Η στρατηγική διάσωσης της ευρωζώνης δεν φέρνει αποτέλεσμα. Είναι καρός για τις αφερέγγυες χώρες να ανδιαρθρώσουν τα χρέη τους, επισημαίνει το Economist. Η Ελλάδα, κρίνουν οι επενδυτές είναι η πρώτη που θα μπει σε αυτή την διαδικασία, ενώ σειρά θα έχει η Πορτογαλία και η Ιρλανδία. Οι επενδυτές ειναι νευρικοί παρατηρώντας το ύψος των χρεών της Πορτογαλίας και του Βελγίου και την Ισπανία να κρατά στάση αναμονής. Πιστεύουν ότι μετά την αποτυχία του πλάνου Α που βασίστηκε στην αναβολή αναδιάρθρωσης των χωρών της Ευρώπης, παρατείνοντας απλά τον χρόνο, ήρθε η στιγμή για την εφαρμογή του πλάνου Β.Η αρχική αντίδραση, σφυρηλατήθηκε με τη διάσωση της Ελλάδας το Μάιο του 2010, και αναιρέθηκε από την ίδια την αντίφαση του. Πολιτικοί της Ευρώπης έχουν δημιουργήσει ένα σύστημα λήψης δανείων για να εμποδίσουν την χαμηλή ρευστότητα των κυβερνήσεων από το ενδεχόμενο στάσης πληρωμών, σε σύντομο χρονικό διάστημα, ενώ ταυτόχρονα γίνεται σαφές (με την επιμονή της Γερμανίας) ότι μεσοπρόθεσμα οι αφερέγγυες χώρες θα πρέπει να αναδιαρθρώσουν τα χρέη τους. Αβέβαιοι για το ποιος τελικά θα θεωρηθεί αφερέγγυος, δημιουργεί εκνευρισμό στους επενδυτές, ενώ το κόστος αυξάνεται.
Πέρα από την «τύχη» της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, οι επενδυτές πιστεύουν ότι η Ισπανία έχει βαθιά προβλήματα, αλλά ακόμη και με τη διάσωση μιας μεγάλης τράπεζας θα είναι σε θέση να διατηρήσει το δημόσιο χρέος της σε ένα βιώσιμο επίπεδο . Η Ιταλία και το Βέλγιο έχουν υψηλά επίπεδα χρέους, αλλά πιο άφθονη ιδιωτική αποταμίευση, και οι βασικοίπροϋπολογισμοί τους είναι πιο κοντά στο πλεόνασμα.
Η λογική για δράση νωρίτερα και όχι αργότερα ενισχύεται, υποστηρίζει ο Economist.Πρώτον, η μόνη πιθανή μακροπρόθεσμη εναλλακτική λύση για αναδιάρθρωση του χρέους, φαίνεται να είναι μια πολιτική που δεν λειτουργεί. Μερικοί από τους πολιτικούς της Ευρώπης που υποστηρίζουν μια στενότερη δημοσιονομική ένωση, συμπεριλαμβανομένου και την έκδοση ευρωομολόγων, είναι απίθανο να δεχτούν πιστώσεις από τον προϋπολογισμό, αρκετά μεγάλες, για να εγγυηθούν ολόκληρο το χρέος των περιφερειακών οικονομιών .
Δεύτερον, οι κίνδυνοι από την αναδιάρθρωση του χρέους μειώθηκαν ακόμη και αν το κόστος λόγω της καθυστέρησης αυξάνεται. Οκτώ μήνες πριν, όταν στην ευρωζώνη οι κυβερνήσεις και το ΔΝΤ ένωσαν τις δυνάμεις τους για να διασώσουν την Ελλάδα, η απόφασή τους να αποφύγουν την άμεση αναδιάρθρωση είχε νόημα. Υπήρχαν φόβοι ότι εύλογα θα μπορούσε να βυθίσει την Ελλάδα στο χάος, να επιταχύνει τις κρίσεις ομολόγων στη ζώνη του ευρώ και να προκαλέσει μία ευρωπαϊκή καταστροφή τραπεζών.
Αλλά η ευρωπαϊκή οικονομία, στο σύνολό της, είναι τώρα σε καλύτερη κατάσταση. Οι τράπεζες είχαν το χρόνο για τη δημιουργία περισσότερων κεφαλαίων και να απομακρυνθούν από τα επικίνδυνα κρατικά ομόλογα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η Ελλάδα και άλλες περιφερειακές χώρες έχουν δείξει θάρρος επιβάλλοντας σχέδια λιτότητας. Αξιωματούχοι της Ευρώπης έχουν δημιουργήσει μηχανισμούς για χρήματα διάσωσης γρήγορα. Και οι δικηγόροι έχουν σκεφτεί πως να διαχειριστούν μια «ομαλή» στάση πληρωμών. Η αναδιάρθρωση θα μπορούσε να σπείρει τον πανικό στις χρηματαγορές, αναγκάζοντας τους πολιτικούς της Ευρώπης να την αποφύγουν, αλλά εάν γίνει σωστά, δεν θα προκαλέσει χάος, όπως στην περίπτωση της Lehman.
Ταυτόχρονα, η δαπάνη αγοράς χρόνου σε σχέση με τα δάνεια έχουν γίνει οδυνηρά σαφής. Το βάρος για τις χώρες που έχουν διασωθεί είναι τεράστιο. Το χρέος στην Ελλάδα σε ρεαλιστική βάση, θα φτάσει στο 165% του ΑΕΠ μέχρι το 2014. Οι Ιρλανδοί θα μοχθούν για χρόνια για την αποπληρωμή των δανείων διάσωσης, ενώ κάποια στιγμή θα γίνει πολιτικά αδύνατο η επιβολή νέων μέτρων λιτότητας.
Επιπλέον, όσο αναβάλεται η λύση της αναδιάρθρωσης τόσο πιο οδυνηρή θα είναι, τελικά, και για τους ομολογιούχους και για τους φορολογούμενους στον πυρήνα της ευρωζώνης. Η διάσωση της Ελλάδα και της Ιρλανδίας έχουν αυξήσει συνολικά τα χρέη τους, ενώ μειώνονταιτα ιδιωτικά, έτσι ένα αυξανόμενο μερίδιο του χρέους, θα οφείλεται στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Αυτό σημαίνει ότι οι αποσβέσεις σε κάθε μελλοντική αναδιάρθρωση θα είναι μεγαλύτερες. Για παράδειγμα , έως το 2015,η Ελλάδα δεν θα μπορούσε να μειώσει το χρέος της σε ένα βιώσιμο επίπεδο, ακόμη και αν εξουδετέρωνε τους κατόχους ομολόγων.
Αν οι ηγέτες της Ευρώπης παραμείνουν στο σχέδιο Α, η κρίση του χρέους θα συνεχίσει να εμβαθύνει. Αν προχωρήσουν με αναδιαρθρώσεις που είναι τελικά αναπόφευκτες, έχουν μια πιθανότητα να αφήσουν την κρίση πίσω τους. Το σχέδιο Β θα απαιτήσει επιτήδειους τεχνικούς διαχειριστές και πολιτικό θάρρος. Χάρη στην εμπειρία των αναδυόμενων αγορων , το ΔΝΤ διαθέτει την τεχνική γνώση ,ενώ είναι στο χέρι των πολιτικών της Ευρώπης να αποκτήσουν κουράγιο.
Tης Νατάσας Καντζάβελου
πηγη:www.newscode.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου