Στη διεθνή ορολογία, είναι πλέον του συρμού η έκφραση “too big to fail banks”, γνωστή και με τη συντομογραφία TBTF’s. Στην Ελλάδα, μόλις τώρα οι τραπεζίτες ανακαλύπτουν τη γοητεία του… μαγαζιού που έχει τόσο σημαντικό ρόλο για μια εθνική οικονομία, ή ακόμη και για ένα ευρύτερο σύστημα, που πάντα οι κυβερνήσεις θα είναι υποχρεωμένες να βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη –των φορολογουμένων…- για να το σώζουν. Οι Έλληνες τραπεζίτες έχουν καταφέρει τις τελευταίες εβδομάδες να μετατρέψουν τη δική τους στρατηγική επιβίωσης στην κρίση σε πολιτική «επιλογή» της κυβέρνησης, υποχρεώνοντας το υπουργείο Οικονομικών και την Τράπεζα της Ελλάδος, όπως φαίνεται από σειρά τελευταίων σχετικών δηλώσεων, να υιοθετήσουν τη στρατηγική της «αναδιάρθρωσης με στόχο τη δημιουργία μεγαλύτερων τραπεζικών ιδρυμάτων», όπως συνηθίζουν να λένε: n Στην πραγματικότητα, όμως, η δημιουργία μεγάλων τραπεζικών σχημάτων στις παρούσες συνθήκες είναι αμφίβολο πόσο εξυπηρετεί τις ανάγκες της εθνικής οικονομίας: «στις σημερινές συνθήκες, όλες οι ελληνικές τράπεζες, ανεξαρτήτως μεγέθους, είναι αποκλεισμένες από τις αγορές. Άρα, αν το πρόβλημα είναι η έλλειψη ρευστότητας, η λύση δεν είναι η επινόηση μεγαλύτερων τραπεζικών σχημάτων, τα οποία θα παραμείνουν αποκλεισμένα από τις αγορές», τονίζουν τραπεζικά στελέχη, που δεν συμμερίζονται τη μυθοπλασία περί «μεγάλων και ισχυρών τραπεζών. n Επιπλέον, το άλλο σοβαρό πρόβλημα, η διαρκής «διάβρωση» των χαρτοφυλακίων των τραπεζών από προβληματικά δάνεια, εξαιτίας της απότομης «βουτιάς» της οικονομικής δραστηριότητας, δεν πρόκειται να λυθεί αν απλώς συγχωνευθούν δύο ή περισσότερες τράπεζες. «Το να προσθέτεις στα προβληματικά δάνεια μιας τράπεζας τα προβληματικά δάνεια μιας άλλης, χωρίς να αλλάζουν οι συνθήκες στην οικονομία, δεν λύνει το πρόβλημα, απλώς δημιουργεί ένα μεγαλύτερο “τσουβάλι” προβληματικών δανείων». n Έτσι, η δημιουργία μεγάλων τραπεζών (η περίφημη θεωρία των δυόμιση τραπεζών που είναι αρκετές, δήθεν, για την ελληνική αγορά) δεν λύνει τα προβλήματα του τραπεζικού συστήματος, αλλά μόνο τα προβλήματα των τραπεζιτών: όσο μεγαλύτερο είναι ένα πιστωτικό ίδρυμα, τόσο δυσκολότερο γίνεται για μια κυβέρνηση και για τις εποπτικές αρχές να το οδηγήσουν σε εκκαθάριση αν κάτι δεν πάει καλά, τόσο μεγαλύτερη γίνεται και η πίεση στις αρχές να χρηματοδοτούν χωρίς πολλές ερωτήσεις μεγάλες και προβληματικές τράπεζες. Αυτά τα προβλήματα είναι γνωστά στις δυτικές κυβερνήσεις, που κινούνται σε σαφώς αντίθετη κατεύθυνση από την ελληνική. Στις ΗΠΑ, όπου δημιουργήθηκαν τα μεγαλύτερα τραπεζικά μεγαθήρια και άρχισε η χειρότερη χρηματοικονομική κρίση, η κυβέρνηση Ομπάμα μόλις τώρα κατορθώνει να περάσει μεταρρυθμίσεις, που ακριβώς αποσκοπούν στο να μην ξαναβρεθεί η Ουάσιγκτον αντιμέτωπη με την ανάγκη να στηρίξει με τεράστια ποσά τις μεγάλες τράπεζες. Στην Ελλάδα, όμως, οι τραπεζίτες φαίνεται ότι έχουν καταφέρει να επιβάλλουν στην κυβέρνηση να εναρμονισθεί πλήρως με τις δικές τους επιδιώξεις: όσο μεγαλύτερα σχήματα δημιουργούνται, τόσο πιο βέβαιη θα είναι η απεριόριστη στήριξή τους με διάφορα χρηματοδοτικά σχήματα του Δημοσίου, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Απλά, επειδή θα είναι too big to fail και οι φορολογούμενοι θα πρέπει να τα υποστηρίζουν στο διηνεκές, ακόμη και την ώρα που περικόπτονται οι δικοί τους μισθοί και συντάξεις. Κάπως έτσι, οι Έλληνες τραπεζίτες μπαίνουν πλέον σε ένα εντελώς στρεβλό ανταγωνισμό: η μάχη πλέον θα κριθεί με βάση το ποιος θα επινοήσει και θα δημιουργήσει το μεγαλύτερο τραπεζικό σχήμα που θα μπορούσε να δημιουργηθεί με βάση τη δική του τράπεζα. Γιατί το μεγαλύτερο τραπεζικό σχήμα που θα δημιουργηθεί θα έχει εξασφαλίσει και την πιο άνετη πρόσβαση στις κρατικές χρηματοδοτήσεις, περιορίζοντας ταυτόχρονα τον κίνδυνο επιθετικής εξαγοράς, ή κατάρρευσης. Σε αυτό το κλίμα, ας μην απορήσουμε αύριο, αν κάποιος τραπεζίτης προτείνει μια τετραπλή ή πενταπλή συγχώνευση: όταν το too big to fail αποτελεί το μοναδικό ασφαλές διαβατήριο στα κρατικά ταμεία, όλα είναι πιθανά…
ΠΗΓΗ:sofokleous10.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου