Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
«Το μυστικό των επιτυχημένων κρατών είναι η ετοιμότητά τους να πολεμήσουν. Είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε με ότι έχουμε.
Οι εξελίξεις στην αγορά συναλλάγματος δεν έχουν οικονομική βάση και δεν είναι παρά επίθεση στη χώρα. Από τη μια είσαι ένας στρατηγικός σύμμαχος κι από την άλλη σε
πυροβολούν στα πόδια. Μπορούμε να το αποδεχθούμε;»
Αυτά είπε ο Ερντογάν προς τους Τούρκους Πρέσβεις την Δευτέρα. Δεν τους είπε «Μνημόνια ή Καταστροφή», όπως ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, καταλήγοντας σε μνημόνια και καταστροφή, όταν η Αυτοκρατορία που επιτίθεται τώρα στην Τουρκία, κατέστρεψε την Ελλάδα. Δεν ενστάλλαξε τρόμο στους υπηκόους του για να δικαιολογήσει την δική του δειλία και υποτέλεια.
Η αντίσταση έχει κινδύνους και προβλήματα.
Ο Ερντογάν μπορεί να υποχωρήσει, να ηττηθεί, να τον ανατρέψουν, να τον σκοτώσουν. Ξέρει όμως ότι συνθηκολογώντας διαρκώς προς όλες τις κατευθύνσεις, το τέλος είναι αναπόφευκτο, όπως απέδειξε η Ελλάδα των Μνημονίων.
Επί Τουρκοκρατίας, αν παραδινόσουν είχες κάποια ελπίδα άθλιας επιβίωσης. Επί Χρηματοκρατίας, δεν έχεις καμία. Δεν πιάνουν αιχμαλώτους.
Παντού, οι Αμερικανοί βρίσκουν δυσκολίες. Μόνο στην Ελλάδα, και Αμερικανοί και Γερμανοί δεν βρίσκουν καμιά. Τους τα δίνουμε όλα, δημόσια και ιδιωτική περιουσία, νέους επιστήμονες, καταστρέφουμε για χάρη τους οποιοδήποτε μέλλον της χώρας, και τι παίρνουμε σε αντάλλαγμα, έστω;
Απολύτως τίποτα! Τη λεηλασία και καταστροφή του ελληνικού λαού, συν νέους κινδύνους ασφαλείας.
Τουρκία και Αμερική-Ισραήλ σε θέση μάχης
Ξέρει ο Ερντογάν ότι μπορεί να χάσει, προτιμά έναν συμβιβασμό, ξέρει όμως ότι αν δεν είναι έτοιμος να πάει μέχρι τέλος θα τον λειώσουν κι αυτόν και τη χώρα του. Τον είδε άλλωστε τον Χάρο με τα μάτια του το 2016.
Στο τσακ τη γλύτωσε, γιατί τον ειδοποίησε η Μόσχα ότι οι σύμμαχοί του στο ΝΑΤΟ του έκαναν πραξικόπημα!!! Συμμαχία να σου πετύχει.
Μέχρι τώρα επέλεξε να αρνηθεί την «Αγία Τριάδα» (αύξηση επιτοκίων, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ΔΝΤ).
Δύσκολο βέβαια να του βγει, αν δεν πάει σε έλεγχο ροών κεφαλαίου και πολύ εντονότερη κρατική ρύθμιση τραπεζών-οικονομίας, που θα τον φέρει σε σύγκρουση με μεγάλο μέρος της μπουρζουαζίας και για την οποία ο ισλαμιστικός εθνικισμός του δεν είναι ίσως έτοιμος.
Πολλά θα εξαρτηθούν από την υποστήριξη που θα του παράσχουν Κίνα, Ρωσία, Ιράν, Κατάρ, αλλά κι από τη Γερμανία.
Αν καταφέρει να αποφύγει την Αγία Τριάδα και την κατάρρευση, θα εγκαταστήσει διεθνούς σημασίας νέο υπόδειγμα. Πόσο μάλλον που το θέμα είναι ταυτόχρονα οικονομικό και γεωπολιτικό. Γιατί παρεμβάλλει μεγάλα εμπόδια στη συμμαχία ΗΠΑ-Ισραήλ και Κούρδων, ενώ εφαρμόζει με συνέπεια τα μαθήματα που του δώσαμε εμείς οι Έλληνες, με την πολιτική των αγωγών και των S300, που εμείς αρχίσαμε και την παρατήσαμε στη μέση.
Από την άλλη, αν η Τουρκία καταρρεύσει οικονομικά, μπορεί να γίνει ντόμινο διεθνούς οικονομικής κρίσης, χειρότερης από την ασιατική, να απειλήσει την ΕΕ, να οδηγήσει σε αναζωπύρωση του προσφυγικού και διάφορες άλλες επικίνδυνες γεωπολιτικές συνέπειες.
Κανονικά, η «ισορροπία τρόμου» θα έπρεπε να οδηγήσει σε κάποιας μορφής συμβιβασμό και ίσως να οδηγήσει προσωρινά. Αλλά η κατάσταση δεν είναι κανονική.
Οι Νεοσυντηρητικοί στην Επίθεση
Η επέμβαση των Ρώσων στη Συρία το 2015, εν μέρει και ως απάντηση στο αμερικανικό πραξικόπημα στην Ουκρανία, τροποποίησε ριζικά την παγκόσμια κατάσταση.
Για πρώτη φορά από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την έναρξη των μεσανατολικών πολέμων, ένα καθεστώς που μπήκε στο στόχαστρο επέζησε. Ρωσία και Ιράν απέκτησαν καθοριστικό ρόλο στη Μέση Ανατολή. Τερματίστηκε απότομα η μετά 1991 περίοδος αμερικανικής-ισραηλινής παντοδυναμίας.
Οι Νεοσυντηρητικοί δεν ήταν έτοιμοι να αποδεχθούν κάτι τέτοιο. Δεν θα έχαναν μόνο μεγάλο μέρος της επιρροής τους στη Μέση Ανατολή, θα ματαιωνόταν το εν εξελίξει σχέδιο παγκόσμιας επικράτησης. Θα καταδικάζονταν να παρακολουθούν ανήμποροι τη ρωσική στρατιωτική ανάκαμψη και τη θυελλώδη κινεζική οικονομική άνοδο.
Η ετοιμασία της Μεγάλης Αντεπίθεσης άρχισε ευθύς αμέσως, σε παγκόσμια κλίμακα, τεχνικά και πολιτικά. Περιέλαβε την παρασκηνιακή στήριξη του Τραμπ από τον Νετανιάχου, την εισαγωγή πυρηνικών απειλών και πάρα πολλά άλλα στρατιωτικά και πολιτικά μέτρα, περιλαμβανομένου του πραξικοπήματος του 2016 στην Τουρκία και των δύο ελβετικών διασκέψεων για την Κύπρο, με σκοπό την ταχεία, άμεση μετατροπή του υψίστης στρατηγικής σημασίας νησιού σε πλήρες προτεκτοράτο.
Για την προετοιμασία των νέων μεγάλων πολέμων, για την περικύκλωση των ρωσικών δυνάμεων στη Συρία και για τον πόλεμο κατά του Ιράν, ο έλεγχος της Τουρκίας κατέστη απαραίτητος και φτάσαμε στη σημερινή κρίση.
Αν κρίνουμε από τα τελευταία άρθρα Χάας στο Πολίτικο, Ρούμπιν στην Ουάσιγκτων Ποστ και Ανρι-Λεβύ στην Γουώλ Στρητ Τζόρναλ, η γραμμή των νεοσυντηρητικών επικράτησε.
Η Τουρκία ανακηρύχθηκε εχθρός, ο Ερντογάν επικηρύχθηκε.
Πριν από δέκα χρόνια, αυτό θα σήμαινε τέλος για τον Τούρκο Πρόεδρο. Τώρα δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Πολλά θα εξαρτηθούν από την Τεχεράνη, τη Μόσχα, το Πεκίνο.
Ερντογάν και Ελλάδα
Αντιμέτωπος με την πιθανότητα να πάει στη μητέρα όλων των μαχών, για τον ίδιο και για τη χώρα του, ο Ερντογάν υποτάσσει τώρα τα πάντα στην οργάνωση της άμυνάς του. Ανατρέποντας την πολιτική στο ουκρανικό, αποκαθιστά τις συγκοινωνίες με την Κριμαία.
Οι σύμβουλοί του φοβούνται και το λένε ότι Αμερικανοί και Ισραήλ θα χρησιμοποιήσουν Ελλάδα και Κύπρο εναντίον του, σε ρόλο «χρήσιμου ηλίθιου», συμπληρώνοντας έτσι την οικονομική επίθεση κατά της Τουρκίας και με μια στρατιωτική αντιπαράθεση.
Το τόνισε επίσης, όσο μπορούσε πιο έντονα, προς τον γράφοντα, σε μια συνέντευξη, και ο Ντογκού Περιντσέκ, “eminence grise” του νεοασιατικού ρεύματος, άτυπος σύνδεσμος με Ντούγκιν, ‘Ασαντ, Ιρανούς και Κινέζους και άνθρωπος με μεγάλη επιρροή στον τουρκικό στρατό, αν πιστέψουμε τον κ. Ρούμπιν, «λαγό» των νεοσυντηρητικών» στην Ουάσιγκτων Ποστ (το μεταφέρουμε με κάθε επιφύλαξη, όπως και κάθε τι που γράφει αυτός ο άνθρωπος).
Είναι γιατί υπολογίζει στο ενδεχόμενο ρήξης με την Δύση, όχι γιατί θέλει να την κατευνάσει, όπως λένε μερικοί, που ο Ερντογάν προσπαθεί να κλείσει το «μέτωπο» με την Ελλάδα, απελευθερώνοντας τους δύο στρατιωτικούς.
Είναι αστεία η άποψη που διακινούν τα εγχώρια παπαγαλάκια των Αμερικανών, ότι η απελευθέρωση οφείλεται στις ΗΠΑ, που δεν είχαν ούτε τρόπο, ούτε διάθεση/συμφέρον να την προκαλέσουν. Ούτε απευθυνόταν στην Ευρώπη, γιατί τότε θα απελευθέρωνε τους δεκάδες Γερμανούς που κρατάει.
Στην Ελλάδα απευθύνεται ο Ερντογάν με πολύ μελετημένη και με μέγιστο συμβολικό βάρος κίνηση, αφού σχεδιάστηκε να συμπέσει με μια από τις μεγαλύτερες γιορτές των Χριστιανών. Αντιστρέφοντας τρόπον τινά το τρομοκρατικό μήνυμα του Μουσολίνι το 1940 και επιχειρώντας τη δημιουργία ενός πιο ειρηνικού κλίματος.
Η ιδέα ελληνοτουρκικής σύρραξης δεν είναι καινούρια.
«Κυκλοφορεί» στα παρασκήνια της διεθνούς πολιτικής από το 2010, παράλληλα με την επιβολή του πρώτου Μνημονίου.
Τότε ο Φρήντμαν, επικεφαλής του Στράτφορ, έγραψε ένα άρθρο που υποστήριζε ότι οι ‘Ελληνες δεν έχουν καταλάβει ότι η Δύση δεν τους χρειάζεται, κάνοντας παράλληλα μια πρώτη αναφορά στο ενδεχόμενο ελληνοτουρκικής σύρραξης.
‘Εχει συμβεί άλλωστε δύο φορές στο παρελθόν να μας χρησιμοποιήσουν.
Το 1921-22 ο ελληνικός στρατός έφτασε στα βάθη της Ασίας, με προτροπή των Αγγλογάλλων, για να μην πάρει ο Κεμάλ τη Μοσούλη.
Το φινάλε παίχτηκε στα νερά της Σμύρνης, με τους ναύτες των καραβιών τους να κόβουν τα χέρια των Ελλήνων που δοκίμαζαν να ανέβουν σε αυτά να σωθούνε.
Την δεύτερη φορά, η χούντα του Ιωαννίδη, πεισμένη από τους πράκτορες του Κίσσινγκερ και άλλων, οργάνωσε το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου, νομίζοντας ότι θα προκαλέσει την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Προκάλεσε την Ένωση της Άγκυρας με την Κερύνεια και τη Λευκωσία.
Οι πόλεμοι δεν γίνονται στα καλά καθούμενα και αυτοί που τους κάνουν δεν έχουν πάντα συνείδηση του τι θα γίνει.
Αν μια Τρίτη δύναμη θέλει να προκαλέσει μια σύρραξη δύο στρατηγικά υποδεέστερων παικτών θα το κάνει εγκλωβίζοντάς τους σε τροχιές που θα είναι δύσκολο να αντιστρέψουν, θα χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις, τους ανθρώπους και την επιρροή που διαθέτει για να δημιουργήσει το κατάλληλο «κλίμα», όπου το αδιανόητο θα γίνει δυνατό, θα χρησιμοποιήσει το βασιλικό μέσο της «προβοκάτσιας».
Υπογραμμίσαμε για παράδειγμα ότι η πρόσφατη ελληνορωσική κρίση έχει ως ένα αποτέλεσμα, πιθανότατα και ως μία επιδίωξη, να υπονομεύσει την δυνατότητα επικοινωνίας Μόσχας με Αθήνα και Αθήνας με Μόσχα, που μπορεί να βοηθήσει σε κάποια στιγμή στη συνεννόηση Αθήνας και ‘Αγκυρας και στην αποφυγή μιας καταστροφής και των δύο χωρών για λογαριασμό και για συμφέρον τρίτων.
Οι πόλεμοι ετοιμάζονται χρόνια και δεκαετίες πριν.
Είκοσι χρόνια ετοίμαζαν τον πόλεμο στην Ουκρανία οι Νεοσυντηρητικοί, κι όταν άρχισε αυτή η προετοιμασία ήταν αδιανόητος.
Ακριβώς επειδή ήταν αδιανόητος έγινε δυνατός, γιατί αν ξέρεις τον κίνδυνο φυλάγεσαι, ετοιμάζεσαι, σχεδιάζεσαι, αποτρέπεις.
Πολύ καιρό πριν ξεσπάσουν τα γεγονότα τοποθετούσαν τα πιόνια και τους ανθρώπους τους στο κέντρο της σκακιέρας του Μπρζεζίνσκι, που τώρα μετατοπίζεται προς τα νοτιοανατολικά της Ευρώπης.
Μου φαίνεται ότι τώρα τελευταία ο Άρης όλο και πιο περίεργα κοιτάζει τις θάλασσες της Αφροδίτης.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι μια διεθνής κατάσταση πλήρης κινδύνων, ίσως και ευκαιριών, βρίσκει την Ελλάδα χωρίς ουσιαστικά κράτος και πολιτική τάξη ικανή να υπερασπίσει τα πιο στοιχειώδη εθνικά της συμφέροντα, χωρίς κανένα εθνικό σχέδιο.
Ο Θεός να φωτίσει όσους κρατάνε στα αδύναμα χέρια τους τις τύχες του ελληνισμού.
ΥΓ. Το παραπάνω άρθρο, σε μια ελάχιστα τροποποιημένη εκδοχή, δημοσιεύτηκε στο «Παρόν της Κυριακής», στις 19.8.18. Ξαναδιαβάζοντάς το για να το αναρτήσω, σκέφτηκα ότι δεν μου άρεσε πολύ το τέλος του, μια επίκληση στον Θεό δηλαδή. Συν Αθηνά και χείρα κίνει, έλεγαν οι Αρχαίοι. Αλλά βέβαια πρέπει νάχεις και χέρι για να το κινήσεις.
Σήμερα, δύσκολα φαντάζεται κανείς κάποιο από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας σε θέση να αναπτύξει οποιοδήποτε, ελάχιστα σοβαρό και αξιόπιστο εθνικό σχέδιο.
Τουλάχιστον όμως μήπως μπορούν να συνεννοηθούν (όπως και με την Κύπρο) έστω επί ενός ελάχιστου σχεδίου αποφυγής μιας τελικής εθνικής καταστροφής; Να φτιάξουν γι’ αυτό έστω το θέμα ένα σχέδιο που να είναι δεσμευτικό για το ελληνικό κράτος, με την ισχύ που έχουν οι αποφάσεις του τουρκικού Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας; Αν το θελήσουν μπορούν να το κάνουν.
Σήμερα, όχι αύριο.
Μήπως πρέπει επιτέλους να παρθούν μέτρα για τη στεγανοποίηση του ελληνικού κράτους, της ελληνικής κυβέρνησης, των πολιτικών κομμάτων, από φορείς άμεσης ξένης επιρροής;
Θάταν κάτι σημαντικό, τουλάχιστο για να αποφύγουμε τα χειρότερα, που γίνονται όλο και πιο πιθανά.
Για να επιβιώσει βέβαια η Ελλάδα αυτά δεν αρκούν.
Μόνο η πάνδημη και νοήμων, με μεγάλη σοβαρότητα, σε πλήρη ρήξη με ότι γνωρίσαμε στο παρελθόν, επανενεργοποίηση του ελληνικού λαού για να πάρει τη χώρα του στα χέρια του, μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις σωτηρίας της.
Δεν υπάρχει κανείς άλλος έξω από τον ελληνικό λαό για να σώσει την Ελλάδα, αναμφισβήτητα στο χειρότερο και πιο επικίνδυνο σημείο από τότε που ιδρύθηκε το νεώτερο ελληνικό κράτος.
konstantakopoulos.gr
«Το μυστικό των επιτυχημένων κρατών είναι η ετοιμότητά τους να πολεμήσουν. Είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε με ότι έχουμε.
Οι εξελίξεις στην αγορά συναλλάγματος δεν έχουν οικονομική βάση και δεν είναι παρά επίθεση στη χώρα. Από τη μια είσαι ένας στρατηγικός σύμμαχος κι από την άλλη σε
πυροβολούν στα πόδια. Μπορούμε να το αποδεχθούμε;»
Αυτά είπε ο Ερντογάν προς τους Τούρκους Πρέσβεις την Δευτέρα. Δεν τους είπε «Μνημόνια ή Καταστροφή», όπως ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, καταλήγοντας σε μνημόνια και καταστροφή, όταν η Αυτοκρατορία που επιτίθεται τώρα στην Τουρκία, κατέστρεψε την Ελλάδα. Δεν ενστάλλαξε τρόμο στους υπηκόους του για να δικαιολογήσει την δική του δειλία και υποτέλεια.
Η αντίσταση έχει κινδύνους και προβλήματα.
Ο Ερντογάν μπορεί να υποχωρήσει, να ηττηθεί, να τον ανατρέψουν, να τον σκοτώσουν. Ξέρει όμως ότι συνθηκολογώντας διαρκώς προς όλες τις κατευθύνσεις, το τέλος είναι αναπόφευκτο, όπως απέδειξε η Ελλάδα των Μνημονίων.
Επί Τουρκοκρατίας, αν παραδινόσουν είχες κάποια ελπίδα άθλιας επιβίωσης. Επί Χρηματοκρατίας, δεν έχεις καμία. Δεν πιάνουν αιχμαλώτους.
Παντού, οι Αμερικανοί βρίσκουν δυσκολίες. Μόνο στην Ελλάδα, και Αμερικανοί και Γερμανοί δεν βρίσκουν καμιά. Τους τα δίνουμε όλα, δημόσια και ιδιωτική περιουσία, νέους επιστήμονες, καταστρέφουμε για χάρη τους οποιοδήποτε μέλλον της χώρας, και τι παίρνουμε σε αντάλλαγμα, έστω;
Απολύτως τίποτα! Τη λεηλασία και καταστροφή του ελληνικού λαού, συν νέους κινδύνους ασφαλείας.
Τουρκία και Αμερική-Ισραήλ σε θέση μάχης
Ξέρει ο Ερντογάν ότι μπορεί να χάσει, προτιμά έναν συμβιβασμό, ξέρει όμως ότι αν δεν είναι έτοιμος να πάει μέχρι τέλος θα τον λειώσουν κι αυτόν και τη χώρα του. Τον είδε άλλωστε τον Χάρο με τα μάτια του το 2016.
Στο τσακ τη γλύτωσε, γιατί τον ειδοποίησε η Μόσχα ότι οι σύμμαχοί του στο ΝΑΤΟ του έκαναν πραξικόπημα!!! Συμμαχία να σου πετύχει.
Μέχρι τώρα επέλεξε να αρνηθεί την «Αγία Τριάδα» (αύξηση επιτοκίων, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ΔΝΤ).
Δύσκολο βέβαια να του βγει, αν δεν πάει σε έλεγχο ροών κεφαλαίου και πολύ εντονότερη κρατική ρύθμιση τραπεζών-οικονομίας, που θα τον φέρει σε σύγκρουση με μεγάλο μέρος της μπουρζουαζίας και για την οποία ο ισλαμιστικός εθνικισμός του δεν είναι ίσως έτοιμος.
Πολλά θα εξαρτηθούν από την υποστήριξη που θα του παράσχουν Κίνα, Ρωσία, Ιράν, Κατάρ, αλλά κι από τη Γερμανία.
Αν καταφέρει να αποφύγει την Αγία Τριάδα και την κατάρρευση, θα εγκαταστήσει διεθνούς σημασίας νέο υπόδειγμα. Πόσο μάλλον που το θέμα είναι ταυτόχρονα οικονομικό και γεωπολιτικό. Γιατί παρεμβάλλει μεγάλα εμπόδια στη συμμαχία ΗΠΑ-Ισραήλ και Κούρδων, ενώ εφαρμόζει με συνέπεια τα μαθήματα που του δώσαμε εμείς οι Έλληνες, με την πολιτική των αγωγών και των S300, που εμείς αρχίσαμε και την παρατήσαμε στη μέση.
Από την άλλη, αν η Τουρκία καταρρεύσει οικονομικά, μπορεί να γίνει ντόμινο διεθνούς οικονομικής κρίσης, χειρότερης από την ασιατική, να απειλήσει την ΕΕ, να οδηγήσει σε αναζωπύρωση του προσφυγικού και διάφορες άλλες επικίνδυνες γεωπολιτικές συνέπειες.
Κανονικά, η «ισορροπία τρόμου» θα έπρεπε να οδηγήσει σε κάποιας μορφής συμβιβασμό και ίσως να οδηγήσει προσωρινά. Αλλά η κατάσταση δεν είναι κανονική.
Οι Νεοσυντηρητικοί στην Επίθεση
Η επέμβαση των Ρώσων στη Συρία το 2015, εν μέρει και ως απάντηση στο αμερικανικό πραξικόπημα στην Ουκρανία, τροποποίησε ριζικά την παγκόσμια κατάσταση.
Για πρώτη φορά από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την έναρξη των μεσανατολικών πολέμων, ένα καθεστώς που μπήκε στο στόχαστρο επέζησε. Ρωσία και Ιράν απέκτησαν καθοριστικό ρόλο στη Μέση Ανατολή. Τερματίστηκε απότομα η μετά 1991 περίοδος αμερικανικής-ισραηλινής παντοδυναμίας.
Οι Νεοσυντηρητικοί δεν ήταν έτοιμοι να αποδεχθούν κάτι τέτοιο. Δεν θα έχαναν μόνο μεγάλο μέρος της επιρροής τους στη Μέση Ανατολή, θα ματαιωνόταν το εν εξελίξει σχέδιο παγκόσμιας επικράτησης. Θα καταδικάζονταν να παρακολουθούν ανήμποροι τη ρωσική στρατιωτική ανάκαμψη και τη θυελλώδη κινεζική οικονομική άνοδο.
Η ετοιμασία της Μεγάλης Αντεπίθεσης άρχισε ευθύς αμέσως, σε παγκόσμια κλίμακα, τεχνικά και πολιτικά. Περιέλαβε την παρασκηνιακή στήριξη του Τραμπ από τον Νετανιάχου, την εισαγωγή πυρηνικών απειλών και πάρα πολλά άλλα στρατιωτικά και πολιτικά μέτρα, περιλαμβανομένου του πραξικοπήματος του 2016 στην Τουρκία και των δύο ελβετικών διασκέψεων για την Κύπρο, με σκοπό την ταχεία, άμεση μετατροπή του υψίστης στρατηγικής σημασίας νησιού σε πλήρες προτεκτοράτο.
Για την προετοιμασία των νέων μεγάλων πολέμων, για την περικύκλωση των ρωσικών δυνάμεων στη Συρία και για τον πόλεμο κατά του Ιράν, ο έλεγχος της Τουρκίας κατέστη απαραίτητος και φτάσαμε στη σημερινή κρίση.
Αν κρίνουμε από τα τελευταία άρθρα Χάας στο Πολίτικο, Ρούμπιν στην Ουάσιγκτων Ποστ και Ανρι-Λεβύ στην Γουώλ Στρητ Τζόρναλ, η γραμμή των νεοσυντηρητικών επικράτησε.
Η Τουρκία ανακηρύχθηκε εχθρός, ο Ερντογάν επικηρύχθηκε.
Πριν από δέκα χρόνια, αυτό θα σήμαινε τέλος για τον Τούρκο Πρόεδρο. Τώρα δεν ξέρουμε τι θα γίνει. Πολλά θα εξαρτηθούν από την Τεχεράνη, τη Μόσχα, το Πεκίνο.
Ερντογάν και Ελλάδα
Αντιμέτωπος με την πιθανότητα να πάει στη μητέρα όλων των μαχών, για τον ίδιο και για τη χώρα του, ο Ερντογάν υποτάσσει τώρα τα πάντα στην οργάνωση της άμυνάς του. Ανατρέποντας την πολιτική στο ουκρανικό, αποκαθιστά τις συγκοινωνίες με την Κριμαία.
Οι σύμβουλοί του φοβούνται και το λένε ότι Αμερικανοί και Ισραήλ θα χρησιμοποιήσουν Ελλάδα και Κύπρο εναντίον του, σε ρόλο «χρήσιμου ηλίθιου», συμπληρώνοντας έτσι την οικονομική επίθεση κατά της Τουρκίας και με μια στρατιωτική αντιπαράθεση.
Το τόνισε επίσης, όσο μπορούσε πιο έντονα, προς τον γράφοντα, σε μια συνέντευξη, και ο Ντογκού Περιντσέκ, “eminence grise” του νεοασιατικού ρεύματος, άτυπος σύνδεσμος με Ντούγκιν, ‘Ασαντ, Ιρανούς και Κινέζους και άνθρωπος με μεγάλη επιρροή στον τουρκικό στρατό, αν πιστέψουμε τον κ. Ρούμπιν, «λαγό» των νεοσυντηρητικών» στην Ουάσιγκτων Ποστ (το μεταφέρουμε με κάθε επιφύλαξη, όπως και κάθε τι που γράφει αυτός ο άνθρωπος).
Είναι γιατί υπολογίζει στο ενδεχόμενο ρήξης με την Δύση, όχι γιατί θέλει να την κατευνάσει, όπως λένε μερικοί, που ο Ερντογάν προσπαθεί να κλείσει το «μέτωπο» με την Ελλάδα, απελευθερώνοντας τους δύο στρατιωτικούς.
Είναι αστεία η άποψη που διακινούν τα εγχώρια παπαγαλάκια των Αμερικανών, ότι η απελευθέρωση οφείλεται στις ΗΠΑ, που δεν είχαν ούτε τρόπο, ούτε διάθεση/συμφέρον να την προκαλέσουν. Ούτε απευθυνόταν στην Ευρώπη, γιατί τότε θα απελευθέρωνε τους δεκάδες Γερμανούς που κρατάει.
Στην Ελλάδα απευθύνεται ο Ερντογάν με πολύ μελετημένη και με μέγιστο συμβολικό βάρος κίνηση, αφού σχεδιάστηκε να συμπέσει με μια από τις μεγαλύτερες γιορτές των Χριστιανών. Αντιστρέφοντας τρόπον τινά το τρομοκρατικό μήνυμα του Μουσολίνι το 1940 και επιχειρώντας τη δημιουργία ενός πιο ειρηνικού κλίματος.
Η ιδέα ελληνοτουρκικής σύρραξης δεν είναι καινούρια.
«Κυκλοφορεί» στα παρασκήνια της διεθνούς πολιτικής από το 2010, παράλληλα με την επιβολή του πρώτου Μνημονίου.
Τότε ο Φρήντμαν, επικεφαλής του Στράτφορ, έγραψε ένα άρθρο που υποστήριζε ότι οι ‘Ελληνες δεν έχουν καταλάβει ότι η Δύση δεν τους χρειάζεται, κάνοντας παράλληλα μια πρώτη αναφορά στο ενδεχόμενο ελληνοτουρκικής σύρραξης.
‘Εχει συμβεί άλλωστε δύο φορές στο παρελθόν να μας χρησιμοποιήσουν.
Το 1921-22 ο ελληνικός στρατός έφτασε στα βάθη της Ασίας, με προτροπή των Αγγλογάλλων, για να μην πάρει ο Κεμάλ τη Μοσούλη.
Το φινάλε παίχτηκε στα νερά της Σμύρνης, με τους ναύτες των καραβιών τους να κόβουν τα χέρια των Ελλήνων που δοκίμαζαν να ανέβουν σε αυτά να σωθούνε.
Την δεύτερη φορά, η χούντα του Ιωαννίδη, πεισμένη από τους πράκτορες του Κίσσινγκερ και άλλων, οργάνωσε το πραξικόπημα εναντίον του Μακαρίου, νομίζοντας ότι θα προκαλέσει την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Προκάλεσε την Ένωση της Άγκυρας με την Κερύνεια και τη Λευκωσία.
Οι πόλεμοι δεν γίνονται στα καλά καθούμενα και αυτοί που τους κάνουν δεν έχουν πάντα συνείδηση του τι θα γίνει.
Αν μια Τρίτη δύναμη θέλει να προκαλέσει μια σύρραξη δύο στρατηγικά υποδεέστερων παικτών θα το κάνει εγκλωβίζοντάς τους σε τροχιές που θα είναι δύσκολο να αντιστρέψουν, θα χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις, τους ανθρώπους και την επιρροή που διαθέτει για να δημιουργήσει το κατάλληλο «κλίμα», όπου το αδιανόητο θα γίνει δυνατό, θα χρησιμοποιήσει το βασιλικό μέσο της «προβοκάτσιας».
Υπογραμμίσαμε για παράδειγμα ότι η πρόσφατη ελληνορωσική κρίση έχει ως ένα αποτέλεσμα, πιθανότατα και ως μία επιδίωξη, να υπονομεύσει την δυνατότητα επικοινωνίας Μόσχας με Αθήνα και Αθήνας με Μόσχα, που μπορεί να βοηθήσει σε κάποια στιγμή στη συνεννόηση Αθήνας και ‘Αγκυρας και στην αποφυγή μιας καταστροφής και των δύο χωρών για λογαριασμό και για συμφέρον τρίτων.
Οι πόλεμοι ετοιμάζονται χρόνια και δεκαετίες πριν.
Είκοσι χρόνια ετοίμαζαν τον πόλεμο στην Ουκρανία οι Νεοσυντηρητικοί, κι όταν άρχισε αυτή η προετοιμασία ήταν αδιανόητος.
Ακριβώς επειδή ήταν αδιανόητος έγινε δυνατός, γιατί αν ξέρεις τον κίνδυνο φυλάγεσαι, ετοιμάζεσαι, σχεδιάζεσαι, αποτρέπεις.
Πολύ καιρό πριν ξεσπάσουν τα γεγονότα τοποθετούσαν τα πιόνια και τους ανθρώπους τους στο κέντρο της σκακιέρας του Μπρζεζίνσκι, που τώρα μετατοπίζεται προς τα νοτιοανατολικά της Ευρώπης.
Μου φαίνεται ότι τώρα τελευταία ο Άρης όλο και πιο περίεργα κοιτάζει τις θάλασσες της Αφροδίτης.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι μια διεθνής κατάσταση πλήρης κινδύνων, ίσως και ευκαιριών, βρίσκει την Ελλάδα χωρίς ουσιαστικά κράτος και πολιτική τάξη ικανή να υπερασπίσει τα πιο στοιχειώδη εθνικά της συμφέροντα, χωρίς κανένα εθνικό σχέδιο.
Ο Θεός να φωτίσει όσους κρατάνε στα αδύναμα χέρια τους τις τύχες του ελληνισμού.
ΥΓ. Το παραπάνω άρθρο, σε μια ελάχιστα τροποποιημένη εκδοχή, δημοσιεύτηκε στο «Παρόν της Κυριακής», στις 19.8.18. Ξαναδιαβάζοντάς το για να το αναρτήσω, σκέφτηκα ότι δεν μου άρεσε πολύ το τέλος του, μια επίκληση στον Θεό δηλαδή. Συν Αθηνά και χείρα κίνει, έλεγαν οι Αρχαίοι. Αλλά βέβαια πρέπει νάχεις και χέρι για να το κινήσεις.
Σήμερα, δύσκολα φαντάζεται κανείς κάποιο από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας σε θέση να αναπτύξει οποιοδήποτε, ελάχιστα σοβαρό και αξιόπιστο εθνικό σχέδιο.
Τουλάχιστον όμως μήπως μπορούν να συνεννοηθούν (όπως και με την Κύπρο) έστω επί ενός ελάχιστου σχεδίου αποφυγής μιας τελικής εθνικής καταστροφής; Να φτιάξουν γι’ αυτό έστω το θέμα ένα σχέδιο που να είναι δεσμευτικό για το ελληνικό κράτος, με την ισχύ που έχουν οι αποφάσεις του τουρκικού Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας; Αν το θελήσουν μπορούν να το κάνουν.
Σήμερα, όχι αύριο.
Μήπως πρέπει επιτέλους να παρθούν μέτρα για τη στεγανοποίηση του ελληνικού κράτους, της ελληνικής κυβέρνησης, των πολιτικών κομμάτων, από φορείς άμεσης ξένης επιρροής;
Θάταν κάτι σημαντικό, τουλάχιστο για να αποφύγουμε τα χειρότερα, που γίνονται όλο και πιο πιθανά.
Για να επιβιώσει βέβαια η Ελλάδα αυτά δεν αρκούν.
Μόνο η πάνδημη και νοήμων, με μεγάλη σοβαρότητα, σε πλήρη ρήξη με ότι γνωρίσαμε στο παρελθόν, επανενεργοποίηση του ελληνικού λαού για να πάρει τη χώρα του στα χέρια του, μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις σωτηρίας της.
Δεν υπάρχει κανείς άλλος έξω από τον ελληνικό λαό για να σώσει την Ελλάδα, αναμφισβήτητα στο χειρότερο και πιο επικίνδυνο σημείο από τότε που ιδρύθηκε το νεώτερο ελληνικό κράτος.
konstantakopoulos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου