Η παράδοση αναφέρει ότι ήταν ένας από τους γιους του Ιωσήφ του μνηστορος με την αδερφη της Αγιας Αννης , Μαρια , (θειας της Παναγιας ) , γι' αυτό ονομαζόταν αδελφός του Κυρίου.
Ευλογήθηκε από τον Θεό, όταν ακόμη ήταν στην κοιλία της μητέρας του και υπήρξε τόσο δίκαιος στον βίο του, ώστε όλοι οι Εβραίοι τον αποκαλούσαν «Δίκαιο» και «Οβλία»,
που στα εβραϊκά σημαίνει «Προμαχών Λαού» και «Δικαιοσύνη».
Από την παιδική ήδη ηλικία ο Ιάκωβος έζησε με πολύ αυστηρή άσκηση· μιμούμενος κατά πάντα τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, δεν έπινε κρασί ούτε άλλα δυνατά ποτά, δεν έτρωγε κάτι από όσα έχουν πνοή ζωής, και ξυράφι ποτέ δεν πέρασε από την κεφαλή του, όπως ορίζει ο νόμος για όσους αφιερώνονται στον Θεό (βλ. Αριθμ. 6, 5). Ποτέ του επίσης δεν λουζόταν και δεν χριόταν με λάδι, προκρίνοντας την μέριμνα της ψυχής έναντι εκείνης του σώματος.
Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, οι Απόστολοι εξέλεξαν ομοφώνως τον δίκαιο Ιάκωβο πρώτο επίσκοπο Ιεροσολύμων.
Τέλειος ο Αδελφόθεος σε όλες τις αρετές της πράξεως και της θεωρίας, εισερχόταν ως επίσκοπος στα Άγια των Αγίων της Καινής Διαθήκης όχι μια φορά τον χρόνο, όπως ο αρχιερεύς των Ιουδαίων, αλλά κάθε ημέρα
για να τελέσει τα θεία και άχραντα Μυστήρια.
Ντυμένος με λινό ύφασμα, πρέσβευε για ώρες γονατιστός υπέρ του λαού και της σωτηρίας του κόσμου, σε βαθμό που τα γόνατά του έγιναν σκληρά σαν την πέτρα.
Ο Ιάκωβος, λοιπόν, ποίμανε την Εκκλησία των Ιεροσολύμων με δικαιοσύνη, με γενναία στοργή και στερεότητα στην πίστη.
Αυτό όμως, εξήγειρε τη μοχθηρία και την κακουργία των Ιουδαίων.
Αφού τον έπιασαν, τον έριξαν πάνω από το πτερύγιο του Ναού, για να εκπληρωθεί ο λόγος που είπε κάποτε ο προφήτης Ησαΐας:
«Ας δέσουμε κι ας εξαφανίσουμε τον δίκαιο τον άνθρωπο, γιατί μας είναι δυσμεταχείριστος και εμπόδιο» (βλ. Ησ. 3, 10).
Παρ’ όλο που ο Ιάκωβος έπεσε από μεγάλο ύψος, δεν σκοτώθηκε·
και οι Ιουδαίοι άρχισαν τότε να τον λιθοβολούν με ασυγκράτητο μίσος.
Ο Άγιος όμως σηκώθηκε, γονάτισε και ανέκραξε προς τον Θεό, μιμούμενος στην μακροθυμία
και ανεξικακία τον Ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό
καθώς και τον άγιο Πρωτομάρτυρα και Αρχιδιάκονο Στέφανο:
«Σε ικετεύω, Θεέ, επουράνιε Πάτερ,
συγχώρεσέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν!»
(βλ. Λουκ. 23, 34· Πράξ. 7, 59-60).
Και, ενώ έτσι προσευχόταν για τους διώκτες και τους δημίους του, ένας απ’ αυτούς, βλέποντας την ακλόνητη αγάπη του προς όλους, κατελήφθη από σατανική μανία· πήρε το ξύλο με το οποίο έβαφε τα υφάσματα, τον κτύπησε στην κεφαλή, και έτσι ο άγιος μαρτύρησε για την πίστη του στον Σωτήρα Χριστό.
Είναι αυτός που έγραψε την πρώτη Θεία Λειτουργία της χριστιανικής Εκκλησίας.
Έργο του Ιακώβου είναι και η Καθολική Επιστολή του στην Καινή Διαθήκη, στην οποία να τι μας συμβουλεύει, σχετικά με το πως πρέπει να χειριζόμαστε το λόγο του Θεού: «Γίνεσθε ποιηταὶ λόγου καὶ μὴ μόνον ἀκροαταί, παραλογιζόμενοι ἑαυτούς» (Επιστολή Ιακώβου, α' 22). Δηλαδή να γίνεσθε εκτελεστές και τηρητές του λόγου του Θεού και όχι μόνο ακροατές. Και να μη ξεγελάτε τον εαυτό σας, με την ιδέα ότι είναι αρκετό και μόνον να ακούει κανείς το λόγο.
Ἀπολυτίκιον
Ὡς τοῦ Κυρίου Μαθητής,
ἀνεδέξω δίκαιε τὸ Εὐαγγέλιον
ὡς Μάρτυς ἔχεις τὸ ἀπαράτρεπτον
τὴν παρρησίαν ὡς Ἀδελφόθεος
τὸ πρεσβεύειν ὡς Ιεράρχης.
Ἱκέτευε Χριστὸν τὸν Θεόν,
σωθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου