Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας -Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὺγουστίνου Καντιώτου

Η ΔΙΑΦΥΛΑΞΙΣ ΤΟΥ ΘΗΣΑΥΡΟΥ

Σήμερα Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας εἴδαμε, ἀγαπητοί μου, τὴ δόξα τῆς Ἐκκλησίας μας πού, πα­ρὰ τοὺς διωγμοὺς ποὺ δέχθηκε ἀπ᾽ τὰ πρῶ­τα βήματά της, ἐπεκτεινόταν καὶ κρατοῦ­σε ὅλους τοὺς Χριστιανοὺς στὴν ἀγκάλη της.

Ἀλλ᾽ ἀλλοίμονο! Μόλις κόπασαν οἱ διωγμοί, ἄλλης φύσεως ἐχθροὶ ἐπετέθησαν. Αὐτοὶ δὲν ἦταν ὅπως οἱ πρῶτοι. Αὐτοὶ εἶχαν γεννη­θῆ καὶ γαλουχηθῆ στοὺς κόλπους της, ἦταν γραμμέ­νοι στὸ μητρῷο της, μετεῖ­χαν στὶς ἱερὲς συνά­ξεις, κοινωνοῦσαν τῶν ἀχράντων μυστηρίων, δέχονταν ὅ,τι μὲ τὸ φωτισμὸ τοῦ ἁγίου Πνεύματος δίδασκε ἡ Ὀρθοδοξία, ἦταν ἕτοιμοι καὶ νὰ μαρτυρήσουν ὑπὲρ αὐτῆς.

Ἀλλὰ ξαφνικὰ τὸ ἀκάθαρτο πνεῦμα τῆς ὑ­περηφανείας τοὺς συνετάραξε. Θέλησαν δηλα­δή, ὡς ἀνώτερα δῆθεν αὐτοὶ πνεύματα, νὰ μετρήσουν μὲ τὸν πῆχυ τῆς λογικῆς τὰ δόγμα­τα, τὶς θεμελιώδεις ἀλήθειες πάνω στὶς ὁποῖ­ες στηρίζεται τὸ οἰκοδόμημα τῆς Ὀρθοδοξί­ας. Ἤθελαν μὲ τὸ μικρὸ κύπελλο τῆς διανοίας τους νὰ ἐκκενώσουν τὸν ἄπειρο ὠκεανὸ τῆς γνώσεως τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ. 

Ἤθελαν μὲ τὰ ἀ­σθενικὰ φτερά τους σὰν ἄλλοι Ἴκαροι νὰ δι­ανύσουν τὶς ἀχανεῖς ἐκτάσεις τοῦ ἀπείρου. 

Ἔτσι, ὑπερήφανοι γιὰ τὶς διανοητικές τους πτήσεις, παρουσιάστηκαν μιὰ μέρα στὴ μητέ­ρα Ἐκκλησία καὶ τῆς εἶπαν μὲ στόμφο· Μέχρι χθὲς συμφωνούσαμε μαζί σου σὲ ὅλα τὰ σημεῖα. Ἀλλὰ τώρα ὄχι. Αὐτὸ ἐδῶ τὸ σημεῖο τῆς διδα­σκαλίας σου μᾶς εἶνε ἀκατανόητο· τὸ ἄλ­λο πρέπει νὰ τροποποιηθῇ, ὥστε νὰ γίνῃ κατανοητό· τὸ τρίτο πρέπει ν᾽ ἀπορριφθῇ…

Ἡ Ἐκκλησία τοὺς κάλεσε καὶ προσπάθησε νὰ τοὺς πείσῃ, ὅτι ἡ γραμμὴ ποὺ ἀκολουθεῖ εἶ­νε ἐκείνη ποὺ χάραξε ὁ Θεάνθρωπος ἱδρυτής της καὶ ὅτι κάθε παρέκκλισις, ἀκόμα καὶ ἡ πιὸ μικρή, ἀπὸ τὴ γραμμὴ αὐ­τὴ θὰ δημιουρ­γήσῃ νοθεία στὴν ἐξ ἀποκαλύψεως θεία διδασκαλία καὶ ῥῆγμα στὴν ἑνότητα τῶν πιστῶν. Αὐτοὶ ὅμως ἐπέμεναν δυστυχῶς στὶς ἑτεροδι­δασκα­λίες τους μὲ πεῖσμα ἑωσ­φορικό, καὶ παρέσυραν καὶ ἄλλους.

Τότε ἡ Ὀρθοδοξία συνεκάλεσε τὶς Οἰκουμε­νικὲς Συνόδους,

καὶ ἐκεῖ ἐκλήθησαν καὶ οἱ ἑ­τεροφρονοῦντες καὶ ἀνέπτυξαν τὶς ἰδέες τους. 

Στὸ τέλος, μετὰ ἀπὸ διεξοδικὴ συζήτησι καὶ  πολλὴ ἔρευνα ὑπὸ τὸν φωτισμὸ τοῦ παναγίου Πνεύματος, οἱ ἰδέες τους ἀπορρίφθηκαν, ἀ­φοῦ προσέκρουαν στὴ διδασκαλία τῆς μιᾶς καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, καὶ αὐ­τοὶ κατα­δικάστηκαν.
Καὶ ἐφ᾽ ὅσον καὶ μετὰ τὴν ἀπόφασι τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἐξ­ακολουθοῦσαν νὰ ἐπιμένουν στὶς πλάνες τους, ἀ­ποκόπηκαν ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς μέ­λη ποὺ μολύνθηκαν ἀπὸ ἀθεράπευτη γάγγραι­να. Διαγράφτηκαν ἀπὸ τὸ μητρῷο τῆς Ὀρ­θοδοξίας καὶ οἱ ὀρθόδοξοι δὲν ἔρχονταν πλέον σὲ καμμιά πνευματικὴ ἐπαφὴ μαζί τους.
 Ἐθεωροῦντο πνευματικῶς νεκροί.

Αὐτοὶ οἱ καταδικασθέντες καὶ διαγραφέν­τες ἀπὸ τὸ μητρῷο τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποτέλεσαν τὶς αἱρετικὲς παρασυναγωγές. Ἐν τούτοις αὐτὲς οἱ παρασυναγωγές, ποὺ ἀπορρίφθηκαν ἀπὸ τὴν κοινὴ ἐκκλησιαστικὴ συνείδησι καὶ ἀποσπάσθηκαν ἀπὸ τὸν κορμὸ τῆς Ὀρθοδοξίας, σὲ στιγμὲς πνευματικῆς ἀνανήψεως καὶ μὲ τὸ στόμα θεολόγων τους ὁμολο­γοῦν, ὅτι τὸ καθαρό, τὸ διαυγές, τὸ κρυστάλ­λινο πνεῦμα τοῦ χριστιανισμοῦ διατηρήθηκε στὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία· αὐτὴ ἔχει τὴν κρυ­στάλλινη ἀλήθεια.
Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία! Αὐτὴ στάθηκε σὰν λυδία λίθος, πάνω στὴν ὁποία δοκιμάστηκαν καὶ δοκιμάζονται μέχρι σήμερα ὅλες οἱ ἑτερο­­διδασκαλίες τῶν αἱρετικῶν. Αὐτὴ ὠρθώθηκε σὰν πύργος ἀπόρθητος καὶ δέχθηκε τὶς μανι­ωδέστερες ἐπιθέσεις τῶν ἐχθρῶν τοῦ χριστι­ανισμοῦ. Αὐτὴ προσέφερε καὶ προσφέρει τὰ περισσότερα θύματα στὸν ἀγῶνα ἐναντίον τοῦ ἀντιχρίστου. Αὐτὴ εἶνε ἐκείνη ποὺ δὲν δέχθηκε κανένα συμβιβασμὸ μὲ τὴν πλάνη. Δὲν ἐπέτρεψε νὰ προστεθῇ ἢ ν᾽ ἀφαιρεθῇ οὔ­τε ἕνα γιῶτα ἀπὸ τὸ Σύμβολο τῆς πίστεως.

Θυμηθῆτε γιὰ λίγο τοὺς ἀγῶνες τοῦ Μεγά­λου Ἀθανασίου ἐναντίον τῶν ἀρειανῶν. 

Ὁ­μοιούσιος τῷ Πατρὶ ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ­πρό­τειναν συμβιβαστικὰ οἱ αἱρετικοί.

 Ὄχι! ἀ­παν­τᾷ ἡ παράταξι τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ ἐπὶ κεφα­λῆς τὸν Μέγα Ἀθανάστιο· δὲν εἶνε ὁμοιούσι­ος ἀλλὰ ὁ «ὁμοούσιος τῷ Πατρί, δι᾽ οὗ τὰ πάντα ἐγένετο».

 Δὲν δέχθηκαν νὰ προσ­τεθῇ τὸ γιῶτα αὐτὸ τῶν αἱρετικῶν.

 Καὶ γιὰ ἕνα γιῶ­τα πάλεψε ὁ Μέγας Ἀθάνασιος ἐπὶ μισὸν αἰῶ­να καὶ σείσθηκε Ἀνατολὴ καὶ Δύσις. Σχολαστι­κισμοί! θὰ ποῦν σήμερα πολλοί, ποὺ σκέπτον­ται κοσμικὰ καὶ δὲν μποροῦν νὰ εἰσδύσουν στὸ βαθὺ νόημα τοῦ χριστιανισμοῦ. 

Ἀλ­λά, κύριοι, ἂν ἡ Ὀρθοδοξία δεχόταν τότε νὰ προστεθῇ τὸ γιῶτα ἐκεῖνο τῶν ἀρειανῶν, ὅλο τὸ οἰκοδόμημα τοῦ χριστιανισμοῦ, ποὺ στηρί­ζε­ται ἐπάνω στὴ Θεότητα τοῦ Κυρίου, θὰ κατέρ­ρεε κι ὁ χριστι­ανισμὸς θὰ ἐκφυλιζόταν σὲ μιὰ ἁπλῆ φιλοσοφία, ποὺ κήρυξε ἕνας ἄνθρωπος καὶ ὄχι ὁ Θεός.

* * *

Ἡ Ὀρθοδοξία εἶνε ἕνα θαυ­μάσιο οἰ­κο­­δόμη­μα, ποὺ οἱ πέτρες του εἶνε κατὰ τέτοιο τρόπο δεμένες μὲ τὸν θεμέλιο λίθο, ὥστε καὶ ἕνα λιθα­ράκι ἂν ἀφαιρεθῇ, κινδυ­νεύει νὰ καταρρεύσῃ ὅλη ἡ οἰκοδομή. Περίεργο, ἀλλὰ ἀληθινό.
Ἀρκεῖ νὰ ῥίξετε ἕνα βλέμμα σ᾽ ἐκείνους τοὺς ὀρθοδόξους, ποὺ ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὸ πνεῦμα τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν καὶ ἀπομα­κρύνονται ἀπὸ τὰ ἤθη καὶ ἔθιμα τῆς Ὀρθοδο­ξίας. 

Σήμερα ἀπορρίπτουν τὴ νηστεία, αὔριο τὶς ἀκολουθίες, μεθαύριο θὰ περιφρονήσουν τὶς ἱερὲς εἰκόνες καὶ τὰ σεπτὰ σύμβολα τῆς πίστεως· ἔτσι, θυσιάζοντας καθημερινῶς στὸ βωμὸ τοῦ μοντερνισμοῦ τὰ «μικρὰ» καὶ «ἐλάχιστα» δόγματα, θὰ φτάσουν στὸ θλιβερὸ σημεῖο νὰ μὴ κρατοῦν πλέον μαζί τους ἀπὸ τὸ θησαυρὸ τῆς Ὀρθοδοξίας τίποτε ἄλλο παρὰ μόνο τὸ ὄνομα τοῦ ὀρθοδόξου.

 Κλάψτε, ἀδελ­φοί, καὶ θρηνῆστε τοὺς ὀρθοδόξους αὐτούς, ποὺ ἀπὸ ἕνα πνεῦμα ματαιόδοξης ξενομανίας τοῦ αἰῶνος μας, πολλὲς φορὲς ἀνεπαίσθητα, ἀπομακρύν­θηκαν ἀπὸ τὶς βάσεις καὶ τὰ θεμέλια τῆς Ὀρ­θοδοξίας καὶ περιπλα­νῶν­ται στὶς Σαχάρες τῶν διαφόρων αἱρέσεων καὶ εἶνε λίγο ἀπ᾽ ὅλα· μόνο ὀρθόδοξοι δὲν εἶνε, κι ἂς φωνάζουν κι ἂς διαμαρτύρωνται πὼς εἶνε ὀρθόδοξοι.

Ἀλλ᾽ ἐὰν ὡρισμένοι Ἕλληνες ἔγιναν θύματα τῶν διαφόρων προπαγανδῶν καὶ ἀπελάκτι­σαν τὴ μητέρα τους Ἐκκλησία, τὴν σωτήριο κι­βωτὸ τοῦ ἔθνους σὲ ἡμέρες δουλείας, εὐτυ­χῶς ἡ μεγάλη πλειοψηφία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ παραμένει ὀρθόδοξη. 

Μὲ μία ὅμως διαφορά· ὅτι ἡ τιμία αὐτὴ λέξις, ὀρθόδοξος, δὲν ἔ­χει συνειδητοποιηθῆ στὶς ψυχὲς τῶν Ἑλλήνων ὅπως θὰ ἔπρεπε. 

Δὲν διδάχθηκε δυστυ­χῶς ὁ λαός μας τί σημαίνει Ὀρθοδοξία. 

Σ᾽ αὐ­τὸ βέβαια φταῖνε πολλοί. 

Δὲν θὰ ἐξετάσουμε ἐδῶ τὰ ποικίλα αἴτια, γιὰ τὰ ὁποῖα ἡ Ὀρθοδοξία μὲ τὰ τέσσερα Πατριαρχεῖα της δὲν ἔχει σή­μερα τὴ λάμψι ποὺ εἶχε ἄλλοτε. 

Ἄλλη φορὰ ἴσως μᾶς ἀπασχολήσῃ αὐτό· διότι, ὅ­πως εἴπαμε καὶ στὴν ἀρχὴ τῆς ὁμιλίας, ἡ Ὀρ­θοδοξία εἶ­νε τὸ πολύτιμο διαμάντι τῆς πατρίδος μας, καὶ ἀλλοίμονο ἂν τὸ χάσῃ· τότε θὰ χάσῃ τὴν ψυχή της.

* * *

Ἀλλ᾽ ὄχι, ἀδελφοί μου. Ἡ Ἑλλάδα μας δὲν θὰ χάσῃ τὸ διαμάντι της. 

Τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρ­θοδοξίας μὲ συγκίνησι καὶ ἱεροὺς παλμοὺς ἀναπολοῦμε τοὺς χιλιετεῖς ἀγῶνες τοῦ Βυζαντίου, τὶς ἡρωικὲς μορφὲς τῶν Ἀθανασίων, τῶν Φωτίων, τῶν Μάρκων Εὐγενικῶν, τῶν Γρη­γορίων Παλαμάδων, τὶς ἑκατόμβες τῶν ἱερῶν θυμάτων, ποὺ προσέφερε ἡ πατρίδα μας γιὰ νὰ μείνῃ ἡ γωνία αὐτὴ ὀρθόδοξη. 

Ἐμπνεόμενοι ἀπὸ τὸ παράδειγμα αὐτῶν ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, ὁπουδήποτε στὴν ὑφήλιο κι ἂν βρισκώμαστε, ἂς εἴμαστε πάντοτε ἐν ἐ­γρη­γόρσει καὶ σὲ ἐπιφυλακή· ἂς ἔχουμε τὰ μάτια μας δεκατέσσερα, γιὰ νὰ μὴ μᾶς ἐξαπατήσουν οἱ διάφορες προπαγάνδες, ποὺ ὀργιάζουν δυστυχῶς σήμερα στὴν πολυπαθῆ πατρίδα μας, καὶ ἀνταλλάξουμε τὸ γνήσιο θησαυρὸ τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὰ εὐτελῆ καὶ κίβδηλα νομίσματα τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν ἰδεολογιῶν· αὐτὰ λάμπουν ἐξωτερικὰ σὰν κα­θαρὸς χρυσός, ἀλλ᾽ ἐὰν ἀφαιρέσουμε ἀπ᾽ αὐ­τὰ τὸ χρυσὸ ἐπίχρισμα δὲν μένει τίποτε ἄλ­λο παρὰ μόλυβδος καὶ σκουριά. Χρυσὸς καθαρὸς 24 καρατίων εἶνε ἡ Ὀρθοδοξία μας.

Ἀδελφοὶ ὀρθόδοξοι! Δὲν μισοῦμε κανένα ἀλλόθρησκο καὶ ἑτερόδοξο. Ἀλλὰ καὶ δὲν μπο­ροῦμε νὰ περιφρονήσουμε τὴν ἱερὰ παρακαταθήκη μας. Καυχώμεθα ἐν Κυρίῳ ὅτι εἴμαστε ὀρθόδοξοι καὶ ἀνήκουμε στὴν αἰωνία, μαρτυρικὴ καὶ ἔνδοξη Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. 

Ἰδιαιτέρως δὲ τὴν Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας ἂς ἀνανεώνουμε κάθε χρόνο τὴν ἀπόφασί μας νὰ ζήσουμε καὶ νὰ πεθάνου­με ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ἔχοντας ὡς σύνθημα τὸ πάτριο «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ἢ ΘΑΝΑΤΟΣ!»

 περ. «Σάλπιγξ Ὀρθοδοξίας» 1983, σσ. 70-72) ἀπὸ τὸ περιοδικὸ «Σάλπιγξ Ὀρθοδοξίας», τόμ. 1983, σσ. 70-72

augoustinos-kantiotis.gr