Ποια είναι λοιπόν τα γερμανικά σχέδια για την Ελλάδα;

Του Γεωργίου Μάτσου 

Όποιος συνδυάσει τη δήλωση Σημίτη περί βεβαιότητας των Βρυξελλών για νέα προσφυγή της Ελλάδας για "στήριξη", με το λοιπό πλαίσιο της επικαιρότητας, δεν μπορεί παρά να αναστατωθεί.

Πρόκειται για τις ίδιες "Βρυξέλλες" που ελαφρά τη καρδία επέτρεψαν τη μη περικοπή των
συντάξεων. Μα αν θεωρούν βέβαιο ότι θα προσφύγει η Ελλάδα εκ νέου για "στήριξη", πώς προέβησαν σε τέτοια σοβαρή παραχώρηση πολιτικής;

Ακόμη και εάν, όπως κατήγγειλε ο Μητσοτάκης (χωρίς κανένας από την Ευρώπη να τον διαψεύσει), ο Τσίπρας αντάλλαξε τις Πρέσπες με τη μη περικοπή των συντάξεων, το πράγμα γίνεται πολύ σοβαρότερο εάν συνδυαστεί με τη μαρτυρία Σημίτη.

Διότι σε περίπτωση νέας προσφυγής σε διακρατικό δανεισμό, οι "Βρυξέλλες" δεν θα πουν "ελάτε, εδώ είμαστε εμείς", όπως είπαν το 2010 που οι τράπεζές τους διακρατούσαν ελληνικό χρέος.

Αυτή τη φορά, όπως διακριτικά αλλά επίμονα προειδοποιεί τα τελευταία χρόνια ο καθηγητής Π. Γκλαβίνης, οποιαδήποτε νέα βοήθεια προς την Ελλάδα θα συνεπάγεται την αποβολή της χώρας από την Ευρωζώνη: Μετά τον μετασχηματισμό του ESM, τυχόν υπαγωγή στον μηχανισμό θα προϋποθέτει αναδιάρθρωση χρέους, όπως την περιέγραψε σε έγγραφό του ο Schäuble στο τελευταίο του Eurogroup (10/2017), ταυτιζόμενος με σχετική πρόταση του ΔΝΤ, που κατά τον Γκλαβίνη είναι σχεδιασμός δραχμής, καθότι προϋποθέτει 25ετή περίοδο χάριτος στην εξυπηρέτηση του χρέους (οι τόκοι θα υπολογίζονται με σταθερό επιτόκιο 1,5% και θα πληρωθούν κεφαλαιοποιημένοι από το 2060 και μετά, το δε χρέος θα αποπληρωθεί, με έτος βάσης στην έκθεση του ΔΝΤ το 2016, από το 2040 μέχρι το 2070, παρέχοντας έτσι μια 25ετία χωρίς δανειακές υποχρεώσεις).

Με αυτόν τον σχεδιασμό, η δήλωση Σημίτη σημαίνει ότι οι Βρυξέλλες συνειδητά και σκόπιμα προετοιμάζουν την οικονομική αποτυχία μας, έτσι ώστε να μας οδηγήσουν σε επόμενη φάση στη δραχμή.

Οι δυσάρεστοι συνδυασμοί ειδήσεων από την επικαιρότητα δεν σταματούν εδώ.

Ο αντιπρόεδρος των ΑνΕλ, Σγουρίδης, φανέρωσε την πιθανότητα (;) θερμού επεισοδίου για να μην ψηφιστούν οι Πρέσπες από την ελληνική Βουλή. Ενώ κανονικά έπρεπε η κυβέρνηση να διαρρηγνύει τα ιμάτιά της, εντούτοις σχεδόν δεν κουνήθηκε φύλλο.

Αντιθέτως: Ενόσω ο Καμμένος χαρακτήριζε τη μαρτυρία Σγουρίδη "θεωρίες φαντασίας", ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ διατύπωνε για πρώτη φορά ελληνικό casus belli έναντι της Τουρκίας για την περίπτωση νέων Ιμίων.

Πώς να μην συνδυάσει κανείς τις δηλώσεις Σγουρίδη με τις δηλώσεις Α/ΓΕΕΘΑ;

Πώς να μην σκεφτεί κανείς, ακόμη παραπέρα, ότι μόνον σε περίπτωση πολέμου επιτρέπει το Σύνταγμα να αναβληθούν οι βουλευτικές εκλογές;

Θα δίσταζαν; Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που την εβδομάδα του δημοψηφίσματος, στις 2 Ιουλίου 2015, δήλωναν ότι "οι ένοπλες δυνάμεις διασφαλίζουν τη σταθερότητα στο εσωτερικό της χώρας".

Και ας μην πάει το μυαλό μας μόνον στον Καμμένο και στον Τσίπρα. 

Τον Ιούλιο 2015, αρχηγός ΓΕΕΘΑ ήταν ο Μ. Κωσταράκος. 

Ο μόνος αρχηγός ΓΕΕΘΑ που εμπιστεύτηκαν τέσσερις κυβερνήσεις και έξι πρωθυπουργοί: Τοποθετήθηκε από τον Γ. Παπανδρέου αμέσως μετά τα επεισόδια της 28ης Οκτωβρίου 2011, διατηρήθηκε από τον Λ. Παπαδήμο και τον υπηρεσιακό Π. Πικραμμένο, διατηρήθηκε από τον Α. Σαμαρά σε όλη τη θητεία του και διατηρήθηκε και από τον Αλ. Τσίπρα στην πρώτη του κυβέρνηση. Αποστρατεύθηκε από την υπηρεσιακή Β. Θάνου στις 15 Σεπτεμβρίου 2015.

Εξαίρετος στρατιωτικός; Πιθανότατα, αφού η Ευρώπη αμέσως μετά τον όρισε επικεφαλής της Στρατιωτικής Επιτροπής της Ε.Ε. Εκτός από εξαίρετος στρατιωτικός ήταν λοιπόν και άνθρωπος της εμπιστοσύνης του ευρωπαϊκού κατεστημένου.

Ήταν αρχηγός ΓΕΕΘΑ και όταν, στις 17 Μαΐου 2012, η Frankfurter Allgemeine Zeitung, ναυαρχίδα του γερμανικού κατεστημένου, έγραφε ότι "ήλπιζε" να μην χρειαστούν διεθνή στρατεύματα προστασίας για την Ελλάδα. 

 Για τους γερμανομαθείς: "An internationale Schutztruppen, wie sie weiter nördlich zur Stabilisierung taumelnder Staaten stationiert sind, wird man hoffentlich nicht denken müssen". Ο σύνδεσμος για τους δύσπιστους: εδώ.

Είναι το ίδιο γερμανικό κατεστημένο, για το οποίο ο κ. Βούτσης, Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, επιβεβαίωσε στις 13 Δεκεμβρίου 2017 ότι ανέτρεψαν τον Σαμαρά και στηρίζουν σήμερα Τσίπρα.

Οι παραπάνω συνδυασμοί ειδήσεων και γεγονότων υπερβαίνουν κατά πολύ τη συνήθη εξήγηση που δίδεται στον δημόσιο λόγο ότι τάχα "στηρίζουν Τσίπρα επειδή υπογράφει τα πάντα". Δεν καλύπτει η εξήγηση αυτή το ερώτημα, γιατί μας οδηγούν συνειδητά στη δραχμή.

Επιμέρους ιδιοτέλειες (π.χ. αξιοποίηση της ελληνικής γης από το Υπερταμείο) πιθανότατα υπάρχουν. Τίποτε όμως από τα δημοσίως διαθέσιμα δεδομένα δεν εξηγεί το καταφανώς σκόπιμο χαντάκωμα μιας χώρας που τόσο πολύ ήθελε να πιστέψει στη Δύση ως ηθική της πυξίδα.

Το ιστορικο-κοινωνικό υπόστρωμα κάθε πιθανής εξήγησης δίδει πάντως ο καρλομάγνειος, παγγερμανικός ιστορικός ανταγωνισμός έναντι του ελληνισμού, στον οποίο έχουμε ήδη αναφερθεί. Ιδού και ιστορική μαρτυρία ανωνύμου "τέκνου της Μακεδονίας" από το "Μακεδονικόν Ημερολόγιον" του 1908: "Μακεδονία, φιλτάτη πατρίς μου, να σε ζητή ο Ρώσσος, ο Αυστριακός, είναι κάπως ανεκτόν, αλλά να σε διεκδική ο Βούλγαρος […]". Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα υπήρξαν "αγγλικόν" και "γαλλικόν" κόμμα, αλλά ουδέποτε "αυστριακόν/γερμανικόν". Όσοι τώρα με το Μνημόνιο πήγαν ενθουσιασμένοι να φτιάξουν "γερμανικόν" κόμμα, σήμερα το έχουν προφανώς μετανιώσει.

Ο ιστορικός αυτός ανταγωνισμός, που εμείς από αιώνων δεν βιώνουμε πια από την δική μας πλευρά, εξηγεί εν πολλοίς και τα κόμπλεξ ανωτερότητας με τα οποία μας αντιμετωπίζουν οι Γερμανοί: Μας θεωρούν κατώτερους και υιοθετούν οποιαδήποτε θέση και πολιτική μάς εμπεδώνει ως κατώτερους. Μάλιστα, πολλοί συμπατριώτες μας συμφωνούν ότι είμαστε τάχα κατώτεροι. Το γερμανικό σύμπλεγμα ανωτερότητας συναντά αντίστοιχο ελληνικό σύμπλεγμα κατωτερότητας.

Το συλλογικό μας σύμπλεγμα κατωτερότητας έναντι της Δύσης ήταν ένας βασικός λόγος για τον οποίο η κοινή γνώμη στην Ελλάδα χαιρέτησε ανακουφισμένη την αυτοκτονική υπαγωγή μας στην ξένη κηδεμονία τον Μάιο του 2010. Ήμασταν τότε μικρή μειοψηφία όσοι φωνάζαμε να λύσουμε μόνοι μας, με κάθε τρόπο μόνοι μας και χωρίς ξένη κηδεμονία τα οικονομικά μας προβλήματα.

 Σήμερα πια δικαιώνονται οι προειδοποιήσεις ότι η ξένη κηδεμονία θα προκαλούσε στη χώρα ζημία πολύ ευρύτερη της οικονομικής.

Με τον ντόπιο πληθυσμό να μετρά σήμερα στους τραπεζικούς του λογαριασμούς το κοινωνικό μέρισμα που επέτρεψαν οι Γερμανοί να του μοιράσει ο άνθρωπός τους στην Ελλάδα, κανείς δεν μπορεί να είναι ιδιαίτερα αισιόδοξος ότι τα όποια γερμανικά σχέδια για την Ελλάδα θα βρουν ισχυρές αντιστάσεις. Από την ώρα που ο εθνάρχης Καραμανλής κατέστησε το 1974 την αριστερά ιδεολογικό αφεντικό της χώρας, η αριστερά υπερπηδά ευχερώς πολιτικά εμπόδια, που για τους υπόλοιπους είναι ανυπέρβλητα. Μέχρι και την Χ.Α. μπορεί να έχει ως "καβάντζα" για κρίσιμες ψηφοφορίες.

Αν όμως κάτι μας κάνει ανθρωπίνως πιο αισιόδοξους, είναι η ολοένα και βαθύτερη συνειδητοποίηση της γερμανικής δολιότητας από τις δημιουργικότερες δυνάμεις του Ελληνισμού. Από αυτές ακριβώς που μάταια ήλπιζαν στην "πεφωτισμένη Δύση" ώστε να γίνουμε κανονικό κράτος.

Διότι, το ποια ακριβώς είναι τελικά τα γερμανικά σχέδια για την Ελλάδα μπορεί να μην το γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε όμως από τον συνδυασμό των δημοσίως διαθέσιμων ειδήσεων ότι τα σχέδια αυτά είναι δόλια.

Σε αυτό φαντάζομαι ότι θα συμφωνεί πια ακόμη και ο κ. Σημίτης. Ο άνθρωπος που αγάπησαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, προτού γνωρίσουν τον Τσίπρα.

* Γεώργιος Ι. Μάτσος, Δ.Ν., Δικηγόρος

ΥΓ: Ο κ. Σημίτης μας ενημέρωσε επίσης ότι η Ευρώπη αποδέχεται μέχρι και νόθευση των ελληνικών "στατιστικών" (ορθότερα: δημοσιολογιστικών) μεγεθών για να στηρίξει τον Τσίπρα. Είναι η ίδια Ευρώπη που "επικύρωσε τα στατιστικά Γεωργίου χωρίς αστερίσκους". Ότι θα εύρισκε τέτοια δικαίωση το (πραγματικό) Αντιμνημόνιο των ετών 2010-2011 (όχι το ψεύτικο του Τσίπρα), ήταν κάτι ομολογουμένως μη αναμενόμενο.

Πηγή: κάπιταλ