Ἡ ἀληθινὴ εὐτυχία

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εὔχονται μεταξύ τους «χρόνια πολλὰ καὶ εὐτυχία». Ἀλλὰ ἡ εὐχὴ αὐτὴ δὲν γίνεται πραγματικότητα. Προφανῶς κάτι οὐσιαστικὸ λείπει ἀπὸ τὴ ζωή τους, γι’ αὐτὸ ἡ εὐτυχία εἶναι ἀποῦσα.

Πολλοὶ διανοούμενοι πιστεύουν ὅτι οἱ σκέψεις δίνουν εὐτυχία, γι’ αὐτὸ καὶ τὶς καταγράφουν σὲ ἐντυπωσιακὰ βιβλία καὶ προσπαθοῦν νὰ λύσουν τὰ προβλήματα ποὺ τὴν ἐμποδίζουν καὶ ὑπόσχονται μὲ

περισσὴ εὐκολία στοὺς ἀναγνῶστες τους ὅτι σύντομα θὰ γίνουν εὐτυχεῖς, ἀκολουθώντας τὶς ὑποδείξεις τους.

Οἱ σοφοί τοῦ κόσμου συνδέουν τὴν εὐτυχία μὲ τὴν ἀπόλαυση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, τὴν ἱκανοποίηση τῶν παθῶν καὶ τὴν ἐπιτυχία τῶν ὑψηλῶν στόχων τῆς ἐπιστήμης. Τελικὰ οὔτε οἱ ἴδιοι δὲν ἔγιναν εὐτυχισμένοι. Ἐπιμένουν ὅμως στὴν «ὀρθότητα» τῶν σκέψεων καὶ συμπερασμάτων τους καὶ ἂς διαψεύδονται συνεχῶς. Ἡ εὐτυχία δὲν εἶναι ἕνα ἀγαθό, τὸ ὁποῖο ἀποκτᾶς σὲ κάποια περίοδο τῆς ζωῆς σου, ἔστω καὶ μὲ πολὺ κόπο, καὶ τὸ χρησιμοποιεῖς ὡς μόνιμη πηγὴ εὐτυχίας, ἀνεπηρέαστη ἀπὸ ἐξωτερικοὺς παράγοντες. 

Ἡ Ἐκ­κλησία ὅμως θέτει μία προϋπόθεση, προκειμένου νὰ ζεῖ ὁ ἄνθρωπος πολλὲς στιγμὲς εὐτυχίας. Πρέπει νὰ ὑπάρχει διαρκὴς πνευματικὸς ἀγώνας κατὰ τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν μὲ τὴ συνεπῆ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Εὐαγγελίου. 

Πρόκειται γιὰ ἐσωτερικὴ κατάσταση ποὺ ἔχει γλυκεῖς καρπούς. Δὲν εἶναι βέβαια μία μακαριότητα χωρὶς διακυμάνσεις. Ἐπηρεάζεται καθημερινὰ ἀπὸ γεγονότα, ἄλλοτε θετικὰ καὶ ἄλλοτε ἀρνητικά, παραμένει ὅμως πάντα πέρα ἀπὸ τὰ ὑλικὰ καὶ τὰ γήινα. Εἶναι μία πρόγευση τῆς μακαριότητας τοῦ παραδείσου, τὴν ὁποία ἀπολαμβάνουν οἱ συνειδητοὶ καὶ διαρκῶς ἀγωνιζόμενοι χριστιανοί.

Τὴν πραγματικὴ εὐτυχία μόνον οἱ ἅγιοι μποροῦν νὰ μᾶς τὴν περιγράψουν μὲ ἐμπειρικὰ καὶ ἀξιόπιστα στοιχεῖα. Ἀλλὰ αὐτὸ συνήθως τὸ ἀποφεύγουν, γιατί γίνεται θόρυβος γύρω ἀπὸ τὸ ὄνομά τους, κάτι ποὺ τοὺς ἐμποδίζει στὴν κατὰ Χριστὸν ζωή. Ὡστόσο, ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς μερικοὶ ἅγιοι νὰ λένε κάποια στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα ἀρνοῦνται νὰ δεχτοῦν καὶ νὰ ἀξιοποιήσουν οἱ ἄνθρωποι, ποὺ δὲν ἔχουν σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία.

Ὁ ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος διευκρινίζει σχετικὰ μὲ τὴν εὐτυχία ποὺ ἐπιθυμοῦν καὶ ἐπιδιώκουν οἱ ἄνθρωποι.

 Γράφει σὲ πνευματικό του τέκνο:

 «Ἡ διανοητικὴ καὶ σαρκικὴ ζωή, ὅταν οἱ συνθῆκες εἶναι εὐνοϊκές, δίνουν κάτι σαν εὐτυχία. Μὰ δὲν πρόκειται παρά γιὰ μία φευγαλὲα καὶ ἀπατηλὴ γεύση εὐτυχίας, ποὺ γρήγορα χάνεται. Πέρα ἀπ’ αὐτό, ὅταν ἡ διανοητικότητα καὶ ἡ σαρκικότητα κυριαρχοῦν στὸν ἄνθρωπο, τότε ἡ ψυχὴ καὶ τὸ σῶμα ταράζονται ἀπὸ ἐμπαθεῖς λογισμούς, ἐπιθυμίες καὶ συναισθήματα.

 Τὸ δηλητήριο τῶν παθῶν ἐπηρεάζει τὸν ἄνθρωπο ὅπως τὸ ἀφιόνι (ναρκωτικὴ οὐσία), ἀλλὰ τὸν κάνει νὰ ξεχνᾶ πρόσ­καιρα τὴ δυστυχία του, ὅπως πάλι τὸ ἀφιόνι. Ἡ πνευματικὴ ζωή, ἀπεναντίας, ἀπαλλάσσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ πάθη, τοῦ προσφέρει τὶς εὐλογίες τοῦ πνεύματος καὶ τὸν κάνει ἀληθινὰ καὶ ὁλοκληρωτικὰ εὐτυχισμένο».

Ὅσοι χριστιανοὶ ἔχουν γνωρίσει ἀπὸ κοντὰ ἐνάρετους γέροντες, ἔχουν πεισθεῖ ὅτι ἡ εὐτυχία εἶναι καρπὸς τοῦ πνευματικοῦ ἀγώνα, στὸν ὁποῖον καλοῦνται ὅλοι οἱ χριστιανοί. Βέβαια, δὲν ἔχουν ὅλοι οἱ ἀγωνιζόμενοι τὴν ἴδια ἐπιτυχία. Ἂς μὴ ξεχνοῦμε ὅμως ὅτι ὁ οὐράνιος Πατέρας θὰ προσέξει τὴν προαίρεση τοῦ καθενὸς καὶ ὄχι τὸ μέγεθος τῆς ἐπιτυχίας. Καὶ αὐτὸ εἶναι πολὺ παρήγορο.

Ορθόδοξος Τύπος