ιστού.
Τέλος εννοείται ότι δεν έχει, ανάλογα, νόημα, εάν την διακυβέρνηση θα την ασκούν αριστεροί ή δεξιοί, αλλά εάν θα υπάρχουν εγγυήσεις μια χρηστής διακυβέρνησης. Μεταξύ άλλων, στελέχη που μπορούν να μας πείσουν τεκμηριωμένα πως έχουν τόσο τις ικανότητες, όσο και ρεαλιστικό σχέδιο, για να οδηγήσουν την Ελλάδα εκεί που της αξίζει «.

Άποψη
Έχοντας ορίσει την «πολιτική ανοησία» στην Ελλάδα (κείμενο) επιθυμώ να συμπληρώσω σήμερα ότι, γνωρίζω πολύ καλά γιατί οι περισσότερες κομματικές παρατάξεις αποφεύγουν να συμπεριλάβουν στο στελεχιακό τους δυναμικό καταξιωμένους επιστήμονες ή ακόμη και επιτυχημένους επιχειρηματίες, οι οποίοι θα μπορούσαν να προσφέρουν πάρα πολλά στη διακυβέρνηση της χώρας.
Ακόμη περισσότερο, γιατί επιλέγουν «συλλήβδην» τραγουδιστές, ηθοποιούς, γελωτοποιούς, κομματικούς δημοσιογράφους (φερέφωνα), ποδοσφαιριστές, καθώς επίσης άτομα που δεν έχουν την παραμικρή δυνατότητα να βοηθήσουν στην επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει το κράτος, είτε στο εσωτερικό του, είτε στην Ευρώπη.

Χωρίς να επεκταθώ σε περιττές λεπτομέρειες, πιστεύω πως βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία «συνωμοσία των ηλιθίων», όπως αποκαλεί χαρακτηριστικά τους επικίνδυνους πολιτικούς ο κ. Γιανναράς, εξισώνοντας τους με κακοποιούς. Με «γυμνούς βασιλιάδες» διαφορετικά που αποφεύγουν, όπως ο διάβολος το λιβάνι, να επιτρέψουν στη γνώση, στην ικανότητα και στην εμπειρία την είσοδο στο «κομματικό τους φέουδο» και γενικότερα στην Πολιτική.
Θεωρώντας δε τις παρατάξεις τους προσωπικές εταιρίες, μαγαζιά καλύτερα, με πελάτες και χρηματοδότες τους Έλληνες Πολίτες (γράφημα), έχουν αποκλειστικό και μόνο στόχο την υφαρπαγή ή τη διατήρηση της εξουσίας, πιστεύοντας ακράδαντα πως ο σκοπός, ο δικός τους σκοπός, αγιάζει τα μέσα.

.

Μεταξύ τους δε, διακομματικά, με ελάχιστες εξαιρέσεις, συνεννοούνται χαμογελαστά, με κατανόηση και απόλυτα, αφού υιοθετούν τους ίδιους ακριβώς κανόνες που αφορούν την κομματική λειτουργία, τα «στεγανά», τους αποκλεισμούς των «αιρετικών», τους υπερβολικά έντιμους, αυτούς που αρνούνται να πουν ψέματα στο λαό, την αντιμετώπιση της «μάζας» και όλα τα υπόλοιπα.

Στα πλαίσια αυτά, η άγνοια και η ανοησία συνεχίζουν να αποτελούν τα υποκατάστατα της επιστήμης και του ορθολογισμού, τα οποία (υποκατάστατα) συμβαδίζουν με την πελατειακή πολιτική και με τον λαϊκισμό.

Από την άλλη πλευρά όλοι μαζί οι «πολιτικοί», ανεξαρτήτως παρατάξεων, επιμένουν κάθε φορά πως δεν πρέπει να απέχει κανένας από τις εκλογές επειδή, εάν το κάνει, τότε αφήνει στους άλλους την επιλογή αυτών που θα κυβερνήσουν. Αμέσως μετά βέβαια, αφού εκλεγούν δηλαδή, η πρώτη τους λέξη είναι: «Αφού εσείς μας ψηφίσατε, γιατί διαμαρτύρεστε;».
Την ίδια στιγμή έχουν υιοθετήσει όλα μαζί τα κόμματα έναν νόμο, μοναδικό στην Ευρώπη: την κατάργηση της λευκής ψήφου*, η οποία δεν προσμετρείται στο εκλογικό αποτέλεσμα, έτσι ώστε να μην υπάρχει η δυνατότητα μίας «καταγεγραμμένης διαμαρτυρίας» των Πολιτών!
Οι εκλογείς βέβαια αναρωτούνται με τη σειρά τους τι νόημα έχει η υποστήριξη της μίας ή της άλλης πολιτικής «συμμορίας», όταν οι εμπειρίες τους τα τελευταία σαράντα τουλάχιστον χρόνια τεκμηριώνουν πως η ψήφος τους «υπεξαιρείται».
Προφανώς με τη βοήθεια «κενών προεκλογικών δεσμεύσεων» τύπου «Μαυρογιαλούρου», καθώς επίσης με την υπογραφή γραμματίων χωρίς αντίκρισμα, τα οποία δεν σκέφτεται ποτέ να εξαργυρώσει το κόμμα που υφαρπάζει την εξουσία.
Ειδικά όσον αφορά τις Ευρωεκλογές, κανένας λογικός Έλληνας δεν πείθεται πως «έχει καθήκον» να ψηφίσει, όπως προσπαθούν να του «εμφυσήσουν» οι πολιτικοί σωτήρες, με τη βοήθεια των χειραγωγημένων ΜΜΕ.

Άλλωστε, εάν χάσει ακόμη και αυτήν την ευκαιρία να διαμαρτυρηθεί εναντίον της πολιτικής που ασκείται όπου, μεταξύ άλλων, από τη μία πλευρά του αφαιρούν 60 δις € για να του χαρίσουν 500 εκ. € με τη μέθοδο της «ελεημοσύνης», ενώ από την άλλη συνεχίζουν να ληστεύουν με θράσος την ιδιωτική και τη δημόσια περιουσία του, αφήνοντας ατιμώρητη ή συμμετέχοντας στη διαφθορά, πότε θα το κάνει;
Εάν δεν απέχει δηλαδή εκκωφαντικά από τις Ευρωεκλογές, τότε με ποιόν άλλο τρόπο θα εκφράσει την αντίθεση του στα εγκλήματα που έχουν διαπραχτεί εναντίον του, προ και μετά του μνημονίου της ντροπής και της υποτέλειας;

Εάν συμμετέχει στο «πολιτικό πανηγύρι» των παρατάξεων, γνωρίζοντας πως ο μοναδικός σκοπός τους είναι να μοιράσουν πλουσιοπάροχες ευρωπαϊκές καρέκλες στον κομματικό τους μηχανισμό (μηνιαίες μικτές αποδοχές ευρωβουλευτών μαζί με τις παροχές έως και 40.000 €), έναντι «αδρών» ανταλλαγμάτων φυσικά, τότε με ποιό δικαίωμα θα διαμαρτύρεται αργότερα, όταν τα εκλογικά φώτα σβήσουν;

Ποιό μήνυμα είναι ηχηρότερο, αποτελεσματικότερο καλύτερα στο εσωτερικό και διεθνώς, από την αποχή της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων από τις ευρωεκλογές;
Όσον αφορά τα επακόλουθα, πιστεύει αλήθεια κανείς ότι, ο συμβιβασμός με την ανοησία, η δουλική αποδοχή δηλαδή της «συνομωσίας των ηλιθίων», μπορεί πραγματικά να σώσει τη χώρα, η οποία διαφορετικά θα βυθιζόταν στο χάος;
Πόσο μάλλον όταν πράγματι ο ηλίθιος άνθρωπος** είναι πιο επικίνδυνος από τον κακοποιό;

Τέλος, φυσικά και δεν μπορεί να υποδείξει κανείς σε κανέναν εάν θα ψηφίσει, ποιόν θα ψηφίσει εάν αποφασίσει να μην απέχει, καθώς επίσης τι είναι σωστό και τι όχι. Μπορεί μόνο να αναφέρει πως η «κατ’ επίφαση τάξη» και η δήθεν δημοκρατία που βιώνουμε, είναι κατά πολύ χειρότερα από το χάος.

Η αιτία είναι πως το χάος διαρκεί ελάχιστα, αποτελώντας συνήθως μία καινούργια αφετηρία, ενώ η σημερινή «αταξία» και η κοινοβουλευτική δικτατορία συνιστούν μία «εξελεγκτική διαδικασία», η οποία θα μας βυθίζει όλο και περισσότερο στη φτώχεια και στην εξαθλίωση.
 Απλούστερα, «όσο σκύβει κανείς το κεφάλι, τόσο περισσότερες καρπαζιές εισπράττει», είτε το συνειδητοποιεί, είτε όχι.
Χριστός Ανέστη!

* Σημείωση κειμένου:
Η λευκή ψήφος ή απλώς λευκό (γνωστή και ως ψήφος διαμαρτυρίας) είναι η ψήφος που συχνά εξασκείται με τη χρήση λευκού (κενού) ψηφοδελτίου (εξ ου και η έννοια λευκό) και αποτελεί μορφή διαμαρτυρίας κατά του πολιτικού συστήματος ή των κομμάτων που υπάρχουν, χωρίς συνήθως να θεωρείται και άκυρη ψήφος ή κίνηση αποχής από το εκλογικό δικαίωμα.
Στην Ελλάδα η λευκή ψήφος αποκλείστηκε από το σύστημα κοινοβουλευτικής κατανομής (δεν προσμετρείται στο σύνολο και μπαίνει στην ίδια κατηγορία με την άκυρη κατά τον υπολογισμό), με τον νόμο 3434 του 2006, πιθανόν για την διευκόλυνση του σχηματισμού κυβέρνησης πλειοψηφίας.
Προηγούμενα, το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο είχε κρίνει αντισυνταγματική μια τέτοια κίνηση με την απόφαση 12/2005, θεωρώντας ότι η ρίψη λευκής ψήφου είναι εξάσκηση του εκλογικού δικαιώματος. Η απόφαση αυτή ήρθε πάντως σε αντίθεση με αποφάσεις του ίδιου του ΑΕΔ αλλά και του Συμβουλίου της Επικρατείας, με τις οποίες η μη προσμέτρηση των λευκών κατά την εξεύρεση του εκλογικού μέτρου είχε κριθεί συνταγματική.
Συνεπώς, προς το παρόν η λευκή ψήφος δεν προσμετρείται και αντιμετωπίζεται παρόμοια με την άκυρη κατά την κατανομή κοινοβουλευτικών εδρών (πηγή).
.

** Σημείωση κειμένου 2: Ηλίθιο μπορεί να είναι ένα άτομο άσχετα με την οικογενειακή του καταγωγή, με τις σπουδές του, με τα λεφτά του, καθώς επίσης με τα πόστα στα οποία αναρριχήθηκε.
Η ηλιθιότητα πιστεύει ότι μπορεί να καταργεί την πραγματικότητα, πως έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί ένα φανταστικό, ουτοπικό, παράλληλο κόσμο, στον οποίο να ζει και να βασιλεύει, ανεξάρτητα από τις συνθήκες που επικρατούν.

Ο ηλίθιος διευθυντής ή το ηλίθιο στέλεχος, ακόμη και σε μία επιχείρηση, πόσο μάλλον σε ένα κράτος, είναι κατά πολύ πιο επικίνδυνος από έναν πονηρό απατεώνα, επειδή δεν γίνεται εύκολα αντιληπτός όπως ο δεύτερος, οπότε παραμένει στη θέση του, καταστρέφοντας αργά αλλά σταθερά την εταιρία.

Τέλος, σε μία εταιρία δεν βάζεις κάποιον διευθυντή, με κριτήριο το ότι δεν διεύθυνε ποτέ μέχρι σήμερα άλλη επιχείρηση και δεν «έκλεψε», παρά το ότι είναι εξόφθαλμη η αδυναμία του, η έλλειψη προγράμματος, στόχων, σαφήνειας κοκ.

Ιάκωβος Ιωάννου, για το Analyst.gr