Οι Βάτραχοι και ο Σκορπιός

του Χρήστου Χωμενίδη

Ο μύθος είναι παμπάλαιος, αγνώστου πατρότητος, συγγενεύει με το "Γεωργός και Έχιδνα" του Αισώπου. Τον θύμισε στο διεθνές κοινό ο Όρσον Γουέλς όταν τον διηγήθηκε αριστουργηματικά στην ταινία του "Ο κύριος Αρκάντιν". 

Ο σκορπιός, που δεν ξέρει κολύμπι, παρακαλεί τον βάτραχο να τον περάσει στην
απέναντι όχθη του ποταμού. "Θα με τσιμπήσεις!" λέει ο βάτραχος. "Σιγά μη σε τσιμπήσω. Αν σε τσιμπήσω, θα πνιγώ!" απαντάει ο σκορπιός. Δεν είχαν φτάσει στη μέση της κοίτης, όταν ο βάτραχος ένοιωθε στο πετσί του το θανατηφόρο κέντρισμα.
 "Πεθαίνουμε τώρα και οι δύο..." πρόφτασε να αναφωνήσει. "Τι κατάλαβες σκορπιέ;"
 "Τίποτα δεν κατάλαβα. Απλώς αυτή είναι η φύση μου".

Το καλοκαίρι του 2015, την ίδια μέρα -λένε οι καλά πληροφορημένοι- του θριάμβου του στο δημοψήφισμα, ο Αλέξης Τσίπρας συνειδητοποίησε πλήρως ότι εάν δεν ανέκρουε επειγόντως πρύμναν, η Ελλάδα θα συντριβόταν στα βράχια.
 Και ο ίδιος θα είχε τα χειρότερα δυνατά ξεμπερδέματα. 
Έκανε χωρίς δισταγμό γαργάρα τις επαναστατικές ρητορείες του, έδωσε την ιλαροτραγική δεκαοχτάωρη "μάχη της διαπραγμάτευσης" κι εν τέλει άρπαξε σαν τον ναυαγό το σωσίβιο του Τρίτου Μνημονίου. 
Έλα όμως που το μισό του σχεδόν κόμμα -ο Λαφαζάνης, η Ζωή και οι ομοϊδεάτες τους- αρνήθηκαν να τον ακολουθήσουν στην κωλοτούμπα! Έλα που ο Σύριζα, ακρωτηριασμένος από την αριστερή του πτέρυγα, δεν διέθετε αρκετούς βουλευτές για να περάσει το καινούργιο μνημόνιο!

Τι να κάνει ο κύριος Τσίπρας; Απευθύνθηκε στο ευρωπαϊκό τόξο. Στους "Γερμανοτσολιάδες", στους "Ναιναίκους", στους "Όχι και τόσο Έλληνες" όπως τους είχε ο ίδιος χαρακτηρίσει. 

"Εφόσον πρόκειται για τη σωτηρία της πατρίδας, θα σού βάλουμε πλάτη" τον διαβεβαίωσαν εκείνοι. "Υπό έναν όρον: Δεν θα κάνεις στη στροφή του δρόμου εκλογές." "Εκλογές; Από πού κι ως πού; Πώς σάς ήρθε πάλι αυτό;" παρέστησε τον κατάπληκτο ο πρωθυπουργός. 

Το Τρίτο, Αριστερό, Μνημόνιο πέρασε χάρη στην αντιπολίτευση. Προτού αλέκτωρ φωνήσαι, ο κύριος Τσίπρας έστησε κάλπες. Κάθε φορά, στη συνέχεια, που οι αντίπαλοι του τον εγκαλούσαν ότι έχει γίνει άθυρμα των "Θεσμών", "εσείς δεν χτυπιόσασταν να μείνουμε στην Ευρώπη;" απαντούσε ανερυθρίαστα ο Σύριζα.

Το καλοκαίρι του 2015, για να θυμηθούμε τον μύθο, ο σκορπιός καβάλησε τον βάτραχο για να περάσει τον αφρισμένο ποταμό. Τιθάσσευσε ωστόσο τη φύση του. Δεν τον κέντρισε. Βγήκε απλώς στην αντίπερα όχθη και τον άφησε αμανάτι.   
Τρία χρόνια αργότερα, πέρυσι τέτοιαν εποχή, η κυβέρνηση ανέσυρε αναπάντεχα από τη ναφθαλίνη το Σκοπιανό. Δεν επρόκειτο για δική της έμπνευση. Το ΝΑΤΟ είχε πάθει πρεμούρα να εντάξει στους κόλπους του τους βόρειους γείτονες μας προκειμένου να ανακόψει τις βλέψεις της Ρωσίας στα Βαλκάνια. Η συγκυρία ήταν προφανώς για την Ελλάδα απίθανα ευνοϊκή. Αρκεί να κατάφερνε να την αξιοποιήσει.

Δίχως, ούτε για τα μάτια, να επιδιώξει την ευρεία συναίνεση του πολιτικού κόσμου, ο πρωθυπουργός και ο τότε υπουργός του των Εξωτερικών διαπραγματεύθηκαν μόνοι τους, κεκλεισμένων των θυρών. Κατέληξαν σε μια συμφωνία, την οποίαν υπέγραψαν εν χορδαίς και οργάνοις στις Πρέσπες. 
"Ιδού η λύση του προβλήματος που ταλανίζει επί τρεις σχεδόν δεκαετίες την Ελλάδα!" θριαμβολόγησαν. "Εάν την αποδεχθείτε ασμένως και μας την πιστώσετε, είστε ανοιχτόμυαλοι, προοδευτικοί, πατριώτες. Εάν την απορρίψετε, η Ιστορία θα σας γράψει στα μαύρα κιτάπια της ως αντιδραστικούς, σωβινιστές, πατριδοκάπηλους. Διαλέξτε!"

Ο σκορπιός, με άλλα λόγια, απευθύνθηκε ξανά στα βατράχια και τα εκβίασε να τον κουβαλήσουν αδιαμαρτύρητα. 

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έπεσε στην παγίδα. Αρνήθηκε να διχάσει το κόμμα του για το χατίρι μίας συμφωνίας που, στην πραγματικότητα, πόρρω απέχει από το να δικαιώνει και να θωρακίζει την Ελλάδα. Την οποίαν -εν πάση περιπτώσει- απορρίπτει μετά βδελυγμίας η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας. 

Είναι -θα ρωτήσετε- ρεαλιστική η αξίωση να μην περιλαμβάνεται καν στο όνομα του όμορου κράτους η λέξη "Μακεδονία"; Ούτε ρεαλιστική είναι ούτε δίκαια. Η Μακεδονία αποτελεί μια ευρεία γεωγραφική περιοχή η οποία μοιράζεται μεταξύ Ελλάδας, Βουλγαρίας και πρώην Γιουγκοσλαβίας. Οι πρώην Γιουγκοσλάβοι των Σκοπίων και των πέριξ έχουν απόλυτο δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζονται ως Μακεδόνες. Αρκεί να μην μονοπωλούν τη μακεδονική εθνική ταυτότητα. Αρκεί να μη χρησιμοποιούν ως επίσημα ακρωνύμια της χώρας τους τα αρχικά MK και MKD, τα οποία παραπέμπουν όχι σε "Βόρεια Μακεδονία" αλλά σε "Μακεδονία" σκέτη.  

"Έτσι και απορρίπταμε τη Συμφωνία, ο πλανήτης ολόκληρος θα αποκαλούσε το γειτονικό κράτος "Μακεδονία" άνευ προσδιορισμών..." είναι ο αντίλογος. Δεν μάς έχουν εν ολίγοις ανάγκη. Εάν δεν μάς έχουν ανάγκη, τότε γιατί κίνησαν γη και ουρανό για να μάς σύρουν στις Πρέσπες;

Ο Μητσοτάκης όπως όφειλε τα στύλωσε. Η ελάσσων αντιθέτως αντιπολίτευση, η λεγόμενη Κεντροαριστερά, έπεσε στη λούμπα του "αφρίζει ξαφρίζει". Αντί να τρίψει ομόφωνα τη συμφωνία των Πρεσπών στη μούρη του Σύριζα - "μόνοι σας τα μιλήσατε, μόνοι σας τα συμφωνήσατε, μονάχοι σας να την ψηφίσετε!"- άρχισε να επαμφοτερίζει. Να προβληματίζεται "δημιουργικά" για το ποιά στάση πρέπει να κρατήσει. 

Δεν αναφέρομαι στους καιροσκόπους και στους γυρολόγους, οι οποίοι ξερογλείφονται στην προοπτική να τους διορίσει ο κύριος Τσίπρας σε κάποια θεσούλα. Να τους εντάξει σαν άλλους Κουβέληδες στο "προοδευτικό μέτωπο" που αγωνιά να συγκροτήσει... 

Μιλάω για εκείνους που ρέπουν προς την υποστήριξη, προς την ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών εν ονόματι των διεθνιστικών ή των ανθρωπιστικών τους αρχών. Οι οποίοι τρέμουν μην τυχόν το Όχι τους στις Πρέσπες τούς προσομοιώσει με τους "Μακεδονομάχους" των συλλαλητηρίων. Τους ταυτίσει με το μισαλλόδοξο παπαδαριό, με τον Φραγκούλη Φράγκο και τον Παναγιώτη Ψωμιάδη...

Τέτοιο έλλειμμα αυτοπεποίθησης έχουν; Τέτοια χρεία να ετεροπροσδιορίζονται θετικά ή αρνητικά; Τόσο αφελή πίστη στις καλές προθέσεις του Σύριζα, ο οποίος δεν έχει δείξει μέχρι σήμερα καλή πρόθεση απέναντι σε τίποτα και σε κανέναν;

Ο σκορπιός θα διασχίσει και πάλι τα ύδατα στην πλάτη, με την ψήφο, των κεντροαριστερών βατράχων. Θα βγει στεγνός στην απέναντι όχθη και θα ολοκληρώσει την κυβερνητική θητεία του επαιρόμενος ότι συνέδεσε το όνομά του με μια "εθνική επιτυχία".

Οι βάτραχοι, όσο κι αν το φαντασιώνονται, δεν θα μεταμορφωθούν σε πρίγκιπες. Θα βουλιάξουν στον πάτο. Του ποταμιού. Και της κάλπης.

*Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

Πηγή: Κάπιταλ